Het regent pijpenstelen buiten. Druiven en rode bieten zijn niet te oogsten. Binnen ruimt Isza op — ze heeft verplicht drie dagen vrij moeten nemen van de baas, want ja ze heeft nu eenmaal recht op anderhalve dag vakantie per maand... ...evenwel zij zit ook in de lappenmand. Afgelopen zaterdag kwam een buurman ons hout verzagen. Met de kettingzaag. Isza hield de boomstam vast en buurman keurig van boven naar beneden de stam tot blokken verzagen. Tot plotsklaps hij ineens het idee kreeg van beneden naar boven te zagen — Isza te laat en drie flinke halen in de vingers...
Een gedeelte van het hout wordt in de schuur geladen.
Dit is de vrouw van Babi.
Die man die Isza malheur bezorgde is hier nog niet aanwezig.
Dit is de vrouw van Babi.
Die man die Isza malheur bezorgde is hier nog niet aanwezig.
Ik zit weer achter de iMac aan mijn blog te schrijven. Een blog dat vandaag op de kop af al weer drie jaar bestaat. Ooit begonnen als een blog om mijn vrienden en vriendinnen op de hoogte te houden van mijn welbevinden in het moederland. Alras kwamen mijn poëzie en microschetsen om de hoek kijken — immers in dat moederland had ik weer tijd gevonden te schrijven. En meer. Er is een winkeltje aan de blog gehangen, er kwam het idee van een onthaastcapingcamping en ik ben serieus werk gaan maken van het adviesbureau. In drie jaar van 10 naar 250 unieke bezoekers per week. Dat doet me deugd!
Soms kan mijn leven wel iets meer kwaliteit gebruiken — afgelopen zaterdag mijn evenwicht verloren, gevallen en mijn knie behoorlijk geblesseerd. Met als gevolg dat door een andere loophouding mijn heup ging opspelen. Niet zo vaak achter de iMac kunnen zitten, maar ik ga nu een poging wagen.
Soms kan mijn leven wel iets meer kwaliteit gebruiken — afgelopen zaterdag mijn evenwicht verloren, gevallen en mijn knie behoorlijk geblesseerd. Met als gevolg dat door een andere loophouding mijn heup ging opspelen. Niet zo vaak achter de iMac kunnen zitten, maar ik ga nu een poging wagen.
De uchtend was weer prima. De koekjes zijn inmiddels op, maar koffiepads zijn er al ruim voldoende. Al een paar maanden waren de koffiepads op. Natuurlijk zijn er betere en koffiekwaliteiten dan pads, maar zo in de werkdagenuchtenden als man alleen — Isza is van half vijf in de uchtend tot vijf uur in de middag b.b.h.h. — is zo'n senseo wel zo makkelijk. En koekjes erbij? Jawel! En rookworsten. Heineken–biertjes... ...in ruil voor het maken van een logo had ik een pakket opgestuurd gekregen uit het vaderland. Koffiepads zijn hier in het moederland ook wel te koop, maar afgrijselijk duur. Rookworsten zijn er niet en die biertjes van Heineken, Isza had er nog nooit zo eentje op — zitten ook in het hogere bierprijssegment.
De rookworst die ga ik van het weekeinde gebruiken Spliterwten heb ik nog van mijn laatste bezoek aan het vaderland staan, roggebrood bij de Lidl, net als het katenspek. Gewoon spek van buren gekregen, knolselderij gekocht op de markt. Ik ga voor het eerst van mijn leven erwtensoep maken...
De rookworst die ga ik van het weekeinde gebruiken Spliterwten heb ik nog van mijn laatste bezoek aan het vaderland staan, roggebrood bij de Lidl, net als het katenspek. Gewoon spek van buren gekregen, knolselderij gekocht op de markt. Ik ga voor het eerst van mijn leven erwtensoep maken...
Triest. Triest werden we ervan. Die aardappelen. Op de foto hadden het er zeven keer zo veel moeten zijn. Helaas is dat gedeelte door een paar overstromingen meegevoerd. Dat wordt voor volgend jaar geen aardappelen meer verbouwen. Alleen nog maar maïs. Aldus wordt het land in ieder geval goed gebruikt.
Eergisteren afspraken gemaakt met Herr Stefan, een van de weinige overgebleven Saksen in Kleinlasseln. Zijn zoon was Onzi, vorig jaar mei bij een auto–ongeluk overleden. Onzi was de beheerder van het landbouwbedrijf dat eigendom van zijn vader is een bedrijf dat is gesitueerd op de voormalige staatsboerderij. Herr Stefan — ondanks dat hij in de tachtig is — heeft de taken van zijn zoon overgenomen, in die zin dat hij de baas is over de loonwerkers. Een van die loonwerkers is Czaby. Czaby gaat nu dus voor ons het land betractoren — eggen, ploegen, zaaien en wat dies meer zij.
