Van de week op Facebook in contact gekomen met Rijk. Iemand die ik al een jaar of veertig ken, van de middelbare school OSG Walburg in Zwijndrecht, waar hij docent Nederlands was. Niet dat hij mijn leraar Nederlands was, ik had Albert op het atheneum en Mevrouw Roozen op de Havo. Het was in de tijd dat mijn eerste gedicht schreef.
In 1984 toog ik op een goede lentedag naar Nijmegen. Na de middelbare school had ik twee jaar Rechten gestudeerd, een periode die weliswaar niet resulteerde in een afstuderen, maar dank zij de lessen rechtsfilosofie van Jack ter Heide (1923–1988), hoogleraar Algemene Rechtsleer aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, is het wel een periode geweest die mijn manier van denken mede gevormd heeft. Exisententële fenomenologie en deontologisering. Met andere woorden een stoel is om op te zitten, maar zodra je er op gaat staan om een lamp in te draaien is heeft de stoel de functie van een trap en als je zegt: ‘het bier is weer best’, bedoel je eigenlijk te zeggen ‘ik vind dat het bier weer best is’. Ik vond het een prachtige studie, haalde goede cijfers, behalve bij die tentamens waar open vragen werden gesteld — ik bakte daar helemaal niets van. Pas twintig jaar later, toen ik de diagnose Asperger kreeg, begreep ik waarom.
Rechten duurde dus maar twee jaar. Ik ging werken bij Radio Modern in Rotterdam en Den Haag, met als hoogtepunt dat ik een van de eerste CD–spelers aan Reinder Zwolsman verkocht, die ik vervolgens moest aansluiten op de microfooningang van een een Aristona mono radiocassetterecorder, maar dat ter zijde.
Met het geld dat ik bij Radio Modern verdiend had ging ik voor een paar maanden naar de Verenigde Staten. Eerst een tijdje bij een gastgezin in Tecumseh, Kansas, daarna met een vliegtuigpas kriskras door de VS en Canada en Mexico en als afsluiting weer een tijdje bij dat gastgezin in Kansas.
In 1984 toog ik op een goede lentedag naar Nijmegen. Na de middelbare school had ik twee jaar Rechten gestudeerd, een periode die weliswaar niet resulteerde in een afstuderen, maar dank zij de lessen rechtsfilosofie van Jack ter Heide (1923–1988), hoogleraar Algemene Rechtsleer aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, is het wel een periode geweest die mijn manier van denken mede gevormd heeft. Exisententële fenomenologie en deontologisering. Met andere woorden een stoel is om op te zitten, maar zodra je er op gaat staan om een lamp in te draaien is heeft de stoel de functie van een trap en als je zegt: ‘het bier is weer best’, bedoel je eigenlijk te zeggen ‘ik vind dat het bier weer best is’. Ik vond het een prachtige studie, haalde goede cijfers, behalve bij die tentamens waar open vragen werden gesteld — ik bakte daar helemaal niets van. Pas twintig jaar later, toen ik de diagnose Asperger kreeg, begreep ik waarom.
Rechten duurde dus maar twee jaar. Ik ging werken bij Radio Modern in Rotterdam en Den Haag, met als hoogtepunt dat ik een van de eerste CD–spelers aan Reinder Zwolsman verkocht, die ik vervolgens moest aansluiten op de microfooningang van een een Aristona mono radiocassetterecorder, maar dat ter zijde.
Met het geld dat ik bij Radio Modern verdiend had ging ik voor een paar maanden naar de Verenigde Staten. Eerst een tijdje bij een gastgezin in Tecumseh, Kansas, daarna met een vliegtuigpas kriskras door de VS en Canada en Mexico en als afsluiting weer een tijdje bij dat gastgezin in Kansas.
Een Cessna 402A uit 1969 van Capitol Airlines staat klaar, op wat toen nog Forbes Field heette,
om me te vervoeren naar het vliegveld van Kansas City, Missouri om mijn kriskrastrip aan te vangen.
om me te vervoeren naar het vliegveld van Kansas City, Missouri om mijn kriskrastrip aan te vangen.
