Om te beginnen denk ik dat weinigen E. du Perron nog lezen, laat staan Dirk Coster en helemaal niet hoe Du Perron via het literaire tijdschrift Forum(1) — alwaar ook een Menno ter Braak mederedactielid was —zijn kritiek op Coster verwoordde.
Het is een opmerkelijk deel dat ik nu binnenga en voor velen wellicht ’s heren Van Wieringens hoofdwerk. Mijn eerste tweet betoogt de vergissing ’s heren Van Wieringens gebruik van de term “microschets”(2).
Ik zocht het internet na op de het gebruik van de term “microschets”. Naast uitsluitend resultaten betreffende mijn eigen blog, kwam ik de marginale site tegen van ene Eelco van Wieringen(3). met daarop het gebruik van van de literaire term “microschets”.
Het is een opmerkelijk deel dat ik nu binnenga en voor velen wellicht ’s heren Van Wieringens hoofdwerk. Mijn eerste tweet betoogt de vergissing ’s heren Van Wieringens gebruik van de term “microschets”(2).
Ik zocht het internet na op de het gebruik van de term “microschets”. Naast uitsluitend resultaten betreffende mijn eigen blog, kwam ik de marginale site tegen van ene Eelco van Wieringen(3). met daarop het gebruik van van de literaire term “microschets”.
Microschets: M'ijsjes, Beek-Ubbergen
eelcovanwieringen 25-04-2016 10:54- permalink
Microschets 1. Serie ultrakorte beschrijvingen van topleveranciers en -handelaren in de regio Nijmegen.
Vertederende plek. Ambachtelijk, lokaal ijs. IJselijk goed. Gaan.
eelcovanwieringen 25-04-2016 10:54- permalink
Microschets 1. Serie ultrakorte beschrijvingen van topleveranciers en -handelaren in de regio Nijmegen.
Vertederende plek. Ambachtelijk, lokaal ijs. IJselijk goed. Gaan.
Zoals gezegd, en, ik citeer (2):
Het bracht me er toe na te denken over een tekstvorm, een prozavorm die qua verhaallijn slechts een gebeurtenis en een pointe zou bevatten en wel in een zo kort mogelijke vorm. De pointe wilde ik er in hebben om in een dergelijke prozavorm een onzichtbare laag aan te brengen die zichtbaar wordt door die pointe.
In een latere conversatie met voormalig mederedacteur van Letterlik (4) poneerde hij in relatie tot de term “microschets” het filosofische begrip solipsisme. Op zich valt daar heel veel voor te zeggen, evenwel ik zie meer een similariteit met het begrip “ollekebolleke”.
Een ollekebolleke is een dichtvorm (5) in 1994 verzonnen door Drs. P. Zo ook in similariteit is de prozavorm “microschets” door mij verzonnen voor het blad Letterlik.
In een tweet (6) aan bedoelde Van Wieringen wees ik hem er op over het hoe en wat van de microschets.
# microschets is een literaire verhaalvorm met meerdere lagen, geboren in het Nijmeegse blad Letterlik jaren 80/90 (6)
Een eenvoudige en historiserende mededeling ter duiding. Het antwoord dat volgde (7) verraadt genoeg. een werkelijke intelligentie zou zich nooit zo ijverig en gezapig de microschets kunnen misbruiken (in eigen fraaie en natuurlijk weer nietszeggende woorden, soit, geen gelaagdheid).
Verder lezend op zijn site heb ik geen enkel idee gekregen wat een microschets voor de heer Van Wieringen is. Zuiver in tegenstelling met als dat ik een ollekebolleke zou schrijven. Ik zou de regelen der kunst volgen bij een ollekebolleke, of een sonnet — een ballade heb ik mij nog niet aan gewaagd, evenmin aan een kreeftdicht.
Ik verwees in een tweet de Heer van Wieringen naar mijn eerdere essayette over het verschijnsel “microschets”. Het antwoord daarop was:
Stuur mij graag een afschrift van het depot waarin Microschets auteursrechtelijk beschermd werd.
Heeft men, na zoiets, eigenlijk meer nodig? Deze banaliteit — deze oneigenlijke gemeenplaats, zoals Richard Brautigan ooit schreef (7). Voor hen die zich voorstellen dat ik alleen het minder goede uit de Wieringer Geschriften citeer, wil ik aanstippen dat dit soort frasen tot het antologie–proza van de Heer van Wieringen behoren. Wijnjournalistiek, zo lees ik op zijn site. Leuk, ik maak wijn, maar hoe mijn wijn smaakt is zo nietszeggend. Culinaire onderzoeksjournalistiek. Ook leuk. Ik had vroeger op een niet meer bestaand Roemenië–forum de CPI — de Cascaval Pane Index, waarin de kwaliteit van een restaurant werd afgemeten aan de kwaliteit van de cascaval pane. Maar het belangrijkste waarvoor de heer Van Wieringen bewondering verlangt? “Het Schrijffenomeen”, zo betitelt hij zichzelf. Met daarachter een ™–teken. Een teken dat geen enkele juridische waarde heeft. Hoogstens is een literaire term — althans ik veronderstel dat ik “Het Schrijffenomeen” zo benoemen kan — beschermd door de Auteurswet 1912, in artikel 1 wel te verstaan (9).
