Het weekeinde begon vorige week met de VrijMiBo — meer een VrijAvoBo eigenlijk. Isza had ’s middags bij me schoongemaakt en tomatenbouillon gemaakt. Ze wilde graag met Doutzen nog wat wandelen en ik vermoedde dat Doutzen dat prima zou vinden. Welnu, ze had hard gewerkt en als je hier in het dorp betaalt voor arbeid, dan hoort daar ook een drankje bij.
We togen naar de Termopane — die bleek echter gesloten, ondanks dat het al zeven uur was. Lenuța, de beheerster had nog steeds vakantie en klaarblijkelijk was Ani, de eigenaresse, niet in staat een honderd procent dekkingsgraad te verzorgen. We liepen verder, richting het centrum van Laslău, naar de bolda, de dorpswinkel. Binnen was het stampensvol. De bolda heeft maar een tafel met vier stoeltjes en geen terras — derhalve gingen we aan de overkant in de schaduw zitten met een biertje voor Isza en een vieux voor mij.
We togen naar de Termopane — die bleek echter gesloten, ondanks dat het al zeven uur was. Lenuța, de beheerster had nog steeds vakantie en klaarblijkelijk was Ani, de eigenaresse, niet in staat een honderd procent dekkingsgraad te verzorgen. We liepen verder, richting het centrum van Laslău, naar de bolda, de dorpswinkel. Binnen was het stampensvol. De bolda heeft maar een tafel met vier stoeltjes en geen terras — derhalve gingen we aan de overkant in de schaduw zitten met een biertje voor Isza en een vieux voor mij.
Ondanks het opschrift “Bufet” is de bolda geen restaurant.
Kijkend op de bolda kijken we ook uit op het oudste gedeelte van Laslău. Hier is in de twaalfde eeuw het dorp ooit begonnen. Althans als ik de oudere kaarten mag geloven. Ik vermoed dat de kerk de hoofdschuldige is. Op een mooie plek tegen de heuvel en rondom de kerk wordt dan een nederzetting gebouwd, keurig met een weggetje omheen, hetzelfde weggetje waar de bolda aan ligt.
Nu weet ik ook wel dat er reeds in de bronstijd een nederzetting was, maar die ligt meer de kant van het station op en het enige wat daar van overgebleven is, zijn wat geaccidenteerde terassen in het terrein.
Zo zie je maar weer waar de gedachten van een Asperger heen kunnen gaan bij het drinken van een vieux in de schaduw aan de overkant van de dorpswinkel ter afsluiting van de zoveelste hittegolf week.
Het is nu woensdag dat ik deze blogentree begonnen ben. Sinds gisteren stortbuien — gelukkig!
Nu weet ik ook wel dat er reeds in de bronstijd een nederzetting was, maar die ligt meer de kant van het station op en het enige wat daar van overgebleven is, zijn wat geaccidenteerde terassen in het terrein.
Zo zie je maar weer waar de gedachten van een Asperger heen kunnen gaan bij het drinken van een vieux in de schaduw aan de overkant van de dorpswinkel ter afsluiting van de zoveelste hittegolf week.
Het is nu woensdag dat ik deze blogentree begonnen ben. Sinds gisteren stortbuien — gelukkig!
Op de Hoofdstraat komt de kudde aangelopen
Een dronken man met zeis kwam de dorpswinkel uitgelopen en begon het onkruid te maaien.
Er is derhalve altijd wel wat te doen in het dorp. Na twee consumpties liepen we weer terug . Iza fietste naar haar huis en ik keek een aflevering van de Last Ship. Ik heb daarna nog wat zitten internetten tot een uur of tien en dat was het voor de VrijAvoBo.
De volgende dag zou de dag al vroeg beginnen.