Maar het moet gezegd, de aardappelen die ons zijn gegund smaken heerlijk. Er is dan ook hard voor gewerkt. Door de overstromingen was de grond keihard geworden — Babi en zijn vrouw die kwamen rooien hadden het zwaar — voor hen qua zware arbeid een geluk dat er zo veel was weggestroomd.
Oogsttijd houdt in dat we mensen betalen om te helpen. Naast geld — rond de 50 RON — veelal ook een paar glazen bier, bakken koffie en, toen ik ze nog had, een koekje erbij. Betekent ook dat we voor de maïs een zogenaamde coșer moeten hebben. In het dorp al hier en daar rondgevraagd, maar die waren of te groot, of te duur, of men wilde toch liever niet verkopen.
Eergisteren afspraken gemaakt met Herr Stefan, een van de weinige overgebleven Saksen in Kleinlasseln. Zijn zoon was Onzi, vorig jaar mei bij een auto–ongeluk overleden. Onzi was de beheerder van het landbouwbedrijf dat eigendom van zijn vader is een bedrijf dat is gesitueerd op de voormalige staatsboerderij. Herr Stefan — ondanks dat hij in de tachtig is — heeft de taken van zijn zoon overgenomen, in die zin dat hij de baas is over de loonwerkers. Een van die loonwerkers is Czaby. Czaby gaat nu dus voor ons het land betractoren — eggen, ploegen, zaaien en wat dies meer zij.
Maar het moet gezegd, de aardappelen die ons zijn gegund smaken heerlijk. Er is dan ook hard voor gewerkt. Door de overstromingen was de grond keihard geworden — Babi en zijn vrouw die kwamen rooien hadden het zwaar — voor hen qua zware arbeid een geluk dat er zo veel was weggestroomd.
Oogsttijd houdt in dat we mensen betalen om te helpen. Naast geld — rond de 50 RON — veelal ook een paar glazen bier, bakken koffie en, toen ik ze nog had, een koekje erbij. Betekent ook dat we voor de maïs een zogenaamde coșer moeten hebben. In het dorp al hier en daar rondgevraagd, maar die waren of te groot, of te duur, of men wilde toch liever niet verkopen.
Een coșer is een buitenopslagplaats voor maïskolven. Staat op poten, heeft een dak en is voorzie van gaas. Aldus is de maïs beschermd tegen muizen. Op de foto staat de coșer op het erf van een oom zaliger van mijn ex, Oom Gheorghe — een oom die trouwens zeer veel leek op mijn Ome Arie, maar dat ter zijde.
Gheorghe†, zijn vrouw Florea† en mijn ex
Affijn, geen coșer kunnen scoren — dus ook daar wordt een mannetje voor ingehuurd er eentje te maken. Betekent ook weer extra kosten deze maand. Nu heb ik nog wat reserve in mijn vaderland — slinkend weliswaar door een bruiloft, nieuw dak, autoreparatie en landbouwkosten — en mijn broer is sinds kort mijn bewindvoerder. Hoe heerlijk is zo'n mogelijkheid van Skype — niet dat het altijd vloeiend verloopt, maar ik ben er blij mee. Dus begin deze maand ook lekker gekletst met broer en oudste neef. Nederlands gaat minder, maar voor Frans haalt hij uitstekende cijfers.
Afgelopen zaterdag was het de dag dat Isza verjaarde. Ik had haar voorheen beloofd wat te bakken voor haar collega's. Bij elke verjaardag wordt er getracteerd, drinkt men fris en krijgt men ingezameld geld. Ik dacht ruim de tijd te hebben, maar door het verplichte vrij moest ik donderdag al aan de slag om voor vrijdag te traktatie te verzorgen. Daarnaast moest er fris worden ingekocht. Aldus togen wij ter De Termopane. De plaatselijke dorpswinkelcafé was flink gerenoveerd. Alles wat kapot en versleten was aan de buitenkant was gerepareerd — niet altijd netjes, maar wel doeltreffend en voor het oog acceptabel...
...voor het oog acceptabel? Mwah, niet helemaal — let even op de gele kleuraccenten van de trap voor en de kunststoffen ingang — alwaar De Termopane haar naam aan ontleent. Maar bovenal de poort van de buren die een laag geel heeft meegekregen — Nu is het zo dat die poort van het ouderlijk huis is van de moeder van mijn ex. Uiteindelijk bleef de oudste zoon er in wonen en na diens dood bleef zijn vrouw Violeta achter. Tușa Violeta heb ik nog goed gekend — zeer gastvrij, verhalen bij de vleet en maar een tic; ze wilde altijd dat ik balpennen voor haar meenam.
