SVVHDB — RO CLXXII

Het is eind februari 1978. Ik ben achttien jaar geworden en heb van mijn ouders een tiental rijlessen cadeau gekregen. In 1980 zou ik mijn rijbewijs halen.
Wist ik veel dat ik een autistische spectrumstoornis onder de leden had, dat hoorde ik pas dertig jaar later. Nu is het me wel duidelijk waarom ik toentertijd zeven keer op geweest ben voor het rijexamen. Nu weet ik ook waarom ik bij die eerste rijles bekant de sloot in reed. Te veel prikkels in één keer.

Uiteindelijk heb ik het rijbewijs gehaald en ik vind autorijden heerlijk ontspannend. Hoe raar dat ook lijkt, maar in de concentratie tijdens het rijden vind ik mijn ontspanning.

 In 1983 kocht ik mijn eerste auto. Een Citroën 2CV4. Met rode startknop en voor in de grille ruimte om de motor aan te slingeren. Ik betaalde honderd gulden.
Mozeskriebel, wat een lol gehad met die auto. Op weg naar Pinkpop en achter vrachtwagens hangen om met de verminderde luchtweerstand snelheid te maken om ze in te halen. Mijn grootste inhaaloverwinning was trouwens een Duitse Mercedes.
Ik heb er anderhalf jaar in gereden en toen ging–ie kapot en ik voor een half jaar naar de Verenigde Staten — maar dat laatste is weer een heel ander verhaal.

Na de 2CV4, kreeg ik van beste vriend Gerard een Simca GLX te leen. Ik verhuisde naar Nijmegen en samen met beste vriend Epco hadden we de eerste woongroepauto, een Opel Kadett C Coupé, aangeschaft voor driehonderd gulden. Na de Kadett volgde een Peugeot 104. Deze woongroepauto hadden we gekregen van de vader van huisgenote en beste vriendin Corine. Het droeve nieuws is dat die vader van Corine  een week geleden is overleden.

Na deze Peugeot kreeg ik van een Koerdische vriend een Datsun 100. Ik verhuisde nadien binnen Nijmegen naar een andere woongroep en reed daar vervolgens eerst een Hyundai Pony en tot slot wederom een 2CV, maar dit keer een vergeetmenietjesblauwe en als 2CV6.

Ik leerde mijn ex kennen in Roemeniëland, verhuisde naar Zutphen, alwaar ik in 1999 een grijze Mazda 323 kreeg, van de eerste eigenaresse, mijn moeder. Een heerlijke auto, we zijn er met mijn ouders zelfs mee naar Roemenië geweest. Na die 323 kwam er een maatje groter, een Mazda 626 Station Wagon, een auto met de grootste cilinderinhoud tot dan toe: 2000cc. Duurste auto ook tot dan toe: €1600. Heerlijke auto voor reisjes Roemeniëland. Ik raakte in de ziektewet en uiteindelijk WIA, mijn vrouw werd mijn ex, en die Mazda werd me veels te duur.

In 2010 kocht ik mijn huidige auto, een jaargang 2000 Renault Kangoo, die ik liefdevol Furthur II noem.  50.500 kilometer op de teller en €7000. Voor het eerst ook een automaat — met het ouder worden begon mijn beengestel wat meer op te spelen en ook de RSI aan mijn beide armen was ook een redelijk obstakel geworden.
In 2013 verhuisde Furthur II mee naar Roemeniëland. 110.000 kilometer op de teller.

Al die tijd in dit land reed ik met mijn Nederlandse kenteken. In dubio wel of niet importeren — immers import is redelijk duur, met name vanwege de hoge importbelasting gebaseerd op de CO2–uitstoot, de zogenaamde taxa poluare.
Tot geluk is die maatregel in februari van dit jaar afgeschaft. In april wilde ik een afspraak maken bij de RAR, de Roemeense RDW, maar die zat tot en met juni vol.

Eind mei bood schoonzoon Florin zijn diensten aan. Hij wist een mannetje, die de weg kende. Voor een relatief klein bedrag zou mijn auto kunnen worden geïmporteerd.

Dus op een goede dag zag het erf er zo uit:

Het eerste wat diende te gebeuren was het verwisselen van de voorruit. Daar zat een flinke scheur in. Voor 400 RON inclusief montage werd er een nieuwe tweedehands voorruit aangebracht. Furthur kwam voor twee dagen terug tot aan de afspraak bij de RAR voor de keuring.

De laatste foto van Furthur II met Nederlands kenteken.

De kapotte voorruit met de herinneringsplaatjes.

De voorruitoperatie kende ook een slachtoffer, Siri, het op zonne–energie dansende hulameiske dat ik afgelopen januari van broerlief cadeau had gekregen. Onherstelbaar gewond, helaas. Ik heb het de echte Siri nog niet verteld trouwens. een Noorse zwerfhondenactiviste die ik in Letland ontmoette op een symposium voor zwerfdieren. Siri is naast hondenliefhebster ook een dansliefhebster — buikdans en Hawaiaanse dansen.

Ik zal haar missen, net als de vele vignetjes uit Oostenrijk, Tsjechië en Slowakije. getuigenissen van een gedeelte van een vijftal ritten Roemenië. Een gedeelte, immers de laatste twee keer vermeed ik Oostenrijk en ging in Tsjechië en Slowakijke uitsluitend over provinciale wegen, waarvoor je geen belasting hoefde te betalen.
De voorruit staat nu naast het achterterras. Weggooien of hergebruiken, wellicht het laatste, maar we weten nog niet precies waarvoor.

