Kantelpunt — RO XVII

Het is ergens halverwege juni 2009. Ik zit in een taxi van Zutphen naar Arnhem, op weg naar Autobedrijf Bochane. Ik was al een tijdje autoloos en door een gelukkige financiële meevaller zou ik me weer met eigen wielen mobieler kunnen maken. Ik was redelijk gecharmeerd van het model Renault Kangoo. Hoge instap — altijd makkelijk met mijn heup– en knieklachten, lekker ruim en met de mogelijkheid tot een automaat — altijd makkelijk met mijn heup– en knieklachten.
Ik ben op dat moment niet geheel autoloos, want ik beschik over een Valys–pasje, alsmede een pasje voor de buurtbus, maar een eigen auto, zoals gezegd...
...Hoe dan ook. Op internet was ik een Renault Kangoo tegengekomen. Met automaat. Die auto wil ik nu dus in het echt zien.

Mijn laatste auto was een Mazda 626 Wagon uit 1989. Geen automaat, wel met een motor van twee liter. Heerlijke auto. Paar keer volgeladen op en neer naar Roemenië gereden, maar toen mijn ex voorgoed terugging naar Roemenië en ik alleen achterbleef, was het toch wel een beetje dure auto geworden qua verzekering, belasting, benzine en wat dies meer zij. In 2007 nam ik definitief afscheid van die auto.

Op de terugweg ergens in 2002. Auto is afgeladen.
Onder andere zijn wat karrenwielen te zien.
De rest is goed verstopt.

Thuis in Zutphen met een typische sleepkever.

Voor die Mazda 626 had ik een andere Mazda. Een 323 Sedan uit 1988. De motorinhoud zou ik niet meer weten. Deze auto hadden we gekregen van mijn ouders. Met “we” bedoel ik mijn ex en ik. Deze Mazda was de auto van mijn moeder geweest. Maar die had zich in de nazomer van 1999 een Mitsubishi Carisma aangeschaft. Dat ik die seizoensaanduiding weer wel weet, is omdat we in de herfst met die 323 naar Roemenië zijn geweest, waarbij ik met “we” mijn ouders, mijn ex en ik bedoel.

Een aangetrouwde neef zet een nieuwe uitlaat onder de Mazda 323

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat die uitlaat niet nieuw was, edoch op ambachtelijke wijze uit een leeg olievat werd vervaardigd. Het was geen gezicht, maar het werkte wel.

Ondergetekende aan het stuur.
De auto wordt gestart om de terugreis te aanvaarden vanaf het ouderlijk huis van mijn ex.

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat er van dat starten niets terechtkwam. Vandaar de wat vertwijfelde gezichten en de zus van mijn ex die zich naar binnen spoed om die aangetrouwde neef, die van die uitlaat, te zeggen dat hij weer wat op moest gaan lossen.
Van dat oplossen kwam niets terecht. Hij wist weliswaar precies welk onderdeel kapot was, iets elektronisch, maar ja een Mazda is nu eenmaal geen ARO of een Dacia.
De ANWB werd ingeschakeld. Mijn vader heeft wat afgelopen om telefonisch contact met Nederland te krijgen. Mobiele telefonie bestond nog niet en elk gesprek naar Nederland moest worden aangevraagd. Vervolgens wachtte je een, twee uur — soms langer.
Uiteindelijk met het vliegtuig terug en na een week of drie werd de Mazda op een Joegoslavische trailer bij een garage in Dordrecht afgeleverd. Waarbij opgemerkt zij dat de moeder van mijn ex de auto nog had volgepropt met gedroogde bonen, varkensvlees, aardappelen en ik weet niet meer wat. Het moge duidelijk zijn dat dat vlees nu niet echt een succes te noemen was.

Na deze avonturen nog een jaar of drie in deze Mazda gereden. Helaas was er een onverlaat met honkbalpetje die achterop mij knalde toen ik voorrang gaf aan een fietser. Einde van deze heerlijke auto. Ze werd total loss verklaard. Ik kreeg een bedrag en ik mocht de auto houden. De auto verkocht ik weer door aan mijn buurman die oorspronkelijk uit de Congo kwam. Uiteindelijk is ze op een grote boot naar zijn geboorteland verscheept.

Voor die Mazda 323 woonde ik nog in Nijmegen. Pas in 1998, een jaar nadat mijn ex naar Nederland was gekomen vonden we een flatje in Zutphen. Ik werkte toen als grafisch vormgever bij Reesink. Ik had een fiets, was nog in staat te fietsen — mijn knieën en heup lieten dat nog toe.
Van zo rond 1992, 1993 tot — ik denk — 1994, 1995 had ik samen met mijn broer een Opel Ascona. Ik verwijs gemakshalve naar een eerdere blog van me.