Ik had me er al op voorbereid. Veranderingen in mijn uchtendritme zijn niet de leukste veranderingen. Ik heb een vast ritme van half acht wakker worden, krantjes lezen, koffie drinken, aankleden en de dieren verzorgen. Dit is een programma wat ik hier langzaamaan heb opgebouwd en waar ik me prima bij voel. Die zaterdaguchtend zou daar niet veel van terechtkomen.
Het begon al met Botul. In plaats van het afgesproken tijdstip van acht uur, stond hij om half acht al op de stoep — ik lag nog in bed de uchtendkrantjes te lezen...
...hoe dan ook ik was blij dat hij kwam om het terrein te maaien, wat hoognodig was. Op sommige stukken stond het onkruid tot boven kniehoogte. Ik zou deze week wat gasten krijgen met een tent, dus ja, dan moet je wel wat voorbereiden.
Iza kwam om acht uur. Ze zette koffie en ging de dieren doen, zodat ik me voor zover mogelijk kon aanpassen. — de krantjes liet ik maar voor wat ze zijn.We zouden haar zus naar de Maramureș gaan brengen, naar haar aanstaande echtgenoot.
Botul zou naast maaien ook op mijn huis passen, dus dat was mooi geregeld. Met dat zigeunerschorriemorrie weet je het maar nooit vandaag de dag, als ze zien dat er niemand thuis is. Niet dat Johnny een goede waakhond is, maar stel je voor dat ze hem en Doutzen eerst vergiftigen...
Om kwart voor tien reden we met een volgeladen auto weg uit Târgu Mureș, dat Rozi een nieuw leven beginnende achter zich zou laten. De roadtrip kon beginnen.
De volgende dag zou de dag al vroeg beginnen.
Ik had me er al op voorbereid. Veranderingen in mijn uchtendritme zijn niet de leukste veranderingen. Ik heb een vast ritme van half acht wakker worden, krantjes lezen, koffie drinken, aankleden en de dieren verzorgen. Dit is een programma wat ik hier langzaamaan heb opgebouwd en waar ik me prima bij voel. Die zaterdaguchtend zou daar niet veel van terechtkomen.
Het begon al met Botul. In plaats van het afgesproken tijdstip van acht uur, stond hij om half acht al op de stoep — ik lag nog in bed de uchtendkrantjes te lezen...
...hoe dan ook ik was blij dat hij kwam om het terrein te maaien, wat hoognodig was. Op sommige stukken stond het onkruid tot boven kniehoogte. Ik zou deze week wat gasten krijgen met een tent, dus ja, dan moet je wel wat voorbereiden.
Iza kwam om acht uur. Ze zette koffie en ging de dieren doen, zodat ik me voor zover mogelijk kon aanpassen. — de krantjes liet ik maar voor wat ze zijn.We zouden haar zus naar de Maramureș gaan brengen, naar haar aanstaande echtgenoot.
Botul zou naast maaien ook op mijn huis passen, dus dat was mooi geregeld. Met dat zigeunerschorriemorrie weet je het maar nooit vandaag de dag, als ze zien dat er niemand thuis is. Niet dat Johnny een goede waakhond is, maar stel je voor dat ze hem en Doutzen eerst vergiftigen...
Om kwart voor tien reden we met een volgeladen auto weg uit Târgu Mureș, dat Rozi een nieuw leven beginnende achter zich zou laten. De roadtrip kon beginnen.
Rozi haar eerste man was op zeer jonge leeftijd overleden. Hartstilstand. Ze bleef achter met een eenkamerflatje — haar huis had ze wegens schulden moeten verkopen — en drie baantjes als vakkenvuller bij deAuchan, Bila en Kaufland. Verder een dochter met man en kleinzoon op Cyprus en een net afgestudeerde zoon die regelmatig in Duitsland werkt.
Gelukkig had ze nu via haar geloof, die van Jehovagetuige, een nieuwe man in haar leven gevonden op een of ander Jehovagetuigencongres. De wil van God. Vooralsnog mochten ze door de mensen die datzelfde geloof aanhangen, elkaar alleen maar de hand vasthouden en praten via Facebook, dan wel samen fris drinken op een van die congressen. Vooralsnog zou zij bij de broer van haar aanstaande worden ondergebracht zolang er nog geen huwelijk is gesloten.
