SVVHDB — CXLIV

Eigenlijk had ik vorige week verder willen schrijven over het verblijf in Nederland van afgelopen maand. Deel twee over Dordrecht was zelf al bezig vorm te krijgen.Echter dingen gaan veelal niet zoals ze van plan waren te zullen graag. Ik kreeg een mailtje, of ik een vertaling zou kunnen maken. Juridisch. Altijd leuk. Dordrecht zou moeten wachten. Hetgeen niet wegnam dat de schijfjes vergankelijkheid van het dagelijkse bestaan [SVVHDB] gewoon doorgingen.

Teruggekomen uit Nederland de volgende dag bij de kinderen op bezoek. cadeautjes. Een halve kilo koffie en stroopwafels voor cuscra Ida, de moeder van Florin. Een Burago–auto voor het neefje van Florin. Voor Florin stroopwafels en een geurtje van Usher. Voor Kinga ook een geurtje — van Naomi Campbell, en een jurkje nog gekocht bij V&D toen het nog kon. Voor Antonia een prinsessenkroontje — als het weer er wat mooier op wordt maak ik er nog een foto van —, een rupsje–nooit–genoeg, snoep, kleding van de Zeeman — Scapino was er niet meer — en schoentjes ook.

Antonia met rups

Die avond gingen we op bezoek bij Lenuța van De Termopane. Geen stroopwafels maar een pak met speculaasjes als ook een pak koffie. Een biertje, een bitter, een “vjeuks” en vooral veel kletsen. Tussen de bedrijven door, immers de klanten voor de winkel dienden ook geholpen te worden.

Aldus zaten soms even alleen. Gezelschap door ons zelf en een bijzonder fascinerende lege doos uit Macedonië. Vooral het woordje “faks” erop vond ik bepaald opmerkelijk. Daarbij was meteen de herkomst opgelost van de Fripsy / Funky Bugles / Funky / Fripsy Crispy /Fripsy Flips en de Fripsy Snack Bruschetta. In Nederland zie je toch meer Westeuropese import–producten — hier is dat qua windrichting het tegenovergestelde. Niet dat ik Fripsy–snacks ooit op heb; mijn favoriet zijn de chips met mierikswortelsmaak. Hoe dan ook, zelfs een lege doos heeft een verhaal.

De zondag erop moest Florin gaan voetballen en zo geschiedde het dat we die middag Kinga en antonia op bezoek kregen:
‘Waar ben je, Antonia?’
‘Thuis!’
Dat zijn toch de dingen waar je het voor doet, niet waar? Het was dan ook in alles te merken dat Antonia zich bij ons thuis voelt. Țiți werd liefdevol aan de staart getrokken. Doutzen kreeg een knuffel. Johnny, daar bleef ze toch een beetje vandaan. Natuurlijk moest het konijn worden bezocht en de kippen te eten gegeven.

We zijn weer thuis — Antonia met Miți

Miți is een verhaal apart. Het is opgevuld.Lang Het ziet er uit als een egel en ligt altijd op de vensterbank als wapen tegen de tocht, Door Antonia ontdekt als iets met een hoog knuffelgehalte en derhalve voorzien van de naam “Miți”

Het lag al een tijd in het verschiet; de sceptic tank moest echt een keer worden leeggezogen. Een aantal mensen hadden beloofd om langs te komen, maar na een jaar wachten we nog steeds. Isza hoorde dat Csabiy dit best wilde doen. Ik had nog nooit gehoord van de goede man, maar hij blijkt te werken bij Benki, de zakelijk opvolger van de zich vorig jaar te pletter gereden Onzi. Had het weliswaar druk, maar die zou vast wel kunnen, zo hadden wij gehoord. De zoektocht naar Csabi begon.

