Onderweg praatten we over haar jeugd en toeval of niet, ze zei me te behoren tot de generatie met een sleutel aan koordje om de nek. Mama werkte op de peuterspeelzaal, papa was commandant van tanks en terug uit school speelden de kinderen buiten als het weer dat toeliet. Liet het weer buitenspelen niet toe, dan werd de sleutel aan het koordje rond de nek gebruikt en speelden de kinderen binnen.
‘Dan zal dat pakketje een verrassing voor je zijn!’, zei ik.
Ondertussen belde de chauffeur van de pakketdienst. Ik zei hem onderweg naar huis te zijn. Dat was geen probleem, hij moest ook naar Bahnea om een pakketje af te leveren.
Zo gezegd kwamen we de chauffeur onderweg tegen op de brug naar Bahnea. Aldaar kreeg ik mijn pakketje. Ik betaalde hem de rembours en terug in de auto liet ik Isza zien wat ik nu gekocht had.
Zittend in een auto is het tamelijk moeilijk om van verbazing van de stoel te vallen — maar aan het gezicht van Isza te zien was het haar bijna gelukt.
Ik vertelde haar dat ik een mooi artikel had gelezen op de blog Roemenië maar dan anders over deze uitgave. Ik was meteen verkocht. Ten eerste de formidabele vormgeving, vervolgens het idee en ten derde omdat het prima past in fascinatie voor alles wat met het voormalige Oostblok te maken heeft.
Al die vijfenvijftig instructie kaarten waren een feest der herkenning voor Isza.