SVVHDB — LXXXI

Afgelopen zaterdag was het een historische dag. Om twee redenen. Mijn jongste grote neef Leonardo vierde het feit dat hij negen jaar werd. Aangezien hij met de personeelsvereniging van zijn vader mee was naar Parijs heb ik nog niet kunnen skypen ter felicitatie, maar dat komt nog wel goed. De andere reden waarom 13 december 2014 een historische dag was hield verband met de oprichtingsbijeenkomst van het Schildergenootschap Zevenburger Kwasten.
De opening was voor 10 uur in de uchtend gepland. Maar — attenooi — koud dat het was en autoramen die bevroren waren. Eer die rijklaar waren gemaakt... ...zelfs nog voor ik het dorp uitwas nog twee keer moeten stoppen om de ruiten, ook van binnen te ontdoen van zichtbelemmeringen.
Maargoed, altoos togen Isza en ik naar Blăjel in het district Sibiu. Roelie had haar huis ter beschikking besteld. We waren met ons vijven. Roelie — die in het begin nog in de weer was met gaslekken in haar huis, dus de oprichtingsvergadering was niet van enerlei gevaar ontbloot. Verder Janneke uit Oarba de Mureș. Uit Sânmărghita was Esther naar Blăjel getogen.

‘Niet dat ik gelijk de voorzitter wil uithangen, ’ zei Janneke toen ze staand de bijeenkomst officiëel opende. Waarop ik zei, dat dat ook moeilijk zou zijn, omdat in de geest van de Rederijkers — ik weet, Rederijkers is vooral poëzie -- degene die aan het hoofd van de rederijkerskamer stond “Prins” werd genoemd, dus “Prinses” beter op haar plaats zou zijn. Janneke had daar absoluut geen probleem mee.

Punten werden op een rij gezet. Hoe vaak komen we bijeen bij voorbeeld — elke tweede zaterdag van de maand. We komen vooral bijeen om te werken — praten kan achteraf in de kroeg; alhoewel je achter het stuur in Roemenië geen druppel alcohol in je bloed mag hebben... We komen ook bijeen om van elkaar te leren. Ook zal geldelijk worden bijgedragen aan de koekjes– koffie– en theepot.

Ik vertelde over mijn werk voor Stichting Berkelpark. Dat ik gewend ben de lat zeer hoog te leggen. Dus wat mij betreft staat een Schildergenootschapshuis nu al op de horizon. Volgens mij zal er bij Zijne Majesteits Ambassade te București vast wel een schildergenootschapshuizenpotje zijn. Ook dat is op de horizon gezet, anders wordt dat geld toch maar uitsluitend — ik parafraseer — opgemaakt in București door de Vereniging Klompen en Stroopwafels...

Ik besef me nu ook dat ik het niet meer ga meemaken dat op gepaste wijze het honderdjarig bestaan van “De Zevenburger Kwasten” gevierd ga worden. Daarom is een van motto’s altijd al geweest: Ars longa vita brevis.

Op de eerste bijeenkomst heb ik eerst wat lopen schetsen. Een haan moest het worden. Vervolgens de haan overgebracht in potlood op linnen en er een achtergrond bij gemaakt. Ik ga er mijn uit Nederland gehaalde acryl op los laten voor de volgende keer.

Het was prettig om in een groep te werken. Bij Hennie van GGNet schilderde ik voorheen alke dinsdag in een groep. Hier in Roemenië getracht het schilderen door te pakken, maar zonder groep is het toch anders...

Op weg naar huis nog even gestopt bij Kinga. Vorige week vrijdag was er bij hun een varken geslacht en we kregen vlees mee: cârnat —verse worst van gehakt en veel knoflook, caltaboș — een verse worst gemaakt van slachtafval — en een flink stuk filet. Alles in tweevoud, want ook de moeder van Isza werd bedacht.