SVVHDB — LXXVI

Bij de buren wordt de mais geoogst

‘Nog even en de winter is er al weer,’ zei gister de buurvrouw. Ik besefte me hoe cyclisch het leven hier is. Je kruipt uit de winterschulp, en begint je land voor te bereiden om ingezaaid te worden. Je bewerkt je land tot je kunt oogsten. Je opbrengst ga je vervolgens verwerken tot inmaak en wat dies meer zij. Ook met het houden van dieren gebeurt het evenzo. Een varken koop je in het voorjaar om vervolgens vetgemest met Kerstmis te slachten.
Daarom was Bela zo verdrietig eergisteren dat zijn varken was doodgegaan — niet door een infarct zoals ik eerder meende begrepen te hebben, maar doordat het varken zich verslikt had en vervolgens stikte. Voor het eerst van zijn leven zat hij met Kerstmis zonder varken, een ander varken kan hij zich gezien de prijs niet veroorloven — van de lente had hij driehonderd lei voor het biggetje betaald, een ander varken van zo’n honderdvijftig kilo zou hem nu dertienhonderd lei kosten.

Ook heb ik begrepen dat ik mijn kippen erg laat heb aangeschaft en dat zij daardoor redelijk goedkoop waren — immers iedereen was al van kippen voorzien in het dorp. Over de kippen gesproken. Ik heb er nu nog maar negen. Gisteren tijdens de vrije uitloop op het grote terrein is er een opgroeieling gepakt door een buizerd. Dat wordt in het vervolg geen terreinoefeningen meer voor mijn gevleugelde vrienden.

Gisteren ook de laatste druiven geoogst. Een kilo of tachtig. Met de dertig kilo druiven van Mama erbij een onverwachte oogst. Ik had nooit in de gaten gehad dat er zoveel druiven in mijn tuin zitten.

Op facebook had ik inmiddels gelezen dat Dorina in haar uppie aan het oogsten was. Haar man Marius was hard aan het werk op de boomgaard — het hele weekeinde. De druiven moesten geoogst worden, want sommige soorten vielen bij lichte aanraking al spontaan naar beneden.
Ik schreef haar dat we bijna klaar waren en haar dan zouden komen helpen. Bij haar aangekomen bleek dat Mariora mijn boodschap ook gelezen had en die was inmiddels ook aan de slag bij Dorina.

Foto’s © Dorina

Dorina had ook niet verwacht dat ik zoveel druiven zou hebben. Morgen in Târnăveni twee mandflessen kopen van vijftig liter elk, alsmede suiker.

Milu, een achterneef van mijn ex, die wat later ook mee kwam helpen zei me dat ik zo’n tien kilo suiker nodig heb. ‘En als ik geen suiker gebruik?’ vroeg ik hem. ‘Dan heb je straks zure wijn,’ met een gezicht alsof dat het smerigste is wat hij zich vinologisch voor kan stellen.

Isza en Dorina hadden wat eerder de driedelige wijnpers gevonden in voormalige hobbyruimte van haar stiefvader. En. Aldus verpoos zich de middag met het persen van druiven, het drinken van een biertje, het kouten over van alles en nog wat.

Ancuța, de dochter van Milu kwam ook kijken en helpen en ging ook nog boodschappen voor ons doen, want het bier was weer eens op...
...daarnaast kwamen er ook nog klanten voor Dorina’s kapsalon–aan–huisproject en liep het meegekomen kleinkind van Mariora zich meer en meer ongelooflijk te vervelen.

Al met al een geweldige dag. Vooral omdat ik, ondanks mijn lichamelijke beperkingen, toch een aardig handje mee heb kunnen helpen. Nu is het wachten op het uiteindelijke resultaat. Een etiketje heb ik alvast gemaakt.

Overigens ben ik van mening Johnny nog steeds geen Molda is.