Drie weken zijn vier weken geworden. Drie weken op vakantie in Nederland en een weekje om te acclimatiseren in de zin van bagage uitpakken, uitrusten, wachten op vooruit gestuurde pakketten en het begin met een lenteschoonmaak. Verder zo’n tweehonderdenvijftig foto’s te bewerken.
07u00
Vroeg in de uchtend van woensdag acht februari komen onze kinderen langs. Met de van Iers kenteken voorziene BMW van Florin gaan we naar het vliegveld van Cluj.
Zo rond eind november vorig jaar kreeg ik een gevoel dat het weer eens tijd werd naar Nederland te gaan. Gewoon de familie bezoeken, struinen in Dordt en daarnaast wat museums bezoeken om Rubens en Rembrandt te zien.
Ik informeerde bij de kinderen of ze tijdens een eventueel verblijf van ons in Nederland op huis, haard en dieren wilden passen. Tot ons geluk antwoordden ze meteen positief.
Spijkers met koppen. Begin december — ik had nog niets tegen Isza gezegd — ging ik eens kijken op de site van Wizzair. Die maatschappij heeft een vlucht van Cluj naar Eindhoven. Wel zo dichter bij Dordt dan te vliegen vanaf Târgu Mureș en aankomen in het met Dordt allitererende Dortmund. Ik dacht aan februari, omdat ik zo’n donkerbruin vermoeden had dat de prijzen van tickets niet al te hoog zouden zijn, zo buiten het vakantieseizoen.
Voor een kleine 600 RON plus 150 RON kosten zoals luchthavenbelasting en wat dies meer zij twee retourtickets gekocht, alsmede een retourticket voor een maximaal 23 kilo wegende koffer.
Heel relaxed kwamen we ruim op tijd aan. Ik hoefde niet te rijden. Kon lekker naar buiten kijken en heb me niet hoeven te ergeren aan medeweggebruikers.
Bij het inchecken zag de baliebeambte dat ik met een stok liep en vroeg me meteen of ik me kon redden, de trap op het vliegtuig in. ‘Het is nooit te laat om hulp te vragen,’ zei hij er nog bij. Ik mag dat Wizzair wel. Zonder veel problemen kwam ik in het vliegtuig. Ik had er uiteindelijk toch zin in om huis, haard en dieren voor drie weken achter me te laten.
Zo rond eind november vorig jaar kreeg ik een gevoel dat het weer eens tijd werd naar Nederland te gaan. Gewoon de familie bezoeken, struinen in Dordt en daarnaast wat museums bezoeken om Rubens en Rembrandt te zien.
Ik informeerde bij de kinderen of ze tijdens een eventueel verblijf van ons in Nederland op huis, haard en dieren wilden passen. Tot ons geluk antwoordden ze meteen positief.
Spijkers met koppen. Begin december — ik had nog niets tegen Isza gezegd — ging ik eens kijken op de site van Wizzair. Die maatschappij heeft een vlucht van Cluj naar Eindhoven. Wel zo dichter bij Dordt dan te vliegen vanaf Târgu Mureș en aankomen in het met Dordt allitererende Dortmund. Ik dacht aan februari, omdat ik zo’n donkerbruin vermoeden had dat de prijzen van tickets niet al te hoog zouden zijn, zo buiten het vakantieseizoen.
Voor een kleine 600 RON plus 150 RON kosten zoals luchthavenbelasting en wat dies meer zij twee retourtickets gekocht, alsmede een retourticket voor een maximaal 23 kilo wegende koffer.
Heel relaxed kwamen we ruim op tijd aan. Ik hoefde niet te rijden. Kon lekker naar buiten kijken en heb me niet hoeven te ergeren aan medeweggebruikers.
Bij het inchecken zag de baliebeambte dat ik met een stok liep en vroeg me meteen of ik me kon redden, de trap op het vliegtuig in. ‘Het is nooit te laat om hulp te vragen,’ zei hij er nog bij. Ik mag dat Wizzair wel. Zonder veel problemen kwam ik in het vliegtuig. Ik had er uiteindelijk toch zin in om huis, haard en dieren voor drie weken achter me te laten.
