As a trafficker in climaxes and thrills and characterization and wonderful dialogue and suspense and confrontations, I had outlined the Dresden story many times. The best outline I ever made, or anyway the prettiest one, was on the back of a roll of wallpaper. I used my daughter's crayons, a different color for each main character. One end of the wallpaper was the beginning of the story, and the other end was the end, and then there was all that middle part, which was the middle. And the blue line met the red line and then the yellow line, and the yellow line stopped because the character represented by the yellow line was dead. And so on. The destruction of Dresden was represented by a vertical band of orange cross-hatching, and all the lines that were still alive passed through it, came out the other side.
The end, where all the lines stopped, was a beetfield on the Elbe, outside of Halle. The rain was coming down. The war in Europe had been over for a couple of weeks. We were formed in ranks, with Russian soldiers guarding us-Englishmen, Americans, Dutchmen, Belgians, Frenchmen, Canadians, South Africans, New Zealanders, Australians, thousands of us about to stop being prisoners of war.
[Vonnegut, Kurt, Slaughterhouse-Five, or The Children's Crusade: A Duty-Dance with Death, 1969]
The end, where all the lines stopped, was a beetfield on the Elbe, outside of Halle. The rain was coming down. The war in Europe had been over for a couple of weeks. We were formed in ranks, with Russian soldiers guarding us-Englishmen, Americans, Dutchmen, Belgians, Frenchmen, Canadians, South Africans, New Zealanders, Australians, thousands of us about to stop being prisoners of war.
[Vonnegut, Kurt, Slaughterhouse-Five, or The Children's Crusade: A Duty-Dance with Death, 1969]
Vijftien jaar na het Amerikaanse terreurbombardement kwam ik ter wereld. Vooralsnog twee maanden te vroeg dan uitgerekend, maar vooruit, mijn leven was begonnen.
Op de foto is een bosje bloemen te zien, blauw en fresia.
[1]
In de maand begin juni 1959 ben ik gaan groeien. Het was in de maand juli dat mama voor het eerst naar de dokter ging of mama in blijde verwachting was van mij. Na ongeveer drie weken wist mama het zeker, wan toen gaf Dr De Jongste zekerheid dat ik op komst was. Tot grote vreugde van mama en papa. Ik heb mama de eerste tijd niets geen last bezorgd, alleen heeft mama een keer ontzettend trek gehad in kip en daar is mama mee verwend door papa. Zij waren toen op vacantie in Engeland Mama wist maar niet waar de trek vandaan kwam., maar kon beslist niet wachten, dus eerst kip en niets anders.
Iedere maand moest mama bij de dokter en bijna altijd was alles prima. Het was ongeveer half october dat ik de eerste levenstekens gaf.
Wat mijn uitzet en alles betrof heeft mama en papa alles zo goed mogelijk gedaan om mij met een werkelijke blijde komst te verwachten. Het was ook allemaal erg mooi. Mijn wieg was van rotan en met gele stof bekleed.
[2]
Zaterdag 13-2-’60 ’s morgens vroeg aanschouwde ik het levens licht. Grote vreugde heerstte er mijn pappa en mamma, want ik was een jongen en ik was een ventje van 5 1 ⁄ 5 pond.
[Melger–Eysberg, J.A., Aantekeningen.]
Op de foto is een bosje bloemen te zien, blauw en fresia.
[1]
In de maand begin juni 1959 ben ik gaan groeien. Het was in de maand juli dat mama voor het eerst naar de dokter ging of mama in blijde verwachting was van mij. Na ongeveer drie weken wist mama het zeker, wan toen gaf Dr De Jongste zekerheid dat ik op komst was. Tot grote vreugde van mama en papa. Ik heb mama de eerste tijd niets geen last bezorgd, alleen heeft mama een keer ontzettend trek gehad in kip en daar is mama mee verwend door papa. Zij waren toen op vacantie in Engeland Mama wist maar niet waar de trek vandaan kwam., maar kon beslist niet wachten, dus eerst kip en niets anders.
Iedere maand moest mama bij de dokter en bijna altijd was alles prima. Het was ongeveer half october dat ik de eerste levenstekens gaf.
Wat mijn uitzet en alles betrof heeft mama en papa alles zo goed mogelijk gedaan om mij met een werkelijke blijde komst te verwachten. Het was ook allemaal erg mooi. Mijn wieg was van rotan en met gele stof bekleed.
[2]
Zaterdag 13-2-’60 ’s morgens vroeg aanschouwde ik het levens licht. Grote vreugde heerstte er mijn pappa en mamma, want ik was een jongen en ik was een ventje van 5 1 ⁄ 5 pond.
[Melger–Eysberg, J.A., Aantekeningen.]
Nadat mijn vader de eerste foto van mijn welbevinden op aarde genomen had werd de zuster gevraagd mijn ouders met mij voor het eerst op de foto te zetten.
Nu vijfenvijftig jaar later heb ik het kookboek van mijn moeder ter hand genomen — Margriet Kookboek, samenstelling Marianne [z.a.], Amsterdam [z.j] — en ons een appeltaart gebakken om de dag van vandaag te vieren. Weliswaar heeft Isza het deeg gekneed — immers ik mis toch wel de kracht in mijn handen... ...ik heb die WIA–uitkering dan ook niet voor niets!
Nu vijfenvijftig jaar later heb ik het kookboek van mijn moeder ter hand genomen — Margriet Kookboek, samenstelling Marianne [z.a.], Amsterdam [z.j] — en ons een appeltaart gebakken om de dag van vandaag te vieren. Weliswaar heeft Isza het deeg gekneed — immers ik mis toch wel de kracht in mijn handen... ...ik heb die WIA–uitkering dan ook niet voor niets!
Leu Exchange Rate
RSS Feed
