SVVHDB — XCIX

Eerst geluisterd op de iPad naar Fanfare for the common man van de Amerikaanse componist Aaron Copland. Een waarlijk prachtig begin van de uchtend. Een uchtend die in het wakker worden toch behoorlijk koud scheen. Hetgeen bevestigd werd toen ik naar buiten ging voor de uchtendknuffel met Johnny en Doutzen. Minus twaalf...
Na de knuffel Johnny aan de ketting. Johnny en Doutzen te eten gegeven. De deur van het kippenhok open voor de vrije uitloop —vandaar dat Johnny aan de ketting is. Ondertussen water gekookt om in de lateraal doorgesneden PET–fles met bevroren water te gieten, zodat de kippen te drinken hebben. Verder een ei gescoord — weliswaar met een barst en bevroren... ...de honden te eten gegeven.

Nu aan een Douwe Egberts Capuccino Caramel. Alsmede een belofte die ik nog moest inlossen. Elke dag kijk ik onder de hashtag “roemenie” op twitter of er nog leuke nieuwtjes te vinden zijn. Zo kwam ik ruim twee weken geleden een verwijzing naar een blog tegen die een reis door Roemenië beschreef. Vooral een reis in Mureș. Ik schreef de schrijfster van de blog — Miranda — een mailtje. Immers ik had een prachtige foto gezien, genomen in Salina Praid. Salina Praid ligt in het județ Harghita, net over de grens van Mureș. Salina Praid heeft een toeristische en economische trekpleister en dat is de zoutmijn. ijnmailtje aan Miranda betrof iets anders. Ik wilde haar toestemming om door haar gemaakte foto’s van het openbaar vervoer te gebruiken voor deze blog. Bij deze:

Lijn 5 naar De Staart in Dordrecht! Foto: ©2015 Miranda

Een tweede kopje Douwe Egberts Capuccino Caramel gezet — ik wil toch uitzoeken van hoe en wat en waarom. Ik plaatste bovenstaande foto in ieder geval op de Facebook–pagina van Dordt hartje stad, een pagina met altijd leuke plaatjes uit het verleden en heden van de stad waarin ik geboren werd, zoals jullie reeds eerder konden lezen. Leuke reacties volgden. De allerleukste was de vraag of we een postbode in de familie hebben. Dat klopt inderdaad. Hoewel mijn vaders neef Wim — van Ome Aai, de broer van mijn opa — al lang met pensioen is. Hij zal — net als mijn vader — in de tachtig moeten zijn. Desalniettemin herinner ik me dat die oom al postbodend vaak een bakkie kwam doen bij ons.

DAF SB250A ⁄ Berkhof Heerenveen ST2000NL Premier uit de serie 6513–6518 uit 1998.
Ook van dichtbij blijft het opmerkelijk. Foto: ©2015 Miranda

Momenteel rijd ik in Further II, mijn Kangoo. Daarvoor had ik een Mazda 626 Break. Daartussenin een tijdje geen auto gehad — geen geld. Ging ik vanuit Zutphen bij mijn ouders in Dordrecht op bezoek, dan ging ik met de trein en vanaf het station in Dordt met Lijn 5 naar de Staart waar mijn ouders woonden. Het is daarbij aan zekerheid grenzende onmogelijkheid dat ik in het Dordtse niet in bovenstaande bus heb gezeten tijdens mijn reizen van en naar de Staart.

Derde kopje Douwe Egberts Capuccino Caramel

SVD staat er op de bus links van het nummer 6517 — StadsVervoer Dordrecht. Ik kan me nog herinneren dat dat een miljoenen verslindend project bleek — ik lees het na, en, inderdaad.

Ik zoek verder, immers ik wil meer weten over deze bus en dat derde kopje helpt: de 6517 is via een Belgische handelaar op 9 januari 2007 met vier anderen verhandeld naar Roemenië — van de vijf kwamen er vier in Praid en eentje in București terecht [bron]. Over het zusje, de 6518 is zelfs nog wat meer te vertellen. Deze is in 2012 gesloopt. De van het nummerbord HR–13–SAL voorziene voormalige Dordtenaar had zich — ik chargeer — te pletter gereden tegen de muur van de ingang naar de zoutmijn. Hier een link met een filmpje, dan kun je gelijk zien dat de bussen er speciaal zijn om de toeristen naar de mijn te vervoeren en dat daar weinig speelruimte mee gepaard gaat.