Airbus A320–232 (c/n 4109) HA–LPY richting Eindhoven.
[via: http://romanian-spotters.forumer.ro/u2963]
[via: http://romanian-spotters.forumer.ro/u2963]
Isza had er zwaar de zenuwen in. Het opstijgen en het landen. De vlucht op zich daar was ze niet bang voor. Het moet gezegd, de vlucht verliep tamelijk onrustig. In de ongeveer tweehonderd vluchten die ik heb gemaakt was dit een van de meest bumpy rides die ik meegemaakt heb. Plaats twee. Op plaats een staat een vlucht vanaf Frankfurt naar Rotterdam met de Piper PA-31-350 Chieftain (c/n 31-7552075) van KLM Aerocarto — een val van een meter of vijftig naar beneden vanwege een luchtzak. De inhoud van mijn glas cola was over het plafond uitgesmeerd... ...de landing op Eindhoven van de Airbus was evenzo bumpy — van links naar rechts van voor naar achter. Wellicht daarom dat de piloot een applausje kreeg.
In Eindhoven werden we verwelkomd door regen. En wind. Wind en regen.
De laatste keer dat ik op Welschap, nu Eindhoven Airport geheten, landde was in 1980. Samen met Ernst een goede vriend van het Atheneum ging ik fossielen zoeken in Limburg. Voor honderd gulden hadden we ons een NLM–ticket naar Vliegveld Beek, nu Maastricht Aachen Airport geheten, aangeschaft. Van Rotterdam vertrokken we met een Fokker Friendship en moesten overstappen op een andere Fokker Friendship in Eindhoven. Welschap bestond toen uit niet meer dan wat banen en een barak. Nu evenwel heeft Eindhoven Airport een NS station dat naadloos verbonden is met aankomende en vertrekkende luchtreizigers. Alles voor handen, zoals een AKO–winkel alwaar ik meteen een Nederlands SIM–kaartje kocht zodat ik met een Nederlands mobiel nummer mijn bereikbaarheid kon verbeteren.
Het was in regen en wind wachten op de Valys–taxi. Een van de voordelen van een handicap. Met heel veel korting gebruik kunnen maken van een taxi. Twintig euro en we werden voor de deur van het appartement van mijn vader afgezet. Een gezellige Brabantse — soms zijn clichés onverbeterlijk, maar altijd toepasselijk — vroeg honderduit over Roemenië en vertelde honderduit over haar vervoerswerk van autistische kinderen. Bij het ophalen bracht ze zelfs ons bagagewagentje terug.
Enerzijds vreemd om als toerist de Haringvlietstraat binnen te rijden, anderzijds helemaal niet vreemd als een zoon de Haringvlietstraat binnen te rijden.
De sleutel van ’s vaders huis altijd netjes bewaard in de voorkamer — het had wel wat de deur te openen naar de lift.
In Eindhoven werden we verwelkomd door regen. En wind. Wind en regen.
De laatste keer dat ik op Welschap, nu Eindhoven Airport geheten, landde was in 1980. Samen met Ernst een goede vriend van het Atheneum ging ik fossielen zoeken in Limburg. Voor honderd gulden hadden we ons een NLM–ticket naar Vliegveld Beek, nu Maastricht Aachen Airport geheten, aangeschaft. Van Rotterdam vertrokken we met een Fokker Friendship en moesten overstappen op een andere Fokker Friendship in Eindhoven. Welschap bestond toen uit niet meer dan wat banen en een barak. Nu evenwel heeft Eindhoven Airport een NS station dat naadloos verbonden is met aankomende en vertrekkende luchtreizigers. Alles voor handen, zoals een AKO–winkel alwaar ik meteen een Nederlands SIM–kaartje kocht zodat ik met een Nederlands mobiel nummer mijn bereikbaarheid kon verbeteren.
