Negen uur in de maandaguchtend, deze maandaguchtend. De laatste keer dat ik op het politiebureau in Suplac was uitgenodigd was vorig jaar juli, ergens in de buurt van mijn broers verjaardag. Een voormalige huisgenote had valse verklaringen afgelegd over mij bij de plaatselijke politie, enfin, ik heb me toen prima vermaakt.
Ook deze uchtend zal ik me prima vermaken, heb ik zo’n donkerbruin vermoeden. Roșca koddebeier annex regelneef op grond van zijn functie maakt geldgebaren met zijn vingers en werpt een vragende blik. Zijn ogen worden groter als ik hem vertel dat ik aan niemand enige schuld heb.
Eind april reed ik de auto van het erf de weg op. Niet gezien hebbende dat er pal voor mijn poort een auto was geparkeerd... ...het was de auto van Dorel, de vader van buurvrouw Adeline. In het dorp wordt hij “Dorel Împușcat” — “Dorel die is neergeschoten”.
Bij de staatsgreep van 1989 zou hij als reservist het televisiegebouw in de hoofdstad hebben bewaakt en aldaar zijn neergeschoten.
Ook deze uchtend zal ik me prima vermaken, heb ik zo’n donkerbruin vermoeden. Roșca koddebeier annex regelneef op grond van zijn functie maakt geldgebaren met zijn vingers en werpt een vragende blik. Zijn ogen worden groter als ik hem vertel dat ik aan niemand enige schuld heb.
Eind april reed ik de auto van het erf de weg op. Niet gezien hebbende dat er pal voor mijn poort een auto was geparkeerd... ...het was de auto van Dorel, de vader van buurvrouw Adeline. In het dorp wordt hij “Dorel Împușcat” — “Dorel die is neergeschoten”.
Bij de staatsgreep van 1989 zou hij als reservist het televisiegebouw in de hoofdstad hebben bewaakt en aldaar zijn neergeschoten.
Octavian die Dorel wordt genoemd met zijn certificaat
waarin wordt vermeld dat hij meegevochten heeft in de overwinning door de revolutie.
waarin wordt vermeld dat hij meegevochten heeft in de overwinning door de revolutie.
Ik schreef “zou”, want algemeen gonzende geruchten zeggen dat hij neergeschoten is tijdens het plunderen van het of ander.
Hoe dan ook, bij het uitrijden van de poort — ik reed achteruit de weg op en zag zijn auto niet en beschadigde zijn deur.
Normaliter maak je een Europees schadeformulier op en de rest is gesneden koek. Zo niet voor Dorel, hij liet zonder meer zijn auto repareren zonder dat ik daar weet van had en presenteerde mij de nota. Terwijl ik hem toch uitgelegd had wat de procedure is.
Daarna hem er nog diverse malen op aangesproken de papieren met me in orde te maken. Hij kwam niet verder dan geschreeuw dat ik moest betalen. Ik zei hem dat ik niets moet.
Aldus meldde ik Roșca dat ik geen schuld had. Immers er was geen toestemming door de politie verleend de auto te repareren, dan wel dat er tussen mij en Dorel een schriftelijke overeenkomst was gesloten. Er was ook geen proces–verbaal, maar bovenal Joșca de garageman had nooit mogen repareren — zonder geldige opdracht heeft hij een overtreding begaan. Ik zie nog Roșca’s mond openvallen...
Hij zal mij en Dorel nog een keer ter burele roepen en dan zal ik wel zien. Vooralsnog kan Dorel me de bout hachelen.
Aan het eind van de blogentree vn 11 mei schreef ik: “De volgende dag werd Isza flink door Johnny in haar been gebeten, maar dat is weer een heel ander verhaal”. Dat andere verhaal zit hem hier in dat tegen het vallen van de avond Dorel met zeer veel kabaal aan de poort stond. Isza ging kijken en met dat ze de poort open doet schiet Johnny naar buiten om Dorel aan te vallen. Per vergissing beet Johnny in de kuit van Isza en Dorel wist niet hoe snel hij in zijn auto moest geraken.
Eigenlijk is 15 juni een hele andere dag. Mijn vader viert vandaag zijn tweeëntachtigste verjaardag. Voorwaar een heuglijk feit. Gisteren vierde hij alvast een feestje met zijn zussen, broer en mijn broer plus de onderscheiden aanhang. Ik heb de hele familie gezien via FaceTime — buiten terwijl het een graad of veertig was — en het was leuk eenieder zo bij malkander te zien.
