SVVHDB — LXXIII

Iza is zojuist terug naar Kleinlasseln om haar moeder te helpen met het oogsten van de mais. Ik heb even buiten gezeten aan de thee van verse gember en gedroogde mint. Ik hoest, heb in ieder geval geen koorts meer, maar nog wel een beetje moe — drie dagen griep of iets dergelijks. Vervolgens ben ik op bed gaan liggen om op de iPad de krantjes te gaan lezen.
Nu wil Johnny wel vaker blaffen en net dat ik op het punt sta toch maar naar buiten te lopen, hoor ik: ‘Arjan, Arjan!’.
Vanaf mijn terras aan de voorkant kijk ik op de hoofdstraat.

Een trekker met aanhangwagen. Mijnheer de ingenieur van het Gemeentehuis voorop de aanhangwage en achterop de aanhangwagen staat de aimabele Leon Dan Bucur, de locoburgemeester, plaatselijk ook “vice” genoemd.
‘Weet je wat dit is?’ ik zeg zo op het eerste gezicht het niet te weten — ik zie grote plastic bidons in plastic verpakt. Leon dan is me behulpzaam en legt de werking van de compostbak uit.
Wow, ik krijg een compostbak cadeau! Ik schud handen, bedank de mensen van het gemeentehuis en zet mijn cadeau op het achterterras.

De bak is voorzien van een grote sticker met daarop de gulle gever, de Europese Unie en de uitvoerders van de besteding van Europees gratis geld in het kader van regionale ontwikkeling: de Roemeense overheid, het bestuur van het district Mureș, leuke logootjes van plannen voor het nieuwe afvalstoffenverwerkingsbeleid en wat dies meer zij. Een van de verwijzingen leert mij dat de eerste aanzet tot het compostbakkenuitdeelpromotiecampagne al in 2011 zijn gemaakt.
Ik ben blij dat ik mee mag genieten van de Europese Regionale Ontwikkelingsgelden — alsof mensen hier al niet eeuwenlang compost weten te maken.

Iza komt even langs om me wat rachiu te brengen voor keel en hoest. Ik laat haar de compostbak zien. Ik vraag haar of haar moeder er ook een heeft gehad. ‘Wat denk je?’, zegt ze: ‘niet iedereen krijgt zo’n bak’.