SVVHDB — CLV

Nieuw. Met dank aan de modaliteit van mijn benen en armen hoef ik niet te werken voor mijn geld. Ik heb mijn uitkering. Mijn over het algemeen stressloze leven hier in Roemenië. Regelmaat erbij, wat een ontzettend goed medicijn is tegen een bipolaire stoornis. Heerlijk schrijven, lezen — een keer in de maand met het Schildergenootschap Zevenburger Kwasten heerlijk schilderen. Ziehier mijn nieuwste productie:

Laatste sigaret
Gemengde technieken op canvas

Dat lege pakje Carpați–sigaretten heb ik in die toestand al ruim tien jaar in bezit, wellicht zelfs langer. Voorheen rookte ik dit Roemeense merk. Tabak die echt als tabak is, zonder al die toevoegingen zoals in merken in Nederland en elders. In de tijd dat je in de trein nog mocht roken en de conducteur me zei dat ik wel een heel vreemd sigaretje rookte... Voorheen zonder filter — zoals het pakje dat ik in het schilderij verwerkt heb — en later met filter, met evenzo kwalitatief goede tabak.
Mijn nieuwste scchilderij bracht me echter ook op iets anders nieuws, de renovatie van mijn winkeltje op deze blog. Ik doopte het winkeltje om tot vernissage teneinde mijn schilderijen ter koop aan te bieden. De opbrengst wil ik graag gebruiken om een klein zomerhuisje op Onthaastcamping Molda te gaan bouwen, volgend jaar.

Volgend jaar

Een van de eerste dagen nadat ik hier naar toe verhuisd was tekende ik bovenstaande schets. Een punt op de horizon dat ooit bereikt gaat worden. Het streven is volgend jaar. Goed, er moeten ook nog twee kunststof deuren en een kunststof raam in het huis worden aangebracht — om het tochten en warmteverlies tegen te gaan. Echter dat gaan we dit jaar nog niet redden. Voor Roemeense begrippen heb ik een goed inkomen, maar ja, er moeten twee mensen van leven. Per persoon hebben we dus een €330 per maand. Dit komt neer op een bovengemiddeld Roemeens salarisniveau, maar voor die extra dingen wordt het soms wel eens moeilijk.

Gelukkig zijn er altijd lichtpunten. Zoals Daan. Een vrouw die ik uitsluitend via Facebook ken en die ik bewonder voor haar opmerkelijk observatie vermogen. Ze heeft een blog, Ik, Daan — hilarisch geschreven, ik moet soms echt schaterlachen in me uppie als ik de iPad op schoot heb en dat is net zo als met haar videokanaal.
Een paar weken geleden kreeg ik op FB een boodschap van haar, of ik iets aan een paar soldatenkistjes en een smartphone had... ...kistjes, altijd van pas — ik schreef Daan dat als ze mij te klein waren ik er een zeer goed doel voor had. Uiteindelijk zijn ze bij Florin terechtgekomen die zo iets had van, die gaan nog twintig jaar mee. Attenooi wat was die groos! Even later vroeg ze naar de maat van Isza. Ze had nog twee paar leuke gympies over. Maar ook die smartphone triggerde me. Sinds 2009 heb ik een Nokia 1661. Ik kan er prima mee bellen — voor zover er signaal hier is, de laatste tijd is er nauwelijks signaal, dus ik kan vanuit huis nauwelijks bellen, dan wel gebeld worden... ...bummer. MAar ja, zo'n smartphone, dat is helemaal nieuw voor me en nu die zo naast de iMac staat — de plek in huis waar de kans niet nul is enerlei signaal te ontvangen — ben ik er evenzo groos mee als Florin met de kistjes.

Uiltje van tante Sjaan†, een van mama's† beste vriendinnen, gekregen,
het modelletje van de NCC–1701 en de Renault Kangoo van mijn broer —
allen op een extern CD-station van Apple.
De Sony Xperia Neo–V.
Mijn grote vriend Quark in hologrammimicry.
Wat Hertog Jan–bierviltjes, eveneens van mijn broer.
Op de achtergrond de iMac.
Aldus mijn eigen kleine biotoopje op het bureau.

Foto van gisteren.

Zoveel nieuwe dingen binnen een maand, het kan niet op. Sinds een maand of wat hebben we ook een nieuw familielid: Carmen Sylva. Ik heb haar die naam van een Roemeense vorstin gegeven omdat die vorstin ook een band met Nederland, Domburg om precies te zijn, heeft.
Carmen lag voor de poort van de moeder van Isza. Daar kreeg ze af en toe te eten en te drinken. Desalniettemin zag ze er toch redelijk mager uit

Foto van een maand geleden.

Dat koppie, precies het koppie van Molda. Niet helemaal natuurlijk, maar ja, dichterlijke vrijheid en de vader die de wens is van de gedachte Molda ooit nog terug te zien... Ik was verkocht. Ik nam Carmen mee in de auto. Thuisgekomen viel ze aan op de haar voorgeschotelde hondenbrokken. Een paar dagen later werd het bot ook smakelijk verorberd. Er waren wat strubbelingen in de roedel, en, die zijn er soms nog steeds. Maar goed, zo gaat dat nu eenmaal met honden. Verder zijn we twee gesloopte stoelzittingen, een omgewoeld tuintje en heel veel verscheurde zaken anderszins verder, maar ik krijg wel het idee dat het minder en minder wordt. Inmiddels kan Carmen een pootje geven. Het zitcommando staat op punt van uitvoering. Al met al een leuke aanwinst en geen seconde spijt. Volgende maand gaan we naar de dierenarts om haar te castreren.

