SVVHDB III

Het is niet zo'n duidelijke foto, zaterdag stonden de baieți (de jongens) ineens voor de poort — Molda blafte en blafte dusdanig dat ik onverwacht bezoek vermoedde. En. Inderdaad, paard en wagen, een paar buren, en meubels.

Zaterdag, en het hele avontuur was donderdag al begonnen. Dorina op Facebook, of ik Ani — de nicht waarvan ik het huis gekocht heb — zou kunnen ophalen om een uur van het station. 
Welk station — die van het dorp of de grote stad, immers Ani komt helemaal uit Hermannstadt... ...in het dorp dus.
Ach, ik hoefde toch nergens heen.

Niet helemaal waar, Jan uit Sighișoara was op bezoek zoals eerder vermeld, maar ik moest de goede man even alleen laten, dat "even" bestaat nooit hier in het Roemeense; de trein kwam natuurlijk later dan gepland, ik moest Ani bij Dorina droppen, koffie drinken, &c. 

---

Jan heeft me geweldig geholpen met de revisie van de Caldi, tips en instructies. Nieuwe asbest aangebracht — isolerende koorden die geen asbest bevatten, maar nu eenmaal zo genoemd worden. En. de belangrijke tips in de trant van "dat veertje heb je niet nodig" en "een plaatje hier opleggen is beter" — en "natuurlijk had Jan dat plaatje gewoon bij zich.
En mijn kachel brand er nu beter door!

Het uitstapje naar de kachel is maar weer eens om aan te tonen hoe ongestructureerd het dagelijkse bestaan hier kan zijn.

Goed, na Jans terugkeer naar Sighișoara, weer naar Dorina om daar een heerlijk bord soep te krijgen, maiskip met aardappelen en dragon.
Ani was gekomen omdat ze de volgende dag naar de grote stad moest om wat met de notaris te bespreken in verband met de verkoop van haar ouderlijke huis.

De volgende ochtend vroeg naar Târnăveni, Tanti Mariora ging ook mee — gelukkig weet men in Roemenië wat car pooling is. 
We gingen naar de notaris, vervolgens naar de markt, de Penny Market en ik schaftte mij een Cosmote kaart voor mijn mobiel aan, omdat die wel enerlei signaal bleek op te pikken in mijn huis.

Teruggekomen kreeg ik 15 lei van Tanti Mariora voor het taxichauffeur zijn. Vervolgens naar Ani waar we eerst nog lunchten (en ontbeten — de ochtendmaaltijd was er voor ons beiden bij ingeschoten) met spek, salade van rode ui en metworst.
vervolgens een inventarisatie maken van welke meubels ik wilde hebben uit haar ouderlijk huis.

Ik koos voor de goede kast, de goede vitrine kast en een tafel met vier stoelen. 

Daarna gingen de dingen gebeuren die niet gingen gebeuren. Ani sprak voor haar huis op straat met Daniel. Ten einde een paard met wagen en wat sjouwers te regelen. Hi belde Ciobi de zoon van de dorpsherder om te rijden en binnen in de zomerkeuken wachtten we bij een goed glas wijn op Ani die ondertussen bij de buren was.
Ani kwam terug en zei dat Valer de buurman zou rijden, "geen punt." zei Daniel, maar zijn gezicht sprak boekdelen...
...na drie kwartier kwam Valer om te melden dat hij het paard niet gevangen kreeg...
...dus Daniel weer Ciobi bellen...
...Ciobi kwam maar niet...
...zodoende ging Daniel naar Ciobi's huis om hem te vragen...
...vervolgens gingen de dingen niet gebeuren.

Regen. Heel veel regen. Geen weer om met paard en wagen en lading te gaan rijden...

Uiteindelijk stonden dus de volgende dag Valer en zijn jongens voor me op de stoep. Met de meubels! Ik had niets te drinken in huis, immers ik had ze niet verwacht, en liet ze hun gang gaan — ik ken Valer zeer goed, hij is de getuige van mijn huwelijk geweest. Geen punt, even met de auto naar Tibi zijn café om wat bier te halen... ...ook weer opgelost.

Diezelfde middag kwam Ani om mijn huis schoon te maken en in te richten — schoonmaak is gezien mijn fysieke beperking niet altijd mogelijk enorm nu een huishouden te structureren door een Asperger... ...dat moet je niet aan mij overlaten.

De panoramafoto is niet helemaal gelukt, maar het geeft een aardig beeld van de inrichting van mijn "Casa de dinainte" — de kamer die het dichtst bij de straat ligt en die gebruikt wordt als kamer voor de zondag. 
De glazen en kleedjes en beeldje en kopjes heb ik ook van Ani meegekregen.