Afgelopen weken niet veel geschreven. Waarom? Mwah, Isza is weer gaan werken als fittingassemblagedeskundige in Nadeș. Dat betekent voor haar er elke dag om vier uur in de uchtend er uit en voor mij betekende dat deze verandering moest veranderen van een “ik word ook wakker om vier uur in de ” naar een “ik slaap door om vier uur in de uchtend”. Aldus was ik weer twee weken verder met eigenlijk niet veel activiteiten, maar wel veel slechte slaap, slecht opstaan, in ritme komen, alle twaalf laatste afleveringen van de Arrow en de laatste achttien van Grimm bekijken, heel veel genieten van al die foto's die mijn broertje plaatste van zijn Baltische cruise samen met zijn familie en mijn vader — waarbij ik vanuit de luxe van een bureaustoel allerlei leuke feitjes over bij voorbeeld aan Algerije te leveren kanonneerboten als aanvullingen op die foto's opzocht — een beetje ontwerpen maken zonder enige creativiteit en vooral wachten totdat dat ritme gekomen is.
Herlezend bedenk ik me dat de zin hiervoor een van de langste ooit in mijn blog is — ik ga het niet controleren, zo veel tijd over heb ik nu ook weer niet.
Dat ritme is er nu voor negenennegentig procent.
Gister deed Henriëtte uit Arad mij een artikel toekomen over een Asperger die scharensliep werd. Ach, het is soms een heerlijkheid om Asperger te zijn, maar soms — bij veranderingen — is het vooral aanpassen, veel aanpassen en dat kost veel energie.
Waar was ik gebleven? Oh, ja! De bruiloft van stiefdochter Kinga. Zoals vermeld in mijn vorige blog vertrok Kinga uit het huis van haar geadopteerde vader, ik dus. Ik voelde me vereerd. Ik heb zelf geen kinderen en dan toch een dochter krijgen die gaat trouwen en mijn huis kiest als vertrekpunt voor haar huwelijk. De foto’s met de datumvermelding zijn van de ingehuurde bruiloftsfotograaf [RON 1000] de overigen zijn door mij gemaakt.
Herlezend bedenk ik me dat de zin hiervoor een van de langste ooit in mijn blog is — ik ga het niet controleren, zo veel tijd over heb ik nu ook weer niet.
Dat ritme is er nu voor negenennegentig procent.
Gister deed Henriëtte uit Arad mij een artikel toekomen over een Asperger die scharensliep werd. Ach, het is soms een heerlijkheid om Asperger te zijn, maar soms — bij veranderingen — is het vooral aanpassen, veel aanpassen en dat kost veel energie.
Waar was ik gebleven? Oh, ja! De bruiloft van stiefdochter Kinga. Zoals vermeld in mijn vorige blog vertrok Kinga uit het huis van haar geadopteerde vader, ik dus. Ik voelde me vereerd. Ik heb zelf geen kinderen en dan toch een dochter krijgen die gaat trouwen en mijn huis kiest als vertrekpunt voor haar huwelijk. De foto’s met de datumvermelding zijn van de ingehuurde bruiloftsfotograaf [RON 1000] de overigen zijn door mij gemaakt.
Eigenlijk was de bruiloft van Kinga en Florin al veel eerder begonnen dan de aanschaf van die kleding en wat dies meer zij. In een oplage van tweehonderdenvijftig stuks had ik zes weken eerder de uitnodigingen gedrukt [tegenwaarde RON 500], nadat ik ze in de periode daarvoor ook had ontworpen. Samen met Isza de tweehonderdenvijftig stuks gesneden, gerild en in enveloppen gedaan. Bij het ontwerp en daarna de productie kwam voor het eerst het besef dat ik een dochter heb die gaat trouwen. Derhalve met alle liefde en plezier dit arbeidsintensieve offer voor mijn stiefdochter gebracht.
Al vroeg in de uchtend — vijf uur — is Kinga naar de kapper geweest. Eigenlijk waren zij en alle zussen van Florin naar de kapper geweest. Voor Isza was de kapper ook al gereserveerd, maar Isza zei meteen al van dat ze dat zelf doet. Gelijk had ze, zo’n bruiloft kost ons al genoeg.
Op van de zenuwen zit ze hier aan het tafeltje in het Engels te praten met onze campinggast Frans.
Op van de zenuwen zit ze hier aan het tafeltje in het Engels te praten met onze campinggast Frans.
