Nawoord
Naast dat ik leef in deze blog, leef ik ook in Twitter en Facebook. Een tijdje geleden op mijn Facebook–pagina een Roemeens gedicht gedeeld. Een gedicht dat mij enorm aansprak. Ik was getroffen door de bijbehorende afbeelding — het echtpaar Ceaușescu dat geëxecuteerd wordt — en de tekst. Een tekst vol kwaadheid, terechte kwaadheid. In eerste instantie gedeeld voor mijn Roemeense Facebook–vriendinnen en –vrienden. Zo dacht ik, tot mijn vader me in keurig Roemeens om een vertaling vroeg.
Een halve dag werk. In het gedicht van een ander kruipen — te moeten kiezen voor het loslaten van klankrijm omdat ik als vertaler de boodschap wilde laten prevaleren. Daarnaast, het Roemeens is naar mijn mening een veel klankrijkere, melodieuzere taal dan de keelziekte die Nederlands heet.
Ik was het gedicht tegengekomen via een Roemeense Facebook–vriendin uit Constanța. Ik had zo}n idee dat de structuur van het gedicht tijdens het delen verloren was gegaan. Kortom ik ging op zoek naar het origineel en de schrijver.
Tot mijn verbazing — achteraf gezien de poëtisch verwoorde boosheid eigenlijk niet — bleek het gedicht ruim 50.000 keer te zijn gedeeld. Een reden te meer het ook voor de Nederlandse taal openbaar te maken en Facebook¨vrienden te worden met de schrijver, Viorel Boldiș, de poëtische stem van de Roemeense gemeenschap in Italië
Ik kom te weten dat het gedicht gepubliceerd is op zijn Facebook–pagina op 4 mei 2014. Met de toentertijd in het verschiet zijnde verkiezingen voor het Europees Parlement wilde hij zijn landgeoten in den vreemde laten weten wat er eigenlijk aan de hand is Roemenië. Een land verpatst door weinigen voor veel geld, de Becali’s, de Țiriacs, en nog velen meer.
Naast dat ik leef in deze blog, leef ik ook in Twitter en Facebook. Een tijdje geleden op mijn Facebook–pagina een Roemeens gedicht gedeeld. Een gedicht dat mij enorm aansprak. Ik was getroffen door de bijbehorende afbeelding — het echtpaar Ceaușescu dat geëxecuteerd wordt — en de tekst. Een tekst vol kwaadheid, terechte kwaadheid. In eerste instantie gedeeld voor mijn Roemeense Facebook–vriendinnen en –vrienden. Zo dacht ik, tot mijn vader me in keurig Roemeens om een vertaling vroeg.
Een halve dag werk. In het gedicht van een ander kruipen — te moeten kiezen voor het loslaten van klankrijm omdat ik als vertaler de boodschap wilde laten prevaleren. Daarnaast, het Roemeens is naar mijn mening een veel klankrijkere, melodieuzere taal dan de keelziekte die Nederlands heet.
Ik was het gedicht tegengekomen via een Roemeense Facebook–vriendin uit Constanța. Ik had zo}n idee dat de structuur van het gedicht tijdens het delen verloren was gegaan. Kortom ik ging op zoek naar het origineel en de schrijver.
Tot mijn verbazing — achteraf gezien de poëtisch verwoorde boosheid eigenlijk niet — bleek het gedicht ruim 50.000 keer te zijn gedeeld. Een reden te meer het ook voor de Nederlandse taal openbaar te maken en Facebook¨vrienden te worden met de schrijver, Viorel Boldiș, de poëtische stem van de Roemeense gemeenschap in Italië
Ik kom te weten dat het gedicht gepubliceerd is op zijn Facebook–pagina op 4 mei 2014. Met de toentertijd in het verschiet zijnde verkiezingen voor het Europees Parlement wilde hij zijn landgeoten in den vreemde laten weten wat er eigenlijk aan de hand is Roemenië. Een land verpatst door weinigen voor veel geld, de Becali’s, de Țiriacs, en nog velen meer.
RSS-feed
