SVVHDB — CXVII ⁄ a

CXVII (Houwitser) Brigade

Afgelopen tien dagen redelijk gammel geweest — het werd allengs warmer en warmer en mijn hartproblematiek begon op te spelen. Gelukkig is er altijd nog medicatie. Gister voor het eerst weer een lekkere wandeling kunnen maken.
Vandaag begonnen met het verwerken van de ruim negenhonderd foto's die mijn broer me als Picasa–link van de week gestuurd heeft. Van het huwelijk met Isza, het eten bij Hobby in Târnăveni en de barbecue bij ons thuis.
In deze blogentree wil ik wat foto's laten zien die mijn broer gemaakt heeft. Er zal overlap zijn met vorige blogentrees, maar ik zie het als het volgen van het derde seizoen van de serie The Vikings en darna het bekijken van de serie Athelstan's journal.

Bezoek uit het westen en het oosten

Vorig jaar was de familie ook al eens langs geweest en nu vond ik het leuk te laten zien wat er in een jaar is veranderd. Het huis is blauw. De tuin is voor de helft omheind. Het terras achter is verengd. de moestuin floreert.  Isza is in mijn leven gekomen. Konijnen, kippen en kuikens ook. Mijn trouwe viervoeter gejat door een voormalig huisgenote. Doutzen en Johnny kwamen. Ik kreeg een stiefkleinkind. Aldus een te summier overzicht van ruim een jaar schijfjes vergankelijkheid van het dagelijks bestaan.
Mijn broer maakt naar mijn mening altijd mooie foto's, foto's die ik mijn groeiende schare lezeressen en lezers niet onthouden wil.

Disclaimer: foto's in deze blogentree zijn gemaakt door mijn broer. Het copyright ligt dus bij hem.

Doutzen op haar doutzenst

Johnny, ons mannelijk fotomodel

Onze families in de keuken.

Ik bedenk me nu dat het eigenlijk wel typisch is. In dit land zijn vrouwen op bezoek altijd in de keuken te vinden — mannen zitten dan wel buiten dan wel in de zitkamer. Mannen geven elkaar ook altijd een hand, of een hand en een kus als ze elkaar ontmoeten. In het elkaar tegenkomen in het dorp groeten mannen vrouwen nooit zoals ze mannen begroeten. Slechts een eerbiedwaardige groet “Saru’ mână” — “Ik kus uw hand”, maar geen handdruk of kus.
Als we gasten hebben maakt Isza het eten en eet dan pas achteraf — niet dat het me dat zint. Laatst toen Kinga met kind op bezoek was, heb ik gewoon gekookt.

Wat in dat jaar ook veranderd is, zijn de uit Nederland meegenomen spullen. Maar ook boeken. De voorkamer is naast onze zomerslaapkamer ook mijn werkplek geworden.

Bibliotheca Sanctus Ladislaus

Boven van links naar rechts. Een strooien hoed uit Lesotho, een beeldje uit Swaziland en nog wat andere zaken uit Suid–Afrika. Een reis begin jaren negentig met mijn broer gemaakt. Een aardewerken trommel uit ik–weet–niet–waarvandaan, maar een cadeau van mijn broer uit een van zijn reisbestemmingen.
Verder wat koninklijke parafernalia, zoals een beker met opschrift in verband met het huwelijk van Beatrix en Claus. 
Vertvolgens de politionele sfeer met een Delft Blauw bord van de Rijkspolitie, een Roemeense politiepet en een muts van de militie van voor 1989. Vanaf daar is het ingeruimd voor Roemeense parafernalia. Op het eind mijn twee hondenknuffeltjes van toen ik nog een peuter was en mijn getuigschrift dat verklaart dat ik als ervaringsdeskundige kan worden ingezet in de geestelijke gezondheidszorg.