En je ontkomt er niet aan. Poseren is volkssport nummer een in Roemenië. Voor deze blog zit ik even de originele foto’s van de fotograaf door te nemen — bij grove benadering is ongeveer een kwart van de ruim achthonderd foto’s geworteld in het poseren. Poseren in je uppie, met je wederhelft, met de schoonouders van je wederhelft, met de neven en nichten van van je schoonouders, de neven en de nichten van schoonouders en eigen ouders, buurmeisjes en alle ad random combinaties die daar tussenin mogelijk zijn.
Zo ook deze foto van Kinga [tweedehandsbruidsjurk RON 1000, onzichtbare schoenen RON 180, kapster RON 70] met haar moeder [galajurk uit de Winkel van Sinkel in Bahnea RON 350, bolero had ze nog] en haar geadopteerde vader Broek RON 120 van de H&M te Târgu Mureș, overhemd RON 70, idem en de blauwe suède schoenen, die had ik nog].. Ik heb een uitgesproken hekel aan kledingwinkels, in mijn eigen sociolect zijn die al sinds een jaar en dag kolerewinkels. Het zal wel komen door de moeder van mijn moeder die vroeger bij de C&A in Dordt werkte. Ik mocht die oma niet en ik mocht de geur in de C&A — ik kan die me nog zo voor de geest halen [sommige Aspergers kunnen dat] — helemaal niet. Dan de combinatie van die twee. Voor mijn stiefdochter heb ik het ultieme offer gebracht. Voor het eerst sinds 1987 — toen ik mij in Winkelcentrum Dukenburg te Nijmegen een originele Levi’s aanschafte — toog ik naar een kledingwinkel, een H&M ook nog eens, ten einde me voor haar dag in het goed te steken.
Zo ook deze foto van Kinga [tweedehandsbruidsjurk RON 1000, onzichtbare schoenen RON 180, kapster RON 70] met haar moeder [galajurk uit de Winkel van Sinkel in Bahnea RON 350, bolero had ze nog] en haar geadopteerde vader Broek RON 120 van de H&M te Târgu Mureș, overhemd RON 70, idem en de blauwe suède schoenen, die had ik nog].. Ik heb een uitgesproken hekel aan kledingwinkels, in mijn eigen sociolect zijn die al sinds een jaar en dag kolerewinkels. Het zal wel komen door de moeder van mijn moeder die vroeger bij de C&A in Dordt werkte. Ik mocht die oma niet en ik mocht de geur in de C&A — ik kan die me nog zo voor de geest halen [sommige Aspergers kunnen dat] — helemaal niet. Dan de combinatie van die twee. Voor mijn stiefdochter heb ik het ultieme offer gebracht. Voor het eerst sinds 1987 — toen ik mij in Winkelcentrum Dukenburg te Nijmegen een originele Levi’s aanschafte — toog ik naar een kledingwinkel, een H&M ook nog eens, ten einde me voor haar dag in het goed te steken.
Een getoeter van je welste. Nog even wachten want uit tegengestelde richting kwam een ruim veertig jaar oude John Deere maaidorser. Een leuk aspect uit het rijtje Something old, something new, something borrowed, something blue, evenwel zo groot en krachtig dat het Boze Oog compleet vernietigd zal zijn. De voorste auto is van Kalman [vrijautomarkt te Târgu Mureș, €2400]. Daar zit Florin in, om de Kinga mee te voeren in de echt. Kalman en zijn vrouw zijn tevens de belangrijkste getuigen van het huwelijk. Meer concreter, Kalman en zijn vrouw zijn de getuigen namens Florin, en die zijn belangrijker dan de getuigen van Kinga. Dit heeft tevens tot gevolg dat Kalman vaak de portemonnee zal trekken en heeft getrokken.
Frans maakt wat mee bij ons op de camping! Links van Frans staat iemand uit Târnăveni. Voor RON 250 is deze door Florin en Kinga ingehuurd als ceremoniemeester [RON 400]. Hij begeleidt het echtpaar en genodigden door de dag heen. Zegt wat verwacht wordt. Ik was daar heel blij mee. Immers, noch ik, noch Isza wisten wat er van ons als ouders verwacht werd. Eigenlijk zijn we — analoog aan de getuigen — de zogenaamde socrii mici, de kleine schoonouders. De ouders van Florin worden de socrii mari genoemd, de grote schoonouders.
