Morgen is het woensdag de vijftiende. Voor Nederland een belangrijke dag dit jaar in verband met de verkiezing. Weliswaar woon ik niet meer in Nederland maar zolang ik nog een Nederlands paspoort heb zal ik van mijn stemrecht gebruik maken.
Ik heb het al eens eerder gememoreerd, dat een van de redenen van mijn verhuizing de uitholling van de zorg was. Ik had een indicatie voor de WMO. Dat wil zeggen ik had in Nederland een aangepast toilet, een stoeltje voor onder de douche, handgrepen en wat dies meer zij. Verder had ik een hulp in de huishouding — die van de aanvankelijke zes uur naar vier uur en uiteindelijk twee uur werd teruggeschroefd.
Met mijn invalidenparkeerkaart kon ik vrij parkeren in Zutphen op de daartoe geëigende plaatsen en waren die bezet dan mocht ik zelfs parkeren op de stoep, mits ik weg– en stoepgebruikers niet hinderde. Als ik mij ergens over kon opwinden, dan was het oneigenlijk gebruik van invalidenparkeerplaatsen. Zelfs mijn eigen invalidenparkeerplaats op de parkeerplaats bij het flatgebouw waar ik woonde ontkwam er niet aan. Dit soort onverlaten waren vrijwel uitsluitend mensen die — zoals dat nu in Nederland genoemd wordt — een bron van etnisch profileren in zich hebben.
Twintig, vijfentwintig jaar geleden had ik een samen–gevoel met de allochtone — schijn je in Nederland ook al niet meer te mogen gebruiken — Nederlander. In de loop van die twintig, vijfentwintig jaar heb ik een kentering in dat samen–gevoel bemerkt. Onaangepast gedrag van de allochtone Nederlander werd bedekt met de woorden "dat is onze cultuur".
Nu weet ik ook wel dat ik hier in Laslău "De Nederlander" zal blijven. Immers, ik pas me zo veel mogelijk aan, maar ik ben de enige die met Doutzen gaat wandelen, ben de enige in het dorp die vrij direct kan zijn, ben ook de enige in het dorp die Miles Davis op zet met de voordeur open — niet te hard, maar hard genoeg om de neoprotestantse liederen van de buurvrouw niet te horen.
Ik word hier geaccepteerd hoe ik ben — er wordt nog wel eens aangehaald hoe ik vroeger meehielp op het land — met de hak, hoe ik en ik doe mijn best te assimileren hoe mijn dorpsgenoten zijn.
Afgelopen zondag dacht ik even naar het journaal van zes minuten te kijken van de avond er voor. Na anderhalf uur heb ik de uitzending stopgezet. Ik begreep niet hoe mensen met een allochtone achtergrond het konden hebben over “mijn land”, “mijn president” refererend aan Turkije. ‘Waar ligt dan je loyaliteit?’, vroeg ik me af. Ik ben dankbaar voor de mogelijkheden die Roemenië me biedt. Een gratis zorgverzekering, rust en stilte, betaalbare hulp — en dan doel ik niet op Isza, maar op de mensen die ons helpen in de tuin, helpen met reparaties en verbeteren van ons huis en wat dies meer. Ondanks de landenkorting die op mijn WIA–uitkering is toegepast kan ik redelijk rondkomen hier en heb ik een gelukkig leven.
Maar, zoals geschreven, zo lang ik een Nederlands paspoort heb zal ik van mijn Nederlands stemrecht gebruik maken.
Ik heb het al eens eerder gememoreerd, dat een van de redenen van mijn verhuizing de uitholling van de zorg was. Ik had een indicatie voor de WMO. Dat wil zeggen ik had in Nederland een aangepast toilet, een stoeltje voor onder de douche, handgrepen en wat dies meer zij. Verder had ik een hulp in de huishouding — die van de aanvankelijke zes uur naar vier uur en uiteindelijk twee uur werd teruggeschroefd.
Met mijn invalidenparkeerkaart kon ik vrij parkeren in Zutphen op de daartoe geëigende plaatsen en waren die bezet dan mocht ik zelfs parkeren op de stoep, mits ik weg– en stoepgebruikers niet hinderde. Als ik mij ergens over kon opwinden, dan was het oneigenlijk gebruik van invalidenparkeerplaatsen. Zelfs mijn eigen invalidenparkeerplaats op de parkeerplaats bij het flatgebouw waar ik woonde ontkwam er niet aan. Dit soort onverlaten waren vrijwel uitsluitend mensen die — zoals dat nu in Nederland genoemd wordt — een bron van etnisch profileren in zich hebben.
