SVVHDB — LV

Een warmer en warmer wordende uchtendzon. Zo’n buitentemperatuur die het binnenshuis vertoeven aangenaam maakt.
Ik lees wat krantjes op de iPad — in Rotterdam is een patiënte overleden door gebruik van de Zweedse band — en sta dan op.
De honden krijgen te eten, ik controleer het voor van de katten en besluit om Isza op haar werk te verrassen.
Eerst loop ik het dorp in. Om onderweg dit tafereeltje tegen te komen:

In het dorp wordt de afwatering vernieuwd. Al wekenlang zijn mennekes bezig betonnen goten aan te leggen. Niets kan ze stoppen. Zo ondervindt ook deze boom bij het kapelletje met bank en prullenbak.
Wat tevens opvalt is dat het dorp is behangen met affiches in verband met de verkiezingen voor het Europese Parlement morgen.

Op de betonnen paal die tevens de kabel van mijn internetverbinding bevat is een oproep te lezen ‘wij zijn trots Roemenen te zijn’ en daarom vooral te stemmen op de partij van de voormalige communisten, de PSD.
Ik loop nog wat verder het dorp in en zie dat ook het huis van de oma van mijn ex niet ongeschonden is gebleven in de stemmingmakerijstrijd. Dat zij — God hebbe haar 104–jarige ziel — ooit zou hebben toegelaten een oproep om PNL — — te gaan stemmen betwijfel ik, ook al is de PNL de oudste partij van Roemenië en was zij ooit de oudste vrouw van het dorp.

Het huis — en dat doet me deugd — ziet er goed opgeknapt uit. De in Sighișoara wonende Oom Gheorghe — de broer van de vader van mijn ex — en zijn vrouw Tante Mariora waren van plan hier de weekeinden te slijten. Waren van plan, want Gheorghe is afgelopen Kerst gestorven. Tante is manisch–depressief, dus die zullen we ook niet meer zien in het dorp.
Ik bewaar goede herinneringen aan dit huis. ‘Mama de dincolo — mama aan de overzijde’ zoals de oma van mijn ex werd genoemd leefde van een veteranenpensioen van omgerekend een euro of vijf per maand. Haar man was gevallen aan het front bij de rivier de Prut toen de Roemeen met de Mof meedeed Bessarabië te heroveren.
Van haar karige pensioen presteerde ze het zelfs om een fles Fanta te halen als we op bezoek kwamen. Toen ik voor haar een ijsje kocht vroeg ze me: ‘Wat is dat?’. Het mooiste was toen mijn ex en ik haar meenamen naar de stad om een bril te laten maken en een hapje gingen eten in een restaurant. Was ze ook nog nooit geweest. Wel was ze regelmatig naar Târgu Mureș gelopen (vet/cursief/onderstreept) om landbouwproducten te verkopen.
Teruglopend kom ik langs een andere poort met plakkaten aangaande het zien van verboden handelingen tijdens het stemmen morgen, en wat te doen. In ieder geval 112 bellen.

En. Waarvan ik eerst dacht dat het een aankondiging was van een of andere muziekgroep die het plaatselijke dorpshuis op stelten zou zetten, bleek een biljet van de jongste partij, de PMP. Ze presenteren zich als de X–Men lijkt het welhaast.
Zo te zien is er wel het een en ander gephotoshopt. Ik meen me te herinneren dat Elena Udrea op minder bedekkende foto’s een bredere heuppartij heeft.
Udrea is de voormalige Minister van Toerisme en nu dus als blond fotomodel ingehuurd om de PMP te promoten.
En aldus fungeert zij op de stroomkast naast het dorpshuis.

Eigenlijk allemaal bijzaak. Ik was immers op weg naar de plaatselijke kruidenier annex bar om wat blikjes energiedrank voor Isza te kopen. Immers ik kan lekker wandelen waar ik wil, maar zij werkt voor haar geld omdat — zoals zij zegt — niet alles uit mijn portemonnee hoeft te komen.