 We begonnen de tocht bij De Termopane. Wellicht dat Lenuța wist waar we Csabi zouden kunnen vinden. aangekomen verbaasden we ons er over dat de schappen zo leeg oogden — Ani bleek al twee weken geen voorraad te hebben aangeleverd. Isza nam toen maar een Ursus in plaats van een Bucegi. Ik zat op de plaats van de vorig jaar Domnul Mera. Ciuc, of Ursus. iets anders dronk hij niet. Het enig dat ik op de foto mis, is een glas. Maar ja, dank zij de falende bevoorrading moest ik weer even aan Domnul Mera denken.
Lenuța zei dat Nea Stefan wellicht wist Csabi te vinden. Ik vroeg me ondertussen meer en meer af waarom die man zo onvindbaar leek. Hoe dan ook Nea Stefan bleek bij Costica te zijn. De plaatselijke rachiustokerij. Derhalve een vijftal huizen verderop getrokken. Naar Costica. Waar het altijd bedrijvigheid is.

Voor een glas doen we alles.

Bedrijvigheid inderdaad. Ook al is het nog geen pruimentijd. Voor een glas rachiu wordt een kar leeg geladen. Dat je daar normaal geld voor krijgt is bijzaak. En Costica heeft altijd rachiu. Als je bij hem stookt. Zeg twintig liter. Dan heeft Costica recht op twee liter.
Ionel, buurman van Costica en aangetrouwde neef was er ook. Een allergeschikste vent. Dat was–ie vijfentwintig jaar geleden al en nu nog steeds.

Ionel

Getrouwd met Florea, volle nicht van mijn ex. Hun dochter, Nicoleta, werkt als verpleegkundige op de afdeling waar mijn ex verblijft. Zwaar. Zeer zwaar. Maar ze doet dit werk al zo’n vijftien jaar. Petje af. Vroeger was zij, maar het kan ook haar nichtje Simona zijn — de dochter van de zus van Florea —, dat weet ik zou gauw niet meer knallend verliefd op mijn broer. Mijn broer die op dat moment allang en breed een relatie had met een ialomițeancă — een inwoonster uit het district Ialomița, maar dat terzijde. We — mijn broer, mijn ex en ik — hadden beide bakvissen meegenomen naar Sovata, voor een dagje uit. Pizza of spagetti ze mochten kiezen. Pizza hadden ze wel eens op, maar spaghetti — dat woord kenden ze niet. spaghetti werd het aldus. Mijn ex nam een pizza. Mijn broer en ik ook spaghetti. Het eten werd opgediend en ik zie nog de gezichten van die twee toen ze die slierten zagen. Ogen werden nog groter toen mijn broer en ik me vork de spaghetti ronddraaiden in een lepel.  Roemenië is ook wat dat betreft redelijk veranderd.
Simona is trouwens lerares Frans geworden in Sibiu en zowel zij als Nicoleta zijn gelukkig getrouwd.

Wie we daar hebben!

Yup. Doutzen was mee gaan zoeken. Eerst bij De Termopane — waar ze altijd buiten aan balustrade vastgelijnd op ons wacht. Behalve in de zomer en broeierige herfst, dan zitten we gezellig naast haar. Alzo kwam ze ook op het erf van Costica terecht. Ionel vroeg me wel drie keer of Doutzen niet zal bijten...
...ondertussen was Isza aan het kletsen met Nea Stefan en ik maakte een foto van Dodo.

Dodo met een dochter van de linker houtuitlader drie foto’s voor deze.

Een goed dorpsgenoot als Nea Stefan haalde hij voor hem en voor mij een glaasje rachiu. Ik weet niet hoe de rachiu hem beviel, maar bij mij kwam die bij de eerste slok door neus en mond naar buiten. attenooi wat een bocht. Aangebrand en domzeg niet te drinken. Fluks gingen we verder, naar huis. Wel met het telefoonnummer van Csabi. Dat weer wel.

Zoals je aan de foto’s ziet, is het ons gelukt Csabi te strikken. Voor 50 RON — de gangbare prijs — is de sceptic tank leeggezogen. een verademing en uiterst noodzakelijk! wel moest er voor de slang nog twee spijlen in het hek worden weggehaald. Maar uiteindelijk is alles opgeruimd. Dat zag Doutzen ook.