Twintig, vijfentwintig jaar geleden had ik een samen–gevoel met de allochtone — schijn je in Nederland ook al niet meer te mogen gebruiken — Nederlander. In de loop van die twintig, vijfentwintig jaar heb ik een kentering in dat samen–gevoel bemerkt. Onaangepast gedrag van de allochtone Nederlander werd bedekt met de woorden "dat is onze cultuur".
Nu weet ik ook wel dat ik hier in Laslău "De Nederlander" zal blijven. Immers, ik pas me zo veel mogelijk aan, maar ik ben de enige die met Doutzen gaat wandelen, ben de enige in het dorp die vrij direct kan zijn, ben ook de enige in het dorp die Miles Davis op zet met de voordeur open — niet te hard, maar hard genoeg om de neoprotestantse liederen van de buurvrouw niet te horen.
Ik word hier geaccepteerd hoe ik ben — er wordt nog wel eens aangehaald hoe ik vroeger meehielp op het land — met de hak, hoe ik en ik doe mijn best te assimileren hoe mijn dorpsgenoten zijn.
Afgelopen zondag dacht ik even naar het journaal van zes minuten te kijken van de avond er voor. Na anderhalf uur heb ik de uitzending stopgezet. Ik begreep niet hoe mensen met een allochtone achtergrond het konden hebben over “mijn land”, “mijn president” refererend aan Turkije. ‘Waar ligt dan je loyaliteit?’, vroeg ik me af. Ik ben dankbaar voor de mogelijkheden die Roemenië me biedt. Een gratis zorgverzekering, rust en stilte, betaalbare hulp — en dan doel ik niet op Isza, maar op de mensen die ons helpen in de tuin, helpen met reparaties en verbeteren van ons huis en wat dies meer. Ondanks de landenkorting die op mijn WIA–uitkering is toegepast kan ik redelijk rondkomen hier en heb ik een gelukkig leven.
Maar, zoals geschreven, zo lang ik een Nederlands paspoort heb zal ik van mijn Nederlands stemrecht gebruik maken.
Ten einde van dat recht gebruik te maken was nog een heel gedoe. Ik diende mij eerst te registreren op de site stemmenvanuithetbuitenland.nl. Aldus stuurde ik via de mail op 21 oktober van het vorige jaar mijn bescheiden op om zo te kunnen gaan stemmen. Ik zou de stemformulieren per post opgestuurd krijgen.
Op 9 februari een mailtje de Apple uitgedaan om eens te vragen waar mijn stemformulieren bleven. Ondertussen zag ik her en der op Facebook verontrustende berichten, er was zelfs een kandidaat van D66 die een kaart in het leven riep waar Nederlanders in het buitenland konden aangeven wat de status van hun stemformulier was.
Een mooi initiatief van Eelco Keij. Jammer dat–ie tot D66 behoort. Weliswaar is hij een kandidaat die zich inzet voor Nederlanders in het buitenland, maar sinds de apostrof tussen de D en 66 van D’66 is verdwenen en daarmee ook het vooruitstrevende karakter van die partij in het kader van de politiek dichter bij de burger te brengen, is D66 niet mer een kandidaatpartij voor me.
De partij waar ik altijd landelijk op stemde, de VVD, is sinds Rutte — Rutte die jokt is een pleonasme — voor mij ook niet meer van belang.
Ik heb nog even gedacht Pieter Omtzigt te stemmen. Hij heeft zich bewezen vastgebeten in de onderste steen die boven zou komen in zake MH17, die steen die door Rutte beloofd was. ook zijn demasqué van de Belastingdienst... ...hulde! Maar ja een stem op Omtzigt is ook een stem op Buma en Buma is me gewoonweg te square.
28 februari kwam er een mailtje terug van de Unit Verkiezingen / Kiezers Buiten Nederland / Gemeente Den Haag. Mijn stemformulier was op 21 februari verzonden. 1 maart kwam er een grote enveloppe. Lili, onze posterița, wilde de grote envelop al dubbelgevouwen in de postbus wrotten. Ik liep naar buiten en zag waar de envelop vandaan kwam. Het kiezen kon beginnen. Twijfel. Afweging. Uiteindelijk besloot ik te gaan kiezen voor vernieuwing. Net zo als D66 toentertijd.