Gelukkig had ze nu via haar geloof, die van Jehovagetuige, een nieuwe man in haar leven gevonden op een of ander Jehovagetuigencongres. De wil van God. Vooralsnog mochten ze door de mensen die datzelfde geloof aanhangen, elkaar alleen maar de hand vasthouden en praten via Facebook, dan wel samen fris drinken op een van die congressen. Vooralsnog zou zij bij de broer van haar aanstaande worden ondergebracht zolang er nog geen huwelijk is gesloten.
Een eerste korte stop bij een supermarkt om iets te eten te kopen,
althans Iza had trek in een croissantje met chocolade.
althans Iza had trek in een croissantje met chocolade.
Plaspauze. Een kilometer of wat voor Zalău — de Poarta Meseșului.
Piți, de kat van Rozi, verhuisde mee. In het begin totaal in de war, maar met aaien over de bol en regelmatig met water besprenkeld te zijn — het was bloedheet — ging het langzamerhand wel wat beter. Op een gegeven moment had–ie een plekje rechts achterin gevonden en scheen daar te pitten.
Ik zei nog dat als Nelu een slechte kerel zou zijn Piți over een maand of wat op de deur klopt in Târgu Mureș.
De Poarta Meseșului is een zeer strategisch gelegen bergovergang, en dat was goed te merken aan de haarspeldbochten.
Uiteindelijk maar even gestopt in de schaduw na een dergelijke bocht omdat we al kilometers geen schaduw hadden gezien. Natuurlijk nog geen 500 meter verderop was er een restaurantje met heerlijke schaduwen...
Ik zei nog dat als Nelu een slechte kerel zou zijn Piți over een maand of wat op de deur klopt in Târgu Mureș.
De Poarta Meseșului is een zeer strategisch gelegen bergovergang, en dat was goed te merken aan de haarspeldbochten.
Uiteindelijk maar even gestopt in de schaduw na een dergelijke bocht omdat we al kilometers geen schaduw hadden gezien. Natuurlijk nog geen 500 meter verderop was er een restaurantje met heerlijke schaduwen...
De andere kant van de plaspauze.
Na ruim vijf uur rijden, vier districten, anderhalve liter water per persoon over een prachtige route met nogal wat haarspeldbochten kwamen we aan in Bănesti.
Nelu stond al te wachten met mititei — Roemeense grillworstjes — op de barbecue. Moesten alleen nog opgewarmd worden, want twee uur geleden waren ze al klaar. Naast het om het kwartier naar Rozi bellen waar we waren, was ook dit een teken dat hij erg naar deze dag had uitgezien.
Nelu stond al te wachten met mititei — Roemeense grillworstjes — op de barbecue. Moesten alleen nog opgewarmd worden, want twee uur geleden waren ze al klaar. Naast het om het kwartier naar Rozi bellen waar we waren, was ook dit een teken dat hij erg naar deze dag had uitgezien.
Aankomst en uitladen.
Ik bedacht me, dan ben je, zoals Rozi 45 jaar en dan ga je een nieuw leven beginnen en wat je meeneemt in dat nieuwe leven kan in Kangoo met de grootste bank neergeklapt.
Rechtsonderachter, waar Piți zijn uiteindelijke plekje had gevonden lag trouwens op het pechkoffertje een kattenplasje.
Voor de goede, met Piți gaat alles goed — zijn habitat is–ie aan het verkennen. Weet waar zijn melkje staat en zijn stek de zolder wordt — makkelijk binnenkomen als er al wel een gat is, maar nog geen raam.
