SVVHDB — CXVIII

Carlos Aires — Disaster CXVIII-2014 --
digital print on Fine Art Hahnemühle paper, original bill-25 x 23 x 5 cm-Ed. of 5 + 1 AP

Een kabbelende week. Het ritme van elke uchtend op de stoel voor zittend om vervolgens in een noodtreinvaart Johnny op mijn schoot te krijgen. De uchtendknuffel. Doutzen komt aangedrenteld, ook voor een uchtendknuffel. Johnny gaat vervolgens aan de ketting, zodat de kippen hun nachthok kunnen verlaten. Vervolgens de konijnen klaver te te eten geven. Als laatste zijn de goed groeiende kuikens aan de beurt. Ik loop naar de bak met maismeel, doe dat in een emmertje en giet er water bij tot er een papje ontstaat. Dat is hun ontbijt. Ik ververs overal het water en dan doe ik het nachthokje van de kuikens open.
Gisteren zijn de kuikentjes gekortwiekt, want het de bovenkant van de afrastering rond hun verblijf werd door hullie steeds leuker en leuker gevonden om op te gaan zitten. Doutzen doet geen kip kwaad, maar die kuikens vindt ze zeer interessant.
Na het verzorgen van de dieren drinken Isza en ik een bak koffie. Isza gaat een was draaien dan wel anderszins en ik ga aan het vertalen. Behalve vandaag. Vandaag besteed ik aandacht aan mijn blog.

Praten over het weer is voor de meeste Aspergers een overbodig gespreksonderwerp. Maar ik merk bij mezelf dat naarmate ik langer in dit opmerkelijke land woon, mijn ritme zich aanpast aan de jaargetijden. Ik merk eveneens dat het dagelijkse bestaan beïnvloed wordt door het jaargetijde en het daarmee gepaard gaande weer. De maand mei was er eentje van zonnig en regen — van mot– tot ouwewijven — en wind.
Onze straat is geasfalteerd, dus dat is nog te doen bij zware buien. Maar ja, als je wat verderop in het dorp gaat om klaver te gaan plukken voor de konijnen en het heeft kort daarvoor flink gehoosd, dan is terreinschoeisel aan te raden.

De Țelină — Selderij — in, op weg naar de klaver.

Het vervallen huisje links is het grootouderlijk huis van Nixon — ik zou zijn echte naam niet eens weten. Nixon is een goeiige kerel van in de zestig met een lichte verstandelijke beperking. Vorig jaar had hij het erf van dat leegstaande huisje nog vol met maïs gezet, nu groeit er slechts onkruid. Ik zal hem toch eens een keer vragen naar het “waarom”. Enige nadeel is dan weer wel dat na een antwoord er prompt om een biertje wordt gevraagd.
Het grote beige huis meer naar achteren is van het voormalige hoofd Boekhouding van de gemeente. Ze is pas met pensioen gegaan, dus ze zal het smeergeld zeer zeker gaan missen. Inmiddels heb ik begrepen dat ze weer aan het werk is — om haar pensioentje aan te vullen is ze begonnen de boekhouding van de lagere school van Laslăul te beheren.

Wandelen met vierpootaandrijving.

Oogsten van trifoi — klaver — wijl Botul toekijkt.

Twee flinke tassen vol. Tegenover het huis van Botul. We konden niet weg zonder een paar glaasjes wijn en zijn vader die op de foto wilde te fotograferen. Opgemerkt zij dat Botul twaalfhonderd liter wijn heeft gemaakt afgelopen jaar.

Zit me jasje goed, zit me dasje goed? Ba Todor gaat op de kiek.

De foto’s zijn een beetje met een blauwsluier. Dat komt door de overkapping van het terras met blauwig gegolfd polycarbonaat. Zo als altijd was het weer gezellig. Ba Todor houdt er niet van zijn erf te verlaten voor een wandeling of dergelijke. Hij houdt wel van kletsen, heel veel kletsen. Wil ook alles weten over Nederland. Of ik die Blondă nog gezien heb na haar vlucht uit Laslăul.

Ik zei hem dat ik van haar nog wel eens wat voorbij zie flitsen op Facebook, zoals een actie om luchtvaartmaatschappij Wizzair zo ver te krijgen een route Eindhoven–Sibiu in te stellen. En. Dat zij haar oplichtingspraktijken en het jatten van mijn hond Molda klaarblijkelijk erg grappig dan wel leedvermakelijk vindt.

Hoe dan ook. De pret kon niet worden gedrukt. Todor nam ook een glaasje wijn en ging vervolgens een tukkie doen. Wij togen met het geoogste weer naar huis. Op de terugweg naar huis kwamen we onze overbuurman Gița tegen in zijn bodywarmer van de Bundespost.

Gița laat zijn varkentjes uit.

Een aantal weken geleden was Gița als een Maleier — kom er net achter dat ik het Bargoens woordenboek van Enno Endt niet heb meeverhuisd — en had met zijn zatte kop zeven biggetjes gekocht. Inmiddels heeft hij er vijf daarvan weer verkocht. Isza zei dat hij geen eten voor zijn varkentjes h ad en daarom er op trok, zodat zijn varkentjes konden struinen en schooieren.

Twee dagen eerder scheen de zon en speelden de kinderen op straat — niet zonder gevaar. Sommige automobilisten zien de hoofdweg van Laslău aan voor een etappe in Le Dakar. En niet alleen de hoofdstraat. Afgelopen week is mijn goede kennis Onzi overleden [Google–vertaling] doordat hij bij een verkeerd ingeschatte inhaalmaneuver geschept werd door vrachtwagencombinatie.
Onzi was een Saks uit Kleinlasseln. Hij pachtte grond van de dorpelingen en lied daar maïs op groeien, heel veel maïs. Zijn bedrijf is gevestigd in de voormalige staatsboerderij.
Onzi reed elke dag als in Le Dakar, soms ook nog met een slok op. Ik kan er niet om treuren.

