Gaarne maak ik van mijn blog gebruik mijn buitenvrouw voor te stellen: Eli. 25 centimeter schofthoogte en een bichon — vermenigvuldig haar volume met zes en je hebt mijn Molda.
Eli is “me gassie” — zo zeggen Dordtenezen dat — voor anderhalve week. Haar baasjes in het werkelijke leven, Dorina en Marius zijn lekker vakantie vieren en wat dies meer zij in Duitsland.
Eli is een scheet van een beest, letterlijk want ze windt wat af. Eli lijdt ook ernstig aan een Separation Anxiety Disorder — verlatingsangst. En zei ik iets over ADHD? Nee? ADHD!
Maar een heerlijk hondje, dat goed luistert, mijn Molda kan pesten door Molda uit te dagen en zeer hard weg te lopen. Zelden blaft.
’s Nachts een plekje maakt op mijn deken en overdag een plekje achter mijn vitrage als ik achter de Apple zit.
‘50 euro heb ik er voor betaald,’ zei Dorina mij en mijn reismaatje in april toen ik voor het eerst kennismaakte met Eli.
Een zeer rare gewaarwording was dat — een hond in huis, op het Roemeense platteland.
Aan de ene kant deed het me deugd die veranderende mentaliteit te zien ten aanzien van honden. Aan de andere kant een rashond kopen — uit de broodfok ongetwijfeld — en zien dat verderop het erf van Dorina en Marius een iets grotere soortgenoot van Eli, Mara genaamd gewoon aan kort touwtje vast zit bij haar hokje...
Vlak voor haar vertrek naar Duitsland merkte ik op tegen Dorina dat Mara toch wel een dikke buik had:
‘Ja, ze is zwanger.’
‘Worden het ook bichons?’
‘Neen, want ik weet niet welke hond haar bezwangerd heeft.’
Dorina's vriendin Rada heeft uit hetzelfde nest ook een bichon, Nano genoemd — totaal onopgevoed. Rada's moeder zat verlamd in de rolstoel en Nano vond het de normaalste zaak gewoon op Rada's moeder schouder te gaan zitten.
En nu ik dit zo opschrijf krijg ik net van Dorina het bericht dat Mara zeven puppies heeft geworpen. Wat lot van die puppies is? Ik weet het niet, Dorina gaf al aan niet te weten wat met de komende puppies te doen...
Zucht.
En om deze gewaarwording niet geheel in mineur te eindigen, een foto van mijn Molda.
Eli is “me gassie” — zo zeggen Dordtenezen dat — voor anderhalve week. Haar baasjes in het werkelijke leven, Dorina en Marius zijn lekker vakantie vieren en wat dies meer zij in Duitsland.
Eli is een scheet van een beest, letterlijk want ze windt wat af. Eli lijdt ook ernstig aan een Separation Anxiety Disorder — verlatingsangst. En zei ik iets over ADHD? Nee? ADHD!
Maar een heerlijk hondje, dat goed luistert, mijn Molda kan pesten door Molda uit te dagen en zeer hard weg te lopen. Zelden blaft.
’s Nachts een plekje maakt op mijn deken en overdag een plekje achter mijn vitrage als ik achter de Apple zit.
‘50 euro heb ik er voor betaald,’ zei Dorina mij en mijn reismaatje in april toen ik voor het eerst kennismaakte met Eli.
Een zeer rare gewaarwording was dat — een hond in huis, op het Roemeense platteland.
Aan de ene kant deed het me deugd die veranderende mentaliteit te zien ten aanzien van honden. Aan de andere kant een rashond kopen — uit de broodfok ongetwijfeld — en zien dat verderop het erf van Dorina en Marius een iets grotere soortgenoot van Eli, Mara genaamd gewoon aan kort touwtje vast zit bij haar hokje...
Vlak voor haar vertrek naar Duitsland merkte ik op tegen Dorina dat Mara toch wel een dikke buik had:
‘Ja, ze is zwanger.’
‘Worden het ook bichons?’
‘Neen, want ik weet niet welke hond haar bezwangerd heeft.’
Dorina's vriendin Rada heeft uit hetzelfde nest ook een bichon, Nano genoemd — totaal onopgevoed. Rada's moeder zat verlamd in de rolstoel en Nano vond het de normaalste zaak gewoon op Rada's moeder schouder te gaan zitten.
En nu ik dit zo opschrijf krijg ik net van Dorina het bericht dat Mara zeven puppies heeft geworpen. Wat lot van die puppies is? Ik weet het niet, Dorina gaf al aan niet te weten wat met de komende puppies te doen...
Zucht.
En om deze gewaarwording niet geheel in mineur te eindigen, een foto van mijn Molda.
Leu Exchange Rate
RSS-feed