De opgewarmde mititei waren heerlijk, net zoals de flessen water in de hete dag — lekkere salade van augurken, tomaten en schapenkaas erbij, maar ook twee blije gezichten. Er was geen broer van Nelu te bekennen, dus voor mij en Isza een reden in de nabije bolda een biertje te gaan drinken.
Op weg er naar toe kwamen we langs de kerk, zo’n kerk met die voor de Maramureș zo specifieke stijl: hout en een zeer spitse toren.
Rechtsonderachter, waar Piți zijn uiteindelijke plekje had gevonden lag trouwens op het pechkoffertje een kattenplasje.
Voor de goede, met Piți gaat alles goed — zijn habitat is–ie aan het verkennen. Weet waar zijn melkje staat en zijn stek de zolder wordt — makkelijk binnenkomen als er al wel een gat is, maar nog geen raam.
De opgewarmde mititei waren heerlijk, net zoals de flessen water in de hete dag — lekkere salade van augurken, tomaten en schapenkaas erbij, maar ook twee blije gezichten. Er was geen broer van Nelu te bekennen, dus voor mij en Isza een reden in de nabije bolda een biertje te gaan drinken.
Op weg er naar toe kwamen we langs de kerk, zo’n kerk met die voor de Maramureș zo specifieke stijl: hout en een zeer spitse toren.
Boven op de heuvel achter het huis van Nelu bevindt zich ook een Grieks–katholiek klooster, waar geen monnik lid van wil worden. Daardoor is het enige nut van die heuvel dat vanuit een enorm waterreservoir Nelu stromend water heeft.
De bolda van Băsești beschikt wel over een terrasje — overdekt zelfs — en Ciucaș van de tap. Bij het binnen bestellen van twee bere la halba — getapt bier van 400cc of 500cc — zag ik ook dat Stalinskaya hadden — die had ik al anderhalf jaar niet meer gedronken.
Voor de prijs hoefde ik het niet te laten: vijf lei voor de wodka en vijf lei voor twee pullen bier van 400cc, bij elkaar omgerekend iets van €2,20... Wat kan het leven soms toch wreed zijn.
De locale Lenuța was trouwens een overenthousiaste vrouw met een zeer slechte motoriek — ik ben geen medicus, maar een niet–aangeboren hersenafwijking lag mij voor de hand. Later bleek zij een ernstig auto–ongeluk te hebben gehad waarbij haar man was overleden.
We togen naar het terrasje en vroegen aan wat gasten of we de lege stoelen konden gebruiken. Ik werd weer bevestigd dat de vriendelijkste en gemoedelijkste Roemenen in de Maramureș wonen.
De bolda van Băsești beschikt wel over een terrasje — overdekt zelfs — en Ciucaș van de tap. Bij het binnen bestellen van twee bere la halba — getapt bier van 400cc of 500cc — zag ik ook dat Stalinskaya hadden — die had ik al anderhalf jaar niet meer gedronken.
Voor de prijs hoefde ik het niet te laten: vijf lei voor de wodka en vijf lei voor twee pullen bier van 400cc, bij elkaar omgerekend iets van €2,20... Wat kan het leven soms toch wreed zijn.
De locale Lenuța was trouwens een overenthousiaste vrouw met een zeer slechte motoriek — ik ben geen medicus, maar een niet–aangeboren hersenafwijking lag mij voor de hand. Later bleek zij een ernstig auto–ongeluk te hebben gehad waarbij haar man was overleden.
We togen naar het terrasje en vroegen aan wat gasten of we de lege stoelen konden gebruiken. Ik werd weer bevestigd dat de vriendelijkste en gemoedelijkste Roemenen in de Maramureș wonen.
‘Jullie zijn niet van hier, geloof ik’
‘Nee, dat klopt. We hebben vanmiddag bij Nelu zijn nieuwe echtgenote bezorgd.’
‘Nelu? Nelu? Ah, Neluțu! Hele goeie kerel!’
‘Is–ie ooit getrouwd geweest?’
