SVVHDB — LXI

Afgelopen zaterdagmiddag. Ik zit buiten wat te lezen als Isza langs komt lopen. Achter haar een aantal met bezems gewapende vrouwen. Als in hoogtijdagen van van het communisme wordt er opgemarcheerd naar de camin, het dorpshuis.
Honden uit het dorp zijn gratis gesteriliseerd in de camin. De loco–burgemeester die tevens verantwoordelijk is voor het zwerfhondenbeleid in de gemeente Suplac voelt zich geroepen de schoonmaak van de camin te organiseren.

Suplac kent mensen die een sociale uitkering genieten, stel je er niet te veel van voor, want hoger dan — omgerekend — een eurootje of veertig, vijftig is het niet. Mensen met een uitkering worden geacht een tegenprestatie te leveren voor de gemeente.

Ingenieur Bucur Leon–Dan, de loco–burgemeester die zaterdagmiddag op Isza afgestapt met een lijstje. Isza kreeg de taak opgedragen de schoonmaakactie door uitkeringsgerechtigden te coördineren.

Isza wilde dat wel doen, niet nadat ze hem eerst nog verweet waarom zij geen stembureau mocht bemensen en zijn familieleden wel tijdens de laatste Europese verkiezingen. Tweehonderd lei per dag zou een aardig extraatje voor haar zijn geweest.
Meesmuilend reageerde Bucur op de vraag of zij deze coördinerende taak toebedeeld kreeg, omdat haar vriendje Nederlands is.

Ja, ja, met andere woorden mijn positie is stijgende in het dorp.

Na de schoonmaak kwam Isza aangefietst met het lijstje. Het lijstje met de handtekeningen van de schoonmaaksters moest naar Bucur in Laslău Mic worden gebracht. Een uitgelezen mogelijkheid om een fijne wandeling te gaan maken.

Laslău Mic is een als Kleinlasseln door Duitstalige Roemenen, de zogenaamde Sașii, gesticht dorp — in de volksmond wordt het ook wel Satul Nou — het nieuwe dorp — genoemd. De stijl van de huizen is Saksisch.

Vroeger was Laslău Mic een somber, leger rakend dorp. Als je er nu rondloopt zoe je dat huizen worden opgeknapt, dat er geld binnenstroomt van Roemenen die in het buitenland werken en ook dat er meer naar Duitslang verhuisde voormalige inwoners terugkomen. Al is het maar voor vakantie, of zoals Onci, land pachten, dit bewerken en een bloeiend bedrijf er van maken.

Met Isza aan mijn zijde is er veel moois te ontdekken in dit dorp. Zoals de speeltoestellen van de kleuterschool.

Ook dat zijn zaken die dit dorp vrolijker maken. Waar ik helemaal vrolijk van werd — als het ware — was bij het volgende gebouw. In verregaande staat van gestaalte boouw met een kruis in een prullenbak, leek. Isza vertelde dat de priester uit mijn dorp begonnen was een kerk te bouwen, liever gezegd kerkje voor die paar orthodoxen in Kleinlasseln. Met geld dat door de kerkgangers wordt bijeengebracht De zinvolheid er van ontgaat me — immers ik zie elke zondaguchtend mensen uit Kleinlasseln in mijn dorp ter kerke gaan, de loco–burgemeester incluis.

Het meest opmerkelijke moest nog komen. De vondst van een menhir. Isza zei me dat er in het district Brașov vaker van dit soort stenen gebruik worden gemaakt. Een broer van haar vader woont daar, dus ik geloof haar meteen.

De voorste kamer van het huis is ingestort. Het gebruikte materiaal is zandsteen. En ik heb geen idee wat het is. Maar in mijn fantasie zou het net zo goed een Dacische grafsteen kunnen zijn. Of door een of andere Obelix achtergelaten...