SVVHDB — CXXXVII

‘Moment, de telefoon gaat...’
Het is Isza die in de bedrijfsbus van haar werk komt. Uit de iMac klinkt een zacht gelach. Het is altijd fijn te weten dat Isza als ze werkt mij altijd om kwart voor negen, vijf over twaalf en tien over drie belt. Niet dat het ergens over gaat, veelal, maar gister om vijf over twaalf zei ze me niet te vergeten dat ik om drie uur een interview heb.
‘Het is Isza die in de bedrijfsbus van haar werk komt,’ zeg ik tegen Wilko.

Zo’n twee maanden geleden stond er in de Facebookgroep NIHB een oproepje: Voor de website en Facebook-pagina van onze praktijk, zijn we regelmatig op zoek naar informatie die relevant is voor onze doelgroep. Op dit moment zijn we op zoek naar mensen die in hun leven zowel ervaring hebben […] met emigratie […]

Ik kreeg al gauw een antwoord op mijn reactie: Via PM mag je altijd contact opnemen met deze Asperger die de grote verandering van emigratie aanging.

Zo kwam de dag dat ik geïnterviewd zou worden. Gisteren dus.

Stipt om drie uur — met een foutmarge van twee minuten, maar die had ik niet eens gemerkt — word ik via Skype opgebeld. Precies om tien over drie belt Isza op.

Vijfenzeventig minuten lang mijn verhaal kunnen doen. Over mijn ex. Haar problematieken. Haar suicidal tendencies.

Over de nieuwe vrouw in mijn leven. Randverschijnselen en preliminaria. De focus ligt daarbij voor mij op de grote verandering van emigratie en wat ik daar voor gedaan heb om tot die stap te komen.Wat ik heb moeten loslaten. Wat ik heb moeten aanpassen.
Hoe ik omga met Asperger en mijn bipolaire stoornis. Wat betreft dat laatste: een leven zonder stress is een van de beste medicijnen. Natuurlijk merk ik mijn pieken en dalen, maar het is afgevlakt. In de meer dan twee jaar dat ik hier woon eigenlijk maar een keer een depressie gehad, en een redelijk korte van een vijftal dagen.
Voor wat betreft Asperger is mijn regelmaat belangrijk. Opstaan. Op bed de virtuele krantjes lezen. Isza belt. De dieren te eten geven. Țiți naar buiten laten gaan. Johnny aan de ketting. Schrijven dan wel anderszins creatief. Pauze. Medicatie klaarzetten. Ontbijten.

Straks zo’n kant en klare hamburger van de Lidl in de magnetron. twee plakjes kaas er op en gesneden komkommer naast. Drie jaar geleden voor het laatst zo eentje op.

Medicatie nemen. Schrijven dan wel anderszins creatief. Pauze. Isza belt. Middageten om half twee.

Voor vanmiddag is het verse spinazie a la creme met spekjes

Medicijnen nemen. Vervolgens is de tijd minder ingepland. Ik ontspan me. Kijk een serie.

Into the Badlands. Kan nu al niet wachten tot de volgende te downloaden is.

Staat er een afwas, dan doe ik de afwas. Isza belt tussendoor. De dieren te eten geven. Țiți binnenlaten. Ontspannen. Wat lezen. Avondeten met een glaasje wijn.

Een plak ham met een plak kaas. Zwarte olijven. Wat komkommer. Iets in die richting.

Isza belt. De kippen gaan op stok. Johnny gaat los. En ik? Ik zie wel. Als je wat ouder bent zoals ik, zijn de scherpe Aspergerrandjes er wel af.

Ondertussen heb ik gegeten. Het was een prima ontbijtje. De buitendeur had ik per ongeluk open gelaten en aldus kwam Țiți zelf naar binnen.

De Țiți–onwaarschijnlijheidsfactor is als verandering te behapstukken. De deur naar de hal waar de kerstboom staat gaat dicht en de deur naar de voorkamer waar ik schrijf gaat ook dicht. Adaptie en verder gaan.

‘Voel je een Nederlander, of Roemeen?’ vraagt Wilko.
‘Ik ben een Nederlander maar ik doe Roemeens,’ antwoord ik. Ik vertel hem daarbij dat de kans niet nul is, dat Nederland en Roemenië in de finale van het WK handbal voor vrouwen staan. Dan ben ik gewoonweg voor Nederland. Bij het EK voetbal zal ik wel voor Roemenië zijn.

Tijdens het gesprek, het is al tegen vieren, hoor ik Isza met haar collega binnenkomen. We gaan nog naar de grote stad. Isza gaat voor het eerst van haar leven flappen tappen. En. Haar collega ook.

Na vijf kwartier zegt Wilko me een redelijk compleet beeld te kunnen maken.  ik ben benieuwd wat de tekst gaat worden.

Ik was mijn gezicht. Drink een paar glazen sap. Doe een andere broek aan en met z’n drieën gaan ve de naderende nacht in op flappentapjacht bij de Raifaissenbank.
In Târnăveni aangekomen bleek de flappentap zojuist een pasje van een voorganger te hebben ingeslikt en dat kan zo tegen de avond niet meer worden opgelost. Het geld wordt aan de balie uitgekeerd. Een verandering die mij niet raakt want er zijn stoelen in de bank terwijl ik wacht.

De avond is gevallen in Târnăveni.

Het in 1902 in Duitsland geboren bedrijf Kromberg en Schubert met een filiaal in Mediaș is een grote werkgever geworden in de regio. Dank zij deze firma is heel het centrum van de stad geïllumineerd. Zo heb ik het centrum van Târnăveni nog nooit gezien. Een teken dat het met de veranderende werkgelegenheid in de regio goed gaat.

Vandaag is het vrijdag. Straks komt Isza van haar werk terug en komt ze het weekeinde hier. Door de week wilde ze me nooit van slag brengen door haar vroege tijdstip van vertrek.
Ook dat zei ik Wilko. Heb je wat extra’s zoals ik, dan is een begripvol iemand naast je een conditio sine qua non. Net als zelfinzicht en –reflectie.
Vanaf vandaag gaat Isza haar ritme anders worden. Vandaag is haar laatste werkdag. Ze zegt de van alukiniumstof en slavenarbeid vergeven montagehal vaarwel. We gaan een nieuw jaar tegemoet. Met Isza als de door de staat betaalde mantelzorgster. Kom daar in Nederland maar eens om!