Het is wat het is en het was wat het was. Naast lichamelijke ongemakken, zoals zware griep, het ophoesten van barnstenen slijm, een verdraaide knie — de buurvrouw had haar stoepje niet schoon geveegd en het was dus glad — allen zorgden er voor dat ik veel te bed lag. Creativiteit, mijn wapen tegen depressies, ik moest er niet aan denken. Aldus mindere lust tot schrijven — vertalingen deed ik nog wel, evenals een logootje maken, maar schrijven... ...het kwam er niet van...
Niet dat er niets gebeurde, maar ik kon mij er niet toe zetten het op papier te zetten. Zelfs niet het feit dat de auto stuk ging, net als de wasmachine en daarbovenop viel ook nog de centrale verwarming uit. En dat allemaal bij temperaturen van –10 tot en met – 23 graden...
Niet dat er niets gebeurde, maar ik kon mij er niet toe zetten het op papier te zetten. Zelfs niet het feit dat de auto stuk ging, net als de wasmachine en daarbovenop viel ook nog de centrale verwarming uit. En dat allemaal bij temperaturen van –10 tot en met – 23 graden...
12 januari
Schoonzoon Florin kwam langs met een vriend en hij rijdt op de foto Further II, mijn Kangoo naar Bahnea. Accu laadde niet meer op, allerlei lampen waren uitgevallen en bovenal deed de servobesturing het niet meer. Alles net na de kerst.
Wat dat betreft ben ik blij een schoonzoon te hebben, een schoonzoon die klaar staat wanneer mogelijk. Twee dagen en de auto was weer gerepareerd terug!
Wat dat betreft ben ik blij een schoonzoon te hebben, een schoonzoon die klaar staat wanneer mogelijk. Twee dagen en de auto was weer gerepareerd terug!
In Bahnea
Aan het begin van een van de twee toegangswegen naar de zigeunerwijk kon Further II niet meer. Geduwd moest er worden, tot ze geen verkeer meer hinderde. Het wachten was nu op de specialist uit het naburige Mica.
Gisteren was het dan zo ver. Ik had weer wielen. Met die wielen ging ik met buurman Nea Costel op en neer naar de grote stad. Isza haar salaris was binnengekomen, we hadden wat boodschappen nodig en Nea Costel had zijn gebruikelijke gang apotheek–bank–groentenmarkt–Penny Market–Lidl. Voor mij was de Lidl enerzijds een bron van innerlijk plezier, aan de andere kant kwam de domper dat er in de schappen van de Lidl geen koffiepads meer lagen — een geluk dat we nog een verpakking of acht op voorraad hadden gekocht de vorige keer bij de Lidl.
Gisteren was het dan zo ver. Ik had weer wielen. Met die wielen ging ik met buurman Nea Costel op en neer naar de grote stad. Isza haar salaris was binnengekomen, we hadden wat boodschappen nodig en Nea Costel had zijn gebruikelijke gang apotheek–bank–groentenmarkt–Penny Market–Lidl. Voor mij was de Lidl enerzijds een bron van innerlijk plezier, aan de andere kant kwam de domper dat er in de schappen van de Lidl geen koffiepads meer lagen — een geluk dat we nog een verpakking of acht op voorraad hadden gekocht de vorige keer bij de Lidl.
De absolute topper in het Lidl–assortiment
Goudse, overjarige kaas. 300 gram voor 15 lei — ik denk dat ik een totaal van tien stuks heb ingekocht. Isza is er ook helemaal weg van. Van dit soort ontmoetingen word ik echt helemaal churandy. Net zo churandy toen ik in december ontdekte dat de Lidl ineens koffiepads verkocht... ....maar, ja... ...zoals gezegd...
Eindelijk weer wielen
En die achterlijke neel van Sirgombos had toch echt geen invalidenparkeerkaart. Heeft nu wel een berichtje op zijn FB–pagina.
City Life Snapshot
En dat was de laatste stop voor ik en Nea Costel weer naar huis gingen. De stop bij de slager. Over Nea Costel gesproken. De volgende foto heb ik op 1 januari gemaakt, toen Isza en ik wat vrienden gingen bezoeken.
Over 1 januari gesproken. Isza en ik hebben samen Oud en Nieuw gevierd. Normaal gesproken zouden we ook bij haar moeder zijn langsgegaan, maar ja koud en geen auto. Daar ik nog last had van mijn knie was het gebruik van de benenwagen voor mij ook niet echt een optie. We hadden samen heerlijk gekookt en aldus wachtten we tot de klok van twaalven.
