SVVHDB — CLII

Zondagmiddag. Kwart voor een. Het is 3 juli. Buiten is het veertig graden en binnen ga ik verder met mijn blog. Liever begin ik in de uchtend met schrijven, maar ja, dat heb ik niet altijd in de hand. Gisteren waren de augurken aan de oogst toe. Betekent ook dat die dienen te worden ingemaakt. We zijn immers niet van plan kilo’s augurken per dag te eten. Altijd leuk om te doen. Isza heeft me wel geholpen met de hoeveelheden zout, azijn en water.

Dit keer besloten niet meer van die grote tweeliterpotten met hele augurken in te maken. Gekozen voor de kleinere potten van een zeven, acht deciliter. Augurken aan schijfjes gesneden. Verse en jonge knoflook uit de tuin gehaald en verder gekeken wat we in huis hadden. Gember. Koriander, vooral koriander. Piment. Kukurma voor het gele kleurtje. Verse dille van de buren. Ben benieuwd naar het resultaat.
Terwijl ik de augurken verwerk, maakt Isza een heerlijke bonensoep. Met bonen uit eigen tuin, natuurlijk. Een een heerlijke gerookt varkensscheenbeen. Het leven is goed!

Het leven is deze week ok op andere wijze kwalitatief verbeterd. De enalaatste donderdag van juni ging ik met Petre — die een paar weken geleden bij ons de complete elektriciteitsleidingen had vervangen — en Hevi — eigenlijk heet–ie Tibi, maar ja zijn liefde voor heavy metal gaf hem zijn bijnaam — naar Dedeman in Târgu Mureș. Petre ken ik nog niet zo lang, maar Hevi, die ken ik al zo lang.
Ik heb even flink in mijn geheugen moeten graven, kreeg wat hulp van een foto en kon niet anders concluderen dat ik Hevi al sinds 1994 ken.

Uit de oude doos: 1994

Tweede van links is een gast die in Nederland in een begeleid wonen project zou wonen en verder volstrekt ongevaarlijk is. Nixon wordt hij genoemd. Zijn echte naam ken ik niet eens. Rechts van Nixon zit Kennedy, zo genoemd naar zijn vader die ook Kennedy wordt genoemd maar eigenlijk Ioan heet. Naast Kennedy, die met dat matje, dat is Hevi. Rechts op de foto, met die klompen, dat is mijn ex, toen ze nog niet malende was.

Operation Live Wire

Ons dak kende steeds meer en meer mankementen. Met zware regenval kwam het water langs de muren. Eveneens in de buurt van de stoppenkast...
De dakpannen waren al een paar keer opnieuw geordend, maar het werd tijd voor een echte maatregel. Een paar dagen nadat Petre de elektriciteitsleidingen had veranderd kwam hij naar ons toe en zei me dat hij met Hevi ons een ander dak kon maken.

Maandag twee weken geleden kwamen Hevi en Petre langs. Met meetlint, opschrijfboek en pen. Alles werd goed opgemeten en Hevi maakte een voorlopig bestek. Een paar dagen later had hij het gecontroleerde en uitgewerkte plan. Aldus togen we op de enalaatste donderdag van juni naar de grote stad.

Bij Dedeman

Hevi had uitgezocht dat Dedeman de goedkoopste was. aldus kocht ik zestig metalen dakplaten, verder metalen nokvorsten, hoekkepervorststijlen, klikeperpanstijlen en daklijsten. Zo'n 4500 lei. Er zou nog hout bijkomen, kit en nog een extra klikeperpanstijl. Al met al werd ehet een 5000 lei. Maar dan zouden we ook helemaal regenbestendig worden.

Alles ligt klaar

Hout komt er aan.

Het hout kocht ik in Suplac. Daar zit een familie waar een B–keus hout kan worden gekocht. Goed genoeg om het dak te repareren, immers van de buitenkant zag je dat toch niet. Ik had vervoer geregeld, een paard met wagen. Tanti Erji van de houttoko zat op hete kolen tijdens het wachten op het transport. Ze had zich voorgenomen luzerne te gaan maaien, maar klant is koning...

Zo werd er dus  zaterdag 26 juni begonnen met het vervangen van het dak. Een week later zat het nieuwe dak er op. Waarbij twee dagen nog waren uitgevallen: de zondag en de woensdag. Woensdag was het Petrus en Paulusdag.

Er werd hard gewerkt. Hitte, regen, maakte niet uit. Niet helemaal, door de hittegolf werd er al om vijf uur in de uchtend begonnen. Met een wat langere middagpauze.

Hevi en Petre.

Gisteren, zaterdag weer een beetje kunnen bijtanken in verband met de totale ontregeling. Zo vroeg opstaan ben ik niet gewend. Ook mijn krantjes lezen viel er bij weg. Maar goed, alles voor een hoger doel. De laatste drie dagen kwam de oudste zoon van Hevi, Alex ook meehelpen. Net als buurman Gița, ook bekend Selinca. Want, attenooi, wat een dakpannen komen er van dat dak af...

Dit uitzicht zijn we kwijt.

Arbo–wetgeving?

Op Facebook vroeg mijn vader bij het zien van bovenstaande foto hoe het zit met Arbo–wetgeving in Roemenië. Welnu, die is er wel [Legea 319 din 2006 — Legea privind securitatea si sanatatea in munca], maar ja, toezicht, daar schort het aan. Vijf jaar geleden viel mijn zwager Aurel, uit Giurgeni, Ialomița, tien meter naar beneden in een schacht naar een pomp bij de Donau. Een ladder was onbevestigd op een rand neergezet. Dat ging schuiven. Mijn zwager restte een karig uitkering en zijn baas kwam er zelfs zonder kleerscheuren vanaf. Hevi zei me dan ook, dat als hij zou vallen, dat zijn eigen risico was. Ik vermoed dat ik iets anders zou gaan reageren als die baas van Aurel. Die zus van Aurel, de vrouw van broerlief, vindt trouwens dat ik mijn huis in een smurfenhuis heb getransformeerd. Goed, ik zie mezelf wel als de Grote Smurf, eh... ...Marele ştrumf natuurlijk! 542 jaar oud en de wijste van het dorp.

Petre, Nelu, Hevi, Gusti en Alex

eergisteren, vrijdag, was het de laatste werkdag voor mijn helden van de werkende klasse. Niet om vijf uur, maar om zes uur stonden ze aan de poort. Een half uurtje later kwam ook Alex. Ik had, zoals gewoonlijk koffie gezet. Gusti fietste langs op weg naar zijn te verzorgen varkens. Kreeg een bk. Nelu de overbuurman kwam ook langs, wilde geen koffie wel kletspraat.

De werkweek werd afgesloten met een gezamenlijke maaltijd. Ik had chili con carne gemaakt. Tot zeer grote tevredenheid. Hevi vroeg of ik niet mee wilde naar Duitsland als kok. Gisteren is hij naar Offenbach am Main afgereisd om te gaan werken in de constructiebouw. Gelukkig is hij daar wel goed verzekerd.

Ik ben een tevreden mens!

Afterparty