---

Furthur II ging op voor de keuring...

Tijdelijk de Beamer van Florin op het erf.

...en kwam niet door de keuring. Te veel kooldioxide–uitstoot. Omkopen hielp niet en aldus moest er een herkeuring komen, dit keer met een nieuwe tweedehands katalysator voor RON 900.
Dat hielp en de auto werd goedgekeurd. Daarmee was nog niet alles geregeld. Bij een notaris moest een verkoopcontract worden opgesteld — ik moest als Arjan de Zutphenaar aan Arjan de Laslăien de Kangoo verkopen voor €1000...

...dat dit volkomen stierenpoep is, moge duidelijk zijn — ik zie geen stempel van een notaris, en die beide handtekeningen zijn noch hetzelfde, noch die van mij. Maar goed, voor de RAR was het prima zo.

Vervolgens moesten Florin een aantal ritten naar Târnăveni en Suplac gevoeren. De eerste gemeente voor de belastingregistratie en de tweede voor de betaling van de belasting. Verder moest er een verzekering worden geregeld en mijn mijn persoonlijke nummerplaten. Dat laatste kostte mij 80 RON extra, maar voor die 80 RON heb ik ten minste een eigen nummerbord, niet een door de staat opgedrongen nummerbord zoals in Nederland.

Aldus geschiedde, na een week of twee van keuringen en bureaucratische exercities dat ik op 12 juli mijn Furthur II terugkreeg, dit keer met een Roemeens nummerbord en 144.000 kilometer op de teller.

Florin en Kinga suggereerden voor mijn nummerbord ARJ. Florin zijn Beamer heeft FAK, spreek uit als FUCK, maar staat evenwel voor Florin, Antonia en Kinga. Namen dus. Dat wilde ik dus niet, dus geen ARJ en ook geen AHM.
Iets met Star Trek leek me eventueel wel wat, maar niet echt iets geschikts vinden. Nee, ik vond  het in wat ik zelv ben, een Asperger, een Autist. Ik gaf Florin de opdracht AUT en ASP als eerste en tweede optie mee. met het getal 22. Waarom 22? Hm, mijn geboortedatum, 1 + 3 + 2 + 1 + 9 + 6 + 0 geeft 22. Niet dat ik nu zo'n zweverig typ ben, maar 22 als een meestergetal heeft wel iets...

Maar bovenal wil ik uitdragen: "Proud to be Aut". Hoe dan ook, de hele import — exclusief de uitgevoerde reparaties — heeft me sec een 1800 RON gekost. Met de bemiddeling was ik ook zeer tevreden, daar ik zeer snel ben geholpen, sneller dan menig Roemeen die niet niet dat mannetje van Florin kent.

Diezelfde 12 juli brak trouwens de pleures uit. Ik kan me niet herinneren zo'n noodweer te hebben meegemaakt hier.

Na afloop van het noodweer was er geen internetverbinding meer. dat zou vijf dagen duren. Vorige week maandag kwam er een mannetje die constateerde dat ergens in het dorp de kabel beschadigd was — alle bekabeling loopt hier bovengronds, bevestigd aan palen, dus zo vreemd dunkte mij dat niet.
Het was afzien, die tijd zonder internet. Mobiele telefonie is in dit dorp, althans waar ik woon, vrijwel niet mogelijk. Alleen bij de winkel van Lenuța had heel af en toe signaal, genoeg voor een whatsappje of zo. Facebook ging van geen meter en mail nauwelijks.

Lenuța is de vroegere uitbaatster van De Termopane, de dichtsbijzijnde dorpswinkel annex dorpskroeg. Na een jaar of drie had Lenuța er genoeg van en werd opgevolgd door Codruța, een gezellige dikkerd, waarmee het net als bij Lenuța altijd lekker keuvelen was, keuvelen over zaken die er toe deden.
Na een jaar had  Codruța het wel gezien, ze was de dronkenlappen en alcoholisten zat. In het najaar gaat ze weer in de bejaardenverzorging in Duitsland.
De opvolgster van Codruța is een of ander kind dat net achttien geworden is — De Termopane loopt leeg, vrijwel iedereen gaat naar Lenuța haar nieuwe winkel. Een winkel die sinds een week of vier ook een lekker terras erbij heeft gekregen.

Nixon houdt een monoloog.

Nixon? Tsja, zo is zijn bijnaam nu eenmaal — ik ken niet eens zijn echte naam. Nixon spreekt in monologen — in Nederland zou hij in een begeleidwonenproject zijn opgenomen. In het dorp is er trouwens ook nog iemand met de bijnaam Kennedy. De oorsprong van beide bijnamen is me nog steeds onduidelijk.

Door het noodweer was er trouwens meer schade — mijn router werkt nu met de voeding van de WiFi—extender. Daarnaast valt de router nu regelmatig uit. Als de WIA binnenkomt weet ik wat ik als eerste ga aanschaffen...

Verder was onze trots in de moestuin, de gigantigrote zonnebloem omgestormd. Gelukkig was dat met wortel en al, dus die groeit inmiddels gestaag door, ondersteund door een touw aan het hekwerk.
Na de storm en regen kwam weer de zonneschijn. Momenteel is het al dagen bloedheet. Temperaturen tot boven de veertig graden. ach ja, het zij zo.

Na de stortregen kwam een koninginnepage de vleugels drogen.