Slechts in mijn teksten leef ik voort

Mijn werkplek met de uit Nederland meegenomen bureaustoel. Zo eentje waar je ook af en toe lekker mee naar achteren kan hangen, maar bovenal een steun voor mijn RSI–armen. Ter linkerzijde een kast met twee rijen woordenboeken en naslagwerken. Bovenste rij voor het Nederlands, Duits, Engels en Indonesisch, de onderste rij uitsluitend Roemeens.
Op de tafel zelf de iMac van Bazinga — iMac 10,1 A1311 unibody aluminium van eind 2009, een scanner ⁄ printer van HP, een externe HD van 1 Tb voor back–up, muziek en films en boeken die ik op dat moment gebruik voor mijn vertalingen.
Links op de kastjes met CD’s een telefoon uit de tijd van Ceaușescu, de helikopter van het leger van Găinistan, wat cassettebandjes die ik nog moet digitaliseren, houders voor de mobiele telefoons en een holografisch portret van mijn grote held Quark.
Op de tafel, links van de schaar, ligt een goede vriend van me. Mijn HP digitale zakcamera. helaas begint die de laatste tijd meer en meer kuren te vertonen — de flits begint meer en meer volgens fuzzy logic te werken... ...jammer, ik die vriend altijd bij me, omdat je nooit weet wat je tegenkomt in dit land.

Voor de barbecue kon worden genuttigd werd natuurlijk de omgeving bekeken door onze gasten.

Mariana met haar man Aurel — de broer van mijn schoonzus Mihaela, ondergetekende,
mijn vader, vriendin Sylvia, Mihaela en Doutzen

Ondergetekende met neven Leo en Alex.

Alle gasten zijn aangekomen. Naast Sylvia zit Rozalie, de zus van Isza..

...en naast Rozalie zit Botul. Wat een domper was dat gister voor hem toen we vertelden dat Rozalie in augustus trouwen gaat... Dankzij een extra WiFi–station, ook gewoon op het achterterras bereik, aldus kan mijn vader op zijn gemak zijn iPad gebruiken.
Ik kom net uit de schuur met maïskolven in mijn hand, als aanjagers voor het houtskool.

De barbecue hebben we bij nea Costel geleend. het onderstel is eigenlijk het onderstel van een wasbekken, maar verzwaard met stenen prima geschikt om de barbecue te ondersteunen. Mijn broer is eigenlijk veel beter in barbecuen dan ik, hetgeen niet wegnam dat ik de aanzet gaf, om al redelijk gauw van mijn taak ontheven te worden door Aurel. Aurel heeft een armzalig arbeidsongeschiktheidspensioentje, nadat hij ruim vier jaar geleden tien meter naar beneden was gevallen. Zo vaak gaan hij en zijn vrouw niet op vakantie. Dit was de eerste keer dat ze in de Ardeal waren.

Rozalie en Aurel bij de barbecue.

Botul, Ondergetekende, Dorina, Sylvia en de bril van mijn vader.

Ik kon me aldus met de gasten bezighouden, alsmede de wijn keuren. We hadden voor zo'n tweehonderd lei wijn ingeslagen voor onze bruiloft. Er was in ieder geval genoeg. Ook de door de gasten meegenomen megahoeveelheid koffiepads werden gretig gebruikt. Net als de worstjes en overig vlees. Fris, bier en water.

Leo tapt een glaasje water.

De volgende dag was het flessen rapen.

Doutzen ziet dat het goed is.

Aurel vroeg later aan mijn en zijn neven waar ze straks liever op vakantie gaan, bij Ome Arjan in Laslăul, of Ome Aurel in Giurgeni, Ialomița. Kortom een, een mogelijke vraag met een onmogelijk antwoord. Ze weten in ieder geval dat het huis straks geverfd zal worden door Kinga, maar dat Alex en Leo altijd gebruiksrecht zullen hebben. En voorlopig hebben we Doutzen nog als joker.

Alex met de laarzen van Isza

Door de regen — die vrijdag met de barbecue was de eerste zonnige dag sinds tijden — was het land erg nat. Maar men wilde toch ons land bezoeken.

De gasten bij de beek.

Nu wacht mij het karwei mijn broers foto's van het huwelijksfeest te bekijken en te bewerken. Maar dat is iets voor morgen.