De opkomst van Remco Campert.
Ik bedacht me gisteren dat ik eigenlijk nog meer met schrijvers heb op het pleintje voor ’t Hof. In september 2009 was er een manifestatie Drechtsteden [Ge]dicht met onder andere Remco Campert. een van de schrijvers die met me is meegegaan in de vorm van zijn Eendjes voeren uit 1953. Tevens een Remco Campert die veertig jaar voor die manifestatie in Dordrecht de bundel Hoe ik mijn verjaardag vierde schreef.
Bij mijn bezoek aan mijn broer vroeg de oudste me: ‘Oom Arjan, wat ga je met je verjaardag doen?’.
Ik vroeg hem of hij een voorstel had.
‘Wokken!!!’.
Voor ik kon antwoorden hiermee helemaal akkoord mee te zijn, zei mijn broer dat we die zaterdag ook naar België, naar Antwerpen zouden kunnen gaan. Naar het MAS, het Museum Aan de Stroom. De eerlijkheid gebiedt me dat ik er nog nooit van had gehoord. Ondanks dat het bekant al vijf jaar bestond.
Het leek me geweldig. Tevens een mooie gelegenheid het Rubenshuis te bezoeken. Isza wilde in het kader van het lidmaatschap van de Zevenburger Kwasten heel graag schilderijen zien. Rembrandt. Rubens. Vermeer. Aldus geschiedde.
In aanloop naar de dertiende februari liet mijn vader op de woensdag er voor een advertentie uit het plaatselijke sufferdje, De Stem van Dordt, zien. Een advertentie voor het digitaliseren van analoge beeld– en geluidsdragers.
Bij mijn bezoek aan mijn broer vroeg de oudste me: ‘Oom Arjan, wat ga je met je verjaardag doen?’.
Ik vroeg hem of hij een voorstel had.
‘Wokken!!!’.
Voor ik kon antwoorden hiermee helemaal akkoord mee te zijn, zei mijn broer dat we die zaterdag ook naar België, naar Antwerpen zouden kunnen gaan. Naar het MAS, het Museum Aan de Stroom. De eerlijkheid gebiedt me dat ik er nog nooit van had gehoord. Ondanks dat het bekant al vijf jaar bestond.
Het leek me geweldig. Tevens een mooie gelegenheid het Rubenshuis te bezoeken. Isza wilde in het kader van het lidmaatschap van de Zevenburger Kwasten heel graag schilderijen zien. Rembrandt. Rubens. Vermeer. Aldus geschiedde.
In aanloop naar de dertiende februari liet mijn vader op de woensdag er voor een advertentie uit het plaatselijke sufferdje, De Stem van Dordt, zien. Een advertentie voor het digitaliseren van analoge beeld– en geluidsdragers.
Precies wat ik nodig had. Ik heb zo’n drieduizend dia’s. Ik geloof alleen van mijn reis naar Suid–Afrika al een stuk of zevenhonderd. Hoe mooi zou het zijn die daar in mijn Roemeense boekenkast te hebben staan. Aldus geschiedde. Het verjaardagscadeau van mijn vader voor mij.
Het is kwart voor zeven in de uchtend. Aan de Houttuinen in Dordrecht. Het RK–Ziekenhuis. Het jaar is 1960.
Drie kwartier daarvoor was er in de Algerijnse Sahara een Franse atoombom tot ontploffing gebracht, waarbij Frankrijk zich bij de atoommachten zou voegen. Het is ook de dag dat ik ter wereld kom.
Het is kwart voor zeven in de uchtend. Aan de Houttuinen in Dordrecht. Het RK–Ziekenhuis. Het jaar is 1960.
Drie kwartier daarvoor was er in de Algerijnse Sahara een Franse atoombom tot ontploffing gebracht, waarbij Frankrijk zich bij de atoommachten zou voegen. Het is ook de dag dat ik ter wereld kom.
Hallo planeet Aarde.
Het is kwart voor zeven in de uchtend. Wederom Dordrecht. Zesenvijftig jaar later. Isza ligt naast me. Mijn vader dekt de ontbijttafel. We gaan vroeg op weg. Naar Belgiëland. De geschiedenis herhaalt zich. Naar Antwerpen met de Charisma — rijdend voor mijn moeder, die op dat moment niet meer in staat was zelf te rijden. Dat was de laatste keer dat ik in Antwerpen was geweest.
