Zo af en toe wil ik nog wel eens meedoen met hedendaagse tendensen, zoals het maken van een selfie.
Gisteren Dorina en haar man Marius naar het naburige vliegveld van Târgu Mureș gereden. Zij zijn uitgenodigd door een ex–dorpsgenote die al jarenlang in Duitsland woont.
Een mooie gelegenheid voor een stel hardwerkende mensen er even uit te zijn.
'Marius, hoeveel vakantiedagen heb je eigenlijk?'
'Ik heb geen vakantiedagen.'
Wat moet je daar op zeggen, hij krijgt wel iets doorbetaald, maar niet alles...
Voor Dorina ligt dat wat anders, zij heeft een naaimachine op de keukentafel staan en verdient zo wat bij, naast haar invaliditeitsuitkering. Die uitkering is ook een verhaal apart; soms is het geld op bij de gemeente en krijgt ze minder en daarnaast heft de gemeente er een belasting bovenop die de gemeente helemaal niet mag heffen.
Maar ja, Dorina durft niet in verweer te gaan, omdat ze ook zonder verplicht scooterrijbewijs door het dorp tuft — en zonder scooter en met twee beenprotheses kom je nergens meer.
Die beenprotheses hebben ook weer een link met Duitsland — de voormalige pastoor van het buurdorp Klein Lasseln, een Saksisch dorp, dat nu vrijwel volledig gevuld is met zigeuners, had voor Dorina die protheses geregeld in een ver verleden.
Daarvoor bewoog Dorina zich voort op haar handen en beenstompjes en werd door de mensen in het dorp bejegend als een door God gestrafte. Na de hulp van de voormalige pastoor was het — heel raar — ineens over met die dorpsmentaliteit.
Naar een vliegveld gaan is voor mij nooit een straf. Ik leen hierbij even een foto die mijn broer gemaakt, want die ik zelf in het verleden heb gemaakt kan ik zo gauw niet meer vinden.
Gisteren Dorina en haar man Marius naar het naburige vliegveld van Târgu Mureș gereden. Zij zijn uitgenodigd door een ex–dorpsgenote die al jarenlang in Duitsland woont.
Een mooie gelegenheid voor een stel hardwerkende mensen er even uit te zijn.
'Marius, hoeveel vakantiedagen heb je eigenlijk?'
'Ik heb geen vakantiedagen.'
Wat moet je daar op zeggen, hij krijgt wel iets doorbetaald, maar niet alles...
Voor Dorina ligt dat wat anders, zij heeft een naaimachine op de keukentafel staan en verdient zo wat bij, naast haar invaliditeitsuitkering. Die uitkering is ook een verhaal apart; soms is het geld op bij de gemeente en krijgt ze minder en daarnaast heft de gemeente er een belasting bovenop die de gemeente helemaal niet mag heffen.
Maar ja, Dorina durft niet in verweer te gaan, omdat ze ook zonder verplicht scooterrijbewijs door het dorp tuft — en zonder scooter en met twee beenprotheses kom je nergens meer.
Die beenprotheses hebben ook weer een link met Duitsland — de voormalige pastoor van het buurdorp Klein Lasseln, een Saksisch dorp, dat nu vrijwel volledig gevuld is met zigeuners, had voor Dorina die protheses geregeld in een ver verleden.
Daarvoor bewoog Dorina zich voort op haar handen en beenstompjes en werd door de mensen in het dorp bejegend als een door God gestrafte. Na de hulp van de voormalige pastoor was het — heel raar — ineens over met die dorpsmentaliteit.
Naar een vliegveld gaan is voor mij nooit een straf. Ik leen hierbij even een foto die mijn broer gemaakt, want die ik zelf in het verleden heb gemaakt kan ik zo gauw niet meer vinden.
Er staat een schitterende poortwachter bij de ingang, een MiG–21 UM (constructienummer 516903026, in dienst 27 september 1973), de allernieuwste versie die bij de Roemeense luchtmacht heeft gevlogen.
Hoe dan ook, het was gezellig mijn vrienden weg te brengen. En de mooie dag was nog niet voorbij. Bij de plaatselijke buurtsuper een 2003 Banda Azul, een van de lekkerste Rioja's voor rond de 5 euro!
Ik er een foto van op de tijdlijn van mijn vader geplaatst, waarop hij antwoordde 'Vreemd dat na zoveel jaren deze Rioja in Nederland niet meer te koop is en wel in het wijnland Roemenië en bovendien goedkoper dan destijds in Nederland. Nou in elk geval: Noroc si sanitate!'
Die Rioja bewaar ik tot volgend jaar, als de familie langskomt!
Hoe dan ook, het was gezellig mijn vrienden weg te brengen. En de mooie dag was nog niet voorbij. Bij de plaatselijke buurtsuper een 2003 Banda Azul, een van de lekkerste Rioja's voor rond de 5 euro!
Ik er een foto van op de tijdlijn van mijn vader geplaatst, waarop hij antwoordde 'Vreemd dat na zoveel jaren deze Rioja in Nederland niet meer te koop is en wel in het wijnland Roemenië en bovendien goedkoper dan destijds in Nederland. Nou in elk geval: Noroc si sanitate!'
Die Rioja bewaar ik tot volgend jaar, als de familie langskomt!
Leu Exchange Rate
RSS Feed