In mijn studententijd in Nijmegen een stuk of vijf auto’s gehad. Samen met huisgenoten — ik heb in twee verschillende woongroepen gewoond toentertijd. Een Peugeot 104, een 2CV, een Datsun, een Opel Kadett en een Hyundai Pony. Die laatste is nooit van de parkeerplaats gekomen. Was gekregen en kwam niet door de APK

De eerste huisauto was een Opel Kadett C Coupé uit 1974. Goede vriend en huisgenoot Epco zou naar Dordrecht rijden, maar kwam daar nooit aan...

...wel weer terug in Nijmegen....

Andere neus van de sloop en met de slijptol en het lasapparaat werd deze Kadett weer goed bevonden om me te rijden. Totdat ik er een aanrijding mee kreeg. Bij het stadion van Vitesse wilde ik stoppen voor een stoplicht. Evenwel er ik had te weinig remdruk, met als gevolg dat ik achter op een nigelnagelneue Golf klapte. Die Kadett heeft daarna — behalve de terugreis naar huis — nooit meer gereden.

De Kadett en haar opvolgster links.
Huisgenoot danst van plezier vanwege andere auto.

De nieuwe huisauto was een Datsun 1100. Kostte de Kadett ons een 700 gulden, deze Datsun kregen we cadeau van een buurman. Er moesten wat onderdelen vervangen worden, zoals een radiator, stukken uitlaat en nog een paar dingen.
Gelijk de auto een studentikoos uiterlijk gegeven en een naam: Kandy–Kolored–Tangerine–Flake–Streamline–Baby. Een naam gebaseerd — immers niet helemaal exact overgenomen —op het eerste boek van van Tom Wolfe met journalistieke essays.

Heel veel plezier mee gehad. Vooral die keer onderweg naar Brussel om iemand te interviewen. Aangehouden door een zwaantje die meende dat er wel van alles mis zou zijn met deze Datsun. Evenwel, alles bleek in orde. APK. Verzekering. Geen vuiltje aan de lucht en door naar Brussel.
Trouwens. Ook bij grensovergangen naar Duitsland werd deze Datsun negen van de tien keer helemaal doorzocht.
Maar ja, toch na ruim een jaar was ze helemaal op en rijp voor de sloop. Niet lang daarna kwam er een andere huisauto, een Peugeot 104. Een cadeautje van de vader van een huisgenote.

Een heel fijn boodschappenwagentje bij studentenfeestjes.

Uiteindelijk is deze ook op de schroot beland, maar dat hebben niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Ik geloof dat we er nog een geeltje voor kregen.

Studenten en auto’s — wij zijn ons er eentje. Dat was zo van 1984 tot 1990, 1991, toen ik stopte met studeren en mij allengerhand via de geneugten van de Apple mij op het grafische vormgeverschap gooide.

In In 1982 kocht ik mijn eerste auto. Een Citroën 2CV4 met rode startknop. Kostte me 150 gulden en ik heb daar twee jaar in kunnen rijden. Ik werkte in die tijd als vliegende kracht bij diverse filialen van Radio Modern. Dordrecht. Rotterdam — Middellandstraat (met als vaste klant Johan Manusama), Pleinweg, Korte Hoogstraat. Gorinchem. Leerdam. Den Haag. Wassenaar — met als vaste klant Reinder Zwolsman. Kijkduin — dat was een van de leukste op donderdagavond — koopavond — dineren met zicht op zee. En. Overal naar toe met mijn eerste autootje. Flink nog mee verdiend ook, immers ik had geen vast contract en kon een treinkaartje per dag declareren.

Gezien de kentekenplaat was ze uit 1973

Ze kan niet meer.

Haar laatste rit was naar vliegveld Lelystad. Ik zou vliegtuigen gaan spotten. We hebben dat nooit gehaald. De motor liep in de soep — 2o kilometer per uur in de hoogste versnelling. Ik liet me wegslepen naar Wageningen. Ik had de afspraak bij Epco te blijven pitten. dat blijven pitten is dus wel gelukt. De volgende dag ging mijn eerste liefde op wielen naar de Duck Dump in Randwijk. Daar heeft ze nog menig Eendje van donormateriaal kunnen voorzien.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat die Eend niet de eerste auto was waarin achter het stuur zat. Dat was de Volkswagen 1500 van mijn Onkel Hubert en Tante Hella. Duitse vrienden die mijn ouders hadden leren kennen via de Vereniging voor Internationaal Jeugdverkeer.