Kost je een lieve cent, maar dan heb je ook wat.
Aangekomen was er fluks in de buurt van het MAS een gehandicaptenparkeerplaats gevonden. Nou ja, in de buurt... ...het blijkt toch nog even lopen. Weliswaar heb ik een goede stok die mijn zich verslijtende heup in het bewegen verlicht, maar in het MAS, terwijl mijn broer de gratis kaartjes haalt toch maar even op een bank gaan zitten.
Top van Vlaanderen. 2015 was het jaar van de Beste Buren. Ook in februari 2016 blijkt het dat nog steeds, met als fijne bijkomstigheid dat museumbezoek in het weekeinde van mijn verjaardag gratis is.
Top van Vlaanderen. 2015 was het jaar van de Beste Buren. Ook in februari 2016 blijkt het dat nog steeds, met als fijne bijkomstigheid dat museumbezoek in het weekeinde van mijn verjaardag gratis is.
Het Museum aan de Stroom.
Indrukwekkend gebouw aan de buitenkant. Ik ben heel benieuwd daar aan te treffen. Op het tafeltje naast mij ligt een folder over het museum. Het logo van Antwerpen op de voorkant, die stralende A, ik vind het briljant eenvoudig mooi.
Openslaand lees ik op de eerste bladzijde dat er op de plaats van het museumgebouw een zestiende eeuws pakhuis heeft gestaan. Het vroegere Hanzehuis. Ik denk iets van of een sloop van een dergelijk gebouw niet ietwat zonde is — nu ik bezig ben mijn verslag over mijn verjaardag op te schrijven lees ik dat het betreffende gebouw eind negentiende eeuw in vlammen is opgegaan. Me dunkt dat wat er daarna gestaan niet echt de moeite waard was.
Ik blader verder en kom op bladzijde 14 de opmerkelijke zin tegen: “In de museumzalen hebben B–architecten voor een innoverende vormgeving gezorgd” . B–architecten? B–acteurs, dat begrip ken ik. B–sterren eveneens. Gewoon de tweede letter van het alfabet als een kwaliteitsaanduiding. Tweede keus. Zouden de schrijvers van de folder het woord “binnenhuisarchitect” willen verhippen? Of al doordravend de plank gewoon hebben misgeslagen. Ik vermoed het laatste. Ook na langdurig speuren op het internet geen bewijs voor het verhippen kunnen vinden.
Mijn broer komt eraan. De kaartjes die polsarmbandjes zijn worden omgedaan. We kunnen ons bezoek gaan beginnen.
Openslaand lees ik op de eerste bladzijde dat er op de plaats van het museumgebouw een zestiende eeuws pakhuis heeft gestaan. Het vroegere Hanzehuis. Ik denk iets van of een sloop van een dergelijk gebouw niet ietwat zonde is — nu ik bezig ben mijn verslag over mijn verjaardag op te schrijven lees ik dat het betreffende gebouw eind negentiende eeuw in vlammen is opgegaan. Me dunkt dat wat er daarna gestaan niet echt de moeite waard was.
Ik blader verder en kom op bladzijde 14 de opmerkelijke zin tegen: “In de museumzalen hebben B–architecten voor een innoverende vormgeving gezorgd” . B–architecten? B–acteurs, dat begrip ken ik. B–sterren eveneens. Gewoon de tweede letter van het alfabet als een kwaliteitsaanduiding. Tweede keus. Zouden de schrijvers van de folder het woord “binnenhuisarchitect” willen verhippen? Of al doordravend de plank gewoon hebben misgeslagen. Ik vermoed het laatste. Ook na langdurig speuren op het internet geen bewijs voor het verhippen kunnen vinden.
Mijn broer komt eraan. De kaartjes die polsarmbandjes zijn worden omgedaan. We kunnen ons bezoek gaan beginnen.
Tweede verdieping [© mijn broer]
Als enig gedeelte van het museum op niet–burendagen is de tweede verdieping gratis te bezoeken. De tweede verdieping — de eerste bevat kantoren — bevat het Kijkdepot. Als concept is het een ogenopener. Normaal gesproken zijn museumdepots ondergronds. Hier kun je gewoon de ordelijke chaos gewoon zien. Attenooi wat een prikkels. Ik weet niet waar ik kijken moet en wil eigenlijk zo nel mogelijk naar de volgende verdieping. Het depot leidt me voortdurend af, zodat ik niet de rust kan vinden naar een object te kijken. Desalniettemin voor neurotypische mensen is het zeer museumwaardig.
