SVVHDB — LXXI

Voor zover ik heb kunnen achterhalen is dit lablab...
...uitzicht vanaf het terrasje bij “De Termopane”

Het is bijna twee weken geleden dat een onverlaat uit Kleinlasseln meende het gezicht van mijn lief te moeten verbouwen. Stief twee weken waarin Isza een trauma te verwerken had. Slecht sliep. Huilde. Zich minderwaardig voelde.
Voor zover van meet af aan mogelijk bleek, heb ik haar mee naar buiten genomen. Om de bewoners te laten zien wat er is gebeurd. Om Isza haar verhaal te laten doen.
Makkelijk is dat niet. Afgelopen zondag waren we op het feestterrein in verband met het feest van Suplac. Een door de gemeente georganiseerd driedaags evenement met zang, dans, kraampjes met prullaria en wat dies meer zij.
Onder de mooie dans en muziek en zang van Ansamblul Hora uit Ungheni voelde ze zich erg aangestaard. “Iedereen” weet van het gebeurde en “iedereen” heeft een mening.
Het gezicht van Isza was nog niet geheeld — duidelijk was dat Alex flink met zijn vuisten haar op het gezicht had geslagen.
Dus niet raar dat Isza zich bekeken voelde — we zijn dan ook niet lang gebleven. Verder kwam ik erachter dat ook hier in Roemenië het verschijnsel festivalbier bestaat...
...dan zijn de drie keer dat we naar “De Termopane” zijn geweest, het dorpswinkeltje annex bar van Ani uit Kleinlasseln en uitgebaat door de Lenuța.
Met een minder wordende emotionaliteit zag ik dat Isza zich hier allengerhand weer thuis ging voelen. Een biertje. Een praatje. Een ijsje. Een zakje chips. En. Meestal rustiger publiek. Bij de twee andere dorpswinkels annex bar — die van Lucian en die van Tibi — zitten vaak de van alcohol afhankelijken uiterst irritant te wezen.

Isza ontspanning zoekend in “De Termopane” met de hoed die ooit van mijn opa is geweest

Alzo nemen SVVHDB — de schijfjes vergankelijkheid van het dagelijks bestaan — de kantelpunten weer over. Wetende dat stief twee weken nog niet alle wonden heelt, maar de terugkeer naar de dagelijkse bezigheden helpt ook met het verwerken.

En dagelijkse bezigheden zijn er zat. Van de oorspronkelijke vijftien kuikens zijn er nog negen over. Vier zijn door spelenderwijs na ontsnapt te zijn door Johnny Weissmuller letterlijk doodgeknuffeld, een andere is door mij dood in het kippenhok gevonden, het gastpaard van de buren heeft er nog eentje doodbezeerd en het laatste slachtoffer vond ik gister in een hoekje bij de deur met bloed aan de keel... ...dat er momenteel tien kuikens in de tuin vrij uitlopen — Johnny is aan de ketting — komt omdat er wonderwel twee kuikens van een van de buren zijn overgelopen...

Ook het verder vol krijgen van de kelder met etensvoorraad schrijdt voort. Ik besef me dat ik dingen koop waarvan ik nooit had kunnen bevroeden dat ik ze ooit zou kopen. Zoals een plastieken vat van honderd liter...

Een vat gevuld met een stuk of twintig witte kolen, water, zout, een rooie biet voor de kleur, dille en basilicum. Gelukkig is er een wateraftappunt in de kelder tot grote blijheid van Isza, dat scheelt weer gesjouw met emmers water. Twee keer per week wordt er via een slang lucht in het vat geblazen om een en ander goed met elkaar te vermengen.
Ander kool is ingemaakt als vulling voor paprika’s...

...en terwijl ik dit schrijf hoor ik Isza in de keuken veel kool en ander ingrediënten snijden voor een pittige koolsalade die in een hele grote glazen pot straks naar de kelder verhuist. Laat de winter maar komen!

Overigens ben ik van mening dat het wel allemaal heel toevallig is dat sinds Jacqueline Bieling hier niet meer woont, ik Molda kwijt ben en Isza in elkaar is getikt.