Hoe dan ook, bij het uitrijden van de poort — ik reed achteruit de weg op en zag zijn auto niet en beschadigde zijn deur.
Normaliter maak je een Europees schadeformulier op en de rest is gesneden koek. Zo niet voor Dorel, hij liet zonder meer zijn auto repareren zonder dat ik daar weet van had en presenteerde mij de nota. Terwijl ik hem toch uitgelegd had wat de procedure is.
Daarna hem er nog diverse malen op aangesproken de papieren met me in orde te maken. Hij kwam niet verder dan geschreeuw dat ik moest betalen. Ik zei hem dat ik niets moet.
Aldus meldde ik Roșca dat ik geen schuld had. Immers er was geen toestemming door de politie verleend de auto te repareren, dan wel dat er tussen mij en Dorel een schriftelijke overeenkomst was gesloten. Er was ook geen proces–verbaal, maar bovenal Joșca de garageman had nooit mogen repareren — zonder geldige opdracht heeft hij een overtreding begaan. Ik zie nog Roșca’s mond openvallen...
Hij zal mij en Dorel nog een keer ter burele roepen en dan zal ik wel zien. Vooralsnog kan Dorel me de bout hachelen.
Aan het eind van de blogentree vn 11 mei schreef ik: “De volgende dag werd Isza flink door Johnny in haar been gebeten, maar dat is weer een heel ander verhaal”. Dat andere verhaal zit hem hier in dat tegen het vallen van de avond Dorel met zeer veel kabaal aan de poort stond. Isza ging kijken en met dat ze de poort open doet schiet Johnny naar buiten om Dorel aan te vallen. Per vergissing beet Johnny in de kuit van Isza en Dorel wist niet hoe snel hij in zijn auto moest geraken.
Eigenlijk is 15 juni een hele andere dag. Mijn vader viert vandaag zijn tweeëntachtigste verjaardag. Voorwaar een heuglijk feit. Gisteren vierde hij alvast een feestje met zijn zussen, broer en mijn broer plus de onderscheiden aanhang. Ik heb de hele familie gezien via FaceTime — buiten terwijl het een graad of veertig was — en het was leuk eenieder zo bij malkander te zien.
Mijn vader als zeven– achtjarige met zijn zussen en broer.
Een ander feit dat voor altijd met de vijftiende juni is verbonden is de vijftiende juni van 1985, nu precies dertig jaar geleden. Op die dag trokken ik en vrienden Epco, Ernst, Corine en Gerard naar Nijmegen om te gaan studeren en in Gerards geval een stage te gaan lopen. Onze keuze was gevallen op een rijtjeshuis aan de Gildekamp in de wijk Lindenholt.
Van 1985 tot en met 1995 zat hier Woongroep Full House (bron: Google Street View)
Het waren prachtige tijden in Nijmegen. Onze bijkans wekelijkse feesten waren beroemd en berucht. Voor de buurt waren we uitermate vreemde eenden in de bijt. Ik gooide me vol zin op mijn studie Nederlandse Taal– en Letterkunde.
Dat ik mijn studie nooit heb kunnen afmaken werd me duidelijk na de diagnose Asperger en is weer een heel ander verhaal.
Dat ik mijn studie nooit heb kunnen afmaken werd me duidelijk na de diagnose Asperger en is weer een heel ander verhaal.
Tweede generatie Full House.
Epco was inmiddels verhuisd en Gerard was teruggegaan naar Zwijndrecht.
Ondergetekende, Jan, Marlies, Ernst en Corine.
Epco was inmiddels verhuisd en Gerard was teruggegaan naar Zwijndrecht.
Ondergetekende, Jan, Marlies, Ernst en Corine.
Die stropdas die ik om heb, heb ik nog steeds hier in de kast liggen. Het was een stropdas van mijn vader, ergens eind jaren vijftig, begin jaren zestig. Een cirkel die zich rondt op 15 juni 2015.
Afgelopen vrijdag vroeg ik Isza of ik iets op mijn rug had. Ze schrok en zei: ‘een teek!’ Tekentang erbij gehaald en de teek geneutraliseerd. Vooralsnog geen rode kring dan wel vlek rond het wondje. Dus ik hou goede hoop
Leu Exchange Rate
RSS Feed
