Tijdens het schrijven van het verhaaltje over de stoel begon Molda ineens heel hard te blaffen, en, bleef dat doen. Dit kon niets anders betekenen dan dat er iemand voor de poort stond. En inderdaad.
"Ken je me nog?"
"Maar natuurlijk, je bent Mândra!"
Mândra betekent "trotse vrouw" en Mândra is een van de liefste zigeunerinnen van het dorp. Een vijftiental jaren geleden vroeg ze mij of ik foto's wilde maken van haar en haar kinderen. Ik kwam langs en in haar prachtig ingerichte huisje — dat er van buitenaf trouwens redelijk armoedig uitzag — stond een tafel klaar vol met koekjes wijn en rachiu, om me te bedanken.
Na die vijftien jaar staat ze aan de poort van mijn huis. Vanaf haar huis is dat eigenlijk best een flinke wandeling dacht ik meteen...
"...meneer, wilt u wellicht goud kopen? "
Ik dacht, wat moet ik met goud? Mijn ex houdt van goud, ik volsta met een koperen armband uit Afrika.
"Neen, ik koop geen goud. Ik maar een klein pensioentje, genoeg om me hier te redden."
"Maar het is met een certificaat van echtheid..."
Haar metgezel liet een obscure handleiding zien en ik wist genoeg.
"Neen, echt niet, ik heb geen geld om goud te kopen."
"Heb je dan rachiu?"
Bedenk wel, het was tien uur in de ochtend, en rachiu is minimaal een graad of 60.
"Heb je dan een glas wijn voor hem?"
"Ja dat heb ik wel, kom maar binnen."
De wijn bleek voor haar metgezel. Ik bood haar een kopje koffie aan.
"Mijn zoon kan zulke pads meenemen uit Frankrijk."
Ik vergat te vragen wat haar zoon, Victor, momenteel doet in Frankrijk. Immers het is een keurige familie, Mândra is geen vrouw met van die gekleurde rokken, maar gaat netjes gekleed — maar dat goud...
...het blijven zigeuners.
Hoe dan ook. Ik was dus een en ander vergeten te vermelden over de stoel.
De naam intrigeerde me, Ilefor. Bij napluizen bleek dat in de Gouden Tijd voornamelijk de markt in het district Mureș werd bediend. En groot was, een eigen handbalploeg had, Ilefor Târgu Mureș — waar ooit Irene Nagy¨Klimovski in de jeugd begon. Zij werd met Roemenië tweemaal wereldkampioen in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw.
En verder napluizen leerde mij dat de fabriek nog bestaat. Voor een onderneming uit de Gouden Tijd vond ik dat opmerkelijk. Immers de grootste werkgever bijvoorbeeld van Târgu Mureș, de Suikerfabriek was behoorlijk over de kop — in de kluis van mijn vader liggen nog aandelen van die fabriek nutteloos te zijn.
En zo bleek ook bij nog verder napluizen de hier bovenstaande link naar Ilefor nutteloos, de fabriek is deze zomer failliet verklaard.
Gelukkig heb ik de stoelen nog.
"Ken je me nog?"
"Maar natuurlijk, je bent Mândra!"
Mândra betekent "trotse vrouw" en Mândra is een van de liefste zigeunerinnen van het dorp. Een vijftiental jaren geleden vroeg ze mij of ik foto's wilde maken van haar en haar kinderen. Ik kwam langs en in haar prachtig ingerichte huisje — dat er van buitenaf trouwens redelijk armoedig uitzag — stond een tafel klaar vol met koekjes wijn en rachiu, om me te bedanken.
Na die vijftien jaar staat ze aan de poort van mijn huis. Vanaf haar huis is dat eigenlijk best een flinke wandeling dacht ik meteen...
"...meneer, wilt u wellicht goud kopen? "
Ik dacht, wat moet ik met goud? Mijn ex houdt van goud, ik volsta met een koperen armband uit Afrika.
"Neen, ik koop geen goud. Ik maar een klein pensioentje, genoeg om me hier te redden."
"Maar het is met een certificaat van echtheid..."
Haar metgezel liet een obscure handleiding zien en ik wist genoeg.
"Neen, echt niet, ik heb geen geld om goud te kopen."
"Heb je dan rachiu?"
Bedenk wel, het was tien uur in de ochtend, en rachiu is minimaal een graad of 60.
"Heb je dan een glas wijn voor hem?"
"Ja dat heb ik wel, kom maar binnen."
De wijn bleek voor haar metgezel. Ik bood haar een kopje koffie aan.
"Mijn zoon kan zulke pads meenemen uit Frankrijk."
Ik vergat te vragen wat haar zoon, Victor, momenteel doet in Frankrijk. Immers het is een keurige familie, Mândra is geen vrouw met van die gekleurde rokken, maar gaat netjes gekleed — maar dat goud...
...het blijven zigeuners.
Hoe dan ook. Ik was dus een en ander vergeten te vermelden over de stoel.
De naam intrigeerde me, Ilefor. Bij napluizen bleek dat in de Gouden Tijd voornamelijk de markt in het district Mureș werd bediend. En groot was, een eigen handbalploeg had, Ilefor Târgu Mureș — waar ooit Irene Nagy¨Klimovski in de jeugd begon. Zij werd met Roemenië tweemaal wereldkampioen in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw.
En verder napluizen leerde mij dat de fabriek nog bestaat. Voor een onderneming uit de Gouden Tijd vond ik dat opmerkelijk. Immers de grootste werkgever bijvoorbeeld van Târgu Mureș, de Suikerfabriek was behoorlijk over de kop — in de kluis van mijn vader liggen nog aandelen van die fabriek nutteloos te zijn.
En zo bleek ook bij nog verder napluizen de hier bovenstaande link naar Ilefor nutteloos, de fabriek is deze zomer failliet verklaard.
Gelukkig heb ik de stoelen nog.
Leu Exchange Rate
RSS-feed
