Grens bij Arad, 23 september 2013, 13u05
22 september 2013 in de vroege uchtend met mijn broer en mijn trouwe hulphond Molda vertrokken vanuit Nederland. Nu een jaar en een week geleden.
Een jarenlange wens en schijfjes vergankelijkheid van het dagelijkse bestaan die zich tot een conglomeraat sedimenteerden. Dat gesteente deed mij het uiteindelijke besluit vormgeven de stap te nemen te gaan verkassen naar Roemenië.
Veranderingen zijn voor een Asperger zoals ik nu niet echt de meest aantrekkelijke gebeurtenissen in een bestaan, althans ik sta niet te springen ze te omarmen. Mijn flat in Zutphen zou ik vooralsnog aanhouden, immers de kans dat het zou mislukken was niet gelijk aan nul. In Zutphen had ik een scala van zorg om mij heen, zoals een hulp in de huishouding, therapeutisch schilderen en koken bij GGNet, een PIT'er — gemakshalve noem ik het maar zo, want het was GGNet gegeven zo’n beetje elk jaar die term te veranderen en niet te vergeten een bewindvoerder. Kortom Marieke, Hennie, Debbie, Bouwe en mijn vader.
In Roemenië zou ik al die hulp kwijtraken, behalve het bewindvoerderschap Hulp in de huishouding in Roemenië zou niet zo’n probleem zijn. In Laslăul Mare ken ik genoeg mensen die wat willen bijverdienen... ...maar de zorg vanuit GGNet...
Intermezzo
Ergens in februari 2013 had ik een afspraak met Miranda, iemand die mijn met pensioen gegane psycholoog Henk verving, maar zelf geen psychologe was, maar SPV’er — een teken aan de wand. Ik werd meer en meer geconfronteerd met het feit dat er bij GGNet managers en zorgverzekeraars belangrijker bleken dan de cliënten.
Mij werd verstaan gegeven dat ik voor de verzekeraar uitbehandeld was... ...ik ben manisch–depressief en ik heb een stoornis in het autistisch spectrum. Ik geef de verzekeraar volkomen gelijk en de maan is gemaakt van kaas en wordt bewoond door blauwe geiten.
Verbijsterd verliet ik de spreekkamer van Miranda. Verzekeraars — alhoewel ik denk dat dat een pseudoniem is van VMBO–dropouts — die menen te veronderstellen dat mijn overgeërfde extraatjes Asperger en Bipolaire Stoornis genezen zijn.
…het werd me duidelijk, op de zorg vanuit GGNet hoefde ik niet meer te rekenen in de toekomst. Dank zij de graaiers in de gezondheidszorg en de verzekeraars ervan.
Met mijn extraatjes heb ik leren omgaan. Hetgeen niet wegneemt dat als ik een overdaad aan prikkels krijg in de vorm van beeld, geluid, of wat dies meer zij ik volkomen kan decompenseren en dan slaat de bipolaire stoornis toe...
...ik moest dus me drastisch gaan aanpassen aan de nukken van het grootkapitaal. Ik moest op zoek naar een leven zonder stress — het beste medicijn tegen mijn extraatjes. Waar anders zou ik dat kunnen vinden dan in mijn geliefde Roemenië?
Niet lang na het laatste gesprek met Miranda kocht ik mij een huis in Laslău Mare. Zeker nadat ik uitvoerig van gedachten had gewisseld met Marieke, Hennie, Debbie, goede vrienden en familie werd het duidelijker welke plaats in het tijd–ruimtecontinuüm ik op de horizon moest zetten. De plaats en omgeving en de mensen die ik als mijn broekzak ken. Niet ver weg van prachtige steden als Medias en Sibiu.
Waarom dit dorp?
In 1997 trouwde ik een plaatselijke schone. Mijn uiteindelijke kennismaking met het schone Roemenië, maar ook de Nederlandse psychiatrie. Zij bleek na een jaar of drie van prima huwelijk uit overerving paranoïde schizofreen. Weigerde medicatie, gedwongen opname, wierp zich voor de trein, dronk een halve liter rachiu van tachtig graden alcohol en wat dies meer zij. Zij ging in 2004 op therapeutische basis terug naar Roemenië. Mij in uiteindelijke scheiding achterlatend.
Afgelopen jaar kwam ik er achter dat het tijd werd voor mij zelf te kiezen. Voor mijn gezondheid en welbevinden. En. Het zij gezegd de lucht is hier schoner, een overdaad aan prikkels heb ik niet — of het moet de schoonheid van de omgeving hier zijn.
In den beginne dacht ik een paar weken in Roemenië te verblijven en dan een paar weken in Nederland. Vervolgens weer op herhaling. Daarom hield ik ook mijn flat in Zutphen aan, niet in de minste plaats omdat mijn extraatjes roet in de mămăligă zouden kunnen gaan gooien.
Uiteindelijk ging ik pas augustus dit jaar voor twee weken naar Nederland.
Aldus toog ik op een goede uchtend met broerlief en Molda in september 2013 naar Roemenië.
