SVVHDB — CVI

AEG C–VI

Afgelopen zondag had een zondag moeten zijn zoals zondagen in het gemeen plegen te zijn. Rustig met een voorzichtig beginnende zond die de lou van de nacht laat verdwijnen. Een kop koffie en een glas Lidl–bananennectar ernaast. iPad voor het laatste nieuws en eventueel een of andere uitzending van uitzendingmist.nl. Acht uur in de uchtend en een Johnny en een Doutzen die wel erg hardnekkig aan het blaffen zijn. En. Inderdaad stond er iemand aan de poort. Ioan ook bekend als Botul — eigenlijk “De Snuit”, maar “Snuitje” vind ik toch een leukerdere vertaling. Of de koffie klaar is. Ach ja dat werd dus geen iPad maar het bed uit om de beste man een bak koffie te geven. Al met al kwam hij ook om alvast een halve liter rachiu, vijf aubergines en een pakje sigaretten voor Isza te geven. Maandag zouden we zijn vader heen en weer rijden naar het ziekenhuis in Târnăveni in verband met diens aanstaande staaroperatie.
Hij bleef een uurtje plakken en ging toen bij buurman Gița langs die bezig was om twee halve tractoren aan de praat te krijgen.
Ik ben daarna begonnen mijn in 1994 vervaardigde gedichtencyclus Laslău Mare een jaar verder in digitale vorm om te zetten. Ik had het toentertijd als nieuwjaarsgeschenk in een oplage van 60 exemplaren vervaardigd. Bij mijn verhuizing kwam ik het tegen — naast veel meer primair werk, zoals de romanopzet IJzeren Vlinder. Uchtenduren — voor zover mogelijk —zijn mijn schrijf– vertaal– en vormgeefuren geworden. Voor zover mogelijk, zoals zonet ingeperkt. Een uur later komt Isza binnen met de vraag of ik tijd heb. Tijd om met Gița naar de boomgaard te gaan. Daar schijnt een monteur te werken die van een berg metaalsnipperafval een koppelingsplaat van een tractor met een motor uit Brașov kan maken — bij wijze van spreke dan.
Ik was nog nooit bij de livada, de boomgaard geweest. Aldus pakte ik mijn cameraatje en reed naar Gița, schuin aan de overkant.
Tweehonderd hectare boomgaarde. Appels, peren en pruimen. In de jaren negentig op slinkse wijze gekocht door Mustafa, de Syriër. Iemand die zijn ppersoneel zelfs met Pasen en Kerst laat doorwerken als het moet. Mustafa heeft een broer in Brașov die het fruit ophaalt wanneer nodig en het verder verwerkt.
Alzo ging ik met Gița omhoog, onverhard de heuvel op — waar de weg richting Șoimușul Român links ging moesten wij rechtsaf — nog iets onverharder.
In de Epoca de Aur — de Gouden Tijd, zoals de communistische periode gekscherend genoemd wordt — leek me de boomgaard de trots van het dorp nu heeft het op mij de indruk achtergelaten van een slecht onderhouden werkverschaffingsproject.

De onverharde ingang naar het fruitcomplex.

Ik vermoed dat dit het laad– en losstation is.

Detailopname.

De arbeiderspoort naar het boomgaardterrein.

In de poort zijn fruitmotieven verwerkt — over arbeidsethos gesproken.

Ik moet toch eens aan Marius — de man van Dorina — een rondleiding met uitleg gaan vragen.

Plek voor de rokende helden der arbeidersklasse.

Uiteindelijk bleek voor Gița de rit voor niets te hebben opgeleverd. ‘Had hij ook maar naar mij moeten luistern,’ zei Botul achteraf: ‘Ik zei nog zo van, ga even bij Costica langs [de lokale rachiuproducent], koop een liter rachiu en geef dat aan Csaby.’ Gița bleek die raad niet te hebben opgevolgd en voor Csaby bleef de berg metaalsnipperafval gewoon metaalsnipperfval onder het mom van dat hij een en ander niet kon maken.

’s Avonds in bed droomde ik dat de nachtzuster langskwam en me vroeg: ‘Gaat het weer een beetje, Meneer Melger?’