SVVHDB — CXIII

STS — CXIII

Gisteren was het een grote dag. Het circus kwam in het dorp. Een auto reed door het dorp met de aankondiging. Isza lag dubbel van het lachen vanwege het Roemeens dat met een ongelooflijk Hongaars accent werd uitgesproken — “de” betekent “van” in het Roemeens, uit te spreken als “duh” en door de Hongaren die rondreden in het dorp uitgesproken als “dè”. En zo waren er nog een aantal taaluitspraakstrapatsen die op de lachspieren van Isza werkten.
We wonen aan de rand van het dorp. Het enalaatste huis aan de rechterkant om precies te zijn. Na het laatste huis volgt nog een weg naar rechts naar de voormalige staatsboerderij en na die zijweg een verlaten huis wat nog van Sana, de moeder van de vorige eigenaar van ons huis is geweest. Als je de weg vervolgt kom je na een kilometer, kan ook anderhalve kilometer zijn in Kleinlasseln.
De auto met Hongaars nummerbord kwam niet verder dan de zijweg naar de voormalige staatsboerderij en keerde toen om. Klaarblijkelijk niet wetende dat er in Kleinlasseln een aanzienlijke kinderschare — lees: circusdoelgroep — te vinden is. Een gemiste kans zo zou later blijken.

Het dorpshuis met rechts op de paal de aankondiging van het circus

Circus Atlas. Messenwerper. Spinnen uit Egypte. Mannequins. Acrobatiek. Illusionist. Tombola voor twee lei. De lucht was mooi blauw en er woei een straffe wind. De deur van het dorpshuis was nog dicht en naast het dorpshuis stond een Ford Sierra met drie droeve figuren. Twee heren van een jaar of zestig en een zwaar opgemaakt meiske van onder de twintig en duidelijk zwanger die een kistje droeg waar klaarblijkelijk de opbrengsten van de dag in moesten komen.
Isza en ik gingen even naar binnen toen de deur openging, zoals gezegd, die straffe wind. Een oma kwam aan met haar kleinkind. Vasile, het kleinkind met obesitas van Tanti Țeța — komt elke maand langs om het abonnement voor de internetverbinding te incasseren — stond er met zijn fietsje. Dumi, het jochie dat altijd met zijn ziel onder zijn arm loopt, maar desalniettemin geweldig kan zingen en af en toe een Fanta van ons krijgt was er ook. En dat was het dan. Het dorp was uitgelopen — voor zover mogelijk. Ware de circusgasten in Kleinlasseln geweest dan was het nog dringen geblazen geweest. Maar nu kwam een van de circusgasten, na mijn auto met Nederlands nummerbord gezien te hebben, niet verder dan “Entschuldigung” — het circus ging niet door. Niet dat ik er om kon treuren want de op de op de planken van het dorpshuis ten toon gestelde attributen waren van een treurigheid dat zelfs Peter Sellers er niets meer van zou hebben kunnen maken.

We lieten het circus voor wat het niet was en gingen naar huis. Stopten nog even bij de ‘Termopane’ voor een borreltje en een gesprek op straat:
‘Hoe was het circus?’.
‘Briljant. Ik heb drie Hongaren gezien...’
de randstoepouderen lagen dubbel.
‘Hadden ze ook nog een muilezel, zoals Amerikanen hebben?’.
‘Nee, ik heb enkel drie Hongaren gezien...’
Wederom de hik van het lachen, te meer omdat ze weten dat Isza etnisch Hongaarse is en die trouwens evenzo meelachte.