SVVHDB — RO CLIX

Posters aan de wand over overmatige consumptiepatronen, geweld binnen het gezin en wat dies meer zij. De wachtruimte van de dispensar — de dorpsdokterspost — is redelijk op Europees niveau qua waarschuwingen. Dat is dan ook het enige...
...het toilet is al een jaar stuk en derhalve onbruikbaar. De kunststof kozijnen die vorig jaar zijn aangebracht hangen nog net zo scheef als toen ze geplaatst werden. De stapels Arts en Auto die tot wel vijf jaar terug in de tijd kunnen gaan, die ontberen we in dit land — een folder van de plaatselijke apotheek, daar kunnen we het mee doen.
Afgelopen dinsdag met Isza naar de dokter gegaan. Ze had zich — eindelijk — ziek gemeld op het werk. Isza klaagde al een paar dagen over pijn in de longstreek. ‘Hou toch op met zeuren!’, was mijn standaardreactie: ‘Meld je ziek, ga naar de dokter en laat gelijk je schildklier eens nakijken!’.
Isza heeft het niet zo op doktoren, maar nu zaten we dus afgelopen dinsdag bij de dorpsdokter. Een dokter die gerust voor elke patiënt een half uur uittrekt — voornamelijk om te kletsen.  Reken maar uit als je vier, vijf mensen voor je hebt. Aldus en na drie uur wachten was Isza aan de beurt. Ze kreeg een verwijsbrief voor endocrinologie en een recept voor wat medicijnen. Een longontsteking had ze niet. Wel belangrijk was dat de dokter die schildklier had aangestipt — zeker gezien de werkomstandigheden van Isza — enge lijmsoorten en metaalstof in de lucht.

Een week ziekteverlof; maandag terug. Zo togen we gisteren naar de afdeling Endicronologie van het streekziekenhuis. Evenwel het streekziekenhuis kent een dergelijke afdeling niet — we werden verwezen naar een particulier medisch laboratorium — 20 februari, dan is Isza aan de beurt... ...en of ze dan ook even 180 lei wil ophoesten...

...zag ook op de bon van de apotheek dat Isza als werkneemster maar 5% korting krijgt en ik soms tot 95% als arbeidsongeschikte. Toch mooi hoe Roemenië omgaat met immigranten ;-)

Op de terugweg weer naar huis hoorden we een tamelijk irritant miauw–miauw–miauw. Toch maar even op de uitvalsweg gestopt en de motorkap opengemaakt...

Bevrijd trapte de kat zich uit de handen van Isza — richting centrum.

Thuisgekomen besefte ik me dat het wel erg lang geleden is, dat Isza en ik samen boodschappen hebben gedaan en dat we nu ook samen doordeweeks Doutzen konden uitlaten. Aldus liepen we naar De Termopane.

De huizen van links naar rechts van Cioba, Nea Costel en Moldovan.

De schoenen van Simeon.

Evenwel, ook in De Termopane diende gewacht te worden. Eigenaar Simeon kwam voorraad brengen — veel soorten chips voor als de kinderen weer uit school langskomen en ook heel veel fruit, voor de wat verstandigere volwassenen. En. Al die nieuwe voorraad moest worden gewogen en opgeschreven — aldus ging er een half uur heen, voordat ik een cognacje kon drinken en Isza een warme chocomel.

De verstandigere volwassenen.

---

Het is donderdag. Meestal — als ik het niet vergeet — gebruik ik de donderdag, de #throwbackthursday, om die DVD verder door te snuffelen met mijn dia's in gedigitaliseerde vorm.

