SVVHDB — CXLII

Over het weer heb ik het zelden. Maar als er zoals nu een flink pak sneeuw is gevallen, dan kan ik niet om de schoonheid van de witte wereld heen. Gelukkig wonen we niet in het district Vrancea zoals mijn goede Facebookvrind Bart. Daar is de modaliteit van sneeuwval echt van een andere orde van grootte. Dertig centimeter en de wind die die sneeuw opwaait tot wel een meter...

Gisteren zat ik rond de middag wat te ontwerpen voor een Duits–Nederlands bedrijf, toen Isza de voorkamer in kwam:
‘Zullen we nu toch niet weggaan?’
Ons wekelijkse zondagbezoek aan de kinderen in Bahnea. Ik keek naar buiten en zag dat de weg reelijk was. Weliswaar met sneeuw op het wegdek, maar even te voren was er een door de gemeente ingehuurde strooiwagen langsgekomen. Het was te proberen.

Motor warm draaien.

Op weg naar Bahnea.

Het moet gezegd, ik reed in een keer de weg op. Ondanks de sneeuw was de oprit naar het erf redelijk begaanbaar. Klein slippertje bij het opdraaien van de weg, maar dat was te verwaarlozen. Op bovenstaande foto is te zien dat er inderdaad gestrooid was. Een man in de laadklep van de vrachtauto schepte handmatig een lading zand met zout op het wegdek. Om de drie meter, dat dan weer wel. Aldus had het strooien nog niet echt geholpen.
Ik heb geen winterbanden, maar wel een sneeuwstand gekoppeld aan de automatische versnelling. Met ietwat meer tractie op de voorwielen en veertig kilometer per uur gingen we naar Bahnea.
De weg er naar toe ging nog wel, behoudens die medeweggebruikers die al bellend uit tegenovergestelde richting kwamen en meenden dat het midden van de rijbaan de juiste rijbaan was.
In Bahnea aangekomen kwam ik het weggetje naar boven, naar de zigeunerwijk niet op — niet getreurd; de auto beneden geparkeerd en naar boven gelopen, de steile straat op. Dat voelde ik wel aan mijn rechterheup. Pijnlijk bewust van mijn heupeuvel kwam ik boven.

Leuker was het Antonia tegen de door ons meegenomen mandarijnen “manda” te horen zeggen.

Terugrijdend was de weg verslechterd — maar niet onoverkomelijk. Thuisgekomen van witte wijn met honing, suiker, kaneelstokjes, jeneverbessen, laurierblad en kruidnagelen gin siert gemaakt — gin siert is plaatselijk dialect voor vin fiert, in goed Nederlands glühwein.

Vanmorgen bij het loslaten van de kippen, het te eten geven van honden en konijn bleek het nog meer gesneeuwd te hebben. Niet dat het een ramp is, want momenteel, terwijl ik dit opschrijf smelt de sneeuw op het dak en geeft waterplassen op het erf.

Vanmorgen negen uur

De kippen twijfelen of ze echt wel naar buiten willen.

Doutzen gaat helemaal los.

Het land wacht.

De winter vind ik nooit erg. Ik hou wel van zo’n witte wereld. Het nadeel van de winter is dat er niet zo veel te doen is in en om het huis. Ik verveel me nooit, ik schrijf, lees en heb de afgelopen twee weken de twee laatste seizoenen van Zone Stad bekeken. Strakjes de tweede aflevering van Flikken Rotterdam bekijken.
Voor Isza is het wat zwaarder — niet echt gewend iets voor haar zelf te doen is zwar. Werken op het land of in de tuin, dat hoeft niet. Eten maken en wat schoonmaken en af en toe een vreselijke Turkse soap op Kanal D. Gelukkig vond ik gister op een freelancepagina op internet een opdracht voor het maken van een zestal illustraties. Daar is ze ook goed in, hoewel ze eigenlijk helemaal niet in haar eigen kunnen gelooft... ...we zullen zien.