Terug in Nederland begon bij mezelf te bedenken wederom een studie op te pakken. De Nederlands taal en literatuur hebben altijd mijn passie gehad. Na overleg met mijn voormalige leraar Nederlands Albert beloot ik te kiezen voor Nijmegen. De belangrijkste reden was dat daar les werd gegeven door Kees Fens (1929 – 2008).
Zo toog ik op een goede lentedag naar Nijmegen ten einde me nader te informeren. Ik kwam op de afdeling Nederlands terecht, liep door de gang en kwam een deur tegen met daarop de naam van Rijk. Hij bleek geen leraar Nederlands meer te zijn, maar studiecoördinator te zijn geworden in Nijmegen. Hoe klein de wereld kan zijn.
Via de virtuele kletspraat van Facebook wat over elkaar verteld, Rijk is nog steeds bezig met het enorme project Ingangen op Kees Fens. Een bibliografie van krantenartikelen van Kees Fens 1954 tot 2008. Rijk is altijd een zeer bewogen en gedreven persoon gebleven. En. Betrokken. Zo vroeg hij me:
‘En krijg je nog wel eens aanloop uit het kikkerland?’.
Het is oktober, de winter nadert, de zon wordt minder warm en de vraag van Rijk deed me beseffen dat ik eigenlijk best veel aanloop heb hier. Janna, de voormalige bazin van Doutzen is twee keer langs geweest — goed Janna heeft hier in Roemenië een vakantiehuisje, maar bovenal sinds een jaar een dochtertje, Elske.
Zo toog ik op een goede lentedag naar Nijmegen ten einde me nader te informeren. Ik kwam op de afdeling Nederlands terecht, liep door de gang en kwam een deur tegen met daarop de naam van Rijk. Hij bleek geen leraar Nederlands meer te zijn, maar studiecoördinator te zijn geworden in Nijmegen. Hoe klein de wereld kan zijn.
Via de virtuele kletspraat van Facebook wat over elkaar verteld, Rijk is nog steeds bezig met het enorme project Ingangen op Kees Fens. Een bibliografie van krantenartikelen van Kees Fens 1954 tot 2008. Rijk is altijd een zeer bewogen en gedreven persoon gebleven. En. Betrokken. Zo vroeg hij me:
‘En krijg je nog wel eens aanloop uit het kikkerland?’.
Het is oktober, de winter nadert, de zon wordt minder warm en de vraag van Rijk deed me beseffen dat ik eigenlijk best veel aanloop heb hier. Janna, de voormalige bazin van Doutzen is twee keer langs geweest — goed Janna heeft hier in Roemenië een vakantiehuisje, maar bovenal sinds een jaar een dochtertje, Elske.
Mei 2017
Doutzen ging dus twee keer dit jaar door het dolle heen, zo blij — honden vergeten hun geliefden nooit. Wist ook meteen dat Elske van Janna is en accepteerde dat meteen door een flinke lik op de neus van Elske. De laatste keer dat Janna hier was had ze me met een mooi cadeau bedacht! Een prachtig Leitz–opschrijfboekje met een medium Faber–Castell Poly Ball. Voorwaar een geweldige gift voor een schrijver zoals ik.
September 2017
In de lente kregen we bezoek van Marie–José en haar man Hommo. Een Vlaamse en een Nederlander die besloten hadden te verkassen naar het district Covasna. Sâncraiu om precies te zijn, het dorp waar de dochter van Marie–José met haar man woont. Sâncraiu behoort weer tot de gemeente Ilieni en Ilieni is de geboorteplaats van de moeder van Isza. Hoe klein de wereld kan zijn.
Ik wil daar nog een keer naar toe, maar ja het houden van konijnen, kalkoenen en honden is een heerlijk iets, maar vind maar eens iemand om er voor te zorgen als we weg zijn.
Ik wil daar nog een keer naar toe, maar ja het houden van konijnen, kalkoenen en honden is een heerlijk iets, maar vind maar eens iemand om er voor te zorgen als we weg zijn.
Subliem weer. We konden die dag in april lekker buiten zitten. Barbecue met mititei, de Roemeense variant van cevapcici. Domweg gelukkig, in de Hoofdstraat, om een bekend Nederlands dichter te parafraseren.