1962

Aldus mijmerend zit ik in de taxi naar Bochane in Arnhem. Denkend aan al die auto’s die ik ooit heb gehad. Opgemerkt zij drie weken later duidelijk zou worden dat ik een Asperger ben. Daarom zeven keer ben opgeweest voor een rij–examen en daarom veelal van die mijmeringen heb.

Ik word zeer goed geholpen daar in Arnhem. Goed, de kleur grijs vind ik wel erg square, maar dat is slechts een kleur. Ook de proefrit kan me niet op andere gedachten brengen, evenals de kilometerstand van slechts 55.000 kilometer. Ik koop de auto en ze wordt drie dagen later afgeleverd in Zutphen.

Met eigen parkeerplaats

Het was een heerlijke auto. Een keer in de week naar de Lidl. Een keer per maand naar Duitsland. Naarmate het minder ging met mijn moeder wat vaker naar Dordrecht. Mijn moeder vond het geweldig zo makkelijk als ze kon instappen, vergeleken met haar Carisma. Eveneens het feit dat haar rolstoel zo makkelijk in en uit kon worden geladen, vergeleken met haar Carisma.

Sinds 2006 was ik afgekeurd en kreeg ik een WIA. Plus veel voorzieningen via de WMO, zoals een verhoogd toilet, een huishoudelijke hulp en een invalidenparkeerplaats voor de deur.

Met reclame voor Buurtbeheer Berkelpark.

Zo rond het jaar 2000 begonnen met me in te zetten voor de wijk waar ik woonde. Voorsteralleekwartier Zuid — in de volksmond bekend als De Bronx van Zutphen. Ik werd lid van de bewonersommissie en van lieverlee werd de wijk op een hoger plan getild.
In samenspraak met de Gemeente Zutphen, de woningbouwvereniging en andere partners werd Voorsteralleekwartier Zuid voortaan Berkelpark. Samen met wat anderen richtte ik een stichting op, Stichting Berkelpark om via allerlei projecten gelden te genereren voor allerlei activiteiten. Een van die projecten was Buurtbeheer Berkelpark. Een klussendienst door wijkbewoners voor heel Zutphen. Vandaar de reclame op de deur van de Kangoo, die inmiddels Further II heette.
Dat buurtbeheerder heeft bij voorbeeld bij het definitieve vertrek uit mijn flat er voor gezorgd dat alles er piekfijn uitzag en de woningbouw ook zeer tevreden was.

Die keren met Further II in Roemeniëland — een uittreksel

Een, twee keer in de week help ik mijn buren met ritjes naar de grote stad, dan wel de grotere stad. Ze betalen de benzine, krijg er een, dan wel twee liter wijn bij cadeau, gerookt spek, een halve liter rachiu en deze jongen is weer blij. Isza is wel eens mee geweest. Verbaasde zich over mijn geduld. Maar ja, wat kun je anders doen dan te wachten tot die buren die je helpt hun boodschappen hebben gedaan, of hun bankzaken. Ik vermaak me wel. Heb een iPad met e–boeken, een spelletje op de mobiele telefoon, ik kijk naar buiten naar de mensen die voorbijgaan en er is altijd die tijd om weer huiswaarts te keren.
Ik ben wel altijd heel duidelijk. In de uchtend om acht uur aan de poort staan om te vragen of ik even naar de Suplac wil rijden, dat doe ik  niet — ik wil minstens een fag van te voren weten waar ik aan toe ben. Immers ik heb mijn uchtendritueel. Half zes op — alhoewel, vanmorgen was het acht uur... IPad aan. Krantjes lezen. Wordfeud met mijn Wordfeud–vrienden. Boom Beach spelen met mijn Boom Beach–vrienden. Koffie. Een glaasje sap. Dan is het negen uur. Gaat Johnny aan de ketting. Krijgen de dieren te eten. Mijn dag begint. Dat ritme is me heilig. Net zo goed dat ik na acht uur in de avond niet meer wil dineren. Dat mijn mes altijd links van het bord moet liggen.

Plattelandsstof en een mijlpaal.

Het is zondag 3 juni tien voor half vier in de middag. Precies voor de winkel van Lenuța in mijn geliefde Laslăul Mare. Met Isza boodschappen wezen doen. De teller op komt op 150.00. Op zesentwintig dagen na, in negentien jaar. Van dat getal zijn er zo’n 95.000 in negen jaar voor mijn rekening.

---

Het is dinsdag 3 juli. Precies een maand na de kilometragemijlpaal. Ik zit te wachten bij de BCR–Bank in Târgu Mureș met een bonnetje met  nummer in de hand tot ik aan de beurt ben.

