SVVHDB — CL deel I

Vorige week zondag mijn broer aan de Skype–lijn. Bijkletsen. Zegt-ie dat ik al een tijdje niet meer in mijn blog geschreven heb. Ik realiseerde me dat hij gelijk had. weliswaar wat kleine bijdragen aan de afdeling Primair Werk, maar inderdaad, nu al zo’n vijf weken zilch, nada, nakkes.
Het rustige leven van een gedeeltelijk zelfvoorzienende emigrant is soms weleens een achtbaan. Zo veel gebeurt er tegelijkertijd achtereen. Laat ik met afgelopen zondag beginnen.

Zesde van rechts. Florin.

ACS FC Atletico Bălăușeri, de club van schoonzoon Florin, werd kampioen. Tegen AS Tricolorul Țigmandru werd het een voor des keizers baard 1–1. Atletico was feitelijk een week daarvoor al onbereikbaar geworden voor de nummer twee van de lijst CS Iernut.
Ik kwam met Isza, Antonia en Kinga na de pauze aangereden. Het regende behoorlijk — de dames bleven in de auto en ik ging naar buiten de wedstrijd zien. Aan de overkant werd ik een bobo van de Mureș Voetbal Bond gewaar. De cup op een tafeltje ernaast Zoals gezegd, het regende dat het goot. Vol bewondering keek ik naar de man in het pak die staand en onbewogen de wedstrijd volgde.

De cup. De regen. de man in het zwart.

Het moet gezegd, toen de beker werd uitgereikt zag het er wonderschoon uit, een rood T–shirt voor de overwinnaars en de overwinnaarsstaf. Voor hen evenzo een medaille — een plastiken munt met een gestanste voetballer met op de achterkant een stickertje dat refereert aan het kampioenschap, de divisie en het jaar.

Florin krijgt zijn medaille van de voorzitter van de Asociatia Judeteana de Fotbal Mureș.

Nadat eenieder de medaille en het shirt om had was het tijd de beker uit te reiken. Wil nog even vermelden — ik zie meteen verbanden die neurotypische mensen zelden zien — dat de naam van de voorzitter dezelfde is als die van de loco–burgemeester van Suplac... ...de Bucurtjes schijnen een grote en rijke familie te zijn, en in Roemenië in het gemeen werkt het zo dat als je familie en groot en rijk is leden van die familie overal op bepaalde posten te vinden zijn. Maar goed, het is maar een zijwaartse gedachte...

Mirca Bucur reikt de kampioensbeker uit aan aanvoerder Florin.

Ik voel me een trotse stiefschoonvader. Iedereen kent menu daar wel zo’n beetje . Hekken gaan voor me open en ik maakt wat foto’s op het veld. Nou ja wat... ...het zijn er uiteindelijk vierenvijftig geworden. Dus na deze blog moet ik nog even eenenvijftig foto’s gaan bewerken — zoals ik met de bovenste drie heb gedaan — voor op de Facebook–pagina van de voetbalkampioen.
Wederom word ik uitgenodigd voor de derde helft. Isza was nog nooit mee geweest. Kinga wachtte buiten keurig tot alle spelers hadden gedoucht. Gevieren gingen we de kantine binnen. Enerzijds maar goed dat ik de Bob was. Er was behoorlijk uitgepakt. Drie grootverpakkingen kürtős, een heuse biertap — waarvan niemand wist hoe die te gebruiken, vișinată, rachiu, echte cola van Pepsi, echte frisdrank van Fanta en een enorme pan met eten.
Na wat genuttigd te hebben gingen we met zijn vieren terug naar huis. Florin bleef en zou die nacht om een uur of twee starnakel thuiskomen — en dat terwijl hij zevendedagsadventist is; God zal wel een oogje dichtgeknepen hebben.
Thuisgekomen een herdenkingsfrutseltje gemaakt — in de gauwigheid “Atletico” vergeten... ...ach, mag de pret niet drukken. Evenmin als bij de illustratie die ik maakte voor het aankomende gevecht van ACS FC Atletico Bălăușeri tegen CS Târnava Mică S[ân]G[eorgiu] de Padure van 19 juni aanstaande. Een strijd om de beker. Ook nog nooit vertoond in Bălăușeri.

---

Aldus was de dag van afgelopen zondag. Een dag die ook een rustpunt was in Operation Live Wire. Afgelopen Kerst vloog de buitenzekering in de fik. Meneer Petre, de elektricien van het dorp kwam ons ter hulp.  Petre is voormalig medewerker van het Ministerie van Posterijen en Telecommunicatie tot aan 1989, van 1989 tot en met 1991 ROM–POST–TELECOM, en na 1991 Romtelecom. Bij de overname van Romtelecom door het Duitse Telekom in 2014 was Petre al met pensioen.
Bij de kerstnoodhulp bleek dat de bedrading in het huis behoorlijk verouderd was, zelfs gevaarlijk. Aldus kwam vorige week maandag Petre op bezoek en kreeg ik de neiging het huis tot rampgebied te verklaren. Alles was van slag, mijzelf incluis.

Vandaag is het werk gedaan en kan de volgende stap beginnen. Het vervangen en isoleren van het dak. Twee weken geleden met die hele zware regen — hele zware regen? Ja daar kom ik nog op terug — siepelde het water over de stoppenkast. Petre legde me uit dat de dakpannen voor naast elkaar zijn gelegd, net over elkaar heen. Vechten de bierkaai.

Mijn werkplek waar de c–130 van de Patrouille de France binnenkomt

Regen en stroom. Het gaat gewoon niet samen. Behalve in stromende regen. Afgelopen zaterdag — Petre had een vrije dag — me geïnstalleerd voor de iMac waar ik de live stream had aangezet van de Luchtmachtdagen in Leeuwarden. Lekker vliegtuigjes kijken. Vooral die JSF was ik erg benieuwd naar. Leuk en aardig. Tot half drie. Buiten regende het pijpenstelen en binnen in de huizen van dorp klapte de stroom er uit. Pas in de avond rond een uur of tien was er weer stroom, maar ja, toen waren de Luchtmachtdagen al weer voorbij.

Morgen ga ik verder met de bloginhaalslag. Ik ga nu Isza helpen de rommel op te ruimen. Oh ja. een ding wil ik niet onvermeld laten. In 2014 kreeg ik bij een bezoek aan Nederland van mijn broer een buitenlamp mee. Nu na twintig maanden is deze eindelijk bevestigd op die plek waar die thuis hoort.

Pe mâine — tot morgen!

---