Ook hier weer cadeautjes, een fles palinka door hun schoonzoon gestookt. Verder gaan ze nog regelmatig op en neer naar België en Nederland en alzo waren ze zo lief geweest twee flessen drank voor me mee te nemen namens Frans en Wil, onze campingvrienden van vorig jaar.
Frans had me ooit gevraagd wat ik lekker vind. Mwah, schelvispekel — ik dronk dat vroeger heel vaak tijdens mijn studententijd in Nijmegen. Café Sint Anneke had die zelfs speciaal voor mij klaar staan als we weer eens een vergadering hadden van Letterlik, Studenten Vereniging Nederlands, dan wel StOFL — StudentenOverleg Faculteit der Letteren.
Naast schelvispekel, heb ik ook een zwak voor els. De laatste keer dat ik met beste nog–van–school–vriend Epco op kroegentocht ging — twee weken voordat hij aan de kanker overleed — hebben was dat het laatste drankje dat we met elkaar dronken... Dank zij de erfenis die ik van Epco heb kunnen ontvangen, heb ik dit huis in Roemenië kunnen kopen. Tsja, je kunt hier vrijwel alles krijgen, evenwel schelvispekel en els, hebben ze hier niet — vandaar dat ik er reuze blij mee was. Tevens een goede voeding voor herinneringen.
Ook hier weer cadeautjes, een fles palinka door hun schoonzoon gestookt. Verder gaan ze nog regelmatig op en neer naar België en Nederland en alzo waren ze zo lief geweest twee flessen drank voor me mee te nemen namens Frans en Wil, onze campingvrienden van vorig jaar.
Frans had me ooit gevraagd wat ik lekker vind. Mwah, schelvispekel — ik dronk dat vroeger heel vaak tijdens mijn studententijd in Nijmegen. Café Sint Anneke had die zelfs speciaal voor mij klaar staan als we weer eens een vergadering hadden van Letterlik, Studenten Vereniging Nederlands, dan wel StOFL — StudentenOverleg Faculteit der Letteren.
Naast schelvispekel, heb ik ook een zwak voor els. De laatste keer dat ik met beste nog–van–school–vriend Epco op kroegentocht ging — twee weken voordat hij aan de kanker overleed — hebben was dat het laatste drankje dat we met elkaar dronken... Dank zij de erfenis die ik van Epco heb kunnen ontvangen, heb ik dit huis in Roemenië kunnen kopen. Tsja, je kunt hier vrijwel alles krijgen, evenwel schelvispekel en els, hebben ze hier niet — vandaar dat ik er reuze blij mee was. Tevens een goede voeding voor herinneringen.
Nooit gedacht dat het hebben van een camping zulke vriendschappen op kon leveren. Het mooie moest nog komen. In juni maakten Frans en Wil een tocht van een week of twee door Roemeniëland. Dit keer niet met hun auto, maar ze waren komen vliegen. Hun rondreis maakten ze samen met Bart, zijn vrouw en dochter. Bart komt oorspronkelijk uit Zittert, maar woont al weer een paar jaar in het district Vrancea.
Alzo kwamen ze op een goede zondag in juni met z’n vijven langs. Want, tsja, Isza werkt, dus bezoek doordeweeks komt vrijwel nooit uit. Het was rotweer, anders hadden we buiten goelasj gemaakt, nou ja, dat moesten we maar voor de volgende keer bewaren.
Alzo kwamen ze op een goede zondag in juni met z’n vijven langs. Want, tsja, Isza werkt, dus bezoek doordeweeks komt vrijwel nooit uit. Het was rotweer, anders hadden we buiten goelasj gemaakt, nou ja, dat moesten we maar voor de volgende keer bewaren.
Bij hun vertrek kwamen ze juist nog onze kinderen en ons kleinkind tegen.
Isza was helemaal verguld, want Frans had een bestelling meegenomen: tien paar oordopjes van de Kruidvat — het schijnt dat ik nogal snurk... Buurvrouw Doina had op enerlei wijze daar lucht van gekregen... ...welnu, ook maar een paar aan haar verkocht — zonder winstoogmerk. Goede omgang met de buren is nooit weg.