Daar ik ook nog flink grieperig was ben ik vrijwel direct na twaalven het bed ingedoken. Aldus mistte ik het nieuwjaarstelefoontje van mijn vader... ...de eerste dag van het nieuwe jaar gelukkig wel kunnen kletsen via FaceTime. De vriendin van mijn vader vroeg of ik nog duf was van de avond ervoor — met rode neus van overmatig zakdoekjesgebruik en een inderdaad duf voorkomen werd haar al snel duidelijk dat ik behoorlijk door de griep was aangegrepen.
Die eerste januari was, zoals eerder gesteld, een dag in het teken van het bezoeken van vrienden. Een van de eersten die we bezochten was Tanti Mariora. Met haar ga ik ook eenmaal per maand naar de grote stad. Soms in combinatie met Nea Costel.
Die eerste januari was, zoals eerder gesteld, een dag in het teken van het bezoeken van vrienden. Een van de eersten die we bezochten was Tanti Mariora. Met haar ga ik ook eenmaal per maand naar de grote stad. Soms in combinatie met Nea Costel.
Tanti Mariora en Isza
Dat meenemen van dorpsgenoten is redelijk lucratief voor me. Van Nea Costel krijg ik altijd wijn, dan wel rachiu voor mijn taxibezigheden en van Tanti Mariora 20 lei en soms een liter rachiu. Of, zoals laatst, een hele vuilniszak met allerlei speelgoed voor Antonia.Het is een extraatje dat voor mij uitstekend uitpakt; ik hoef niet alleen naar de grote stad te rijden.
Na nog wat meer vrienden te hebben bezocht kwamen we ook nog bij iemand die eigenlijk geen vriend van ons is. Hoogstens een dorpsgenoot die altijd vriendelijk tegen me is, maar waar ik wel van weet dat ik 'm in de gaten moet houden. We kwamen zijn vrouw onderweg tegen en die zei ons mee te komen, want Victor die ook Nate wordt genoemd, haar man was op bezoek. Victor zit een straf van drie jaar in de gevangenis uit voor inbraak en vele andere onverkwikkelijkheden. Wegens goed gedrag was hij even op verlof. Hij heeft nog een jaar te gaan.
Na nog wat meer vrienden te hebben bezocht kwamen we ook nog bij iemand die eigenlijk geen vriend van ons is. Hoogstens een dorpsgenoot die altijd vriendelijk tegen me is, maar waar ik wel van weet dat ik 'm in de gaten moet houden. We kwamen zijn vrouw onderweg tegen en die zei ons mee te komen, want Victor die ook Nate wordt genoemd, haar man was op bezoek. Victor zit een straf van drie jaar in de gevangenis uit voor inbraak en vele andere onverkwikkelijkheden. Wegens goed gedrag was hij even op verlof. Hij heeft nog een jaar te gaan.
Weer thuisgekomen even op de chat met mijn broer. Hij was bij zijn schoonfamilie in Ialomița op bezoek — kerst vieren, een kind dat gedoopt werd, een bezoek aan familie in Constanța en een bezoek aan ons. Mits de wegen begaanbaar waren. Hij zou de de derde januari komen en de wegen waren toen og goed te doen. Aldus geschiedde.
Alex en Leo stapten als eersten uit. Bijna een jaar had ik ze niet meer in levende lijve gezien. Wel whatsappen met Alex en skypen met broerlief en familie, maar een persoonlijke ontmoeting is altijd fijner. Op bovenstaande foto is rechts onze kerstversiering voor buiten te zien. Pas als de priester op 6 januari is langs geweest om huis en bewoners in te zegenen en de jaarlijkse kerkcontributie te ontvangen gaat de verlichting weer de doos in.
Zo zag ons huis er in de kerstperiode ’s avonds uit!
Broerlief en zijn gezin waren al een dag eerder in onze contreien aangekomen, maar de afstand van Giurgeni in Ialomița en Laslăul Mare in Mureș is nog altijd zo'n 440 kilometer, een dagreis in Roemenië. Ze sliepen in een hotel in Bălăușeri omdat we naast de onthaastcamping — die in de winter totaal onbruikbaar is — eigenlijk geen slaapplaatsen voor vier gasten hebben, dat staat nog op het wensenlijstje.
In ieder geval, Alex en Leo waren nauwelijks de auto uit, of ze vroegen al hoe het met Doutzen en Johnny was en liepen meteen naar achteren.
In ieder geval, Alex en Leo waren nauwelijks de auto uit, of ze vroegen al hoe het met Doutzen en Johnny was en liepen meteen naar achteren.
