SVVHDB — XXXV

Gisterenmiddag bloemkoolplantjes geplant in de tuin. Even hoor ik de stem van Wehrens, leraar aardrijkskunde op OSG Walburg in de jaren zeventig. Die kon op zo'n geweldige manier het woordje “podsol” uitspreken — en nu heb ik zelf podsolgrond. Na het eindexamen atheneum heb ik hem samen met een klasgenoot nog eens opgezocht in zijn provincie Limburg. Met de Cityhopper Fokker F27 Jan Dullaert (PH–FKA, cn 10659) met een overstap op vliegveld Eindhoven, en dat alles voor ƒ100,–.
Die podsol is een — zeer vruchtbare — donkerbruine, bijna zwarte kleiachtige grond, dusdanig dat ik nog steeds klei onder mijn nagels vind. Een boompje of een struikje planten, dat is niet echt zwaar, maar dat planten van de bloemkool herinnerde mij er weer aan waarom mijn knieën een van de redenen zijn waarom ik arbeidsongeschikt ben verklaard.
Maar het geeft me een voldaan gevoel. En nu maar hopen dat er bloemkool van komt — tot nu toe ben ik nooit verder gekomen dan wat augurken, tomaten en paprika's op een balkon in Zutphen.

Van de week ook de gelegenheid te baat genomen Gust's kasteeltje met een bezoek te vereren. Gusti heeft al regelmatig  opgetreden in mijn blog. Ik ken Gusti nu zo'n 22 jaar. Bij de eerste kennismaking was zijn haar iets langer. Verder droeg hij een rode band om zijn arm en ’s nachts liep hij met een riek over de schouder. Ruim 40 jaar lang is hij paza de noapte — de nachtwacht — van het dorp geweest.

Zijn kasteel is een uit kale bakstenen opgetrokken woning met maar een kamer. Aan de straatkant heeft hij mierzoete religieuze afbeeldingen opgehangen. Volkomen verkleurd. Want 22 jaar geleden hingen die er ook al.
In zijn huis slaapt, kookt en eet hij. Meer valt er niet te doen, want het huis heeft geen stroom, geen gas en water haalt hij bij de buren aan de overkant. Overdag werkt hij bij die en gene, hij vraagt weinig voor zijn arbeid: een glas van het een of ander — in de uchtend om half negen zijn dat twee glazen bier bij voorbeeld, of twintig lei. Ik heb hem ook wel eens benzine en olie gegeven, zodat hij zijn kettingzaag kon gebruiken.
Gusti leeft in zijn eigen wereld, praat veel en hard in zichzelf, is moeilijk te verstaan, zaagt hout ook als het Kerstmis is en is de mascotte van het dorp.
Rond 1996 zat ik in de bar van Tibi met mijn tegenwoordige ex wat te drinken. Gusti kwam binnen. Ik heb met verbazing geluisterd hoe hij aan elke binnenkomer vertelde hoe ’s nachts bij het uitvoeren van zijn taak als nachtwacht van de fiets was gevallen.

© 2013 Blonda

In 2012 heeft Blonda Gusti ontmoet. Ze merkte op haar webpagina terecht op dat Gusti geen helder licht is, maar wel een doodgoeie man. Ik haar toen verteld over de erfenis die hij ontvangen had. Dat hij alles verbrast zou hebben. Maar vorige week zat Marius Gusti een beetje te stangen omdat Gusti Marius bier beloofd had en die belofte was vergeten. Marius zei toen tegen Gusti: ‘Met al die miljarden [veel dorpelingen rekenen nog met de oude leu — 1 leu = 10.000 oude lei] op je bankrekening kun je toch wel een biertje missen?’.
Een paar weken eerder was Gusti’s kettingzaag naar de ratsmodee gegaan, de volgende dag toog hij naar de grote stad en kocht een nieuwe voor 500 lei, voor veel Roemenen veel geld — een maandsalaris, klaarblijkelijk niet voor Gusti.
Ook Gusti is dus een tekenend voorbeeld hoe je hier domweg gelukkig aan de Hoofdstraat kunt zijn.