Ik herinner me een voorval dat mijn vader me vertelde toen ze naar Nederland terugkeerden na de bruiloft van mijn broer in Ialomița, nu zo}n twintig jaar geleden. Ze stapten in de Rombac 1–11 van de TAROM en werd bestraffend toegesproken door een van de leden van het cabinepersoneel — zo ging dat nog vroeger bij de TAROM. Mijn vader had een grote doos bij zich met een gedeelte van de bruidstaart. Te groot naar de mening van dit lid van het cabinepersoneel. Mijn vader zei toen het Roemeens dat hij de socru mare was en in de doos een gedeelte van de bruidstaart zat. Alle problemen opgelost, het socru mare was een toverwoord.
Ik herinner me een voorval dat mijn vader me vertelde toen ze naar Nederland terugkeerden na de bruiloft van mijn broer in Ialomița, nu zo}n twintig jaar geleden. Ze stapten in de Rombac 1–11 van de TAROM en werd bestraffend toegesproken door een van de leden van het cabinepersoneel — zo ging dat nog vroeger bij de TAROM. Mijn vader had een grote doos bij zich met een gedeelte van de bruidstaart. Te groot naar de mening van dit lid van het cabinepersoneel. Mijn vader zei toen het Roemeens dat hij de socru mare was en in de doos een gedeelte van de bruidstaart zat. Alle problemen opgelost, het socru mare was een toverwoord.
Voordat op mijn erf werd binnengetreden was er muziek van twee accordeonisten. Naar later bleek zou dit het enige folklore–aspect van de hele bruiloft zijn. Ik vond ze best wel goed. Tot aan het schieten van de mooie fotoÆs in het park van Bahnea bij het kasteel zouden ze bij ons blijven. Opgemerkt zij wel dat de rechter accordeonist mij zijn accordeon wilde verkopen tijdens het schieten van die parkfoto’s...
De socrii mici zijn er klaar voor. Aan de deur is goed te zoen dat we nog een en ander op te knappen hebben aan het huis... ...een van de redenen waarom Isza weer is gaan werken, want mijn WIA–uitkering — mijn flink gekorte uitkering want verhuisd naar het buitenland — voldoet niet om alles in een keer te veranderen. Zo moet deze deur nog vervangen gaan worden door een kunststof exemplaar. Verder hebben we ons ook niet dusdanig voorbereid dat het huis van binnen en buiten opnieuw beschilderd is vanwege een aanstaande bruiloft. Het huis en erf waren opgeruimd. We hadden Fanta, bier en rachiu in huis gehaald. Zoete versnaperingen ook. We hadden ons in het nieuw gestoken. Ik had zelfs mijn baard en haar laten doen door Dorina. Het is maar een schijfje vergankelijkheid van een dag, heel sec gezien.
Een breed uitgesponnen voordracht waarin de ceremoniemeester de aankomst van de aanstaande bruidegom en zijn gevolg aankondigt. Ik vond het prachtig! Op de achtergrond Florin geflankeerd door een vrouw links, die ik niet ken, maar getuige is namens Kinga en rechts Kati, de vrouw van Kalman die ook getuige is. Die kale man links is Kalman en naast hem staat dochter Paula. Het onzichtbare hoofd is de man van de vrouw die ik niet ken. Eerst zouden Bobo, de broer van Kalman, met zijn vrouw de getuigen zijn, maar toen ze door hadden dat dat een tiet met geld ging kosten, haakten ze om een uur of elf af. Op het laatste moment kon Kinga gelukkig andere getuigen vinden. Bobo hebben we die hele dag ook niet meer gezien, immers de ganse familie was behoorlijk ontstemd omtrent zijn fratsen.
Enerzijds...
...anderzijds
Het moment waar we allemaal op hebben gewacht. De functie van mijn huis op het hoogtepunt. Florin die Kinga vraagt haar leven met te gaan delen [alle bloemen die je ziet RON 600]. Een trotse moeder die toekijkt en een ik die naar mijn bescheiden mening de foto van de dag maakt. Die plastic dakbedekking van het terras is van buitenaf zeer fraai, maar een ingebakken ramp bij fotograferen...
Aldus de ceremonie aan de deur van mijn huis. Ik kus de bruid en zeg haar: ‘Goede reis!’. Kinga moet lachen. Ik ben zeer geëmotioneerd. De ceremoniemeester had het woord tot mij gericht. Dat ik niet de echte vader van Kinga ben, maar dat ik de beste vader ben die Kinga is overkomen. Haar biologische vader, net als zijn ouders en overige familie, schitterden, ondanks de uitnodiging door afwezigheid. Hierbij is trouwens meteen een misverstand uit de weg geholpen dat Aspergers geen emotie zouden hebben. Die hebben ze wel degelijk, enkel weten ze er niet mee om te gaan.
