...het toilet is al een jaar stuk en derhalve onbruikbaar. De kunststof kozijnen die vorig jaar zijn aangebracht hangen nog net zo scheef als toen ze geplaatst werden. De stapels Arts en Auto die tot wel vijf jaar terug in de tijd kunnen gaan, die ontberen we in dit land — een folder van de plaatselijke apotheek, daar kunnen we het mee doen.
Afgelopen dinsdag met Isza naar de dokter gegaan. Ze had zich — eindelijk — ziek gemeld op het werk. Isza klaagde al een paar dagen over pijn in de longstreek. ‘Hou toch op met zeuren!’, was mijn standaardreactie: ‘Meld je ziek, ga naar de dokter en laat gelijk je schildklier eens nakijken!’.
Isza heeft het niet zo op doktoren, maar nu zaten we dus afgelopen dinsdag bij de dorpsdokter. Een dokter die gerust voor elke patiënt een half uur uittrekt — voornamelijk om te kletsen. Reken maar uit als je vier, vijf mensen voor je hebt. Aldus en na drie uur wachten was Isza aan de beurt. Ze kreeg een verwijsbrief voor endocrinologie en een recept voor wat medicijnen. Een longontsteking had ze niet. Wel belangrijk was dat de dokter die schildklier had aangestipt — zeker gezien de werkomstandigheden van Isza — enge lijmsoorten en metaalstof in de lucht.
Een week ziekteverlof; maandag terug. Zo togen we gisteren naar de afdeling Endicronologie van het streekziekenhuis. Evenwel het streekziekenhuis kent een dergelijke afdeling niet — we werden verwezen naar een particulier medisch laboratorium — 20 februari, dan is Isza aan de beurt... ...en of ze dan ook even 180 lei wil ophoesten...
...zag ook op de bon van de apotheek dat Isza als werkneemster maar 5% korting krijgt en ik soms tot 95% als arbeidsongeschikte. Toch mooi hoe Roemenië omgaat met immigranten ;-)
Op de terugweg weer naar huis hoorden we een tamelijk irritant miauw–miauw–miauw. Toch maar even op de uitvalsweg gestopt en de motorkap opengemaakt...
Thuisgekomen besefte ik me dat het wel erg lang geleden is, dat Isza en ik samen boodschappen hebben gedaan en dat we nu ook samen doordeweeks Doutzen konden uitlaten. Aldus liepen we naar De Termopane.
Die rode auto aan de rechterkant is een Honda Prelude. Met die auto ben ik een paar keer heen en weer gereden naar Roemenië. Samen met een goede vriend — althans dat was toen een goede vriend. Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo. Een Koerd wie ik hem en zijn familie een verblijfsvergunning had laten verkrijgen. Dat was in de tijd dat ik nog in Nijmegen woonde en Ien Dales daar burgemeester was. Een Ien Dales die mij bekant volkomen fijn kneep van vreugd toen die verblijfsvergunning bleek te zijn geregeld, maar dat volkomen ter zijde.
Die auto met deuk werd door Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo weggegeven aan ene Viktor Inel Een Turk die in Sibiu woonde. Een Turk met een transportfirma die geen enkele vrachtwagen in beheer had. Een Turk die later een Koerd bleek en die Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo wel erg goed kende.
Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo bleek binnen de Nederlandse afdeling van de PKK een redelijk belangrijke functie te hebben. Zijn tochten naar Roemeniëland waren niet zo zeer om daar zijn broer te ontmoeten, maar wel om toezicht te houden op de transporten van heroïne, waarvan de opbrengsten ten goede kwamen aan de PKK om de gewapende strijd tegen de Turkse staat te financieren.
Het was dan ook in Sibiu dat ik de vriendschap met Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo verbrak en aanklopte bij Milia die later mijn ex zou worden. Latif, ook bekend als Sherwan, ook bekend als Leo zou later een Oosterwier worden en heb ik heb nooit meer iets van hem gehoord.
De heroïne werd derhalve vervoerd via Roemenië. En in het kielzog daarvan werden door de Turkse vrachtwagenperiferie — mensen zoals Viktor Inel — Roemeense meisjes gerecruteerd voor ‘bardiensten’ in het westen. Naar de mening van menig Roemeen zijn de Turken verantwoordelijk voor de introductie van drugs– en vrouwenhandel in Roemenië en ik kan die menig Roemeen geen ongelijk geven.
Die chauffeurs op de foto zijn de arme sloebers die voor een grijpstuiver de heroïne vervoerden voor de PKK.
Nadien heb ik nog menig gesprek gevoerd met de PID dienaangaande.