SVVHDB — CXLVI

:Gisteren was het de dag  dat het een drukke dag was. Het begint in de uchtend. Isza belt verbolgen op naar de dorpsdokter. In het Hongaars. Als er een ding eigen is aan de Hongaren, dan is het dat ze bloemrijk boos kunnen zijn. Een woordenschat die ik niet beheers. Hoe dan ook. Te melden dat ik vol met water zit. dat het niet meer kan mij zonder medicijnen te laten. Dat ze weet hoe ik vorig jaar met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht.
Ik ben elke maand op de negenentwintigste ingepland voor een afspraak met de dorpsdokter. Om mijn portie medicijnen op recept te krijgen. Vorige week, de achtentwintigste, belde ik op naar Szanto Agota. De dorpsdokter. Ze wilde me niet ontvangen. Volgens haar had ik nog medicijnen. De idioot. Ik belde op tijd en dreigde de volgende dag geen medicijnen meer te hebben. Ik was te verbouwereerd weerstand te bieden. Aspergers kunnen dat nu eenmaal hebben. Althans bij mij werkt het zo. Een week zonder medicatie was het resultaat. Gister werd ik eindelijk geholpen. Eindelijk mijn recept met cenocumarolum
amiodaronum
furosemidum
rilmenidinum
perindoprillum + indapamidum
trimetazidinum

 Sinds vanuchtend weer aan het medicijnenschema. Heb al vier geplast om vocht kwijt te raken. Ben weer een blij man.
Na het huisartsbezoek naar de grote stad gegaan om wat inkopen te doen. Zaadjes. Plastic zonnecelvlinders voor in de tuin. Wat struiken en planten.

En nu onderbreek ik even om naar buurman Moldovan te gaan om wat konijnen te kopen.
[hup met de Kangoo]
Moldovan had geen konijnen, dus naar Libeg — aan de andere kant van het dorp, die bleek dus een konijnfabriek te hebben.

Waar was ik gebleven...? Oh ja de tuin! en het drukke gisteren. In de grote stad belde Nea Costel op. Of ik niet wilde drinken. Hij en zijn vrouw moesten naar een dodenwake in Târgu Mureș. Of ik wilde rijden. Voor die lieve mensen doe ik alles. Zijn zus en zwager gingen ook mee. Mwah, vijftig lei, een liter wijn en een kilo zuurkool. Daar doe ik het voor!

‘Arjan, je mag hier niet rijden...,’ zei Lele Felicia, de zus van Nea Costel. ‘Ik wel!’, en ik liet mijn gehandicaptenkaart zien. Voor haar was het een heerlijk om veel familie na twintig, dertig jaar weer te zien. Ik had het prima. Ik zat op een bank met een glas Fanta. Onderwijl horende dat die mensen uit Laslău er ook waren, tot grote vreugd.

Affijn. Verder met de tuinȘ

Frambozen geplant op het achter terrein.

Dat ijzergeraamte is om Johnny en Doutzen er van te weerhouden de struik te slopen tijdens hun nachtelijke escapades met veel geren. Dat is gelukt. Vanmorgen leefde de framboos nog.

Herplante zaailingen van de kersenboom.

Jerry Garcia ontluikt.

Eergisteren zondag waren ad en Janneke hier op bezoek. Bij de rondleiding vroeg Janneke naar het waarom van Jerry Garcia. Ik vertelde over de Grateful Dead. En Sugar Magnolia. Het gaat niet echt makkelijk voor Jerry. Wellicht dat dit jaar de groei een keer gaat doorzetten.

Nectarine en perzik. En twee kweeperen. Afwachten.

Wortelen. Bonen. Venkel. Rooie bieten. Alles is vandaag de grond ingegaan. Dit jaar ook wat artisjokzaden gescoord. Die komen ook lekker op. Moeten wat doorgroeien en dan gaan ze ook de grond in. Dit jaar ook kunstmest gestrooid. In zes jaar ongebruiktheid was de grond behoorlijk verarmd. Het onkruid rechts op de foto wordt met herbicide bewerkt momenteel.

Onze trots de voortuin.

Mos

Korstmos

Mos en korstmos, twee plantjes die op de door ons geherbruikte appelboomtakken zijn achtergebleven en nu een mooie aanvulling op onze tuin zijn.

Al met al blijft er altijd een zekerheid in dit leven hier. Doutzen die waakt en bewaakt.