---

Rechts met de openstaande deur is de kruidenier annex bar. Op het terras is een plank bevestigd, dusdanig dat je je glas er op kwijt kan. Af en toe ga ik met Isza hier ’s avonds naar toe om een pintke te vatten.
Rechts is een stukje van het huis van Tante Violeta te zien. Ws getrouwd met de broer van de moeder van mijn ex. Na haar dood is het huis langzaam aan het verder afsterven. Links is een roze huis te zien. Het huis van Tante Maria. Maria was de zus van de moeder van mijn ex. Ooit was de helft daarvan door aankoop van mij. Gekocht samen met de broer van mijn ex. Maar de onverlaat Șerban Ioan Tiberiu, de broer van mijn ex, heeft het voor elkaar gekregen op een of andere wijze mijn helft me te ontfutselen. Maar, zoals men in Roemenië pleegt te zeggen: ‘God slaapt niet.’
Met voor een eurootje energiedrank loop ik richting Laslău Mic, in het Saksisch bekend als Klein Lasseln en hier in het dorp ook wel Satul Nou — het nieuwe dorp — genoemd, ook al bestaat het al weer ruim driehonderd jaar.

Zo ziet de weg naar Satul Nou er uit. Ook hier heeft men flink de aandacht gevraagt te stemmen op de PSD.
Een kilometertje lopen en dan ben ik er. Het huisje rechts behoeft wat nadere uitleg.

Het huis waarin we wonen is van Jors Ioan. Dat is zijn geboortenaam. In de volksmond werd hij “Nelu” genoemd. Om meer precies te zijn: “Nelu lui Sana”. Nelu van Sana. Het roze huisje is het het huis van Sana. Het is trouwens te koop. Huis moet wel worden opgeknapt, maar is voorzien van vele originele elementen.

Dit is Sana, de moeder van Jors Ioan.

Ik loop verder richting Klein Lasseln en kom langs het voetbalterrein van het roemruchte Voința Laslăul. Een club die ooit prijzen won, maar met het grijzer worden van de bevolking al jaren niet meer opereert in de zesde divisie. Ik heb er ooit een wedstrijd gezien. tegen Bahnea. Het werd 8¨1 voor Bahnea. Maar dat kwam ook omdat de keeper van Voința Laslăul door ploeggenoten in mekaar werd gemept omdat zijn vader betrokken was bij een lokale steekpartij. De meppert was de zoon van de neergestokene. Voința Laslăul moest de wedstrijd met mij in het doel uitspelen.

Ik ben in Klein Lasseln aangekomen. Rechts achter de bomen is het huis van Isza te zien. Links de lokale zwerfster die klaarblijkelijk een nest jongen heeft. Of niet meer — je weet het nooit in deze contreien.
Isza belt me op en vraag wat ik doe. Ik zeg haar op haar huis uit te kijken. Of ik Molda bij me heb, of Zasja — ik zeg de honden te hebben thuis gelaten.
Ook hier wordt er een nieuwe afwatering aangelegd zo te zien.

Vroeger, toen mijn gestel het nog toeliet, heb ik ook hier op het land gewerkt. Ik weet dus wat het is land te bewerken. Ik weet dat er onkruid kan zijn. Maar wat Isza me hier laat zien is buiten elke mogelijke verbeelding. Welig tierig onkruid waar af en toe een maïsplant in is te ontdekken. Links is te zien waar Isza twee dagen over gedaan heeft. In het midden is te zien hoe het er daar uitzag. Rechts staat Isza het rampgebied te overzien. Blikje energiedrank in de hand.

Door nog meer onkruid wandelen we naar het erf van haar opdrachtgever. Iemand die het qua werk vanaf vanavond het verder wel kan schudden — immers het is onbegonnen werk.
Isza’s rug is rood en bruin.
We drinken een bak koffie. Zij rookt een sigaret en ik bezie het huis van Bade Ioan — Ouwe Jan. Jammer dat dit soort originele elementen langzamerhand verdwijnen. De plastic deurposten en raamkozijnen, alsmede veranderende tijden maken motieven op muren een zeldzaamheid.