SVVHDB — RO CLX

Kou vind ik niet erg. Winters, maar dan ook van die echte winters, die vind ik heerlijk. Tegen kou kun je kleden. We hebben CV, derhalve is het ook binnenshuis goed te doen in huis. Alleen bij extreme koude doen we de houtkachel in de keuken aan. We hebben nog anderhalve metri steri, dus meer dan voldoende. Op een voorwaarde, dan moet de CV–ketel het wel doen.
Oh ja, warmte kost geld — sinds 1990 is gas 8500 keer zo duur geworden. Ik kwam daar een aardig artikel over tegen, even naar onderen scrollen en je hebt de top 20 van wat grofweg in de laatste twee decennia hier duurder is geworden. Ook Isza en ik weten dat inmiddels — over de afgelopen drie maanden dienen we even 1600 lei op te hoesten voor gasverbruik. Gelukkig hebben we het warm kunnen houden.

Nu, zo halverwege februari is de sneeuw aan het verdwijnen, verandert het erf in een modderpoel, vooral daar waar de honden het omheinde terrein oprennen. Voordat de camping weer opengaat zal er iets aan het erf moeten worden gedaan, zodat er een redelijke toegang tot het terrein is. Gelukkig vertelde de broer van Isza dienaangaande dat er in het buurtdorp een bedrijf zit dat erven "bekleedt".
Evenwel dat is niet het enige probleem dat in het gebied tussen lente en winter speelt. Het smeltwater...

En we hebben beeld.

De Pârâul Sântioana, de Sintjohannabeek die achter ons huis stroomt is van 10 cm diep naar 80 cm diep gestegen en van 50 cm breed naar 150 cm breed. Er is nog geen overstroming geweest, maar op deze wijze zou dat zo maar kunnen gebeuren.
Het is gewoonweg een grauwe periode. Mijn bipolaire stoornis is volstrekt weersonafhankelijk, maar ik kan me zo voorstellen dat er mensen depressief van raken. Wat dat betreft zit ik weer redelijk in ritme. Door de week in de uchtend de dieren verzorgen. De mauwende Kees als eerste, zodat de rust in de tent wederkeert.

Trouwens over Kees gesproken — afgelopen zaterdag scheen de zon, was het in die zon redelijk vertoeven buiten en lieten we deur open. Kees bleef in de deuropening zitten en na tien minuten waagde die een poging om bij de eerste langsrijdende paard en wagen weer fluks naar binnen te schieten.

Vervolgens naar buiten om Johnny aan de ketting te leggen, zodat de kippen er uit kunnen. Vanmorgen voor het eerst weer aan de sfărnat. Een word dat eigenlijk niet in de woordenboeken is te vinden, omdat het eigenlijk sfărmat heet, de maïskorrels van de korrels halen met een rasp. Moest wel, want we hadden weinig graan meer. Oh ja, een emmer met warm water om het ijs te breken in de waterbakken van zowel de honden als de kippen.

Găinistan wacht op de lente

Maar het geeft in al die grauwheid ook wel weer structuurpatronen waar Aspergers zo van houden. Dit is het zicht dat ik heb als we bij de moeder van Isza zijn. Deze keer was dat trouwens omdat Isza een bakje aspic voor haar moeder had. En. Sinds kort heb ik een nieuwe metgezel in de auto. Siri. Een huladanseres met een zonnecel. Cadeautje van broerlief tijdens zijn bezoek. Hij weet dat ik van dit soort dingen voor in de auto hou en Siri is een goede vervanger van de Klingonische Bird of Prey. Naast Hadewijch, de paarsgele bij die ooit bij een pak Beemsterkaas zat en al minstens vijf jaar de automascotte is. Voor de goede orde, Hadewijch is vernoemd naar de 13–eeuwse mystica en niet naar die schreeuwert van de Kruidvatreclames — ook een van de redenen waarom ik ben geëmigreerd naar Roemenië — en Siri, die is vernoemd naar een Noorse kennis die ik ken via ICAWC 2011 en die naast haar zwerfdierenbezigheden ook een dansschool heeft in Oslo.

