Kantelpunt — VI

Eigenlijk had dit Schijfjes Vergankelijkheid Van Het Dagelijks Bestaan LXII moeten worden. Met het verhaal over Johnny mijn nieuwe huisgenoot. Vooraan op bovenstaande foto te zien. Een pup van zes maand, overgenomen van Isza die al vijf honden heeft en bedoeld als vriendje voor Molda. Molda zit op de achtergrond haar nieuwe vriendje af te tasten. Maar twee uur na deze foto gingen ze — op z'n Hagenees gezegd — lekkâh rauzen met elkaar; de grootste lol. Ik ben weliswaar geen Hagenees, maar wel een liefhebber van het Hagenees.
Eigenlijk had dit verhaal dus over Johnny moeten gaan. Eigenlijk had ook Molda moeten figureren in dat verhaal. Eigenlijk had ik beloofd dat ik niet meer over Blonda zou schrijven.

Hoe kunnen dingen anders lopen.

Mijn uchtend begon vanuchtend als gewoonlijk. Wakker worden. Glaasje water. Het pakken van de iPad. Koffie. Terug naar bed krantjes lezen.
En.
Dan.
Verstoring van het uchtendritme.
Johnny blaft wel erg veel. Ik met de koffie naar buiten. In mijn onderbewustzijn noterende dat het geblaf van Molda er niet is.
Met koffie in de hand kalmeer ik Johnny.
Zie dan dat de beide deuren van de poort open staan. Ik loop op de poortdeuren af.
Verrek.
De schuiven boven en onder ontbreken.
Ook niet op de grond.
Ik loop naar buiten. Groet de buurvrouw en zie dan dat beide schuiven keurig op het betonnen muurtje liggen uitgestald.
Vreemd.
En.
Ineens bemerk ik dat Molda er niet is.
Molda loopt nooit weg. Is wel eens stout. Loop over het terrein van de buren naar de straat. Maar Molda komt altijd terug.
Nu.
Geen spoor van Molda. Een geforceerd geopende poort, dat wel.

Gisteravond kreeg ik via Facebook van een mij volstrekt onbekend iemand de vraag of ik wilde kijken waar Blonda uithing. Nadat ik eerder deze week Blonda uit huis had gezet om mij moverende redenen had ze elders in het dorp een huisje gehuurd. De onbekende had begrepen dat Blonda zelfmoord wilde gaan plegen.
Ik had een glaasje of twee wijn op, dus dan gaat deze jongen niet meer met de auto naar de andere kant van het dorp. Gelukkig is er Dorina nog. Haar man Marius is wezen kijken. Wel haar honden, maar geen Blonda.

Vanmorgen voordat ik naar Târnăveni zou gaan om geld te tappen voor de aankoop van hout voor de winter bij Dorina langs geweest. Uiteindelijk bleek dat Blonda zich vannacht was gepeerd naar Nederland.

Mij bekruipt het onzalige gevoel dat de verdwijning van Molda wellicht iets heeft te maken met de verdwijning van Blonda. Te meer daar het halsbandje — een door mij gekocht rood halsbandje — ook niet meer om de nek van Johnny zat. Blonda was met een tas vol met hondenriemen, hondenbanden en wat dies meer zij ooit hier naar toe gekomen. Het zou zo maar kunnen dat zij gedacht heeft dat het haar hondenbandje was.

Hoe dan ook. Hoe graag ik zou willen. Over mijn vriendinnetje waarmee ik vier jaar een relatie heb gehad kan ik in deze blog niet meer schrijven. Daarom sluit ik dit kantelpunt met een foto van haar.