SVVHDB —LXXXIV

25 november 1985 stapte ik in de lift van de Letterenfaculteit van de Katholieke Universiteit Nijmegen. Vlak achter mij stapte ook mijn grote leermeester Kees Fens in. Ik zei hem: ‘goedemorgen, meneer Fens’. We kenden elkaar goed. Niet alleen volgde ik met volle aandacht zijn colleges, maar daarnaast zaten we samen met Nop Maas en — als mijn geheugen mij niet in de steek laat — medestudent Sydney Braun in de Commissie Wetenschap van de Faculteit der Letteren. Kees Fens beantwoordde mijn groet terug: ‘Ik heb vanmorgen nog aan u gedacht’. De dag er voor was Kees Buddingh’ overleden. Als C. Buddingh’ was hij een Dordts dichter, schrijver en vertaler. Kees kende ik vrij goed via de Commissie Letteren van de Culturele Raad van Dordt. Kees Fens wist dit, vandaar dat hij die uchtend aan mij moest denken.
Ikzelf moest deze uchtend aan Kees Buddingh’ denken, omdat ik wist dat hij jarenlang een schrijverskamer had in het gebouw van het Dordtse Teekengenootschap Pictura, alwaar het stervenskoud was in de winter. Wellicht net zo stervenskoud als het nu in de voorkamer is, alwaar ik momenteel aan mijn blog schrijf.
Normaal gesproken is het in de uchtend redelijk uit te houden in de voorkamer. De houtkachelwarmte van de avond ervoor die doorgesiepeld heeft in de nacht maakt dat het nog redelijk uit te houden is.
Vanmorgen begon ik echter met een achterstand. Eerst samen met Isza de sneeuw weggeveegd op het erf en onze straatzijde. Zijdelings heeft dit ritueel ook te maken met een nieuw huisgenoot die we sinds twee nachten hebben.

Doutzen Delahoya — 15 oktober 2012 te Florești, district Cluj.

Drie weken geleden kreeg ik via Facebook een boodschap van Janna. Janna ken ik via mijn bezigheden die ik vroeger had voor Dog’s Wish. Janna woont in Nederland, maar komt regelmatig in Roemenië omdat ze zo graag hier is, dat ze zelfs een mooi huis in Oarba de Mureș heeft.
‘Ik ben op zoek naar een andere plek voor Doutzen. En dan het liefst in Roemenië want ik merk dat ze daar zich het fijnst voelt. Gewoon lekker buiten zijn,’ schreef ze me. Ik ken Doutzen van de paar keer dat Janna en ik elkaar ontmoet hebben. Een op het eerste gezicht hele rustige hond met een groot Bucovina–gehalte. Dat laatste maakt haar een zeer goede bewaakster van het erf. Dit soort honden gaan zelfs gevechten met beren en wolven niet uit de weg om een kudde te beschermen.
Doutzen was al eens hier op bezoek geweest en was toen zelfs lekker gaan wandelen met Molda, de heuvels op.

Foto © 2014 Janna

‘Ze raakt hier [Nederland] opgefokt en gestrest wat zich uit in bang en onaardig doen tegen andere honden die ze niet kent. Dat heeft ze in Roemenië nooit, ook niet als er vreemde honden langs komen. Daarom zoek ik een plek waar ze meer vrijheid heeft en lekker buiten kan zijn,’ schreef Janna me op de vraag wat het probleem met Doutzen is. In mijn hoofd begon zich al de gedachte te vormen dat met het erf en het land dat ik heb Doutzen hier bij ons een prima mand zou hebben. Ook het feit dat Janna deskundige is op hondengebied en daar zelfs in doceert op een AOC, liet zien dat zij voldoende vertrouwen heeft in mijn eventuele baasjesschap. Ik besprak een en ander met Isza en kwam eigenlijk maar op twee “maren”; het moest klikken met Johnnie Weissmuller en Doutzen moest niet achter onze kippen gaan aanrennen.
Dat laatste gebeurde in Oarba ook niet, dus dat bezwaar bestond al gelijk niet meer. Dat met Johnnie konden we alleen in de realiteit meemaken.
Zo stapte Janna eergisteren op ons erf met Doutzen. Snuffel. Snuffel. Snuffel. We liepen naar achteren en ik deed het hek naar het afgeschermde stuk land open. Het ging meteen van hotseknotsebegonia rennen en rauzen — ze hadden meteen de grootste lol samen.

Doutzen moet nog wel wat wennen. Isza kan haar makkelijker benaderen dan ik — niet zo gek ook, want eergisteravond zei Isza al dat Doutzen háár hond is. ’s nachts laten we Doutzen nog binnen slapen, in het halletje tussen keuken en bijkeuken. De eerste nacht lag ze nog meer buiten dan binnen de mand die Janna had meegenomen. Vannacht heeft ze lekker in haar eigen mandje geslapen.
Gisteren gingen we bij Nene Costel melk halen en toen hebben we Doutzen lekker meegenomen uit wandelen.

Doutzen moet nog wel een beetje wennen aan langsrijdende auto’s en harde muziek. Maar dat gaat wel goedkomen — ze vindt het heerlijk om mee te gaan uit wandelen, la șpațir [uit te spreken als la spatsier]. Het melk halen duurde zoals gewoonlijk weer wat langer dan normaal. Lekker keuvelen over mijn ex, hoe ik die had leren kennen, over Doutzen, over Molda en of ik al wist waar Jacqueline Bieling — mijn ex–huisgenote — Molda uit wraak had gedumpt...
...en meer wetenswaardigheden. Waarom de kerstliedjeszangers niet waren langsgekomen op Eerste Kerstdag. Het bleek dat kerstliedjeszangersverantwoordelijke, onze overbuurman Nelu, ruzie had gekregen met de priester. Hij had gemakshalve maar rondverteld — tegen de waarheid in — dat onze poort gesloten was en Johnnie vrij rondliep. Meteen werd het me duidelijk waarom ik Nelu al dagen niet meer had gezien.
Zo is er in dit dorp elke dag wel weer wat te beleven. Nu alleen Johnnie nog afleren dat hij niet tussen Doutzen en mij of Isza zich moet opdringen.

Voor de goede orde, Nene Costels wijn was weer top dit jaar!