De vierde verdieping
Gelukkig zijn er rustigere plekken. Zoals op deze vierde verdieping. Mijn neefje zit achter een computer met aanraakscherm uit te vinden hoe deze computer kan worden gesaboteerd. Ik zit met de benen gestrekt wat uit te rusten op een bank. Ik kijk naar een kunstinstallatie van de De kunstinstallatie van Maori kunstenaar George Nuku. Hij laat in zijn kunstwerk zijn visie zien op Polynesische erfgoed in Westerse musea. Prachtig!
Dichterbij [© mijn broer]
De vijfde verdieping
Het thema is Wereldstad. Een stel reuzenkoppen kijken me aan. Het zijn de hoofdonderdelen van twee Antwerpse reuzen, Druon Antigoon en Pallas Athena. Ze werden gebruikt in processies en stammen uit de zestiende, respectievelijk de achttiende eeuw.
Ik met mijn momentopnametoestelletje ben afhankelijk van de flits — ik heb geen super–cool–Lester–Young–Nikon zoals mijn broer die zonder flits kan werken. Na het maken van deze foto komt er een provoost op me af om me te vertellen dat ik niet met flits mag fotograferen... ...het zij zo. Gelukkig heb ik de foto’s van mijn broer nog.
Ik met mijn momentopnametoestelletje ben afhankelijk van de flits — ik heb geen super–cool–Lester–Young–Nikon zoals mijn broer die zonder flits kan werken. Na het maken van deze foto komt er een provoost op me af om me te vertellen dat ik niet met flits mag fotograferen... ...het zij zo. Gelukkig heb ik de foto’s van mijn broer nog.
De vijfde verdieping [© mijn broer]
There Stands (Woot! Woot!) That Kandy-Kolored (Thphhhhhh!) Tangerine-Flake Minerva Baby (Rahghhh!) Around the Bend (Miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiisto)… Hoe is zo’n auto, een Minerva 17cv M6 type AR uit 1932, op de vijfde verdieping gekomen? Ik vraag mezelf dit nu tijdens het schrijven af — en krijg meteen antwoord. Dit museum lijkt wel een metafoor voor Roemenië — alles wat je niet kunt verwachten, gebeurt.
De zesde verdieping. [© mijn broer]
Handel en Scheepvaart, dat is de zesde verdieping. Veel scheepsmodellen. Het leukste is de uitgang van deze verdieping. Een ronde tafel met lege flessen, lege vellen en schrijfgerei. Laat een boodschap op het papier, doe deze boodschap in een fles en die deponeer je in een bak met zand bij de uitgang. Ik schrijf met mijn adres een groet uit Roemenië. geheel in stijl met flessenpost. Mijn vader schrijft ook een boodschap. Mijn jongste neef zit zich al te verkneukelen. In het midden van de tafel zit een gat. Mijn jongste neef maakt mijn vader wijs dat de fles met boodschap in dat gat moet worden gedeponeerd. hetgeen mijn vader doet met als gevolg een schaterende neef en een fles die knallend op de grond komt, nog net niet aan glasscherven... ...humor van de bovenste plank!
De fles moet dus in de zandbak. In ruil mag je er een andere fles uitpakken. Zo krijg ook ik een boodschap. Tot op heden heb ik er niet echt wijs uit kunnen worden... ...misschien moet ik er een oproep over doen op Facebook...
De fles moet dus in de zandbak. In ruil mag je er een andere fles uitpakken. Zo krijg ook ik een boodschap. Tot op heden heb ik er niet echt wijs uit kunnen worden... ...misschien moet ik er een oproep over doen op Facebook...
ME n[?]ENE S[?]TEN[?]IO
[getekende bloem]
[getekende bloem]
Met het stijgen der verdiepingen word ik bekker en bekker af. Het vele lopen, zo besef ik, moet ik voor een volgende keer heroverwegen. Ik kan toch minder met mijn benen dan dat ik zou willen doen. Het is niet anders. In het vervolg zal ik me moeten aanpassen. Immers we willen nog meer musea bezoeken.
Ondanks dat zijn de wegen naar de verdiepingen prachtig.