Geen hond te zien — Johnnie blijft in zijn hok
en Doutzen komt onzichtbaar aangelopen vanuit het achterterrein.
en Doutzen komt onzichtbaar aangelopen vanuit het achterterrein.
Leo met Doutzen (Foto © mijn broer)
Doutzen was na enige aarzeling ook weer helemaal blij een geur te herkennen en liet zich gewillig aanhalen. Jammer dat het te koud was om op het achterterras te zitten — nu waren we min of meer tot de keuken veroordeeld.
Alex met Ome Arjan (Foto © mijn broer)
Maar vooralsnog even buiten, even bijkletsen. Er werd gevraagd naar de kippen — die schuilden onder het kippenhok — en het konijn... ...de laatste was twee weken daarvoor overleden. Van het voorjaar zullen we weer neuwe kopen en waarschijnlijk ook weer wat kippen erbij. Nu het zo winter is zijn kippenme stom en vervelend, lees: eierloos. Het is legpauze. Gelukkig heeft de dorpswinkel wekelijkse aanvoer en pas nog een doos met eieren gekocht bij de vrouw van Nea Costel.
Cadeautjes!
Niet dat ik broerlief en zijn vrouw vergeten was — ze moesten zich behelpen met een fles Alexandrion in geschenkverpakking, omdat het me niet gelukt was aan vișinata te komen. Nu was het voor het lievelingsdrankje van broerlief en schoonzus nu ook niet echt het seizoen, derhalve dus die brandy. Maar neefjes zijn toch belangrijker bij het krijgen van de cadeautjes. Voor allebei een shirt van het Nationale Voetbalelftal en vijftig lei.
Broerlief, Isza, schoonzus en Alex.
Na de cadeautjes aan de maaltijd. We hadden gevulde eieren met cantharellen, salată de boeuf en schnitzels. Dat laatste op uitdrukkelijk verzoek van de neefjes. Een probleem, of eigenlijk twee. Ten eerste was Alex ziekjes en had niet echte trek. Ten tweede, de schnitzels waren bereid zoals men dat hier in de streek gewend is, met een jasje van omelet... ...zo zacht waren ze schnitzels niet gewend. Welnu, de eerstvolgende keer als ze weer op bezoek zijn zullen we dat achterwege laten...
Na de maaltijd was het tijd voor de dorpswandeling. Doutzen ging mee en mijn broer had zijn prachtige Nikoncamera bij.
Na de maaltijd was het tijd voor de dorpswandeling. Doutzen ging mee en mijn broer had zijn prachtige Nikoncamera bij.
Buurvrouw Tanti Țica (Foto © mijn broer)
Zodra er mensen buiten op straat praten en langslopen gaat menig deur open om te kijken wie er op straat is, om vervolgens te vragen waar ze naar toe gaan. In het dorp gebeurt niet zo veel en zodoende is het bij de bewoners — in het bijzonder de wat oudere — ingeslopen te vragen naar je looptraject. In dit geval kon ik er dus bij vertellen dat mijn broer en zijn familie op bezoek waren uit Nederland.
Rechts het huis van Nea Costel. (Foto © mijn broer)
Er was een tijd dat de gezondheid van Nea Costel een koe had. Met de koe aan een touw liep Nea Costel altijd het weggetje in het midden in, naar boven, om de koe te laten grazen. Maar als het seizoen daar is, is er ook veel klaver en luzerne te vinden — die zijn voor onze konijnen.
Onderweg een praatje met Ba Sivu. (Foto © mijn broer)
Welk jaargetijde ook, Ba Sivu is op straat voor zijn huis te vinden. Een praatje met Jan en Alleman, daar houdt hij van. Soms noodt hij me thuis om een glas wijn te drinken, of krijg een hele fles als ik zijn vrouw weer eens naar de dokter heb gereden.
Sivu was de buurman van Mama de Dincolo, de oma van mijn ex. Tot op hoge leeftijd — een jaar of 102, 103 — woonde die oma nog zelfstandig. Ze had wat kippen, wat groenten in de tuin en kreeg van Jan en Alleman wat toegestopt. Sivu had via een deur van zijn erf naar het erf van oma toegang tot haar erf. Elke uchtend controleerde hij of oma was opgestaan en twee keer per dag bracht hij een emmer water. Jaren geleden gingen mijn ex en ik op bezoek op 1 januari bij oma. Ze had wijn en rachiu: ‘Gekregen van Sivu,’ zei ze, ‘omdat mijn kleinkinderen op bezoek komen’.