Nu besef ik ook wel dat het een ietwat zonderlinge bezigheid zou worden een gedeelte van dit essayette te wijden aan de vraag of de heer van Wieringen een literaire kunstenaar genoemd kan worden. Ik zocht op het lemma “Schrijffenomeen” en stuitte zo waar op een twitteraar (10). Het kan natuurlijk zo zijn dat Jan Blok een pseudoniem is voor de heer Van Wieringen, mocht dat echter niet zo zijn dan is het toch curieus te noemen dat een van de twittervolgers van Jan Blok die heer Van Wieringen is. Evenwel los van dit geheel is de term “schrijffenomeen” juridisch volgens de Auteurswet moeilijk te claimen om dat het te algemeen is, net als een woord als “chocomel”.
In zijn volgende tweet dienaangaande zegt de heer Van Wieringen:
Zeg, als dit het is dan stop ik even met reageren. Dit is niet serieus te nemen.
gevolgd door:
En Microschets is op geen enkele wijze beschermd.
Ik had de heer Van Wieringen eerder op de Auteurswet gewezen. De heer Van Wieringen — als voormalig student Rechten — zou ook moeten weten dat de term “Schrijffenomeen” zich daartoe anders verhoudt dan “ollekebolleke” en “microschets”. daarbij, ik neem mijn geschriften zeer serieus en als dat niet zo is, dan staat dat in de tekst..
Gisteravond — het was al in het Roemeense late avonduur — kreeg ik nog een tweet van de heer Wieringen. Hij protesteert nogmaals tegen zijn, door mij geponeerde, misbruik van het woord “microschets”, zonder dat hij in dat protest zijn dagelijkse portie literaire verrukking hervindt, behoudens een dreigement:
Ga ons gesprek op FB zetten, zeg maar als microschets over trivialiteiten. Kan ik nog een
laatste reactie van je optekenen?
Als men op zo een goede weg is, moet men verder gaan. Het is rondweg vernuftig: maar komt men toch niet in verwarring, als men gaat denken aan al die andere microschetsen, wier pointe hier ook nog bij hadden kunnen betrokken worden?
Ikzelf zou mij nooit een ollekebolleke toe–eigenen ter vervreemding en mijner glorie. Hoe marginaal ook. Ondanks dat ik de Literatuurprijs van de Stad Nijmegen ooit heb gewonnen, beschouw ik mijzelf als marginaal. Ondanks dat de Letterliks — met twintig jaar oude microschetsen — die in depot bij de Koninklijke Bibliotheek (11) liggen heeft het iets marginaals. Evenwel een microschets is een microschets met in zich beperkende regels. Eenieder die daarvan wil afwijken en dat afwijken als triviaals beschouwt, is gelijk aan iemand die een gestolen fiets heelt, wetende dat het een gestolen fiets is.
Het bracht me er toe na te denken over een tekstvorm, een prozavorm die qua verhaallijn slechts een gebeurtenis en een pointe zou bevatten en wel in een zo kort mogelijke vorm. De pointe wilde ik er in hebben om in een dergelijke prozavorm een onzichtbare laag aan te brengen die zichtbaar wordt door die pointe.
In een latere conversatie met voormalig mederedacteur van Letterlik (4) poneerde hij in relatie tot de term “microschets” het filosofische begrip solipsisme. Op zich valt daar heel veel voor te zeggen, evenwel ik zie meer een similariteit met het begrip “ollekebolleke”.
Een ollekebolleke is een dichtvorm (5) in 1994 verzonnen door Drs. P. Zo ook in similariteit is de prozavorm “microschets” door mij verzonnen voor het blad Letterlik.
In een tweet (6) aan bedoelde Van Wieringen wees ik hem er op over het hoe en wat van de microschets.
# microschets is een literaire verhaalvorm met meerdere lagen, geboren in het Nijmeegse blad Letterlik jaren 80/90 (6)
Een eenvoudige en historiserende mededeling ter duiding. Het antwoord dat volgde (7) verraadt genoeg. een werkelijke intelligentie zou zich nooit zo ijverig en gezapig de microschets kunnen misbruiken (in eigen fraaie en natuurlijk weer nietszeggende woorden, soit, geen gelaagdheid).
Verder lezend op zijn site heb ik geen enkel idee gekregen wat een microschets voor de heer Van Wieringen is. Zuiver in tegenstelling met als dat ik een ollekebolleke zou schrijven. Ik zou de regelen der kunst volgen bij een ollekebolleke, of een sonnet — een ballade heb ik mij nog niet aan gewaagd, evenmin aan een kreeftdicht.
Ik verwees in een tweet de Heer van Wieringen naar mijn eerdere essayette over het verschijnsel “microschets”. Het antwoord daarop was:
Stuur mij graag een afschrift van het depot waarin Microschets auteursrechtelijk beschermd werd.