‘Nee. Kwam uit Baia Mare terug naar het dorp toen zijn ouders waren overleden. En toen was hij te oud om nog een meisje te vinden. Waar komt zijn vrouw vandaan?’
‘Uit Târgu Mureș. Wij zelf komen uit de buurt van Târnăveni, Bălăușeri...
‘Bălăușeri, dat ken ik!’
‘Ik kom zelf uit Nederland...’
Vervolgens het gebruikelijk uitleggen van het hoe en waarom ik verhuisd ben gelardeerd met allerhande small–talk waar Aspergers zo goed in zijn (sic).
Interessanter werd het gesprek toen ik vroeg wat de prijs van een metru ster — kuub los gestapeld hout ("stère") is. Welnu de de ster bestaat niet in Băsești. Er wordt gerekend met de zogenaamde ștraf, voorheen een căruță. Toen de karren nog houten wielen hadden was het een căruță, met de komst van de wielen met de rubber banden is het een ștraf geworden. Gewoon twee stère dus... ...ștraf is daarbij een dialectvorm van ștreaf —een kar met dierlijke aandrijving voor het transport van goederen.
De rijs bleek op tweehonderd lei per ștraf te liggen — vergelijkbaar met de prijs in mijn dorp.
Goedkoper bleek de rachiu, in Băsești palinka genaamd. De dubbelgestookte pruimenjenever kost per liter twintig lei, dat is dan weer tien lei goedkoper dan in mijn dorp.
Ik vond de pul van Ciucaș erg mooi en vroeg aan de plaatselijke Lenuța of ik zo’n pul kon kopen. Nee, dat bleek niet te kunnen. Ik vroeg haar wat het me kostte als ik de pul per ongeluk liet vallen. Dan hoefde ik niets te betalen. Ze ging terug de bolda in en kwam even later terug met een bierpul waarop ze “15 august Băsești” geschreven had. Ze zei erbij dat het glas als gesneuveld is opgegeven en ik hoefde niets te betalen.
‘Nee, dat klopt. We hebben vanmiddag bij Nelu zijn nieuwe echtgenote bezorgd.’
‘Nelu? Nelu? Ah, Neluțu! Hele goeie kerel!’
‘Is–ie ooit getrouwd geweest?’
‘Nee. Kwam uit Baia Mare terug naar het dorp toen zijn ouders waren overleden. En toen was hij te oud om nog een meisje te vinden. Waar komt zijn vrouw vandaan?’
‘Uit Târgu Mureș. Wij zelf komen uit de buurt van Târnăveni, Bălăușeri...
‘Bălăușeri, dat ken ik!’
‘Ik kom zelf uit Nederland...’
Vervolgens het gebruikelijk uitleggen van het hoe en waarom ik verhuisd ben gelardeerd met allerhande small–talk waar Aspergers zo goed in zijn (sic).
Interessanter werd het gesprek toen ik vroeg wat de prijs van een metru ster — kuub los gestapeld hout ("stère") is. Welnu de de ster bestaat niet in Băsești. Er wordt gerekend met de zogenaamde ștraf, voorheen een căruță. Toen de karren nog houten wielen hadden was het een căruță, met de komst van de wielen met de rubber banden is het een ștraf geworden. Gewoon twee stère dus... ...ștraf is daarbij een dialectvorm van ștreaf —een kar met dierlijke aandrijving voor het transport van goederen.
De rijs bleek op tweehonderd lei per ștraf te liggen — vergelijkbaar met de prijs in mijn dorp.
Goedkoper bleek de rachiu, in Băsești palinka genaamd. De dubbelgestookte pruimenjenever kost per liter twintig lei, dat is dan weer tien lei goedkoper dan in mijn dorp.
