Kantelpunt — VII

Op de markt een bloemetje gehaald kwamen we aan om negen uur in de uchtend bij het 117 jaar oude ziekenhuis “Gheorghe Marinescu” in Târnăveni. Om preciezer te zijn, de ingang van de afdeling waar Kinga is opgenomen. Kinga is in de negende maand zwanger en eergister had ze gehoord dat haar kind via een keizersnee ter wereld zou worden gebracht. Haar enorme dikke buik bleek toch nog te klein voor de ongeborene zich om te draaien.
Eergister had Kinga dan ook veel achter de PC gezeten om zo veel als mogelijk informatie te verkrijgen over het hoe en wat van een cezariană.

Helemaal op van de zenuwen na te veel info via internet is er een vrijwel constant een telefoon open. Dan wel van haar man Florin bijgestaan door schoonmoeder Ida, dan wel van Isza die haar dochter gerust probeert te stellen. Dat Isza tijdens de bevalling van Kinga bekant is doodgegaan is daarbij echter ook niet al te hoopgevend.

Ikzelf bezie het tot ook ik aan de beurt kom, dat wil zeggen, Kinga vroeg Florin de telefoon aan mij te geven. Ik ben de laatste die haar spreek, ze beëindigt het gesprek door te zeggen dat ze naar de operatiekamer wordt gebracht.

En. Dan begint het wachten. Het lange wachten voor Florin. Hij wil naar binnen. Naar zijn vrouw. Ik hang mijn Panasonic Lumix om zijn nek. Zo kan hij mooie plaatjes schieten.
Achteraf vertelt hij me dat hij even niet meer wist wat te doen. Of naar zijn kindje kijken of naar zijn vrouw of foto’s maken.

---

Foto’s heeft hij kunnen maken. Kinga ligt onder plaatselijke verdoving een kind het leven te schenken. De zakken van dokter en assistentes zijn gevuld met bankbiljetten. Tevergeefs probeerde ik Florin te duiden waarom je geen șpaga, smeergeld aan het medisch personeel zou moeten geven. Ik leg hem uit, dat als het mij zou overkomen ik het medisch personeel een afschrift zou geven van mijn schrijven aan de DGA.
In zijn zenuwachtigheid geeft Florin een biljet van tien lei in plaats van vijftig lei aan een assistente. Verontwaardigd zegt ze hem dat–ie dan beter niets had kunnen geven. Hij verontschuldigt zich. Totaal jaagt hij er tweehonderdvijftig lei door heen.
Het is niet anders. De gemiddelde Roemeen weet niet beter en zal vooralsnog șpaga blijven geven.

Târnăveni. 24 juli 2014. Half twaalf. 3300 gram zwaar.
Antonia Rahela — de “h” als “ch” uitspreken.
© Florin

Ouderwetsch ingebakerd ligt Antonia in de couveuse. Na een foto van haar genomen te hebben en zijn nog suffe vrouw gekust te hebben komt Florin weer naar buiten. Wederom begint het lange wachten tot we even bij Kinga kunnen kijken hoe het met haar gaat.

Patiënten lopen in pyjama over het ziekenhuisterrein. Praten met Ida. Roken een sigaret. Iemand komt klagen bij Ida dat de groep vrijwilligers die zojuist een bezoek hebben gebracht aan de Afdeling Psychiatrie voor iedere patiënt vijf — ja VIJF — kaakjes hebben achtergelaten. De man zegt honger te hebben. Psychiatrische patiënten van de open afdeling lopen vrij rond over het terrein in oneindige rondjes. Suffig kijkend in tweedehands en veuls te grote kleding. Mannetjes van in de zeventig met enorme T–shirts met de beeldtenis van Dolly Parton. Een jongen van een jaar of dertig trekt een sprint, schreeuwt dat hij achter de vrouwen aangaat en eindigt uitgeput op de trap naar de oingang van de Eerste Hulp.

De deur gaat open. Florin denkt dat hij geroepen wordt om naar binnen te mogen. En hevig geëmotioneerde vrouw aan de hand van een in groen geklede assistente huilt naar buiten. Tijdens de bevalling heeft haar zus het kind verloren. De navelstreng om het prille nekje heeft het kind in de baarmoeder doen stikken.

De tuinman van het ziekenhuis maait het gras. Een mens wordt geboren. Een ander mens gaat dood voordat het wordt geboren.
Ik ga met Isza naar binnen en maak voor het eerst van mijn leven kennis met Kinga–zonder–bolle–buik. Zaterdag, morgen, gaan we haar weer bezoeken en dan hoop ik in de oparol te kunnen schieten door de baby even vast te houden.