Huki, huki, huki, huki, Hukilau

Er waren meer gebeurtenissen die de grauwsluier doorbroken. Afgelopen zaterdag in Abuș — hier zo'n 15 kilometer vandaan op de weg naar Târnăveni, naar het zomerhuis van Eva. Een zeer leuke bijeenkomst met Schildergenootschap de Zevenburger Kwasten.

Ben begonnen met een nieuw schilderij waar ik de kleuren van de laatste paar — bruin en blauw — nu heb ingeruild voor grijs, rood en paarsig blauw. Eerst de ondergrond en vervolgens met modelleerpasta een paar mensenfiguren er op aanbrengen.
Na het kunstzinnig verpozen verraste Eva ons met een heerlijke pan soep, met veel knoflook.

Isza, moi, Eva en Lee.
De foto is genomen door onze Prinses, Janneke — dus die staat er niet op.

Zondag het voorrecht gehad dat Florin me in zijn nieuwe tweedehands BMW naar de Auchan in Târgu Mureș reed. We zijn om vier uur weggereden en aangezien deze jongen geen held is met auto rijden als het schemert, was het blijheid alom bij me. In een luxe wagen gereden worden en lekker nar buiten kijken. Ik heb mijn ogen normaal gesproken op de weg. Eva vroeg me die zaterdag al of ik haar niet gezien had wachtend op de bus — neent, als ik Isza nu bij me had gehad, die had het wel gezien. Maar ja, Isza werkt door de week.
Grote flessen plat water, DVD-doosjes en DVD recordable's, filterkoffie, batterijen in knoop¨en heroplaadvorm en ruitenwisservloeistof — met die grauwheid is de buitenkant van autoramen, trouwens de auto zonder meer, een stoffige, vieze, smerige ramp.

Daar ik afgelopen maandag jarig ben geweest me bij de Auchan ook te buiten gegaan aan wat lekkere dingen voor mezelf.

Een Chimay Bleue. Ik had eerder op Facebook verteld dat ik me een Triple had aangeschaft, maar ik bermoed dat ik niet goed gekeken had en in het vakje met de Triple de Bleue had meegenomen. Niet dat dat een straf was... ...tijdens het nuttigen vertelde ik Isza die maandag in de namiddag wat me het gekost had, dat flesje: 12, 91 RON. Ik had er ook een kilo vlees voor kunnen kopen, of bijna vier broden, of vijf gewone biertjes... ...maar zoals gezegd, ik ben maar een keer jarig per jaar en de ommissie met de modaliteit van de Chimay was geen straf. Isza proefde met een vingerdip en vond het heerlijk. Maar voor de rest bleef ze aan haar dieet van al anderhalve maand niet meer drinken.

Uw schrijver in actie (foto door Isza)

Ik ben jarig, dus ik mocht zeggen wat ik wilde eten — zo had ik mij besloten. Bami. Hoewel dat eigenlijk wat zondigen is tegen mijn koolhydraatbewust leven, maakte ik ook hier een uitzondering. Immers maar een keer per jaar ben ik jarig. De pasta is plaatselijk in Roemenië gefabriceerd voor de Penny Market, dus dat was de prijs niet, net als de pindasaus en bamikruiden — import uit Nederland —, maar ja, wokgroenten, die horen er ook bij — 10 RON, taugé in een potje, 8 RON... ...maar ja, een keer per jaar is het 13 februari. Derhalve had ik me voor 12 RON een Fetească Neagră uit 2014 D.O.C – C.M.D [wijn van druiven die geplukt zijn als ze volledig zijn gerijpt — bron] van het Huis Tohani.
Voor de rest stelde mijn verjaardag niet veel voor. Isza werkte de hel dag en verjaardagsvisites daar doen Roemenen in het gemeen niet aan. Toch was het een prachtige dag.
Wel maakte ik wederom een omissie de volgende dag. Ik ging met Isza brood kopen en iedereen feliciteerde me. Achteraf vroeg ik Isza of ik had moeten trakteren... ...ja dus...

Oh ja, voor de goede orde, we eten niet altijd buitenlands: gisteren hadden we mămăliga met spek en geraspte kaas. Net zo goddelijk als die bami.