Het was in regen en wind wachten op de Valys–taxi. Een van de voordelen van een handicap. Met heel veel korting gebruik kunnen maken van een taxi. Twintig euro en we werden voor de deur van het appartement van mijn vader afgezet. Een gezellige Brabantse — soms zijn clichés onverbeterlijk, maar altijd toepasselijk — vroeg honderduit over Roemenië en vertelde honderduit over haar vervoerswerk van autistische kinderen. Bij het ophalen bracht ze zelfs ons bagagewagentje terug.
Enerzijds vreemd om als toerist de Haringvlietstraat binnen te rijden, anderzijds helemaal niet vreemd als een zoon de Haringvlietstraat binnen te rijden.
De sleutel van ’s vaders huis altijd netjes bewaard in de voorkamer — het had wel wat de deur te openen naar de lift.
Uitzicht over het Wantij vanuit de woonkamer van mijn vader.
Zoals gezegd. Regen en wind. Ik kijk na anderhalf jaar weer uit over het Wantij. Ik vertel Isza dat waar nu de griend is vroeger de visplek van mijn Opa Melger was.
1962. Mijn opa vist op het Wantij samen met Onkel Hubert een Duitse vriend van mijn ouders.
Opgemerkt zij dat Onkel Hubert een visuitrusting bij zich had met allemaal toeters en bellen, lampjes die aangingen als er een vis in de buurt kwam — mijn opa had gewoonweg een simpele hengel en ving alle vis voor Hubert weg. Sprekend over mijn opa kwam mijn vader met het opa’s cognacglas met zilveren voet op de proppen. Opa mocht van de dokter slechts een glas cognac per dag hebben — het cognacglas ging dus dagelijks vrijwel tot de rand vol. Mijn opa was ook degene die mij de kleuren leerde, mij hielp met het lezen van woordjes toen ik vier was, mij meenam achter op zijn Solex om kastanjes te gaan rapen in het Wantijpark.
Weerzien met Dordt is ook een weerzien met mijn jeugd. Weliswaar opgegroeid in de forensenplaats Zwijndrecht ben ik een geboren Dordtenees. Ouders zijn ook uit Dordt afkomstig. Ik ging er naar het gymnasium. Ik ging er stappen. Ik ging er werken. Totdat ik naar Nijmegen verhuisde om te studeren.
Weerzien met Dordt is ook een weerzien met mijn jeugd. Weliswaar opgegroeid in de forensenplaats Zwijndrecht ben ik een geboren Dordtenees. Ouders zijn ook uit Dordt afkomstig. Ik ging er naar het gymnasium. Ik ging er stappen. Ik ging er werken. Totdat ik naar Nijmegen verhuisde om te studeren.
Welkomstwijn.
Mijn vader is blij dat er weer een vrouw in zijn huis is die kan helpen met eten koken. Niet dat hij na de dood van mijn moeder omkomt van de honger, maar voor zichzelf eten koken, behalve macaroni of iets dergelijks, houdt hij het bij maaltijdsalades, kant–en–klaarmaaltijden en wat dies meer zij.
Ter gelegenheid van ons bezoek werd er een Marques de Carineña uit 1965 geopend. Een wijn die een huidige marktwaarde van 850 RON heeft. Een prachtige kleur in het glas. Desalniettemin een vreselijke afdronk. Waarschijnlijk had de wijn wat te warm gestaan... ...ik had drie jaar geleden ook zo’n wijn op bij mijn vader, maar die had toen nog een prima smaak.
Wordt vervolgd.
Ter gelegenheid van ons bezoek werd er een Marques de Carineña uit 1965 geopend. Een wijn die een huidige marktwaarde van 850 RON heeft. Een prachtige kleur in het glas. Desalniettemin een vreselijke afdronk. Waarschijnlijk had de wijn wat te warm gestaan... ...ik had drie jaar geleden ook zo’n wijn op bij mijn vader, maar die had toen nog een prima smaak.
Wordt vervolgd.
Leu Exchange Rate
RSS-feed