Dus ja, aanloop genoeg van Nederlanders of Nederlanders die in Roemenië wonen. Naast natuurlijk de enkele campinggast is het qua bezoek prima geregeld.
Als het goed is, deo volente, zoals gereformeerden dat zo mooi weten te zeggen, komt volgend jaar broerlief met familie uit Nederland weer op bezoek. En. Wellicht twee keer. Deo volente komt hij langs met mijn vader en zijn vriendin. Daar zie ik naar uit. De vriendin van mijn vader nog nooit ontmoet en het zou leuk zijn om ook haar een stukje van ons leven te laten zien.
Over mijn broer gesproken. Twee weken geleden aan het skypen met hem. Als mijn bewindvoerder had hij het zo over mijn financiën. Dat hij elke maand geld apart zette van mijn uitkering voor het geval dat. Voor het geval dat ik aan een andere auto toe ben bij voorbeeld. Hetgeen niet zo’n vreemde gedachte is, daar de Kangoo alweer 17 jaar is en nog steeds fuzzy logic startproblemen heeft — Kangoo start soms niet, dan tien minuten wachten en voilá, dan start–ie weer... Maar voor hoe lang nog?
Aldus kwamen we over auto's te praten. Hij heeft nog steeds de Carisma van mijn moeder zaliger in gebruik. Een jaartje ouder dan de Kangoo, maar behoudens wat klein onderhoud, rijdt–ie nog steeds als een tierelier.
Autorijden was voor onze moeder haar lust en haar leven — onze vader reed zelden, vond er niets aan, dat autorijden. Het was dan ook een flinke domper voor mijn moeder toen ze op doktersadvies geen auto meer mocht rijden...
Dus ja, aanloop genoeg van Nederlanders of Nederlanders die in Roemenië wonen. Naast natuurlijk de enkele campinggast is het qua bezoek prima geregeld.
Als het goed is, deo volente, zoals gereformeerden dat zo mooi weten te zeggen, komt volgend jaar broerlief met familie uit Nederland weer op bezoek. En. Wellicht twee keer. Deo volente komt hij langs met mijn vader en zijn vriendin. Daar zie ik naar uit. De vriendin van mijn vader nog nooit ontmoet en het zou leuk zijn om ook haar een stukje van ons leven te laten zien.
Over mijn broer gesproken. Twee weken geleden aan het skypen met hem. Als mijn bewindvoerder had hij het zo over mijn financiën. Dat hij elke maand geld apart zette van mijn uitkering voor het geval dat. Voor het geval dat ik aan een andere auto toe ben bij voorbeeld. Hetgeen niet zo’n vreemde gedachte is, daar de Kangoo alweer 17 jaar is en nog steeds fuzzy logic startproblemen heeft — Kangoo start soms niet, dan tien minuten wachten en voilá, dan start–ie weer... Maar voor hoe lang nog?
Aldus kwamen we over auto's te praten. Hij heeft nog steeds de Carisma van mijn moeder zaliger in gebruik. Een jaartje ouder dan de Kangoo, maar behoudens wat klein onderhoud, rijdt–ie nog steeds als een tierelier.
Autorijden was voor onze moeder haar lust en haar leven — onze vader reed zelden, vond er niets aan, dat autorijden. Het was dan ook een flinke domper voor mijn moeder toen ze op doktersadvies geen auto meer mocht rijden...
Mijn moeder in haar Charisma op de Sallandse Heuvelrug.
De wereld is klein. Een paar dagen na het Skype–gesprek met mijn broer kreeg ik van hem een WhatsAppje. Met zijn zoons was hij naar een beurs voor verzamelaars van miniatuurauto’s te Houten geweest. Zowel mijn broer, als ik en derhalve ook zijn zoons hebben een flinke verzameling miniatuurauto’s. Ik heb toentertijd, op een enkele uitzondering na, mijn verzameling niet meeverhuisd. De uitzondering? Een Dinky Toys 2CV en mijn verzameling Dacia’s en Aro’s.
In het WhatsAppje van mijn broer waren een tweetal foto’s bijgevoegd, eentje van een modelletje van de Mitsubishi Carisma en eentje van een model van een Opel Ascona C Hatchback.