Ondanks dat zijn de wegen naar de verdiepingen prachtig.
Al die roltrappen omhoog worden links en rechts bekeken met enorme foto’s — de expo Exodus. Op de vlucht voor de oorlog. Honderd jaar geleden. De vlucht van Antwerpenaars in de Eerste Wereldoorlog naar onder ander Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Bij het opstappen kijk ik naar beneden om niet me te verstappen. Tijdens de ritten omhoog kijk ik naar links en naar rechts en vraag me af, net zoals in de novelle over de douanier die naar Bentheim reisde, of ik nu langs de foto’s reis of dat de foto’s langs mij reizen.
Helaas scheen de zon slechts achter de wolken.
Interactie
Zoiets, net als die flessenpost grap, vind ik humor van de bovenste plank. Uiteindelijk blijken er dus veertien gourmet burgers van Ellis in omloop te zijn... ...edoch dat volkomen terzijde.
Al met al was het bezoek aan het MAS een hele belevenis. Hoewel, voor mensen met een autistische spectrumstoornis is het niet altijd een gemakkelijke belevenis. Je komt een zaal binnen en je wordt omringd door duizenden lichtjes, of je wordt gedwongen in een cirkel van twaalf aan het plafond opgehangen beeldschermen te staan met twaalf verschillende video’s. Gelukkig zijn er ook rustmomente ingebouwd.
Voor mij was het de laatste verdiepingen een verzoeking. Mijn heup en knieën zijn aan revisie toe. Weer in de auto beland merkte ik dat ik helemaal op was. Tien minuten rustten en we rijden naar de Meir, om in de buurt van ons volgende doel, het Rubenshuis te geraken. Op naar een nieuwe impressie.
Al met al was het bezoek aan het MAS een hele belevenis. Hoewel, voor mensen met een autistische spectrumstoornis is het niet altijd een gemakkelijke belevenis. Je komt een zaal binnen en je wordt omringd door duizenden lichtjes, of je wordt gedwongen in een cirkel van twaalf aan het plafond opgehangen beeldschermen te staan met twaalf verschillende video’s. Gelukkig zijn er ook rustmomente ingebouwd.
Voor mij was het de laatste verdiepingen een verzoeking. Mijn heup en knieën zijn aan revisie toe. Weer in de auto beland merkte ik dat ik helemaal op was. Tien minuten rustten en we rijden naar de Meir, om in de buurt van ons volgende doel, het Rubenshuis te geraken. Op naar een nieuwe impressie.
Meir ±hoek Wapper.
Wederom redelijk makkelijk een invalidenparkeerplaats gevonden. Let wel: “redelijk”. De enige parkeerplek voor mensen zoals ik bleek door een tijdelijke bushalte te zijn overgenomen. Toch maar geparkeerd. Niet dat het wat uitmaakte, want bij terugkomst zagen we dat zowel achter als links van de Charisma voertuigen stonden geparkeerd.
Tot mijn broer en familie terug zijn van het vinden van een parkeerplek lopen we richting het Rubenshuis in de veronderstelling dat dat daar wel iets te drinken zou zijn te vinden.
Tot mijn broer en familie terug zijn van het vinden van een parkeerplek lopen we richting het Rubenshuis in de veronderstelling dat dat daar wel iets te drinken zou zijn te vinden.
Niet alles in het leven is perfect.
Een poort van het Rubenshuis vinden we de Rubens Inn. Kaal, modern met ongelooflijk vriendelijk personeel. Tijd om Isza een de Koninck te laten proeven. ‘Zet je me nu weer op de foto met een biertje?’, vraagt ze me. Ik zeg haar dat ze van deze reis gebruik moet maken om iets anders te proeven dan Bucegi, Neumarkt of Ciucaș — de Roemeense gewone pilsjes. Ik voeg toe dat de foto toch niet scherp — waabij ik niet vermeld dat ik hem toch van plan ben te plaatsen. Het maken van een blog gaat nooit foutloos, niet qua tekst, maar ook niet qua beeldmateriaal.
Na een uurtje komen broer en zijn familie er aan. Parkeerplaats vinden zonder zo’n blauwe kaart als ik heb, bleek een heidens karwei.
‘Ik heb ook nog twee broodjes hamburger op, Oom Arjan!’, zegt mijn oudste neef me. Tsja, groeistuipende kinderen. Ook de jongste heeft er twee op — groot gelijk heeft–ie.