Daar gaat ze. De drank en zoete waren waren nauwelijks genuttigd. Ik zweette me kapot — emotie en de warmte van de dag om tien uur in de uchtend.
Aldus gingen we allemaal richting Bahnea. Naar de huwelijksceremonie en het trouwfeest, althans ik had het idee van een trouwfeest. Rechts staan grote vrienden Nea Costel en zijn vrouw Lenuța. De tas stenen is van buurman Adrian. Die had mijn verbouwing van het huis gezien en kon natuurlijk niet achter blijven, zo gaat dat in Roemenië. Dat hij naar mijn mening niet echt de vaklui heeft ingeschakeld, zoals ik dat gedaan heb, daar zal ik in een volgende blog over vertellen.
Links, een beetje wazig, is Simona te zien. Een collega van Isza die we hadden ingehuurd [RON 70] om de gasten te voorzien van te eten en te drinken en om bij onze afwezigheid te passen op ons huis en het tijdelijke huis van Frans en Wil op de camping. Helaas is dit in mijn dorp vandaag de dag gewoon nodig. Zigeuners uit het het naburige Kleinlasseln zijn maar al te vaak tuk op langdurig afwezigen, zo heeft het verleden al een aantal keren bewezen.
Links, een beetje wazig, is Simona te zien. Een collega van Isza die we hadden ingehuurd [RON 70] om de gasten te voorzien van te eten en te drinken en om bij onze afwezigheid te passen op ons huis en het tijdelijke huis van Frans en Wil op de camping. Helaas is dit in mijn dorp vandaag de dag gewoon nodig. Zigeuners uit het het naburige Kleinlasseln zijn maar al te vaak tuk op langdurig afwezigen, zo heeft het verleden al een aantal keren bewezen.
Bahnea. Hier komen we de zigeunerwijk uitgelopen op weg naar het Gemeentehuis van Bahnea. Kinga met de mannelijke getuigen aan haar arm en Florin met de vrouwelijke getuigen evenzo.
Ik was blij dat ik de stok bij me had, want — attenooi — wat een rotend lopen naar het gemeentehuis. Evenwel, voor mijn stiefdochter heb ik het ultieme loopoffer gebracht. Maar wat was ik blij uiteindelijk blij in het gemeentehuis op een stoel te kunnen zitten. Niet wetende dat we ook nog een rotend naar het dorpshuis te lopen hadden. Nog een loopoffer voor mijn stiefdochter in het vooruitzicht...
...de zigeunerwijk kwamen we echter niet zo maar uit. Geheel volgens de traditie hadden een stel kinderen een touw over de weg gespannen, zodat de stoet vooralsnog niet verder kon. Hier kwam een van de taken van Kalman naar voren. Hij moest het gesprek met de kinderen aan om te vragen wat ze wilden. Overbodige vraag immers die kinderen wilden gewoon geld.
Ik was blij dat ik de stok bij me had, want — attenooi — wat een rotend lopen naar het gemeentehuis. Evenwel, voor mijn stiefdochter heb ik het ultieme loopoffer gebracht. Maar wat was ik blij uiteindelijk blij in het gemeentehuis op een stoel te kunnen zitten. Niet wetende dat we ook nog een rotend naar het dorpshuis te lopen hadden. Nog een loopoffer voor mijn stiefdochter in het vooruitzicht...
...de zigeunerwijk kwamen we echter niet zo maar uit. Geheel volgens de traditie hadden een stel kinderen een touw over de weg gespannen, zodat de stoet vooralsnog niet verder kon. Hier kwam een van de taken van Kalman naar voren. Hij moest het gesprek met de kinderen aan om te vragen wat ze wilden. Overbodige vraag immers die kinderen wilden gewoon geld.
Anderzijds...
...enerzijds.
De truc met het lint zou nog een keer herhaald worden op de route van het gemeentehuis naar het dorpshuis. Ook hier moest Kalman vervolgens weer flink in de buidel tasten Zijn aanstonds aangeboden tien lei werd gespeeld boos op de grond gegooid. Uiteindelijk kwam Kalman er met dertig lei vanaf...
...helaas zijn door geen foto’s van gemaakt...
...helaas zijn door geen foto’s van gemaakt...
