SVVHDB — LXXV

Vorig jaar is er niet veel van terechtgekomen. Dit jaar gaat het gelukkigerwijs anders. Vorig jaar was ik nog in me uppie en dat is dit jaar gelukkigerwijs ook anders geworden.
Isza was naar huis gegaan om wat spullen op te halen en kwam met ladder, snoeischaar en moeder terug. Johnny laaiend enthousiast zijn oude bazinnetje te weerzien en liet Mama  — uit te spreken als “momo” — niet meer met rust.
Het was behoorlijk warm voor de tijd van het jaar en zo begonnen we de druiven te oogsten. Ik heb met Dorina de afspraak gemaakt dat mijn druiven naar haar gaan, evenals die van Isza’s moeder om aldus te worden veranderd naar wijn. Gisteren kwamen we tot de helft en — mozeskriebel — het zij gezegd dat ik toch wel erg veel druiven heb... ...zojuist de gedeeltelijke oogst gewogen: vijfendertig kilo.
Vervelend is wel dat na een tijdje mijn RSI–armen toch weer gaan opspelen. Welnu, ik zal me dan maar gaan bezig houden met het etiket van onze coöperative wijn. Dorine heeft blauwe druiven, dus het uiteindelijke resultaat met onze witte druiven zal een goede rosé worden.

Na gedane arbeid vroeg ik Mama wat ze wilde drinken. Een glas wijn wellicht? Ze zei me dat erg te missen. Isza maakte een glas met wijnen spuitwater en het eerste wat Mama vroeg na de eerste slok was of er iets door het water heen zat. Uiteindelijk dronk ze het toch op en daarna ging Mama te voet weer naar Kleinlasseln — ze weigerde taxivervoer, zo schijnt nu eenmaal te zijn. Volgens Isza heeft haar moeder beginnende dementie — ik ben geen arts, maar ik zie wel dat Mama soms wat raar gedrag heeft.

Isza en ik gingen naar “De Termopane” om een biertje te drinken. Naast Meneer Mere die altijd rond een uur of vijf een biertje komt drinken met Meneer Nelu kwam niet veel later een oude bekende van me binnen. Ze begroette Isza heel hartelijk en ik dacht al haar gezicht te herkennen. Toen het over haar moeder, Lenke, ging werd het me duidelijk. Dit was Teresa die vroeger veelvuldig de ouders van mijn ex met allerhande zaken hielp. Ik had het met haar er over hoe we ooit zestig straten uien rooiden. Ze was toen een jaar of twaalf. Nu is ze vijfentwintig en werkt in een restaurant in Frankrijk. Gezien de hoeveelheid goud die ze bij zich droeg boert ze klaarblijkelijk goed.

Isza, Teresa en Lenuța, de uitbaatster

Leuk om zo even bij te kletsen. En of haar “even” de volgende dag naar Botoșani kon rijden. Voor de goede orde, Botoșani is ruim vijf uur rijden, heen. Dat werd dus meteen een “neen” — immers over een paar dagen reizen we naar Nederland af, zo legde ik haar uit. Ben verder nog wat uitziekende, dus op zich had ik wel zin gehad, maar momenteel zou het iets te veel van het goede worden.

Terug naar huis bij Ba tudor gestopt. Op de heenweg had hij ons tien lei gegeven om een brood en wat braadworst te kopen. We werden we uitgenodigd voor een glas wijn.

Tudor — bijna negentig, alleenstaand en welhaast blind — bleek bij een vorige conversatie de broer te zijn van Ioan. Die woonde aan de andere kant van het dorp, naast het ouderlijke huis van mijn ex. Zijn broer was dus “mijn” vroegere buurman als ik in Roemenië op bezoek was. Had altijd uitstekende wijn. Bevende handen ook van de Parkinson. Zijn vrouw — Lele Livia — droeg altijd een zonnebril omdat zij overgevoelig was voor fel licht. Beiden leven niet meer. Ze hadden een zoon, Liviu, maar die is al heel lang geleden vermoord door zijn vrouw en haar minnaar in Sibiu.

1999. Tante Ana — de oude securitate officier van het dorp, mijn ex, Bade Ucu — de man van Ana,
uw ondergetekende, Lele Felicia — een buurvrouw, Nixon, Ba Ioniță,
Bade Ioan † — de broer van Bade Tudor, mijn moeder †, Lele Livia † , Unchiu Limpiu,
Ba Țimu † — gepensioneerd herder en buurman, de jongste zus van mijn ex.

Zelf bleek Ba Tudor geen wijn te behoeven. Hij kon daar niet meer zo goed tegen. De in de fles overgebleven wijn kregen we dus gewoonweg mee.

Overigens ben ik van mening dat het jammer is dat ik dierenvriend Ba Tudor niet meer kennis kan laten maken met Molda.