Van mijn kant kon niet veel worden verwacht — mijn lichtelijke ongesteldheid hield mij binnenshuis. Maar. Wat bleek. Behalve haar zus uit Târgu Mureș, alsmede Dorina belde er niemand om haar te feliciteren.
Ja, haar moeder belde om te vragen wanneer ze de cucuruz — dialect voor mais — kwam oogsten, ondanks dat Isza al meerdere malen had gezegd dat die nog niet rijp was.
Bij de laatste reis naar Nederland een laptop voor haar aangeschaft en een Facebook–pagina geopend. Op mijn thuisnetwerk maakt ze sinds een paar dagen zich wat vaardigheden eigen. En. Zo zag ze tot haar vreugd gisteren allerlei felicitaties op haar pagina binnenstromen.
Op zich wel grappig te vermelden hoe een gekoppelde niet–Apple op mijn iMac wordt getoond.
Van de week verder met Dorina de afspraak gemaakt dat mijn druiven bij haar terechtkomen en dat ik er over een wijl wijn voor terug krijg. Chateau Băzingă. Klinkt niet gek.
Al met al was Isza er behoorlijk teleurgesteld over. Vandaag zal ik een poging doen haar wat op te beuren en mee te nemen daar Restaurant Hobby voor een prima maaltijd met een uitstekende prijs ⁄ kwaliteitverhouding.
Daarna bij de stiefdochter langs omdat het varken vannacht een infarct heeft gehad en er nu vlees in de aanbieding is — 15 lei per kilo. Ik heb nog wel even geïnformeerd of de dierenarts het vlees gecontroleerd heeft. Dat is inderdaad gebeurd.
Rest mij verder mijn vroegere mederedacteur van Letterlik, Danny Habets, te citeren: “Blijkbaar dient de "empathie" van één kant te komen. We leven inmiddels in het absurdistan van De Speld” [via Facebook].