Het is officieel. Met het boterbriefje en Florica Hanc, de gemeentesecretaris. Overal de driekleur. Vergeleken met het staatsieportret van de koning in Nederland zijn dit soort trouwzalen in Roemenië heel wat kleurrijker. Zelfs de gemeentesecretaris moet een lint om — anders is het huwelijk niet geldig, zo leerde ik bij mijn eigen, inmiddels ontbonden huwelijk toentertijd in Suplac, een jaar nadat mijn broer was getrouwd met zijn Roemeense.
De groepsfoto op het bordes van het gemeentehuis van zij die de huwelijksvoltrekking mochten meemaken. Wat mij opviel waren al die neefjes die meenden dat een zonnebril met spiegelglazen dragen tijdens dit soort foto’s ongelooflijk hip is. Het tweede dat me opviel bij die neefjes was dat velen hetzelfde kikkertje droegen, ja zelfs hetzelfde overhemd en zelfs dezelfde broek — zwart met een bruin randje bij de zakken. Die Winkel van Sinkel in Bahnea had goede zaken gedaan.
Ook goede zaken voor de etnische diversiteit. Etnisch Nederlands. Etnisch Roemeens. Etnisch Hongaars. Etnisch Rroma.
[De foto is gemaakt door de fotograaf, ik heb de foto een bijgewerkt in tegenstelling tot de andere foto’s Evenwel de kwaliteit qua kleur en uitsnede van deze foto was te erg voor mijn vormgevershart].
Ook goede zaken voor de etnische diversiteit. Etnisch Nederlands. Etnisch Roemeens. Etnisch Hongaars. Etnisch Rroma.
[De foto is gemaakt door de fotograaf, ik heb de foto een bijgewerkt in tegenstelling tot de andere foto’s Evenwel de kwaliteit qua kleur en uitsnede van deze foto was te erg voor mijn vormgevershart].
Het huwelijk was voltrokken. Gagyi Kinga Imola is nu Musta Kinga Imola. De stoet ging op weg naar het dorpshuis om daar het feest te vieren, althans tijdens mijn loopoffer daar naar toe ging ik nog uit van een feest.
Echter niet eerst nadat er met van alles en iedereen in het park foto's waren gemaakt...
Echter niet eerst nadat er met van alles en iedereen in het park foto's waren gemaakt...
Bruid en bruidegom met voor mij onbekende zonnebrillen, gekloonde kikkertjes en dito broeken. Ik had een collage van tweehonderd parkfoto’s kunnen maken, maar zo veel tijd heb ik nu ook niet over. Wel laten deze vier voorbeelden op briljante wijze Roemeense Natioale Sport Nummer een zien.
Om twaalf uur kwamen we in het dorpshuis aan. Net als bij mijn huis was ook hier de poort versierd. Het dorpshuis zelf was eveneens driftig versierd in de kleuren rood en wit. Dezelfde kleuren die gebruikt worden op de speldjes ter gelegenheid van 1 maart, de mărțișorul. Een kleurencombinatie die wellicht teruggaat op de Dacische cultuur; rood voor de vrouwelijke passie en wit voor de mannelijke wijsheid — ik heb dit niet zelf verzonnen...
Let trouwens even op hoe die kleine dondersteen door oma wordt teruggetrokken bij het voordringen... ...wat dacht–ie — overigens keurig in het pak gestoken — wel niet? Wij zijn de socrii mici!
Met Isza, haar moeder, haar broer Tibi, onze gasten Wil en Frans, zochten we een tafel uit. Dat voorgerecht zag er prima uit. In dat kleine glaasje zat wat wodka, mij onder tafel aangereikt door de vader van Florin. Onder de tafel, inderdaad. Het feest van Kinga en Florin was geheel in zevendedagsadventistenstijl. Dus zonder wijn, bier, rachiu of anderszins, zoals ik gewend ben op Roemeense bruiloften — mijn broer had bij zijn feest zelfs een fles bruidstranen uit Nederland meegenomen. Water. Cola. Fanta. En. Heerlijk eten dat wel. En. Een glaasje wodka aangereikt onder de tafel zodat de zevendedagsadventische broeders en zusters van de vader van Florin dit niet zouden zien.
Er werd gebeden...
... er werd “Kom naar de kerk! Ja! Ja! Ja!” gespeeld...
...er werd wederom gebeden.