Sivu was de buurman van Mama de Dincolo, de oma van mijn ex. Tot op hoge leeftijd — een jaar of 102, 103 — woonde die oma nog zelfstandig. Ze had wat kippen, wat groenten in de tuin en kreeg van Jan en Alleman wat toegestopt. Sivu had via een deur van zijn erf naar het erf van oma toegang tot haar erf. Elke uchtend controleerde hij of oma was opgestaan en twee keer per dag bracht hij een emmer water. Jaren geleden gingen mijn ex en ik op bezoek op 1 januari bij oma. Ze had wijn en rachiu: ‘Gekregen van Sivu,’ zei ze, ‘omdat mijn kleinkinderen op bezoek komen’.
Benon en Daniel (Foto © mijn broer)
Daniel en ik zijn vrienden sinds ik voor het eerst in het dorp kwam. Was toen al een flinke innemer en dat is sindsdien vertienvoudigd. Jammer, want het is een in–en–in goeie jongen. Benon is een kennis. Een klein graatmager menneke.
(Foto © mijn broer) De dorpskerk.
Kerk van de Heilige Aartsengelen — bedoeld worden Michael en Gabriël. Gebouwd tussen 1860 en 1866. Voor deze kerk van steen was er een houten kerk uit 1762. Deze houtenkerk werd verkocht aan een paar families in het dorp Sub Padură in de gemeente Gănești. Een foto van de houten kerk is hier [in het Roemeens] te vinden. Ik ga er toch eens kijken, als de wegen weer wat schoner zijn.
La Termopane
Tussen Bălăăușeri en Laslău kom je door een aantal dorpen waar relatief veel zigeuners wonen. ‘Onderweg hier naar toe werd ik door heel veel van die zigeuners gegroet,’ zei mijn broer. Ik vertelde hem dat dat door die prachtige hoed komt, dan wordt je voor medezigeuner aangezien. Een medezigeuner die het gemaakt heeft gezien die prachtige [huur]auto van je! Maar het moet gezegd: het is een prachtige hoed. Waarbij opgemerkt zij dat ik zelf nooit zonder iets op mijn hoofd de deur uit ga.
Mijn schoonzus zit hier in het dorpscafé annex dorpswinkel "La Termopane" aan de vișinata. eentje die niet in een of ander huis gemaakt is, maar een wel een relatief kleine distilleerderij die een uitmuntende vișinata produceert. Mijn broer is de BOB, dus die zit aan het fris, net als mijn neefles. Isza heeft een biertje en ik een Cava d’Oro, een brandy in het ondersegment van de Alexandrionproducent.
Jongste neefje Leo deed trouwens verwoede pogingen zich te verbergen...
Mijn schoonzus zit hier in het dorpscafé annex dorpswinkel "La Termopane" aan de vișinata. eentje die niet in een of ander huis gemaakt is, maar een wel een relatief kleine distilleerderij die een uitmuntende vișinata produceert. Mijn broer is de BOB, dus die zit aan het fris, net als mijn neefles. Isza heeft een biertje en ik een Cava d’Oro, een brandy in het ondersegment van de Alexandrionproducent.
Jongste neefje Leo deed trouwens verwoede pogingen zich te verbergen...
Na de dorpswinkel gingen we nog even buurten bij Nea Costel en zijn vrouw. Zijn fles goede rode wijn kwam op tafel — dezelfde die ik voor ons bezoek in huis had gehaald — en die vond mijn schoonzus zo lekker.. ...affijn, thuisgekomen ging Isza nog even terug om een 5–literfles te laten vullen voor in Giurgeni en Nederland.
Terug naar huis (Foto © mijn broer)
Ter vergelijking...
De vergelijking zit ’m in het verschil in camera — een Nikon versus een Nokia Mobiele telefoon. Attenooi wat een prachtige opnames maakt zo’n Nikon in de deemstering.
Jammer dat het de visite van een dag was, evenwel grappig is wel dat zowel mijn broer als ik een trui met een capuchon aanhebben... Die van mij heeft de opdruk van het Roemeense voetbalteam. Dezelfde opdruk is ook weer terug te vinden op de shirts die we onze neefjes hebben gegeven.
Daarnaast heeft onze visite Isza veel geld gekost. Ze had haar chef opgebeld te zeggen dat ze een dag verlof wilde, omdat haar zwager uit Nederland op bezoek kwam. Ze kon die zin niet eens afmaken of er werd haar toegeschreeuwd dat ze zonder redenen afwezig was gemeld en dat al haar voedselbonnen zouden worden geschrapt... ...deze bonnen hebben een waarde van 200 lei, zo’n 20∞ van haar netto salaris...