Na een uurtje komen broer en zijn familie er aan. Parkeerplaats vinden zonder zo’n blauwe kaart als ik heb, bleek een heidens karwei.
‘Ik heb ook nog twee broodjes hamburger op, Oom Arjan!’, zegt mijn oudste neef me. Tsja, groeistuipende kinderen. Ook de jongste heeft er twee op — groot gelijk heeft–ie.
Een Ialomițeanca met drie generaties Melger. [©2016 mijn broer]
Aix en Provence, 16 augustus 1626
Beste vriend Rubens,
Wilt u zo goed zijn de drager van deze brief toegang te verlenen tot de wonderen van uw woning: uw schilderijen, de marmeren beelden, de andere kunstwerken in uw huis en atelier. Het zal voor hem een groot genot zijn.
Uw dierbare vriend Nicolas–Claude Fabri de Peiresc
Uitgerust gaan we de poort van de herberg uit, een poort naar rechts. Wederom vanwege de burendag volkomen gratis toegang.
Weer zo’n foldertje met zo’n vrolijk “A”. Heel anders dan de summiere beschrijvingen in de folder van het MAS, is dit boekje uiterst informatief. Niet dat alle nummers van de kunstvoorwerpen terug te vinden zijn, maar dat komt doordat deze in bruikleen buitenshuis gegeven zijn. Daarbij ondanks de modaliteit van mijn onderstel zijn de trappen — vier eigenlijk — redelijk te doen.
Mijn vader vertelt me dat ik als kleine jongen hier ook al een keer ben geweest. Er staat me niet maar dan ook helemaal niets van bij.
Het huis is gezellig, een welhaast bruin café. Althans daar waar de kunst aan de muur en in de vitrine te vinden zijn. Het oorspronkelijke huis is vele male groter. Met een binnenplaats. Een prachtige tuin. Een wandelgang op de eerste verdieping met pilaren waardoor je op de het binnenplein en de tuin kunt kijken. Mijn hoofd blijft voornamelijk binnen. Regen en grauwheid.
Beste vriend Rubens,
Wilt u zo goed zijn de drager van deze brief toegang te verlenen tot de wonderen van uw woning: uw schilderijen, de marmeren beelden, de andere kunstwerken in uw huis en atelier. Het zal voor hem een groot genot zijn.
Uw dierbare vriend Nicolas–Claude Fabri de Peiresc
Uitgerust gaan we de poort van de herberg uit, een poort naar rechts. Wederom vanwege de burendag volkomen gratis toegang.
Weer zo’n foldertje met zo’n vrolijk “A”. Heel anders dan de summiere beschrijvingen in de folder van het MAS, is dit boekje uiterst informatief. Niet dat alle nummers van de kunstvoorwerpen terug te vinden zijn, maar dat komt doordat deze in bruikleen buitenshuis gegeven zijn. Daarbij ondanks de modaliteit van mijn onderstel zijn de trappen — vier eigenlijk — redelijk te doen.
Mijn vader vertelt me dat ik als kleine jongen hier ook al een keer ben geweest. Er staat me niet maar dan ook helemaal niets van bij.
Het huis is gezellig, een welhaast bruin café. Althans daar waar de kunst aan de muur en in de vitrine te vinden zijn. Het oorspronkelijke huis is vele male groter. Met een binnenplaats. Een prachtige tuin. Een wandelgang op de eerste verdieping met pilaren waardoor je op de het binnenplein en de tuin kunt kijken. Mijn hoofd blijft voornamelijk binnen. Regen en grauwheid.
Voorstudie. Anthony van Dyck. [©2016 mijn broer]
Niet alleen Rubens hangt aan de muur, maar ook Jordaens, van Haecht, Brueghel en bovenal een Van Dyck. De Van Dyck op bovenstaande foto wel te verstaan. het schilderij is pas vorig jaar november in bruikleen ontvangen.
Anglicaans priester Jamie MacLeod had het schilderij voor vierhonderd pond op de kop getikt. Op een goed moment dacht hij, laat ik eens naar The Antiques Roadshow gaan, het Britse equivalent van het Nederlandse Tussen Kunst en Kitsch. Aldaar geschiedde het wonder van de ontdekking van de Van Dyck.