De week werd nog meer gevuld. Liviu kwam de appelbomen snoeien. Ook uiterst noodzakelijk. Wist ons meteen te vertellen welke morellenzaailingen — de boom achter Doutzen — konden worden overgeplant. Dat deden we volgende dag. Dezelfde dag dat onze cortorar Tibi de druivenranken kwam onder handen nemen. Cortori zijn de handwerkslieden onder de zigeuners. Tibi’s specialiteit is het bewerken van zink — bij ons heeft hij de dakgoten gemaakt en een gat in de badkuip gerepareerd. Tibi is ook iemand die ik al zo’n vijfentwintig jaar een vriend mag noemen. Vorig jaar kwam hij dakgoten aan leggen bij de overkapping voor, had dorst en liet zijn kleinzoon bier halen. Ook een fles voor mij!

Willen we meer weten over de week van vorige week?
‘Meer. Meer. Meer.’
‘Bij deze dan.’

Vorige week maandag ook wat geld uitgegeven aan kunstmest en onkruidbestrijdingsmiddel. Kunstmest was hard nodig voor de moestuin. Zes jaar was de tuin gebruikt zonder gevoed te worden. Tijd voor neutronenkorrels met stikstof. De onkruidbestrijding is nodig voor de zestien are aan de achterkant. Afgelopen jaar in bruikleen gegeven aan Adrian, de buurman. Die had er niets mee gedaan. Dus het onkruid reikte hemelhoog.
In Târnăveni is een winkeltje waar we altijd onze kattengrit, kattenbrokjes en gedroogd konijnenvoer halen. In het voorste gedeelte van de winkel. In het tweede gedeelte van de winkel is het vol met allerlei medicijnen voor grond en planten, zaden, afdekplastic en universitaire mate van expertise. een man van in de zestig wordt “de ingenieur” genoemd, alleen hij mag toestemming geven bepaalde supplementen te verkopen. we legden de staat van het land uit en hij kwam met het advies nu sproeien met Glyfosaat, dan drie weken wachten en dan kunnen de aardappelen en maïs erin. Voor tachtig RON waren we het mannetje.

In het zweet uws aanschijns zult gij brood eten

Een karwei dat ik al vaker had gedaan. Vroeger al op het land van de moeder van mijn ex en nu op mijn eigen land: het strooien van azot — stikstofkorrels — in de hoop dat dit jaar vruchtbaarderder — zo zeggen Dordtenezen dat — wordt.

Zes dagen zult gij arbeiden

Uitjes en knoflook staan klaar gepoot te worden.
Ziet ook Miți.

Voor het bespuiten van het landen hadden we geregeld dat Viorel zou komen. Hier ging een week overheen. Niet zo verwonderlijk. Hij had zijn vrouw uit huis gezet. Had een korte scharrel met de verkoopster bij de bolda, die meer bekend staat om andere kwaliteiten dan verkoopkwaliteiten en heeft vervolgens zijn vrouw weer liefdevol teruggenomen. Ondertussen heeft hij ook nog een gewone baan in de grote stad.

de zon komt op. de zon gaat onder.
langzaam telt de boer zijn kloten.

Mariora met kleinkind

Na dagen van noeste arbeid Doutzen wederom uitgelaten en zijn we wat gaan drinken in De Termopana. Zo heerlijk rustig. Alleen Mariora, de vrouw van cortorar Tibi was er met twee van haar kleinkinderen.  Oma en kleinkind in van die prachtige, prijzige, geplooide rokken — het kleinkind een enkelvoudige met een trainingsbroek eronder, maar oma, zoals het hoort, twee. Heerlijk kletsen over taal, cultuur en de toekomst van de kleinkinderen.

Ik eindig deze blogentree met een foto van de Markthal te Rotterdam. Vorige maand tijdens ons verblijf in Nederland genomen. Gisteren kreeg ik te horen dat ik er een prijs mee had gewonnen. Via de Facebook–groep Nederlanders in het buitenland had ik meegedaan met een wedstrijd. met als resultaat een prachtig boek voor de winnaar — een van de tien.