In het WhatsAppje van mijn broer waren een tweetal foto’s bijgevoegd, eentje van een modelletje van de Mitsubishi Carisma en eentje van een model van een Opel Ascona C Hatchback.
 |  |
Die laatste is eveneens bijzonder. Met deze Ascona hebben ik en mijn broer vele avonturen tussen Nederland en Roemeniëland mogen beloven. De Ascona was gekocht van een stel kampers in Den Haag. Begin jaren negentig ging ik samen met mijn broer naar Roemenië. Ik zou naar mijn toenmalige vriendin gaan en mijn broer naar zijn vriendin die nu zijn vrouw is.
Om kort te gaan toen we weer terug waren in Nederland had onze Johnny Five — op grond van de letters op de nummerplaat en een ode aan die robot — een gemodificeerde koppelingsplaat van een Alfa Romeo, een versnellingsbak van een Ford en een radiatordop van een Aro.
In die tussentijd waren we op zoek gegaan naar garages, in Hongarije al en kwamen uit bij een werkplaats met allemaal gestripte Mercedessen... ...rap zijn we daar weer vertrokken, richting Roemeniëland met die toevoeging, dat we toen al geen tweede versnelling meer hadden. Ook zijn we in die tussentijd door een dronken bestuurder van een kiepwagen van achteren aangereden en in de buurt van Brașov op een bospad terecht gekomen dat smaller was dan de auto zelf, zodat de benzineleiding werd losgereden...
Om kort te gaan toen we weer terug waren in Nederland had onze Johnny Five — op grond van de letters op de nummerplaat en een ode aan die robot — een gemodificeerde koppelingsplaat van een Alfa Romeo, een versnellingsbak van een Ford en een radiatordop van een Aro.
In die tussentijd waren we op zoek gegaan naar garages, in Hongarije al en kwamen uit bij een werkplaats met allemaal gestripte Mercedessen... ...rap zijn we daar weer vertrokken, richting Roemeniëland met die toevoeging, dat we toen al geen tweede versnelling meer hadden. Ook zijn we in die tussentijd door een dronken bestuurder van een kiepwagen van achteren aangereden en in de buurt van Brașov op een bospad terecht gekomen dat smaller was dan de auto zelf, zodat de benzineleiding werd losgereden...
Met Johnny Five op bij het pomphuis van Laslău Mare.
In de achterbak mijn broer en tweede van rechts mijn ex.
In de achterbak mijn broer en tweede van rechts mijn ex.
De stoute kiepwagen die ons een flinke buts in de achterklep reed
Naast dit soort mijmeringen, zijpaden, bezoek en virtuele conversaties blijft het simpele leven ook gewoon doorgaan. Elke uchtend opstaan. Johnny aan de ketting. De honden te eten geven — botten, etensresten en brokjes. Dan zijn de konijnen aan de beurt. Groenvoer, dan wel gedroogde luzerne als er geen groenvoer is. Als laatste krijgen de kalkoenen aandacht. Ze mogen uit het hok, krijgen ook gedroogde luzerne, dan wel stukjes courgette of groenvoer anderszins. Plus het controleren of al de dieren voldoende en schoon water hebben.
Door de week is het dat Isza werkt. Overdag lees ik, kijk een serie...
Door de week is het dat Isza werkt. Overdag lees ik, kijk een serie...
...weet nog steeds niet eigenlijk wat ik van de nieuwe serie Star Trek Discovery moet denken, maar op een of andere manier is het wel fascinerend verfilmd. Ook kijk ik naar Madam Secretary en The Orville. Die laatste is een schitterende persiflage op Star Trek.
Natuurlijk zijn er ook altijd karweitjes in en om het huis. Soms onverwacht, zoals gisteren. Zit ik heerlijk te schrijven aan dit blog slaan op een gegeven moment Doutzen en Johnny behoorlijk aan. Twee mannen aan de poort.
‘We komen met de kunststof deuren en raam.’
‘Ow, maar jullie zouden een dag van te voren bellen...’
‘Heeft mevrouw Silvia u niet gebeld?’
‘Neen, dat heeft ze niet...’