De vrijdag ervoor, de negenentwintigste juni, heb ik een besluit genomen. Further II is dan precies achttien jaar oud. Ze had al een tijdje het euvel spontaan in een andere versnelling te klappen tijdens het rijden. Voorheen tijdens ee rit naar de grote stad, zo’n twee, drie keer. Maar sinds een maand of wat was dat opgelopen tot een keer of twintig, dertig.  Oplossing was tijdens het rijden de motor te herstarten. Maar mhet werd irritanter en irritanter. Ik had al op internet gezocht wat het euvel zou kunnen zijn:

Dat is storing DF049, elektroklep vervangen van de afregeling olie druk...dan zal het probleem waarschijnlijk opgelost zijn...dit is geen klusje om zelf te doen!!

Dus niets voor plaatselijke Zoli, mijn vaste garagist in Idrifaia. Daarnaast had Further II met een stijgende regelmaat last van startproblemen — startte niet, tien minuten wachten en dan kon er wel gestart worden.
Ik had er het begin dit jaar met mijn broer over, toen hij hier op bezoek was. Hij vroeg me of het niet eens tijd werd voor een andere auto. Ik sta onder vrijwillige bewindvoering en mijn broer is mijn bewindvoerder, dus hij zou ook uiteindelijk zijn fiat moeten geven.

Die laatste vrijdag van juni belde ik mijn broer via WhatsApp. Ik had een besluit genomen. De queeste naar een andere auto. Ik vroeg mijn broer nar welk budget ik had — hij spaart elke maand een bedrag van mijn WIA–uitkering.

Derhalve zit ik nu te wachten bij de BCR–Bank in Târgu Mureș met een bonnetje met  nummer in de hand tot ik aan de beurt ben.

14.000 lei

Ik word zeer vriendelijk geholpen en keer met een flink pak geld terug bij Florin en Kinga. We zijn op weg een auto te kopen.
De kinderen waren die zaterdag op bezoek en een en ander besproken met Florin. Samen op internet een andere auto zoeken. In ieder geval eentje met automaat. Ik was erg gecharmeerd van een Opel Meriva. Maandag had Florin er eentje gevonden uit 2004 met een kilometrage van 140.000 en automaat.
Aldus rijden we naar Sângeorgiu de Mureș, een tegen Târgu Mures aangeplakt dorp. En. Daar we vinden we haar bij de uitbater van een winkel met allerlei benodigdheden voor paarden

De ingang naar het bedrijf (via Google Maps)

We maken een proefritje en dat bevalt prima. Vooral die Easytronic–halfautomaat is een genot. Het is me als snel duidelijk. Deze wordt de nieuwe Further, Further II b om precies te zijn.

€2450 tegen een koers van 4,70 RON en ze is van mij.

Onze wegen scheiden zich. Kinga en Florin gaan nog boodschappen doen bij de Auchan richting Ungheni en ik ga naar huis via Bălăușeri. Niemand die het ziet, maar deze jongen heeft een grote glimlach.

Er zit nog verzekering op tot en met september. Dan gaan we me Further II b op mijn naam zetten en een andere verzekering nemen. Verder. APK zit er nog op tot volgend jaar. Wegenbelasting is betaald tot en met december.

Eerste ritje in het dorp met Isza.
En Hadewych ziet dat het goed is.

Dat eerste ritje was een beetje een gemene van me. Ik had Isza niet verteld dat ik een auto ging kopen. Groot was de verrassing op haar gezicht. Maar ja, wat wil je, met een Kangoo die meer en meer keuren vertoonde.

Further II? Verder? Ik zit op het bankje voor ons huis met Florin te kletsen. Hij vertelt dat Kinga bezig is met een rijbewijs.
‘Mwah,’ zeg ik hem: ‘Je weet de Kangoo is niet meer je van het. Heeft reparaties nodig. Als je wilt, mag je haar hebben. Dan moet je maar zien wat doet. Of repareren. Of naar de schroot en dan mag je het geld houden.’ Ik weet dat hij bij de schroot er een 800 lei voor krijgt, dus dat is nooit weg.
Helemaal verbaasd kijkt hij me aan: ‘Graag!’.
Waarom niet? De kinderen staan aantal klaar voor ons. Hoe ze me geholpen hebben met Further II b...

Overdracht van de papieren.
Inclusief een miniatuur Kangoo.

Aldus kwam Florin een paar dagen later om de Kangoo van het terrein te slepen. Ik moest denken aan die taxirit toentertijd naar Bochane. Aan al die auto’s die ik gehad heb. Maar ook aan het derde leven van Further II.

Further II, je wordt bedankt. Je kunt wel gaan!
De onscherpte van de foto komt door de weerspiegeling van mijn vochtige ogen...