Een jarenlange wens en schijfjes vergankelijkheid van het dagelijkse bestaan die zich tot een conglomeraat sedimenteerden. Dat gesteente deed mij het uiteindelijke besluit vormgeven de stap te nemen te gaan verkassen naar Roemenië.
Veranderingen zijn voor een Asperger zoals ik nu niet echt de meest aantrekkelijke gebeurtenissen in een bestaan, althans ik sta niet te springen ze te omarmen. Mijn flat in Zutphen zou ik vooralsnog aanhouden, immers de kans dat het zou mislukken was niet gelijk aan nul. In Zutphen had ik een scala van zorg om mij heen, zoals een hulp in de huishouding, therapeutisch schilderen en koken bij GGNet, een PIT'er — gemakshalve noem ik het maar zo, want het was GGNet gegeven zo’n beetje elk jaar die term te veranderen en niet te vergeten een bewindvoerder. Kortom Marieke, Hennie, Debbie, Bouwe en mijn vader.
In Roemenië zou ik al die hulp kwijtraken, behalve het bewindvoerderschap Hulp in de huishouding in Roemenië zou niet zo’n probleem zijn. In Laslăul Mare ken ik genoeg mensen die wat willen bijverdienen... ...maar de zorg vanuit GGNet...
Intermezzo
Ergens in februari 2013 had ik een afspraak met Miranda, iemand die mijn met pensioen gegane psycholoog Henk verving, maar zelf geen psychologe was, maar SPV’er — een teken aan de wand. Ik werd meer en meer geconfronteerd met het feit dat er bij GGNet managers en zorgverzekeraars belangrijker bleken dan de cliënten.
Mij werd verstaan gegeven dat ik voor de verzekeraar uitbehandeld was... ...ik ben manisch–depressief en ik heb een stoornis in het autistisch spectrum. Ik geef de verzekeraar volkomen gelijk en de maan is gemaakt van kaas en wordt bewoond door blauwe geiten.
Verbijsterd verliet ik de spreekkamer van Miranda. Verzekeraars — alhoewel ik denk dat dat een pseudoniem is van VMBO–dropouts — die menen te veronderstellen dat mijn overgeërfde extraatjes Asperger en Bipolaire Stoornis genezen zijn.
…het werd me duidelijk, op de zorg vanuit GGNet hoefde ik niet meer te rekenen in de toekomst. Dank zij de graaiers in de gezondheidszorg en de verzekeraars ervan.
Met mijn extraatjes heb ik leren omgaan. Hetgeen niet wegneemt dat als ik een overdaad aan prikkels krijg in de vorm van beeld, geluid, of wat dies meer zij ik volkomen kan decompenseren en dan slaat de bipolaire stoornis toe...
...ik moest dus me drastisch gaan aanpassen aan de nukken van het grootkapitaal. Ik moest op zoek naar een leven zonder stress — het beste medicijn tegen mijn extraatjes. Waar anders zou ik dat kunnen vinden dan in mijn geliefde Roemenië?
Niet lang na het laatste gesprek met Miranda kocht ik mij een huis in Laslău Mare. Zeker nadat ik uitvoerig van gedachten had gewisseld met Marieke, Hennie, Debbie, goede vrienden en familie werd het duidelijker welke plaats in het tijd–ruimtecontinuüm ik op de horizon moest zetten. De plaats en omgeving en de mensen die ik als mijn broekzak ken. Niet ver weg van prachtige steden als Medias en Sibiu.
Waarom dit dorp?
In 1997 trouwde ik een plaatselijke schone. Mijn uiteindelijke kennismaking met het schone Roemenië, maar ook de Nederlandse psychiatrie. Zij bleek na een jaar of drie van prima huwelijk uit overerving paranoïde schizofreen. Weigerde medicatie, gedwongen opname, wierp zich voor de trein, dronk een halve liter rachiu van tachtig graden alcohol en wat dies meer zij. Zij ging in 2004 op therapeutische basis terug naar Roemenië. Mij in uiteindelijke scheiding achterlatend.
Afgelopen jaar kwam ik er achter dat het tijd werd voor mij zelf te kiezen. Voor mijn gezondheid en welbevinden. En. Het zij gezegd de lucht is hier schoner, een overdaad aan prikkels heb ik niet — of het moet de schoonheid van de omgeving hier zijn.
In den beginne dacht ik een paar weken in Roemenië te verblijven en dan een paar weken in Nederland. Vervolgens weer op herhaling. Daarom hield ik ook mijn flat in Zutphen aan, niet in de minste plaats omdat mijn extraatjes roet in de mămăligă zouden kunnen gaan gooien.
Uiteindelijk ging ik pas augustus dit jaar voor twee weken naar Nederland.
Aldus toog ik op een goede uchtend met broerlief en Molda in september 2013 naar Roemenië.
Met Molda, mijn Roemeense zwervertje.
Het vertrek was goed zo en ik was blij dat mijn broer vrij nam om mij te vergezellen en de eerste weken door te komen. Na twee weken vloog hij vanaf Cluj naar Eindhoven. Ik zat in de vertrekhal met een kop koffie, wasa geëmotioneerd en had zoiets van: ‘dit is het dan’.