Een van de mooiste dingen die mijn broer had meegenomen voor me was een DVD met 3000 gedigitaliseerde dia’s, mijn dia’s met mijn leven in de woongroep in Nijmegen, reizen naar Suid–Afrika, Sri lanka en de Verenigde Staten, maar bovenal in het kader van deze blog een tweehonderd dia’s uit de begintijd van mijn wederwaardigheden in Roemenië, in het bijzonder in Laslăul.
Daarnaast heeft onze visite Isza veel geld gekost. Ze had haar chef opgebeld te zeggen dat ze een dag verlof wilde, omdat haar zwager uit Nederland op bezoek kwam. Ze kon die zin niet eens afmaken of er werd haar toegeschreeuwd dat ze zonder redenen afwezig was gemeld en dat al haar voedselbonnen zouden worden geschrapt... ...deze bonnen hebben een waarde van 200 lei, zo’n 20∞ van haar netto salaris...
Een van de mooiste dingen die mijn broer had meegenomen voor me was een DVD met 3000 gedigitaliseerde dia’s, mijn dia’s met mijn leven in de woongroep in Nijmegen, reizen naar Suid–Afrika, Sri lanka en de Verenigde Staten, maar bovenal in het kader van deze blog een tweehonderd dia’s uit de begintijd van mijn wederwaardigheden in Roemenië, in het bijzonder in Laslăul.
Vooraan na de kerkdienst van links naar rechts:
de moeder van mijn ex, ik, de stiefmoeder van Dorina, mijn ex en Mama de Dincolo.
Foto gemaakt door Gligor, de priester, ergens rond 1994/1995.
de moeder van mijn ex, ik, de stiefmoeder van Dorina, mijn ex en Mama de Dincolo.
Foto gemaakt door Gligor, de priester, ergens rond 1994/1995.
De dag nadat mijn broer weer teruggereden was naar Giurgeni kwam de priester met gevolg langs. 6 januari worden alle mensen en huizen in het dorp gezegend met wijwater. Tevens is het de gelegenheid om de kerkcontributie te betalen. Niet dat ik een regelmatige kerkganger ben — de trap naar boven is wat problematisch voor mijn benen, maar ik woon in dit dorp en ik pas me dus aan dit dorp aan. Het geloof is hier verweven met het dagelijks bestaan, ales is het gevolg van acties van God.
Ik zal vorig jaar wel iets fouts hebben gedaan, want ondanks dat de CV–ketel met wijwater was besprenkeld ging die twee dagen later stuk...
...het zoe een volle week duren eer alles was gerepareerd. Er kwam een medewerker van de firma die de ketel had goedgekeurd en aldus ook de garantie had afgegeven. Die repareerde de ketel, maar ja, toen bleek dat er wat leidingen bevroren waren. Een leiding achter bleek verkeerd te zijn aangelegd, te dicht bij de buitendeur achter. Toen moest er weer iemand uit Bahnea komen. En. Gelukkig zit ik in een heerlijke arme voorkamer aan deze blog te schrijven.
Helaas was de ketel stuk gegaan in een extreem koude periode. Ondanks de houtkachel in de keuken daalde de temperatuur tot 10 graden. Al met al geen pretje, hoewel het wel weer mooie buitenplaatjes opleverde.
Ik zal vorig jaar wel iets fouts hebben gedaan, want ondanks dat de CV–ketel met wijwater was besprenkeld ging die twee dagen later stuk...
...het zoe een volle week duren eer alles was gerepareerd. Er kwam een medewerker van de firma die de ketel had goedgekeurd en aldus ook de garantie had afgegeven. Die repareerde de ketel, maar ja, toen bleek dat er wat leidingen bevroren waren. Een leiding achter bleek verkeerd te zijn aangelegd, te dicht bij de buitendeur achter. Toen moest er weer iemand uit Bahnea komen. En. Gelukkig zit ik in een heerlijke arme voorkamer aan deze blog te schrijven.
Helaas was de ketel stuk gegaan in een extreem koude periode. Ondanks de houtkachel in de keuken daalde de temperatuur tot 10 graden. Al met al geen pretje, hoewel het wel weer mooie buitenplaatjes opleverde.
De onbruikbare camping.
De winterklare akker.
Laarsdiep in de sneeuw.
Veel sneeuw, maar niet zo veel als in Giurgeni. Daar waren de wegen afgesloten met als gevolg dat broerlief en familie pas drie dagen later dan gepland naar Nederland konden terugvliegen.
De huurauto in Giurgeni (foto © mijn broer)
Zo gebeurt er altijd wat in dat — daarom ter opbeuring de lente maar vast binnengehaald, ook weer via de Lidl.
Leu Exchange Rate
RSS Feed