[bewerkte foto van de officiële fotograaf]
[bewerkte foto van de officiële fotograaf]
Ik helemaal niets tegen geloof. Laat dat wel wezen. God is echter voor mij geen opperwezen buiten mij, maar iets dat in je hart zit. Ik hoef niet opgeroepen te worden naar de kerk te gaan, zeker niet tijdens een bruiloftsfeest. Dan ben ik toch meer van Hooglied 5 vers 1.
Er bleek rond een uur of twee een intermezzo. Geheel naar traditie was de bruid geschaakt en meegetroond helemaal naar Gănești, een vijftiental kilometers verderop. De gekloonde kikkers, broeken, schoenen, overhemden en zonnebrillen waren de boosdoeners. Kinga was aanbeland in het overigens uitstekende restaurant annex wijnschenkerij Het Vat van de Saks. De roofzigeuners wachtten daar totdat Florin en Kalman arriveerden. Na wat onderhandelingen mocht Kinga weer mee terug en was Kalman twee kratten bier, de benzinekosten en alle kosten bij de Butoiul Sasului armer — zo gaat dat [RON 250] nu eenmaal als je de belangrijkste huwelijksgetuige bent.
Het andere intermezzo kwam van wat zitplaatsen naast de buitendeur van de kelder van het dorpshuis. In de kelder stonden kratten bier. Bela, de vader van Florin had me al meegenomen naar de kelder — in zijn geloof wellicht de poort naar de hel. Hij zei me zacht dat ik hier een biertje kon krijgen. Bier — geen wijn; het is behelpen, soms.
Ik was blij toe. De muziek was hard en ook nog eens stichtelijke muziek. Zo had ik een bruiloftsfeest nog nooit meegemaakt. Affijn met andere onwaarachtige gelovigen zat ik af en toe buiten — gevlucht voor de overdaad van muziekprikkels en herrie in het algemeen.
Ik was blij toe. De muziek was hard en ook nog eens stichtelijke muziek. Zo had ik een bruiloftsfeest nog nooit meegemaakt. Affijn met andere onwaarachtige gelovigen zat ik af en toe buiten — gevlucht voor de overdaad van muziekprikkels en herrie in het algemeen.
Ik heb me prima vermaakt. Het eten was op z’n Camperts verrukkulluk. Ben blij voor Kinga dat ze een leuke man heeft getroffen.
Maar om een uur of zeven zat ik er door heen. Alles was een gezoem in mijn hoofd door de kakafonie van geluiden in eet–, praat– en muziekmodus. Het “Kom naar de kerk! Ja! Ja! Ja!” was een “Kom naar de kerk!!!!! Ja!!!!!!!!! Ja!!!!!!!!!! Ja!!!!!!!!!! ” geworden — zit nu zelfs als melodie voor eeuwig in mijn hoofd geprent.
Alles was een grote brij geworden. Opde foto is te zien hoe ik me op een punt focus om die brij buiten trachten te sluiten — tevergeefs, het was te veel... Ook dat is een aspect van het Aspergerschap dat moeilijk te tackelen is. Ook dat is een offer met liefde voor mijn stiefdochter gebracht.
Om acht uur waren we thuis. Het huis was niet afgebrand. Alles was keurig opgeruimd en afgewassen. Simona was blij met haar geld. Ik dronk met Frans en Wil nog een paar glazen wijn, Isza een biertje en zo was de dag die dag van Kinga en Florin was.
Maar om een uur of zeven zat ik er door heen. Alles was een gezoem in mijn hoofd door de kakafonie van geluiden in eet–, praat– en muziekmodus. Het “Kom naar de kerk! Ja! Ja! Ja!” was een “Kom naar de kerk!!!!! Ja!!!!!!!!! Ja!!!!!!!!!! Ja!!!!!!!!!! ” geworden — zit nu zelfs als melodie voor eeuwig in mijn hoofd geprent.
Alles was een grote brij geworden. Opde foto is te zien hoe ik me op een punt focus om die brij buiten trachten te sluiten — tevergeefs, het was te veel... Ook dat is een aspect van het Aspergerschap dat moeilijk te tackelen is. Ook dat is een offer met liefde voor mijn stiefdochter gebracht.
Om acht uur waren we thuis. Het huis was niet afgebrand. Alles was keurig opgeruimd en afgewassen. Simona was blij met haar geld. Ik dronk met Frans en Wil nog een paar glazen wijn, Isza een biertje en zo was de dag die dag van Kinga en Florin was.
Leu Exchange Rate
RSS Feed