De PVV is voor mij nooit een optie geweest. Als Wilders het Nederland zou gaan leiden, zou dat een extra achteraf reden zijn blij te zijn hier in Roemenië te wonen. Ondanks dat ik grote bewondering heb voor zijn debatterend vermogen, alsmede het bespelen van geschreven, verbeelde en virtuele sociale media, is hij mijns inziens te tweedimensionaal om een goed leider te zijn. Daarbij, zijn partij — eenmanspartij — valt of staat met hem. Ook zijn mening over de positie van de etnisch Hongaarse minderheid in Roemenië is me nooit bevallen.
Het initiatief van GeenPeil kon me wel bekoren. Geen meningen, maar de leden bepalen via internet hoe te stemmen. Evenwel naar mijn mening komt dat initiatief te vroeg. GeenStijl zou zich moeten richten op het opbouwen van een electoraat voor de verkiezingen van 2021.
Ik kwam uiteindelijk uit bij het Forum voor de democratie van Baudet. Weliswaar zijn die voor een Nexit, en dat zou desastreus voor me uit kunnen pakken hier in Roemenië, maar ik vermoed dat dat niet zo'n vaart zal lopen. Ik gun zijn partij, net zoals toen D'66 in de kamer kwam, of de SP en ook de PvdD het voordeel van de twijfel in staat te zijn vernieuwingen te brengen, althans een zaadje van vernieuwing te planten in het Nederlands parlement.
Morgen, overmorgen keer ik weer terug naar de schijfjes vergankelijkheid van het dagelijkse bestaan [SVVHDB] hier. Ik moet echt nog kwijt over de uit de hand gelopen verbranding van tuinafval door Gusti.
De partij waar ik altijd landelijk op stemde, de VVD, is sinds Rutte — Rutte die jokt is een pleonasme — voor mij ook niet meer van belang.
Ik heb nog even gedacht Pieter Omtzigt te stemmen. Hij heeft zich bewezen vastgebeten in de onderste steen die boven zou komen in zake MH17, die steen die door Rutte beloofd was. ook zijn demasqué van de Belastingdienst... ...hulde! Maar ja een stem op Omtzigt is ook een stem op Buma en Buma is me gewoonweg te square.
28 februari kwam er een mailtje terug van de Unit Verkiezingen / Kiezers Buiten Nederland / Gemeente Den Haag. Mijn stemformulier was op 21 februari verzonden. 1 maart kwam er een grote enveloppe. Lili, onze posterița, wilde de grote envelop al dubbelgevouwen in de postbus wrotten. Ik liep naar buiten en zag waar de envelop vandaan kwam. Het kiezen kon beginnen. Twijfel. Afweging. Uiteindelijk besloot ik te gaan kiezen voor vernieuwing. Net zo als D66 toentertijd.
De PVV is voor mij nooit een optie geweest. Als Wilders het Nederland zou gaan leiden, zou dat een extra achteraf reden zijn blij te zijn hier in Roemenië te wonen. Ondanks dat ik grote bewondering heb voor zijn debatterend vermogen, alsmede het bespelen van geschreven, verbeelde en virtuele sociale media, is hij mijns inziens te tweedimensionaal om een goed leider te zijn. Daarbij, zijn partij — eenmanspartij — valt of staat met hem. Ook zijn mening over de positie van de etnisch Hongaarse minderheid in Roemenië is me nooit bevallen.
Het initiatief van GeenPeil kon me wel bekoren. Geen meningen, maar de leden bepalen via internet hoe te stemmen. Evenwel naar mijn mening komt dat initiatief te vroeg. GeenStijl zou zich moeten richten op het opbouwen van een electoraat voor de verkiezingen van 2021.
Ik kwam uiteindelijk uit bij het Forum voor de democratie van Baudet. Weliswaar zijn die voor een Nexit, en dat zou desastreus voor me uit kunnen pakken hier in Roemenië, maar ik vermoed dat dat niet zo'n vaart zal lopen. Ik gun zijn partij, net zoals toen D'66 in de kamer kwam, of de SP en ook de PvdD het voordeel van de twijfel in staat te zijn vernieuwingen te brengen, althans een zaadje van vernieuwing te planten in het Nederlands parlement.
Morgen, overmorgen keer ik weer terug naar de schijfjes vergankelijkheid van het dagelijkse bestaan [SVVHDB] hier. Ik moet echt nog kwijt over de uit de hand gelopen verbranding van tuinafval door Gusti.
Leu Exchange Rate
RSS-feed