Dat was gistermiddag twee uur. Zo goed en kwaad als het kon de hal vrijgemaakt zodat de heren aan de slag konden. Ik voel dat nu nog aan mijn knie...
Natuurlijk zijn er ook altijd karweitjes in en om het huis. Soms onverwacht, zoals gisteren. Zit ik heerlijk te schrijven aan dit blog slaan op een gegeven moment Doutzen en Johnny behoorlijk aan. Twee mannen aan de poort.
‘We komen met de kunststof deuren en raam.’
‘Ow, maar jullie zouden een dag van te voren bellen...’
‘Heeft mevrouw Silvia u niet gebeld?’
‘Neen, dat heeft ze niet...’
Dat was gistermiddag twee uur. Zo goed en kwaad als het kon de hal vrijgemaakt zodat de heren aan de slag konden. Ik voel dat nu nog aan mijn knie...
 |  |
Deur zoals we die hadden en deur zoals die gaat worden in uitvoering.
Op de dorpel ligt een stuk bubbeltjesplastic. hier stopten we de kieren mee vol waarmee de voormalige deur behept was. Het raam in de hal was van enkel glas dat met spijkertjes in de sponningen was vastgemaakt — één grote kierenbende dus.
Dag raam, het gaat u goed.
De werklui van de firma Herodot Aur te Târnăveni.
Een van de redenen waarom ik de firma Herdot Aur had verkozen, was een nostalgische. Hun firma is gevestigd waar vroeger het Restaurant Carpați zat. Een van mijn lievelingsrestaurants. Een restaurant waar mijn ex en ik ooit haar oma mee naar toe hebben genomen — oma was al 101 en was nog nooit in een restaurant geweest. Elke keer dat we er gingen eten had de eigenaar het erover, over die oma.
Maar ja, zo gaat dat, de eigenaar overlijdt en niemand ziet nog brood in het restaurant. Het moet gezegd, een alleraardigste dame met haar man stonden me te woord. Prachtig bleken ze het te vinden een Nederlandse klant uit een boerendorp te hebben. De volgende dag kwamen twee mannetjes de boel opmeten en de maandag daarop toog ik naar de stad om een voorschot te betalen. Ik kreeg een keurige factuur mee met stempel en al.
Maar ja, zo gaat dat, de eigenaar overlijdt en niemand ziet nog brood in het restaurant. Het moet gezegd, een alleraardigste dame met haar man stonden me te woord. Prachtig bleken ze het te vinden een Nederlandse klant uit een boerendorp te hebben. De volgende dag kwamen twee mannetjes de boel opmeten en de maandag daarop toog ik naar de stad om een voorschot te betalen. Ik kreeg een keurige factuur mee met stempel en al.
Na twee weken zouden de deuren en raam worden geleverd. Maar ja, alzo is Roemenië — mevrouw Silvia heeft niet van te voren gebeld en de twee weken waren nog niet om.
Voordeel is wel dat we het weekeinde vrij hebben om puin te ruimen. Daarbij, vanmorgen kwam de broer van Isza langs om aan te geven welke materialen we nodig hebben voor de afwerking.
Voordeel is wel dat we het weekeinde vrij hebben om puin te ruimen. Daarbij, vanmorgen kwam de broer van Isza langs om aan te geven welke materialen we nodig hebben voor de afwerking.
Om nog even terug te komen op bezoek. Anderhalve week geleden hadden we Dana en haar zoon op bezoek. Dana is een collega van Isza. Voor 180RON hebben ze onze maïs geoogst. De oogst was twee keer zo groot als vorig jaar, dus we zijn blij toe. Een paar dagen later kwam haar zoon terug en heeft onze moestuin winterklaar gemaakt — onkruid verwijderd en alles omgespit. 120 RON, plus twee boterhammen, fris en een kop koffie.
Stela, Dana en Isza.
Zo veel maïs, we moesten zelfs het voormalig onderkomen van de kalkoenen aanwenden.
Tot besluit wil ik nog even 15 oktober memoreren, de verjaardag van Doutzen. Onze lieve schat is vijf jaar geworden. We hebben haar meegenomen naar de kroeg voor een biertje, maar dat bleek ze niet te lusten.
Leu Exchange Rate
RSS Feed