Geen flauw idee wanneer en waar bovenstaande dia is genomen — in ieder geval eerste helft jaren negentig vorige eeuw. Het digitaliseringsproces heeft wat dat betreft de dia's in tijd en ruimte geanonimiseerd. Wel laat het een beeld zien dat in mijn beginjaren met het Roemeense schering en inslag was. Benzinetekort. Gouden regel was toen: “Zie je een pomp waar je kunt tanken tank dan ook.” Benzine waas schaars. Vrijwel iedereen reed met een extra jerrycan, of gewoon benzine in een PET–fles. Toentertijd was er in Roemenië ook maar een merk benzine te vinden: Peco, de benzinemaatschappij van de staat. Pas in 1991 werd PECO, wat staat voor Produse Etilate cu Cifră Octanică —Ethylproducten met octaangehalte, Petrom dat later weer werd opgekocht door OMV, maar dat ter zijde.
Die rode auto aan de rechterkant is een Honda Prelude. Met die auto ben ik een paar keer heen en weer gereden naar Roemenië. Samen met een goede vriend — althans dat was toen een goede vriend. Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo. Een Koerd wie ik hem en zijn familie een verblijfsvergunning had laten verkrijgen. Dat was in de tijd dat ik nog in Nijmegen woonde en Ien Dales daar burgemeester was. Een Ien Dales die mij bekant volkomen fijn kneep van vreugd toen die verblijfsvergunning bleek te zijn geregeld, maar dat volkomen ter zijde.

Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo.

 Met die Honda Prelude heb ik nog steeds mijn persoonlijke snelheidsrecord van 260 km/h. Ergens voor Boedapest, op dat kleine stukje rijksweg wat Hongarije toen had. Later zou ik die auto tegen een bus in Sibiu parkeren die mij geen voorrang verleende en waarvan de chauffeur bovendien starnakel als een Maleier was. Ht was ook in die tijd dat ik voor honderd DM de plaatselijke politiecommissaris gepaaid had, dus toen de politie arriveerde kon ik vrij uit gaan. Opmerkelijk voor die tijd waarin buitenlanders een geheide bron van inkomsten voor de Hermannstadt Hermandad waren.
Die auto met deuk werd door Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo weggegeven aan ene Viktor Inel Een Turk die in Sibiu woonde. Een Turk met een transportfirma die geen enkele vrachtwagen in beheer had. Een Turk die later een Koerd bleek en die Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo wel erg goed kende.
Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo bleek binnen de Nederlandse afdeling van de PKK een redelijk belangrijke functie te hebben. Zijn tochten naar Roemeniëland waren niet zo zeer om daar zijn broer te ontmoeten, maar wel om toezicht te houden op de transporten van heroïne, waarvan de opbrengsten ten goede kwamen aan de PKK om de  gewapende strijd tegen de Turkse staat te financieren.
Het was dan ook in Sibiu dat ik de vriendschap met Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo verbrak en aanklopte bij Milia die later mijn ex zou worden. Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo zou later een Oosterwier worden en heb ik heb nooit meer iets van hem gehoord.

Bovenstaande foto is gemaakt op de parkeerplaats bij hotel Parc te București. Nu is dat Ramada Parc en heeft het een sterretje of vier, maar in die dagen was het het enige hotel dat nog een beetje betaalbaar was en er een beetje toe deed. Bij dat hotel was toentertijd een grote parkeerplaats voor vrachtwagens. In het bijzonder veel Turkse vrachtwagens. Door de oorlog in Joegoslavië was het vrachtverkeer tussen Turkije en West–Europa geblokkeerd. Turks vrachtvervoer ging derhalve via Roemenië.
De heroïne werd derhalve vervoerd via Roemenië. En in het kielzog daarvan werden door de Turkse vrachtwagenperiferie — mensen zoals Viktor Inel — Roemeense meisjes gerecruteerd voor ‘bardiensten’ in het westen. Naar de mening van menig Roemeen zijn de Turken verantwoordelijk voor de introductie van drugs– en vrouwenhandel in Roemenië en ik kan die menig Roemeen geen ongelijk geven.
Die chauffeurs op de foto zijn de arme sloebers die voor een grijpstuiver de heroïne vervoerden voor de PKK.

Nadien heb ik nog menig gesprek gevoerd met de PID dienaangaande.