Violeta is een tiental jaar geleden overleden. Het huis kwam terecht bij een neefje van mijn ex, die uiteindelijk naar de grote stad vertrok, een vrouw en een kind achterlatend. Vrouw ging terug naar haar moeder en het huis wordt nog maar sporadisch gebruikt, alleen voor de gewassen in de achtertuin. Desalniettemin jammer dat sommigen makkelijk omgaan met andermans onroerend goed.
Violeta is een tiental jaar geleden overleden. Het huis kwam terecht bij een neefje van mijn ex, die uiteindelijk naar de grote stad vertrok, een vrouw en een kind achterlatend. Vrouw ging terug naar haar moeder en het huis wordt nog maar sporadisch gebruikt, alleen voor de gewassen in de achtertuin. Desalniettemin jammer dat sommigen makkelijk omgaan met andermans onroerend goed.
Wel een enorme vooruitgang is het overdekte buitenterras. Twee tafels en een paar krukjes, maar bovenal overdekt. Op de foto heeft Domnul Chelu net zijn biertje en zijn gesprekken op. Naast hem zit Coco, jawel die Coco. Ik wacht met een vișinata tot Isza met het fris ter tractaie op het werk terugkomt.
De linker fles fris is de grootste, 2,5 liter, de middelste twee zijn van hetzelfde soort fris van Adria, maar dan in de tweelitermodaliteit. Ik ben getroffen door de accutaresse van het afvulapparaat bij de Adria — toch ten minste twee slokken verschil voor dezelfde prijs. Adria is trouwens een sinaasappel met de meeste kleurstoffen, de meeste E-nummers en het minste vruchtensap — namelijk geen — op de Roemeense markt. Maar ja, on nu Cappy te gaan uitschenken op het werk... ...we moeten nog een coșer aanschaffen....
De linker fles fris is de grootste, 2,5 liter, de middelste twee zijn van hetzelfde soort fris van Adria, maar dan in de tweelitermodaliteit. Ik ben getroffen door de accutaresse van het afvulapparaat bij de Adria — toch ten minste twee slokken verschil voor dezelfde prijs. Adria is trouwens een sinaasappel met de meeste kleurstoffen, de meeste E-nummers en het minste vruchtensap — namelijk geen — op de Roemeense markt. Maar ja, on nu Cappy te gaan uitschenken op het werk... ...we moeten nog een coșer aanschaffen....
Thuisgekomen zette ik mij aan het bereiden van de tractatie. Bij de Lidl kun je grote lappen bladerdeeg kopen. Dit met een vulling van kaneelpoeder, suiker, rozijnen en stukjes appel is de sensatie sinds ik de eerste keer iets dergelijks maakt voor onze kinderen in Bahnea — half Bahnea schijnt te weten dat ik dit soort dingen kan maken... ...voor me zelf maakte ik twee stukken met ham en kaas, ik hou niet van zoetigheid.
Isza kreeg van haar collega’s 50 lei.De sweater met Romania is trouwens via de Penny Market verkregen: 20 punten verzamelen — tegenwaarde 500 RON — en je hebt zo'n sweater. Collega's van Isza vroegen een keer: ‘Wat? Jullie kopen zo veel?’. Eerlijk gebiedt te zeggen dat ik inderdaad van lekker eten hou, niet overdrijf, maar het is niet elke dag hier spek en brood. En zo'n officiele sweater van het Roemeense Elftal wilde ik gewoon hebben.
Hoe dan ook. dertig stuks flappen heb ik gemaakt samen met Isza. Keurig met bakpapier en al in een doos om de volgende dag uitgedeeld te worden. Snel nog even op de doos een A4’tje geplakt met dat Arjan dit gebakken heeft — tot hilariteit van Isza en de volgende dag ook van haar collega’s.
Hoe dan ook. dertig stuks flappen heb ik gemaakt samen met Isza. Keurig met bakpapier en al in een doos om de volgende dag uitgedeeld te worden. Snel nog even op de doos een A4’tje geplakt met dat Arjan dit gebakken heeft — tot hilariteit van Isza en de volgende dag ook van haar collega’s.
De verjaardag van Isza was een leuke dag. De kinderen kwamen. Haar moeder — die hebben we opgehaald. In de heksenketel gulash gemaakt. Isza kreeg cadeautjes. Antonia moest de kippen en het konijn te eten geven. Later op die dag zou ik mijn knie blesseren...
Leu Exchange Rate
RSS-feed
