SVVHDB — CXV ⁄ Kantelpunt — XII • Houwelijksfeest

Zondaguchtend tien mei. Me altijd bewust zijnde van de historie bedenk ik me bij het bezien van die datum aan vijfenzeventig jaar geleden. Niet dat ik het zelf meegemaakt, maar ouders en familie wisten er over te verhalen. Dode legerpaarden, achtergelaten fietsen, chaos lawaai in Dordrecht — Fall Gelb was die uchtend in 1940 in alle vroegte begonnen.
Maar ook het heden is interessant genoeg, ik zie op Facebook dat het de verjaardag is van Darie Ducan, de Roemeeense dichter wiens werk ik momenteel aan het vertalen ben.

Zondachuchtend. Tien mei. Gister heeft Isza ’s avonds laat bij haar moeder de stekjes van tomaten, kool en diverse soorten paprika geplant. Is vervolgens daar blijven slapen,zodat ik vanuchtend de honneurs waarnemen mocht. Het in Găinistan verzorgen van de nieuwe kuikentjes met krachtvoer, maismeel en water. Het verzorgen van de konijntjes met klaver, kool, wortel en water. Vervolgens Johnny aan de ketting en de kippen de vrije loop laten. Controleren of de honden te eten hebben en te drinken. De poort open doen, En vervolgens koffie.

Het was een mooie week. We hebben onze gasten afgelopen zaterdag de ervaring van hun leven gegeven. Een huwelijksfeest, ons huwelijksfeest, zonder dat we in de echt konden zijn getreden — voor het laatste gedeelte van die zin verwijs ik gaarne naar de preliminaria.

Isza was die zaterdag rond de klok van vieren al tamelijk peu nerveux. Overbuurvrouw Adeline was gekomen om het haar van Isza te doen en tevens om ons huwelijkscadeau te overhandigen: een prachtig schilderij van de hand van haar oom geheel in stijl van Bob Ross.

Wachten op de bus.
Foto: ©2015 Sylvia

Idem.
Idem.

We hadden drie weken geleden een bus van de firma Balint gereserveerd om onze gasten uit Laslău Mic, Laslău Mare en Bahnea te vervoeren naar het restaurant. Uit Laslău Mic de moeder en zus van Isza. Uit Laslău Mare onze overburen en vrienden Nelu en Aurica, overburen en vrienden Adrian en Adelina, onze goede vrienden Costel en Lenuța, onze goede vrienden Lenuța van de Termopane met haar man Petru van de water– en gasleidingen in ons huis, onze vriend van de familie Ioan ook bekend als Botul en onze zeer goede vrienden en tevens voormalig nicht via mijn ex Dorina en haar man Marius.

Gereserveerd.

Een bus van de firma Balint Trans reist naar de grote stad. Voor mij naast het heuglijke vooruitzicht dat we een groot feest gingen vieren en een traktatie op zich. Normaal gesproken ben ik de chauffeur en kijk zelden naar buiten omdat de weg en weggebruikers mijn aandacht vereisen. Het was een heerlijkheid nu vanaf hoge positie allerlei indrukken van de dorpen op te doen die ik normaliter niet zie.

Zelfje van een blij paar in de bus.

Isza zag er prachtig uit met heur haar, rode jurk en bewerkte bolero en een gouden ketting die ze tijdens de verhuizing van Nederland naar Roemenië nog in een verloren hoekje had gevonden — achter het nachtkastje... Ik zelf had een leren broek, een zijden hemd en wat dies meer zij aan — kleding van de kringloop, gekregen van vrienden... ...het enige gekochte was een zwart hoedje van drie euro bij de Action.

Prachtige lach van overbuurvrouw Aurica. ook haar man Nelu heeft er zin in.

We reden eerst naar Bahnea om Kinga met dochter Antonia, cuscri — een Roemeense aanspreekvorm voor de schoonouders van een zoon of dochter — Bela en Ida en hun kleinkinderen Andrei en Andreea op te pikken. Tijdens het wachten kwam de plaatselijke dorpszottin de bus binnen om te vertellen dat ze achter haar tante aan zat die zojuist ook bij ons in dde bus was gestapt. Let wel de gașcă — meute — uit Bahnea was nog onderweg...

De kledij van Andreea deed Sylvia de opmerking maken of meisjes in Roemenië op latere leeftijd wel smaak ontwikkelen. Ik zei dat korte rokjes al twintig jaar de mode zijn, maar dat ik voor het eerst zie dat een dergelijk jong meisje een dergelijk decolleté draagt — opgemerkt zij dat Andreea nog maar vijftien is. Opgemerkt zij ook dat het aantal zigeunermeisjes dat op zeer jonge leeftijd al een kind hebben aanzienlijk is.

Vrijwel stipt om kwart voor zeven — het feestelijke gebeuren zou om zeven uur beginnen — kwam de bus aan bij Restaurant Stejaru.

Petru als steun en toeverlaat voor Dorina —heeft twee beenprotheses,
Isza en ik met tassen met houwelijkscadeaus,
Lenuța van de Termopane en Kinga en Antonia wang–aan–wang.

Het wachten op de andere gasten moest nog even overbrugd worden. Uit Oarbă de Mureș verwachtten we medelanders Ad en Janneke, uit Blăjel Roelie en uit Bălăușeri mijn vader en broerlief met zijn familie dia aldaar in een hotel verbleven.

De zus van Isza, maakt een foto, evenals Sylvia...

...dus doe ik deszelven.