Was dat al het nieuws. Oh nee. Er zijn nog veel meer nieuwe dingen de afgelopen maand de revue gepasseerd. Lenuța, de ingehuurde uitbaatster van De Termopane gaat voor haar eigen beginnen. Naast haar huis is een reeds een klein winkeltje gebouwd, dat volgende maand open gaat. In de plaats van Lenuța is Codruța gekomen. Als dat een Nederlandse zou zijn, dan valt die echt in de ccategorie gezellige Brabander. Nog steeds weet ze niet alle prijzen uit haar hoofd en twee consumpties worden op een papiertje bij elkaar opgeteld, maar, hoe dan ook, een prima nieuw aspect van De Termopane.

Lenuța en Codruța.

Al die tijd dat ik hier woon werd De Termopane gehuurd. Tot twee maanden geleden. De eigenlijke eigenaren van de inhoud van de dorpswinkel, Ani en Simeon, kochten het huis waarin de Termopane wordt uitgebaat. Vanaf die tijd is er veel gerepareerd — de trap, de muren waar bakstenen tijdenlang zichtbaar waren, kunststof raamkozijnen, buiten kwam een overdekt terras. Veel nieuwigheden!

Nu ik het toch over verbouwingen heb — ook in Bahnea wordt er stevig uitgepakt. Florin en Kinga gebruiken het aan hun huwelijk overgehouden geld voor het bouwen van een huis. Het huis komt op het erf van de ouders van Florin en mag een redelijk bouwkundig hoogstandje worden genoemd. De fundering alleen al kostte RON 10.000. Dat kwam voornamelijk door het verval van een meter veertig dat moest worden overbrugd...

Momenteel is het geld vrijwel op. De muren zullen bepleisterd worden. Ramen en deuren zijn nu geplaatst. Evenwel voor meubels is het geld op, net als voor de badkamer, voor de waterpomp — als dat zin heeft, want de putten bovenop de heuvel in de zigeunerwijk — daar waar de ouders van Florin wonen, staan leeg. Gister kwam Kinga vloerkleden bij ons wassen. Een paar dagen in de Kangoo honderd liter water naar ze vervoerd. Attenooi wat is dat een afzien voor hun...

Een de meest opmerkelijke nieuwe dingen die me is overkomen is de nadere kennismaking met Cătălina, een Roemeense vrouw die in Nederland woont. Een maand geleden vroeg ze me of ik haar kon helpen. Ze is voorzitter van de Stichting Roemenen voor Roemenen. Haar hulpvraag besloeg wat vertaalwerk. Vertalen is een passie, dus met alle plezier wilde ik helpen. Wat later vroeg ze me of ik een logo wilde ontwerpen. Grafisch werk is eveneens een passie, dus ik wilde met alle plezier wat ontwerpen. Soms, dingen die bij oude blijven, zoals ervaring toe te passen voor iets nieuws, het blijft fascinerend voor me. In goede samenspraak met Cătălina een mooi logo kunnen maken.

Tijdens het vertalen voor de Stichting werd ik getroffen door de ontstaansgeschiedenis ervan. Vorig jaar met die grote brand in discotheek Colectiv in București, met die vele dodelijke slachtoffers, maar ook vele gewonden... ...een par van die gewonden met vreselijke brandwonden kwamen ter behandeling in Nederland. Een aantal Roemenen sloegen de handen ineen en schoten deze mensen te hulp met begeleiding en een opbeurend woord in de moedertaal. Het deed me denken aan de tijd dat ik wel eens in de trein sprong om naar het Slotervaartziekenhuis in 020 te rijden om een Roemeens verkeersslachtoffer die geen woord buitenlands machtig was op te beuren, of dat ik een halve dag bezig was een Roemeen uit vreemdelingenbewaring te krijgen, dat ik tolkte — niet beëedigd, maar er was niemand anders... ...dat heb ik een acht jaar lang gedaan. Mijn droom was een stichting als die van Cătălina te hebben. Echter achterdocht, kinnesinne, vermeende Securitate–achtergronden van mogelijke bestuursleden... ...het liep op niets uit. Keer op keer.

Om een lang verhaal kort te maken, ik heb me aangemeld als vrijwilliger bij de Stichting. Vanuit Roemenië kan ik zat doen op het gebied van advies, vormgeving, vertalen en wat dies meer zij. Ik heb er ontzettend veel zin! Arjan Melger, onze eerste Nederlandse vrijwilliger uit Roemenië. Zo heb ik me voorgesteld op de pagina van de stichting.

Heel veel nieuwe dingen. Het moet gezegd dat ik er redelijk mee kan omgaan. Immers veranderingen zijn zeker voor een Asperger veelal eee kwestie van heel erg wennen. Gelukkig ben ik dan ook met mijn regelmatige leven hier, zodat veranderingen niet meer zo veel invloed op me hebben dat ik er gevaar van decompenseren bestaat.