Anglicaans priester Jamie MacLeod had het schilderij voor vierhonderd pond op de kop getikt. Op een goed moment dacht hij, laat ik eens naar The Antiques Roadshow gaan, het Britse equivalent van het Nederlandse Tussen Kunst en Kitsch. Aldaar geschiedde het wonder van de ontdekking van de Van Dyck.
Voor Seneca. [©2016 mijn broer]
Het Steen in Elewijt, 17 augustus 1638
Beste Lucas [Faydherbe],
Let toch goed op, wanneer u vertrekt, dat alles goed afgesloten is en dat er geen originelen of schetsen in het atelier blijven staan. Herinner ook Willem, de hovenier, eraan dat hij ons te zijner tijd de rosile–peerkens en de vijgen opstuurt als er zijn, of iets anders treffelijks uit de tuin. Kom toch zo snelals u kunt naar hier, zodat het huis afgesloten kan worden.
Je trouwe vriend,
Peter Paul Rubens
Mijn broer en gezin gaan nog even het centrum in. Wij lopen nog even over de Keizerslei. Naar een volgende zitgelegenheid.
Beste Lucas [Faydherbe],
Let toch goed op, wanneer u vertrekt, dat alles goed afgesloten is en dat er geen originelen of schetsen in het atelier blijven staan. Herinner ook Willem, de hovenier, eraan dat hij ons te zijner tijd de rosile–peerkens en de vijgen opstuurt als er zijn, of iets anders treffelijks uit de tuin. Kom toch zo snelals u kunt naar hier, zodat het huis afgesloten kan worden.
Je trouwe vriend,
Peter Paul Rubens
Mijn broer en gezin gaan nog even het centrum in. Wij lopen nog even over de Keizerslei. Naar een volgende zitgelegenheid.
Iveco LMV
Er zijn veel snelvuurwapens in de aanslag. Veel groen op straat. Antwerpen is paraat. Zeker zo vlak bij de Joodse buurt.
Gisteren was de dag van de aanslagen in Brussel. Aanslagen die niets met de Islam te maken hebben. Dus of de paraatheid zo adequaat is geweest?
Met het Centraal Station in het verschiet — waar we ook nog binnen hebben gekeken om de sporen op verschillende niveaus te zien — komen we uit in Café Hulstkamp. Van Ostaijen hangt hier aan de muur. Volgens een bijschrift was deze dichter een graag geziene gast.
Isza verbaast zich over de Cote d'Or die bij de koffie wordt gepresenteerd: ‘Zo’n luxe chocolade krijg je erbij?’.
Na een uurtje komt de rest van de familie terug. Zoals gepland gaan we naar Merksem. Naar de Carrefour. In het gebouw van dit Vlaamse equivalent van de Auchan ligt het restaurant Lunch Garden. De geplande mosselen waren helaas niet meer leverbaar, gewoonweg op. Jammer, ik had Isza graag de mosselen willen laten proeven. Het alternatief was echter ook niet te versmaden. Visrolletjes. Een goed glas wijn erbij omdat ik jarig ben.
Gisteren was de dag van de aanslagen in Brussel. Aanslagen die niets met de Islam te maken hebben. Dus of de paraatheid zo adequaat is geweest?
Met het Centraal Station in het verschiet — waar we ook nog binnen hebben gekeken om de sporen op verschillende niveaus te zien — komen we uit in Café Hulstkamp. Van Ostaijen hangt hier aan de muur. Volgens een bijschrift was deze dichter een graag geziene gast.
Isza verbaast zich over de Cote d'Or die bij de koffie wordt gepresenteerd: ‘Zo’n luxe chocolade krijg je erbij?’.
Na een uurtje komt de rest van de familie terug. Zoals gepland gaan we naar Merksem. Naar de Carrefour. In het gebouw van dit Vlaamse equivalent van de Auchan ligt het restaurant Lunch Garden. De geplande mosselen waren helaas niet meer leverbaar, gewoonweg op. Jammer, ik had Isza graag de mosselen willen laten proeven. Het alternatief was echter ook niet te versmaden. Visrolletjes. Een goed glas wijn erbij omdat ik jarig ben.
Wat willen jullie? Schnitzel, eh, schnitzel en schnitzel.
Daar gaan we voor zorgen!
Daar gaan we voor zorgen!
Isza zonder mosselen maar met zwager en schoonvader.
Leu Exchange Rate
RSS Feed