Het deed me zeer goed het door ons bijeen verzamelde groepje van mensen die er echt toe doen bij elkaar te zien. Tevens deed het me zeer goed iedereen blij te zien. Bovenal deed het me goed dat Tanti Aurica van Nelu en Tanti Lenuța van Nea Costel nog geen onvertogen woord tegen elkaar hadden gezegd. Een opmerkelijk feit immers sinds jaar en dag hebben die ruzie met elkaar om grond. Negenennegentig procent van de ruzies in ons dorp gaat over grond. Bij het ploegen wordt een voren extra meegenomen, onduidelijkheden bij erfenissen die in wezen niet onduidelijk zijn maar velen proberen bij een erfenis al dan niet legaal een graantje mee te pikken, of gewoonweg een vergissing. Ik zei nog tegen Isza dat het wat betreft goed is dat Rodica Porodica was overleden, want die maakte decennialang met iedereen ruzie over grond.

We gingen naar binnen en werden van harte welkom geheten door de hoofdkelnerin, tevens goede bekende van Dorina. We hadden onze eigen wijnen bij ons en rachiu. Zo gaat dat hier in dit land, je mahg gewoon je eigen consumpties meenemen. Eerder die week hadden we die gekocht van Nea Costel. Hij maakt uitmuntende wijn en zijn rachiu is weliswaar sterk, maar heeft de ideale sterkte van 62 graden.

Totdat iedereen er was schonk ik mij een bodempje rachiu, een waar begin van een genoeglijke avond. Isza nam een glas wijn.

Mijn vader!

Mijn vader zat naast buurvrouw Adeline en kon met haar converseren in Spaans, naar later bleek zelfs in Duits! Tegenover hem zat buurman Adrian die met Bela voorheen in Hongarije had gewerkt. Ondertussen had ik wel trek gekregen.

Het voorgerecht.

Om een uur of acht werd het voorgerecht uitgeserveerd. Een schotel vol met allerlei lokale geneugten op vleeswaren, groente¨en kaasgebied in diverse heerlijke modaliteiten. Vooral de drie verschillende terrines waren engeltjes die over je tong fietsten.

Ik had ook niet anders verwacht. De welhaast technocratische manier van een paar weken geleden ontvangen worden door de eigenaar van Stejaru en door middel van allerlei op zijn iPhone staande illustraties deze maaltijd samen te stellen laat zien dat de manier van denken over hoe je zaken moet doen stevig aan het veranderen is in dit land. Tel daarbij het enthousiaste personeel er bij op die tevens regelmatig kwamen nagaan of alles nog klopte, of dat er aanpassingen nodig waren. Voor mijn pa die vlees niet lekker vindt was er een vegetarisch couvert samengesteld en voor mijn neefjes die veel niet lekker vinden, bestond de hoofdmaaltijd uit schnitzels, schnitzels en nog een schnitzels. Het grootste gedeelte van het voorgerecht speelden zij tactisch door aan hun oom Aurel uit Ialomița, die met zijn vrouw was meegkomen met de familie van zijn zus, mijn schoonzus.

Neef Leo, schoonzus Mihaela, mijn vader, Adelina, Ida, vaag, vager, vaagst,
de achterkant van het hoofd van Aurel, zijn vrouw Mariana en grote neef Alex.

Alex zat naast mij en Leo tegenover mij. Alex zijn bord is al richting Aurel opgegaan. Als een Asperger kan ik zeer slecht tegen een overdaad aan prikkels. Vooral omgevingsgeluiden van een groep met meer dan zes, zeven personen, daar kan ik nog steeds moeilijk mee overweg. Opmerkelijk vind ik het te zien dat Alex net zo}n trucje uithaalt als ik — probeer je ergens anders op te concentreren, in zijn geval een spelletje op zijn Samsung. In mijn geval het maken van bovenstaande foto.

Het hoofdgerecht.

De hoofdmaaltijd was een wel verzorgd stukje mals varkensvlees en een evenzo wel mals stuk kipfilet met een soort rösti en gemengde groentes — het laatste kwam uit blik, niet zo gek voor de tijd van het jaar; zo veel verse groentes zijn er nog niet te krijgen.

Mijn broer die Antonia kiekt.

Tussen al het eten, kletspartijen, drinken, burenruzies die werden geslecht, foto’s die werden genomen werd er ook flink gedanst. we hadden er voor gezorgd dat er meerdere stijlen aan bod kwamen: Hongaars dan wel Szekler, Zigeuner en traditioneel Roemeens.

Zelfs mijn voormalig nicht, nu beste vriendin, Dorina ging al dansend op haar protheses de leukste avond hebben. Ook ik heb ondanks mijn lotte knieën en lotte heup nog gedanst en dat op een feest dat ook zonder boterbriefje als een waarachtig Roemeens bruiloft voelde. Iedereen die het een prachtverhaal vond. Iedereen die cadeautjes gaf. Roemenen die eigenlijk gewend zijn, dat als je naar een bruiloft gaat je voor het couvert moet betalen en die het nu van ons cadeau kregen. Althans niet helemaal van ons, mijn pa betaalde!

We waren om een uur of een, twee weer thuis. Ik betaalde de chauffeur van de bus en een prachtige dag van als besluit van een rare week ging naar bed toe.

Petru, Dorina, haar man Marius met Lenuța, Lenuța met haar man Nea Costel.

Op het moment dat ik dit schrijf vliegt de familie weer terug naar Nederland. Dan gaat mijn broer nog een paar — eufemisme — foto’s op Picasa zetten.