Buurvrouw Adelina met haar dochtertje een krijttekening en Isza.

Adrian, de man van Adelina is weer vertrokken naar Duitsland. Van het geld dat hij de vorige keer had verdiend in Duitsland heeft hij het dak van zijn laten vernieuwen en een tweedehands Ford Fiësta gekocht. Voorwaar wijze besluiten van onze buurman. Veel Roemenen die in het buitenland werken, zijn kortetermijndenkers. Ze kopen zich suf aan telefoons en andere gadgets en vergeten te denken aan het thuisfront dat vaak broodnodige investeringen vergt. Adrian heeft me wel eens verteld zo’n tienduizend euro in zijn huis te willen steken. Ik hoop dat de goede man vooralsnog werk blijft houden in Duitsland.

Van de week ook de eerste oogst uit eigen tuin binnen. Sla. Groengelukte sla. Eigenlijk hebben we veel sla en spinazie ook. Afgelopen zondag maakte Isza er slasoep van. Op woensdag hadden we spinaziesoep.

Zie hoe de sla straalt!

Verder kabbelt de week verder. Ook nog tijd gebruikt om de foto’s die mijn broer heeft gemaakt te rubriceren. Een door hem gemaakte serie wil ik jullie niet onthouden: De Termopane.
Mijn vader had al eens gezegd dat als hij hier zou zijn, dolgraag de Termopane zou willen bezoeken — ik schrijf er vaak over. Met plezier. Naast wat broodnodige boodschapjes gaan Isza en ik er zo’n twee keer in de week wat drinken. Mensen ontmoeten. Lenuța bijstaan in de eenzaamheid als het einde van de maand is en er weinig klanten komen.

Ondergetekende met zijn neven in de Termopane.

Schijfjes vergankelijkheid van het dagelijks bestaan uitgedrukt in koopwaar.

Mijn neven aan het billiard — 1 leu per spel.

De prijslijst van de Termopane.

Een wodka voor drie lei. Voor Nederlandse prijzen doe je maal twee en je vervangt “lei” door “euro”... Dat er nooit wodka is in de Termopane is weer een ander verhaal. In de winter drink ik een vieux en met het warmer worden der dagen een Silva Neagra, een donker biertje — Isza houdt bij een biertje van Bucegi.

Isza is op dit moment met Doutzen aan het wandelen, op zoek naar klaver voor de konijnen. Als we een keer een dag overslaan met wandelen, dan kan Doutzen zeer chagrijnig worden. Met een blik naar Isza van “jou ken ik niet meer”.
Vanmorgen heeft ze naast het draaien van een was ook suc de soc — vlierbloemlimonade — gemaakt. Zet twee liter water in een pan op het vuur. Water niet laten koken en als het water heet is doe er een kilo suiker bij. Als de suiker is opgelost laat het water dan afkoelen.  Vervolgens neem je een bidon van 5 liter en doe het water en de bloemen erin. Vervolgens twee aan schijfjes gesneden citroenen, anderhalf geel flesje hellas (zo wordt citroensap in Roemenië genoemd) en vul de bidon vervolgens aan met water. Eventueel kun je er nog wat gist bij doen. Bidon laat je vervolgens 48 uur buiten in de zon staan, zodat het mengsel kan fermenteren.

In de tussentijd haal je bij ons in de achtertuin vijf bloemen van de trosvlier (Sambucus racemosa).

Vervolgens neem je een bidon van 5 liter...

...en doe het water en de bloemen erin. Vervolgens twee aan schijfjes gesneden citroenen, anderhalf geel flesje hellas  — zo wordt citroensap hier genoemd — en vul de bidon vervolgens aan met water. Eventueel kun je er nog wat gist bij doen. Bidon laat je vervolgens 48 uur buiten in de zon staan, zodat het mengsel kan fermenteren.

---

In op woensdag 9 november 1983 was ik in Seattle. Ik wilde de Verenigde staten wel eens zien. Eerst een paar maanden bij een gastgezin in Tecumseh, Kansas. Vervolgens met een luchtvaartpas van Northwest Orient, waarmee onbeperkt kon worden gevlogen reisde ik kriskras door de VS en Canada. De dollar stond nog op drie gulden. Het ticket en de pas waren samen bekant drieduizend gulden.
Die middag in Seattle ging ik het centrum in. Bij een krantenkiosk raakte ik in gesprek met een Vienamveteraan. Acht jaar na het eindigen van de oorlog in Vietnam. Als tiener veel meegekregen van die oorlog via de tv. Daar in de VS had ik al meerdere malen gepraat met veteranen. Een veteraan die op Okinawa had gewerkt om de gevulde lijkenzakken terug te zenden naar de VS. Iemand die predikant was geweest aldaar. Een tunnelrat. En. Nu in Seattle een boordschutter van een helikopter.
Hij gaf me zijn badge van zijn eenheid: Bravo 229th Assault Helicopter Battalion .

Hoe ik hierop kom. Wel. Het is in de middag. Isza komt net terug van wandelen met Doutzen en een karige oogst klaver. En. Isza en ik gaan bonensoep eten. Bonen zijn vorig jaar ingemaakt en smaken heerlijk.

Ik ga nu een aflevering bekijken van Tour of Duty. Ik heb die oorlog in Vietnam altijd iets fascinerends gevonden. Fascinerend omdat ik het niet begrijp.