De weg naar de Lidl was een zeldzaamheid voor me, Blonda reed, Dorina ging gezellig mee met ons en zat naast haar. De achterbank was voor mij en Eli, Dorina’s bichon. Ik kon heerlijk genieten van het uitzicht onderweg.
Nog meer genieten was het bij de Lidl dus. Helemaal toen Blonda mij wees op een nieuw product in de schappen van de Lidl. Een apparaatje wat ik eigenlijk ruim twintig jaar geleden al had willen hebben.
In de loop der tijden hier in Roemenië al aardig wat hulpverleners uit Nederland tegengekomen. Sommigen gaven alleen maar hulp als de Roemeen zich bekeerde, anderen gaven hulp waarbij de etnische achtergrond centraal stond — slegs vir Hongare —, weer anderen gaven hulp om er zelf uiteindelijk aan te verdienen — zo benaderde mij een niet nader bij naam te noemen Nederlandse consul van Roemenië mij ooit of ik een manier wist om tien wagonladingen kikkerbillen uit Roemenië in Nederland te importeren —, en weer anderen — de soms meer obscure — hielpen kinderen in weeshuizen, maar dan het liefst hun eigen bed in. Het apparaatje waar Blonda mij op wees had mij in die jaren een uitkomst kunnen zijn, dusdanig dat ik hulp gevende mensen juister kon inschatten.
Gister goot het de ganse dag. Șoni kwam tegen de avond en begon de planken te schuren met de haakse slijpschijf. Tien planken gedaan, vandaag nog vijf te doen.
Een slagveld had hij aangericht, zo bemerkte ik vanochtend.
Blonda waste de vaaf. Ik ging buiten vegen. Veel vegen. Kwam na gedane arbeid terug, aan de iMac. Blonda droogde af. Ging daarna de hal stofzuigen.
Tjeempie, we worden echt ijverig hier. We hadden ook op Isza kunnen wachten, maar het is net zo leuk om zelf op te ruimen voor zover het lichaam dat toelaat.