Ik reed de weg terug en begon, alleen, aan mijn nieuwe bestaan. Iets waar ik na een jaar bewust voor had gekozen.
Ik ben nu een jaar verder. Ik ben blij met mijn vorig jaar genomen besluit. In een jaar is er weliswaar veel voor mij veranderd, soms ten goed, soms ten slechte. Aangezien het mij ontbeert aan verwachtingspatronen is het afgelopen jaar als zich voor mij openslaand boek achteraf voorgelezen geworden.
De grootste veranderingen betreffen de vrouwen in mijn leven. Jacqueline Bieling, waarmee een paar jaar lang meerdere malen zonder enerlei probleem de leukste vakanties heb gehad, bleek nadat zij hier mijn huisgenote was geworden — in ouderwetse terminologie — een psychopaat. Eenmaal hier genesteld weigerde zij enerlei deelname in de kosten van leven en onderhoud aan het huis. Ze koos eieren voor haar geld uiteindelijk en verdween naar een gehuurde woning hier in het dorp. Ze brak nog wel een keer in op mijn erf en sindsdien is Molda, mijn lieve hulphond, verdwenen. Net zo erg vind ik het feit dat de door ons georganiseerde sterilisatiemarathon voor de viervoeters van Suplac door haar volkomen verkloot is. Ik ben blij van haar af te zijn. Zeker ook omdat laatstelijk ze nogal vrij veel zat te azen op een baantje als mijn bewindvoerder. Blij dat ik daar niet meer aan hoef te denken.
Iza Czika — ik gebruik nu Isza’s echte naam — is mijn liefste verandering. Mijn huidige verloofde en toekomstige vrouw. Met haar kreeg ik er meteen een dochter met man en kleinkind erbij. Al met al de leukste verandering is, dat ik opa ben geworden.
En. Voor de rest? Ik heb een kelder waarvan de inhoud groeit met de opbrengst van mijn tuin. Ik heb elf kippen. Een andere hond, Johnny Weissmuller en buren voor wijn, melk en gratis eten voor de kippen.
Bovenal is mijn leven voornamelijk zonder stress en dat is mijn gezondheid zeer ten goede gekomen. Ik schrijf, ik vertaal, ik schilder, ik geniet.
Volgende maand ga ik weer even naar Nederland. Om mijn flat daar leeg te ruimen en met behulp van mijn vader allerlei zaken op te zeggen. Mijn WIA mag ik meenemen. Ik raak wel wat toeslagen kwijt, maar ja, voor mijn gezondheid heb ik wel wat over.
Overigens ben ik van mening dat God niet slaapt.
Ik reed de weg terug en begon, alleen, aan mijn nieuwe bestaan. Iets waar ik na een jaar bewust voor had gekozen.
Ik ben nu een jaar verder. Ik ben blij met mijn vorig jaar genomen besluit. In een jaar is er weliswaar veel voor mij veranderd, soms ten goed, soms ten slechte. Aangezien het mij ontbeert aan verwachtingspatronen is het afgelopen jaar als zich voor mij openslaand boek achteraf voorgelezen geworden.
De grootste veranderingen betreffen de vrouwen in mijn leven. Jacqueline Bieling, waarmee een paar jaar lang meerdere malen zonder enerlei probleem de leukste vakanties heb gehad, bleek nadat zij hier mijn huisgenote was geworden — in ouderwetse terminologie — een psychopaat. Eenmaal hier genesteld weigerde zij enerlei deelname in de kosten van leven en onderhoud aan het huis. Ze koos eieren voor haar geld uiteindelijk en verdween naar een gehuurde woning hier in het dorp. Ze brak nog wel een keer in op mijn erf en sindsdien is Molda, mijn lieve hulphond, verdwenen. Net zo erg vind ik het feit dat de door ons georganiseerde sterilisatiemarathon voor de viervoeters van Suplac door haar volkomen verkloot is. Ik ben blij van haar af te zijn. Zeker ook omdat laatstelijk ze nogal vrij veel zat te azen op een baantje als mijn bewindvoerder. Blij dat ik daar niet meer aan hoef te denken.
Iza Czika — ik gebruik nu Isza’s echte naam — is mijn liefste verandering. Mijn huidige verloofde en toekomstige vrouw. Met haar kreeg ik er meteen een dochter met man en kleinkind erbij. Al met al de leukste verandering is, dat ik opa ben geworden.
En. Voor de rest? Ik heb een kelder waarvan de inhoud groeit met de opbrengst van mijn tuin. Ik heb elf kippen. Een andere hond, Johnny Weissmuller en buren voor wijn, melk en gratis eten voor de kippen.
Bovenal is mijn leven voornamelijk zonder stress en dat is mijn gezondheid zeer ten goede gekomen. Ik schrijf, ik vertaal, ik schilder, ik geniet.
Volgende maand ga ik weer even naar Nederland. Om mijn flat daar leeg te ruimen en met behulp van mijn vader allerlei zaken op te zeggen. Mijn WIA mag ik meenemen. Ik raak wel wat toeslagen kwijt, maar ja, voor mijn gezondheid heb ik wel wat over.
Overigens ben ik van mening dat God niet slaapt.
Leu Exchange Rate
RSS-feed