Ik vond de pul van Ciucaș erg mooi en vroeg aan de plaatselijke Lenuța of ik zo’n pul kon kopen. Nee, dat bleek niet te kunnen. Ik vroeg haar wat het me kostte als ik de pul per ongeluk liet vallen. Dan hoefde ik niets te betalen. Ze ging terug de bolda in en kwam even later terug met een bierpul waarop ze “15 august Băsești” geschreven had. Ze zei erbij dat het glas als gesneuveld is opgegeven en ik hoefde niets te betalen.
Zondaguchtend zouden Rozi en Nelu worden opgehaald om in een naburig dorp ter Koninkrijkszale te gaan. Zo konden wij gelukkig ook bijtijds vertrekken. Wat foto’s in de uchtendzon gemaakt togen we huiswaarts.
De weg naar kerk en kroeg
Het huis van Nelu.
Links voor is Nelu bezig een Koninkrijkszaal in te richten. Rechts is de kamer met terrasje waar Isza en ik sliepen.
De deur van de garage.
Alle huizen in het dorp met een garage hebben zo’n prachtige houten garagedeur. Simpel en eenvoudig maar daarmee wel rijk versierd. De muur is gebouwd van bakstenen van leem geperst met stro.
De onvermijdelijke groepsfoto.
Ik meldde dat ik wat foto’s wilde maken. Fluks schoten Rozi en Nelu naar binnen om zich om te kleden. Nelu kwam terug met overhemd, stropdas en nette broek, maar had wel gewoon zijn slippers aan.
Het gaat ze goed. Rozi gaat per 1 september werken bij de Auchan in Baia Mare en Nelu heeft een arbeidsongeschiktheidsuitkeuring. Ze hebben samen een prachtig huis een mooi leven in het vooruitzicht.
Om half tien reden we weg. Ik had op Google–maps de kortste route uitgekozen.
Het gaat ze goed. Rozi gaat per 1 september werken bij de Auchan in Baia Mare en Nelu heeft een arbeidsongeschiktheidsuitkeuring. Ze hebben samen een prachtig huis een mooi leven in het vooruitzicht.
Om half tien reden we weg. Ik had op Google–maps de kortste route uitgekozen.
De kortste route...
...betekende dat een vijfde van de route van zo’n 250 kilometer ongeasfalteerd bleek. Dat zijn nu juist de mooiste routes. Dwars door onooglijke dorpjes waar iedereen — het was immers zondaguchtend — op zijn mooist naar de kerk liep. Verder werd er veel gevoetbald voor de vijfde liga a/b/c/d van Maramureș
Buffels
Met de komst van de EU is de buffel voor een groot deel verdwenen uit het Roemeense landschap. De grote melkfabrieken, zoals die van Campina, deden hun intrede en die blieven geen buffelmelk. Gelukkig kwam ik ze onderweg tegen.
Onderweg slechts een enkel pensionnetje gezien. Ik besloot te stoppen in Turda voor een pizza. In Alegria hadden we al zo vaak naar tevredenheid gegeten. We zagen dat het terras flink was vergroot. En. Daarbij ook de wachttijd voor het doen en ontvangen van een bestelling. Een half uur wachten was te veel van het goede.
Ach, aan de andere kant, ik ben op vakantie. Isza ook. Want voor haar ging afgelopen maandag ook een nieuw leven beginnen — ze gaat werken in Daneș op een of andere productie–afdeling. Van zes uur in de uchtend tot twee uur in de middag. Twee keer tien minuten pauze. Praten en toiletbezoek buiten de pauzes verboden. Zevenhonderd lei plus honderdvijftig lei voedselbonnen.
Ach, aan de andere kant, ik ben op vakantie. Isza ook. Want voor haar ging afgelopen maandag ook een nieuw leven beginnen — ze gaat werken in Daneș op een of andere productie–afdeling. Van zes uur in de uchtend tot twee uur in de middag. Twee keer tien minuten pauze. Praten en toiletbezoek buiten de pauzes verboden. Zevenhonderd lei plus honderdvijftig lei voedselbonnen.
Leu Exchange Rate
RSS Feed