Heeft men, na zoiets, eigenlijk meer nodig? Deze banaliteit — deze oneigenlijke gemeenplaats, zoals Richard Brautigan ooit schreef (7). Voor hen die zich voorstellen dat ik alleen het minder goede uit de Wieringer Geschriften citeer, wil ik aanstippen dat dit soort frasen tot het antologie–proza van de Heer van Wieringen behoren. Wijnjournalistiek, zo lees ik op zijn site. Leuk, ik maak wijn, maar hoe mijn wijn smaakt is zo nietszeggend. Culinaire onderzoeksjournalistiek. Ook leuk. Ik had vroeger op een niet meer bestaand Roemenië–forum de CPI — de Cascaval Pane Index, waarin de kwaliteit van een restaurant werd afgemeten aan de kwaliteit van de cascaval pane. Maar het belangrijkste waarvoor de heer Van Wieringen bewondering verlangt? “Het Schrijffenomeen”, zo betitelt hij zichzelf. Met daarachter een ™–teken. Een teken dat geen enkele juridische waarde heeft. Hoogstens is een literaire term — althans ik veronderstel dat ik “Het Schrijffenomeen” zo benoemen kan — beschermd door de Auteurswet 1912, in artikel 1 wel te verstaan (9).
Nu besef ik ook wel dat het een ietwat zonderlinge bezigheid zou worden een gedeelte van dit essayette te wijden aan de vraag of de heer van Wieringen een literaire kunstenaar genoemd kan worden. Ik zocht op het lemma “Schrijffenomeen” en stuitte zo waar op een twitteraar (10). Het kan natuurlijk zo zijn dat Jan Blok een pseudoniem is voor de heer Van Wieringen, mocht dat echter niet zo zijn dan is het toch curieus te noemen dat een van de twittervolgers van Jan Blok die heer Van Wieringen is. Evenwel los van dit geheel is de term “schrijffenomeen” juridisch volgens de Auteurswet moeilijk te claimen om dat het te algemeen is, net als een woord als “chocomel”.
In zijn volgende tweet dienaangaande zegt de heer Van Wieringen:
Zeg, als dit het is dan stop ik even met reageren. Dit is niet serieus te nemen.
gevolgd door:
En Microschets is op geen enkele wijze beschermd.
Ik had de heer Van Wieringen eerder op de Auteurswet gewezen. De heer Van Wieringen — als voormalig student Rechten — zou ook moeten weten dat de term “Schrijffenomeen” zich daartoe anders verhoudt dan “ollekebolleke” en “microschets”. daarbij, ik neem mijn geschriften zeer serieus en als dat niet zo is, dan staat dat in de tekst..
Gisteravond — het was al in het Roemeense late avonduur — kreeg ik nog een tweet van de heer Wieringen. Hij protesteert nogmaals tegen zijn, door mij geponeerde, misbruik van het woord “microschets”, zonder dat hij in dat protest zijn dagelijkse portie literaire verrukking hervindt, behoudens een dreigement:
Ga ons gesprek op FB zetten, zeg maar als microschets over trivialiteiten. Kan ik nog een
laatste reactie van je optekenen?
Als men op zo een goede weg is, moet men verder gaan. Het is rondweg vernuftig: maar komt men toch niet in verwarring, als men gaat denken aan al die andere microschetsen, wier pointe hier ook nog bij hadden kunnen betrokken worden?
Ikzelf zou mij nooit een ollekebolleke toe–eigenen ter vervreemding en mijner glorie. Hoe marginaal ook. Ondanks dat ik de Literatuurprijs van de Stad Nijmegen ooit heb gewonnen, beschouw ik mijzelf als marginaal. Ondanks dat de Letterliks — met twintig jaar oude microschetsen — die in depot bij de Koninklijke Bibliotheek (11) liggen heeft het iets marginaals. Evenwel een microschets is een microschets met in zich beperkende regels. Eenieder die daarvan wil afwijken en dat afwijken als triviaals beschouwt, is gelijk aan iemand die een gestolen fiets heelt, wetende dat het een gestolen fiets is.
- Voor de tekst verwijs ik naar DNBL.
- Zoals eerder betoogd.
- Sinds februari 2016 in de lucht.
- Instituutsblad Nederlands van de Katholieke Universiteit Nijmegen.
- Als in: Dagelijks voorstelling!
Wreedheden! Bloedbaden!
Roofdieren! Christenen!
Actie! mimiek!
Ware juweeltjes van
Liefhebberijtoneel
Voor het geachte
Romeinse publiek! - Zie conversatie op twitter.com
- En een ultrakorte beschrijving van restaurants zoals je ziet.
- ‘Ik herinner me dat ik een oude vrouw aanzag voor een forelrivier in Vermont’ : pagina 18, Brautigan, Richard, Troutfishing in America, Boston, 1967
- Het auteursrecht is het uitsluitend recht van den maker van een werk van letterkunde, wetenschap of kunst, of van diens rechtverkrijgenden, om dit openbaar te maken en te verveelvoudigen, behoudens de beperkingen, bij de wet gesteld.
- @schrijffenomeen. Werkelijke naam Jan Blok en pretenderende in de Vallon-Pont-d'Arc te wonen.
- Ars longa vita brevis.
RSS-feed
