De Verbouwing — IV

Tegen achten in de avond. Donkerte op straat en ik zit in Coroi te wachten in de auto tot mijn hekkenbouwers met paard en wagen aankomen om een vier meter lange ijzeren pijp met een doorsnede van vijftig centimeter naar mijn huis te vervoeren om als brug te gaan dienen bij de inrit naar mijn erf.
Mijn mobieltje gaat. Waar ik ben.
‘In Coroi’.
Ze hadden het toch echt eerder die avond over Coroi gehad.
‘Neen, u moet in Coroisânmartin zijn’.
Het dorp dus dat na rechtsaf vanuit Laslău Mare na Odrihei ligt — Coroi is dus een dorp te ver. De “Coroisânmartin” valt voor het eerst die avond.
Ik rij terug, sla bij de brug in Coroisânmartin linksaf richting Zagăr. Vijfhonderd meter verder zou ik hen moeten tegenkomen. Niet dus. Zoals eerder vermeld het is pikkedonker... ...uiteindelijk bellen ze me op dat ze me gezien hebben. Ik moet weer omkeren.
 ‘Onze lantaarn is kapot. Kunt u heel langzaam voor ons uit rijden?’.
Aldus vertrek ik en rij voor hen uit. Vijf kilometer per uur, negen kilometer lang. Het raam open, zodat ik de hoeven van het paard op het asfalt hoor. Zoals gezecht, het is aardedonker. Zachtjes begint het te regenen, het geluid van de regen mengt zich met het geluid van de tred van het paard. Af en toe komt daar het geluid van de ruitenwisser bij. Een geluidsbron waarop ik me wil concentreren en twee andere geluidsbronnen die keihard binnenkomen — ziehier de triestere kant van een Aspergerschap.
Soms is er een lantaarnpaal, dan kan ik kijken of ze me nog bijbenen — soms op tien meter en soms op vijftig meter afstand.

Intermezzo. Bovenstaand schrijvende gaat de telefoon. Dorina aan de lijn Of Toderaș bij me aan het werk is — Dorina heeft wel een auto maar geen rijbewijs en Toderaș is haar chauffeur. Ik zeg haar dat vanwege de aankondiging van de geboorte van Jezus aan Maria — negen maanden voor Kerstmis —er niet gewerkt wordt vandaag. Ik bied aan haar te rijden.
Uiteindelijk kwam het hier op neer, dat we eerst naar Târnăveni reden. Dorina maakte een afspraak op het priklab — niet die van het ziekenhuis, maar een privé priklab —, ik haalde geld uit de muur en vervolgens reden we naar  Târgu Mureș. Op de hoofdweg naar Târgu Mureș aangekomen zie ik het bordje Oarba de Mureș. Ik vraag Dorina of ze mijn Nederlandse vrienden Ad en Janneke willen ontmoeten. Maar natuurlijk! Effe lekker bijgekletst — Dorina zei me later hoe goed Janneke Roemeens praatte. En daarna naar de Baumax om ijzeren profielen voor de twee poorten en een deur te kopen. Ach, en ben je toch in het winkelcentrum, dan ga je even naar de Auchan om wat inkopen te doen. Ons dorp had hier lucht van gekregen, dus Dorina kreeg  wel vijf telefoontjes van wel vijf verschillende dorpsgenoten met boodschappenlijstjes. Na de Auchan terug naar de Baumax, waar de verkoper van afgelopen zondag mij ook vandaag weer de hand schudde en er acht in drieën gezaagde profielen klaarlagen. De auto volgeladen gingen we weer terug.

Terug naar gisteravond. Ik was thuis. Heb een nog aflevering van NCIS gekeken, een glas wijn gedronken en was keikapot. De volgende dag, vandaag dus gekeken of het avondlijk avontuur echt gebeurd was. En inderdaad.

Vier meter lang. vijftig centimeter doorsnee.
Geflankeerd door zeventien van de zestig staanders voor het geplande hek.

Waarom een hek. Wel, de plannen voor een minicamping worden toegespitst. De achterkant van het huis wordt niet meer een verlengstuk van de openbare weg. En vanwege de honden van Ontzi die mijn erf op komen.

Futuți gura ta!

Wellicht denkt ge nu, dat ik een paard heb aangeschaft, maar dat is niet zo. Dit is een bezoeker op mijn land die dankbaar gebruik maakt van het heerlijke groen op mijn land. Gister werd er serieus hard en lang gewerkt. De cavalerie kwam er zelfs aan te pas!

Toderaș, cementmolen, Arpi, het paard waar ik de naam nog van moet vragen — mijn hulptroepen.

Ik ben zo blij dat het hek er komt en ik ben zo blij dat de plaatselijke bevolking daarvan kan meeprofiteren. En — ontboezeming — ik kan eigenlijk niet meer wachten tot mijn zielenmaatje — die hier in het dorp de bijnaam Blonda heeft gekregen — komt.